Μετά από μία ήττα, με δύο από τα πιο ιστορικά γκολ του ποδοσφαίρου, ο Στιβ Χοτζ, χωρίς να το γνωρίζει, πήρε ως ενθύμιο μία φανέλα-κειμήλιο.
«Τώρα μπορώ να πω αυτό που αδυνατούσα εκείνη τη στιγμή, αυτό που μόνος μου όρισα ως το Χέρι του Θεού. Ποιο χέρι του Θεού; Ήταν το χέρι του Ντιέγκο». Ήταν 22 Ιουνίου του 1986, όταν στο Εστάδιο Αζτέκα της Πόλης του Μεξικό, μπροστά σε 115.000 θεατές, ο θρυλικός Μαραντόνα πετύχαινε ένα διαβόητο τέρμα, ένα τέρμα που κανονικά δεν θα έπρεπε να μετρήσει, όμως ήρθε για να του δώσει μία αλλόκοσμη, θεϊκή υπόσταση και να γιγαντώσει τον μύθο του – σε αυτό βέβαια ίσως ευθύνεται και το εξωφρενικό «Γκολ του Αιώνα», που πέτυχε τέσσερα λεπτά μετά. Εδώ όμως δεν θα μιλήσουμε για τον σκόρερ, αλλά για τον παίκτη που έβγαλε την… ασίστ, τον Άγγλο μέσο, Στιβ Χοτζ.
Καταρχάς ας ξεκαθαρίσουμε αυτό το κομμάτι. Σε αυτήν την απίστευτη φάση, που τη σύγχρονη εποχή θα είχε ακυρώσει το VAR σε δευτερόλεπτα, ο Μαραντόνα βρισκόταν ακάλυπτος πίσω από την αγγλική άμυνα. Ο συμπαίκτης του, Χόρχε Βαλντάνο, είχε προσπαθήσει να εφορμήσει μόνος του στην περιοχή, όμως στην προσπάθειά του να απομακρύνει, ο Χοτζ είχε σηκώσει την μπάλα, που φαινόταν να έχει πορεία προς τα χέρια του Πίτερ Σίλτον, που περνούσε 20 εκατοστά σε ύψος τον «Ντιεγκίτο». Φυσικά δεν είχε υπολογίσει το αριστερό του χέρι και τη… θεϊκή παρέμβαση κι έτσι έμεινε ανήμπορος να διαμαρτύρεται αδίκως στον Τυνήσιο διαιτητή, Αλί Μπενασέρ.
Ο Χοτζ φυσικά ήταν πολλά περισσότερα από ένα θύμα (;) του Μαραντόνα. Γέννημα-θρέμμα της περιοχής του Νότιγχαμ, έκανε ντεμπούτο στην ομώνυμη Φόρεστ πριν κλείσει τα 20 του χρόνια κι έγινε άμεσα ένας από τους αγαπημένους παίκτες του Μπράιαν Κλαφ, στη νεανική ομάδα που προσπάθησε να φτιάξει μετά τις θρυλικές επιτυχίες στα τέλη της δεκαετίας του ’70. Τότε σε μία καλοκαιρινή προετοιμασία στην Ολλανδία του κόλλησε και το απροσδόκητο προσωνύμιο «Χάρι», αφού ο Κλαφ, εντυπωσιασμένος από την αμυντική του προσήλωση, του φώναζε συνεχώς να ενοχλησει (=harry) τους αντιπάλους!
Δυστυχώς η Φόρεστ αντίστοιχες διακρίσεις με τον Χοτζ στο ρόστερ της – έφτασε κοντά στον τίτλο (3η θέση) και μέχρι τα ημιτελικά του Κυπέλλου UEFA τη σεζόν 1983/84, όμως μέχρι το τέλος της δεκαετίας δεν κατέκτησε κάποιον τίτλο. Κάπως έτσι ο αριστεροπόδαρος μέσος αποφάσισε να εγκαταλείψει τη γενέτειρά του για χάρη της Άστον Βίλα το καλοκαίρι του 1985, έχοντας ως απώτερο στόχο την κλήση στην εθνική ομάδα, όπως και έγινε. Ο σύλλογος του Μπέρμιγχαμ ωστόσο βρισκόταν σε κρίση και πριν προλάβει να υποβιβασθεί δύο χρόνια αργότερα, ο Χοτζ κατάφερε να πάρει μία ακόμη μεταγραφή για την Τότεναμ των Κρις Γουόντλ και Οσβάλντο Αρντίλες.
