Περίπου 15 χρόνια πριν οι Χάαλαντ και Όντεγκααρντ πρωτοστατήσουν στην Πρέμιερ Λιγκ, ένας συμπατριώτης τους, ο Μόρτερν Γκαμστ Πέντερσεν γινόταν καλτ σύμβολο για την ομάδα της Μπλάκμπερν.
Το όνομα του Μόρτεν Γκαμστ Πέντερσεν φέρνει στο μυαλό κάποιες θύμησες στους λίγο παλαιότερους. Ένα όνομα που πάντα έπρεπε να το πεις ολόκληρο, μια σταθερή μεταγραφή σε κάθε save του Football Manager των mid-00s, μερικές γκολάρες κι ένα αριστερό πόδι «κανόνι». Ήταν eye candy παίχτης, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν ήταν ανταγωνιστικός στη, σκληρότερη από σήμερα, Πρέμιερ Λιγκ της εποχής.
Η αλήθεια είναι ότι πρόκειται για μια πολύ ιδιαίτερη περίπτωση παίκτη και ανθρώπου. Πέραν της γεμάτης χαϊλάιτς ποδοσφαιρικής του καριέρας, ο Νορβηγός άσσος έχει κυκλοφορήσει μουσικό single με το συγκρότημα «The Players», που απαρτίζεται από τον ίδιο και άλλους τέσσερις ποδοσφαιριστές, στο πλαίσιο μιας καμπάνιας μουσικο-αθλητικής καμπάνιας ενάντια στην εγκληματικότητα. Μάλιστα, το τραγούδι έφτασε το 2006 μέχρι τη θέση «11» των νορβηγικών charts. Μέσα σ’ όλα ο Πέντερσεν είναι και φανατικός συλλέκτης από πλαστικές πάπιες (!), αλλά ας πατήσουμε λίγο «φρένο» και ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Η ζωή πριν την Πρέμιερ Λιγκ
Ο Πέντερσεν γεννήθηκε τον Σεπτέμβριο του 1981 στην περιοχή του Βάντσο της κομητείας Φίνμαρκ στη Νορβηγία. Μιλάμε για ένα από τα βορειότερα κατοικημένα σημεία