Ο 24χρονος τότε Άγγλος διεθνής μπορεί να αποχώρησε αποδοκιμαζόμενος (!) από τη Βίλα, όμως στο Βόρειο Λονδίνο ήλπιζε επιτέλους να κερδίσει το πρώτο του «παράσημο», αφού εκείνη τη χρονιά τα «Σπιρούνια» διεκδικούσαν με αξιώσεις και τους τρεις εγχώριους τίτλους. Όπως είχε συμβεί όμως και το 1984 με τη Φόρεστ, ο Χοτζ κατέληξε με άδεια χέρια και μετά τη δραστική αγωνιστική επιδείνωση της ομάδας την επόμενη σεζόν (13η θέση) γύρισε πίσω στη Νότιγχαμ και την αγκαλιά του Κλαφ.
Επιτέλους ο «Χάρι» είχε κάνει τη σωστή επιλογή. Μέσα στα επόμενα τέσσερα χρόνια θα κατακτούσε τρεις τίτλους, θα έμπαινε για πρώτη φορά στην Καλύτερη Ενδεκάδα της Σεζόν (1989/90) και θα βρισκόταν μόνιμα στις κλήσεις των «Τριών Λιονταριών». Όλα αυτά όμως είχαν και το τίμημά τους. Ο Χοτζ ήταν ένας από τους 22 ποδοσφαιριστές που είδαν από τον αγωνιστικό χώρο την «κόλαση» του Χίλσμπορο, σε εκείνον τον καταραμένο αγώνα απέναντι στη Λίβερπουλ.
Παράλληλα, πλησιάζοντας πια τα 30, ο Άγγλος μέσος είδε την αγωνιστική του επιρροή να περιορίζεται. Στη Νότιγχαμ ξεπετάχτηκε ο Ρόι Κιν. Στη Λιντς που ακολούθησε, και μαζί της πήρε το πρωτάθλημα, βρήκε μπροστά του τον Ντέιβιντ Μπάτι, ενώ στις Ντέρμπι Κάουντι, ΚΠΡ, Γουότφορντ και Λέιτον Όριεντ δεν έγραψε αθροιστικά ούτε 30 συμμετοχές σε τέσσερα χρόνια. Κάπου ενδιάμεσα ήρθε και μία ποδοσφαιρική «περιπέτεια» στο Χονγκ Κονγκ, επιβεβαιώνοντας πως η καριέρα του έμελλε να κρατήσει μόνο μία -καλή- δεκαετία.
Για περίπου τέσσερα χρόνια μετά την απόσυρσή του, ο Χοτζ είχε χαθεί από το προσκήνιο. Προσέφερε τις ποδοσφαιρικές του γνώσεις, ή έστω απόψεις, στα τοπικά αθλητικά μέσα των Ανατολικών Μίντλαντς και τίποτα παραπάνω. Ίσως το όνομά του να είχε ήδη ξεχαστεί αν δεν είχε συμμετοχή σε εκείνο το γκολ του Μαραντόνα πίσω το 1986, αν Αγγλία και Αργεντινή δεν είχαν την… ενοχλητική συνήθεια να διασταυρώνονται σχεδόν σε κάθε Μουντιάλ.
7 Ιουνίου, 2002. Στο Σαπόρο της Ιαπωνίας, για τον 6ο όμιλο του Παγκοσμίου Κυπέλλου στην Άπω Ανατολή, η Αγγλία αντιμετωπίζει την Αργεντινή σε ένα κομβικό παιχνίδι για την πρόκριση στην επόμενη φάση. Αυτή η αναμέτρηση στέκεται η αφορμή ώστε ο Τζον Βον, που παρουσιάζει την αποκλειστική εκπομπή του BBC «World Cup Extra», να καλέσει στο στούντιο τον Χοτζ και να του δώσει μία θέση δίπλα στο «πλούσιο» πάνελ, που απαρτίζεται μεταξύ άλλων από τους Νταβίντ Ζινολά, Ίαν Ράιτ και Τζίμι Γκριβς.
Ο παλαίμαχος μέσος καταφθάνει κρατώντας στα χέρια του μία σακούλα από τα Tesco, στην οποία βρίσκεται τσαλακωμένη και… απροστάτευτη μία ποδοσφαιρική φανέλα. Ο Βον μόλις αντικρίζει το θέαμα παθαίνει σοκ, στέλνει εσπευσμένα κάποιον από την ομάδα του να αγοράσει μία ακριβή προθήκη για αισθητικούς (τηλεοπτικούς) λόγους και συμβουλεύει τον Χοτζ να ασφαλίσει άμεσα το «κειμήλιο» και να το διατηρεί σε άριστη κατάσταση, διαβεβαιώνοντάς τον πως κοστίζει μια περιουσία!
Τα «Τρία Λιοντάρια» εκείνη την ημέρα θα κερδίσουν -και θα αποκλείσουν- τους Αργεντίνους χάρη σε πέναλτι του Ντέιβιντ Μπέκαμ, όμως δεν θα χαρούν για πολύ – ένα άλλο ιστορικό τέρμα, το κρέμασμα του Ροναλντίνιο στον Ντέιβιντ Σίμαν, θα τους στείλει εκτός συνέχειας στα προημιτελικά. Η ζωή του Χοτζ όμως θα αλλάξει. Άμεσα θα συνειδητοποιήσει τι «θησαυρό» έχει στα χέρια του και θα φτάσει το 2010 να εκδώσει αυτοβιογραφία με τον ευφάνταστο (ή και όχι) τίτλο «Ο Άνθρωπος με τη Φανέλα του Μαραντόνα».
Όλα αυτά έχουν κάνει τον Χοτζ μία αμφιλεγόμενη φιγούρα τόσο στην Αγγλία, όσο και στην Αργεντινή. Όσο εντυπωσιακό κι αν ήταν το δεύτερο γκολ του Μαραντόνα εκείνη την ημέρα, ο ίδιος έγινε persona non grata. Άλλωστε είχε «κλέψει» κατάφωρα, είχε παραβιάσει τους κανόνες και αντί να τιμωρηθεί αντιμετωπιζόταν σαν θεός από τον Τύπο και τους φιλάθλους. Οι Άγγλοι, πριν αρχίσουν να τον σέβονται, τον μισούσαν. Και στην Αργεντινή όμως, η «επιδειξιομανία» του Χοτζ άρχισε να έχει αρνητικό αντίκτυπο. Η κόρη του Μαραντόνα, Ντάλμα, έφτασε στο σημείο να κατηγορήσει τον παλαίμαχο μέσο πως δεν έχει τη φανέλα, με την οποία ο πατέρας της σκόραρε τα δύο απίστευτα τέρματα, αλλά αυτή που φορούσε στο πρώτο ημίχρονο!
«Δεν έχω σκοπό να την πουλήσω. Δεν είναι διαθέσιμη», θα δηλώσει προς υπεράσπισή του ο Χοτζ, που μάλιστα από το 2003 είχε δανείσει το πολύτιμο αντικείμενο στο Εθνικό Ποδοσφαιρικό Μουσείο του Μάντσεστερ. Για ακόμη μια φορά ο ντόρος γύρω από το όνομά του είχε αρχίσει να καταλαγιάζει, όμως τον Νοέμβριο του 2020 έμελλε να έρθει ξανά στο προσκήνιο. Ο Μαραντόνα, νικημένος από τα πάθη του, είχε αφήσει την επίγεια ζωή και όπως ήταν αναμενόμενο επικράτησε φρενίτιδα για τα όσα ενθύμια είχε αφήσει πίσω. Λέγεται πως ο Χοτζ για μήνες λάμβανε καθημερινές προσφορές για να πουλήσει τη φανέλα, με κάθε επόμενο ποσό να ξεπερνά τη φαντασία του!
Παραμένοντας πιστός στα όσα είχε δηλώσει, δεν έθεσε το αντικείμενο σε κατάσταση δημοπρασίας την εποχή που η ζήτησή του χτυπούσε «ταβάνι», σεβόμενος και τον αποθανόντα ποδοσφαιρικό θρύλο. Ωστόσο ζήτησε τη βοήθεια των ειδικών και σε συνεργασία με τον διάσημο οίκο Sotheby’s όχι μόνο πιστοποίησε την αυθεντικότητα της φανέλας, αλλά έλαβε και μία πλήρως αντικειμενική αξιολόγηση για την τιμή την οποία μπορούσε να πιάσει. Τα δεδομένα ήταν σοκαριστικά, αφού αν οι υπολογισμοί επαληθεύονταν το αμύθητο αντικείμενο θα γινόταν το ακριβότερο αθλητικό «ενθύμιο» στην ιστορία.
«Με το σφύριγμα της λήξης όλοι οι παίκτες περικύκλωσαν τον διαιτητή. Φώναζαν οργισμένοι για το χέρι, έμοιαζαν έτοιμοι να τον χτυπήσουν. Ο Μαραντόνα κατευθύνθηκε προς τα αποδυτήρια. Ήξερα πως ότι είχε γίνει ήταν κάτι ανεπανάληπτο. Έτρεξα στη φυσούνα και του ζήτησα να ανταλλάξουμε φανέλες. Δεν υπήρχε κανένας από την ομάδα μας εκεί. Την έκρυψα στα πράγματά μου και για καιρό δεν είπα τίποτα σε κανέναν». Όπως ήταν λογικό οι αντιστάσεις του Χοτζ άρχισαν να κάμπτονται και κάπως έτσι τον Μάιο του 2022 ο οίκος Sotheby’s δημοπράτησε τη φανέλα, που έπιασε τη… θεϊκή τιμή των 7,1 εκατομμυρίων λιρών κι επιβεβαίωσε τις προσδοκίες του «πωλητή» της.
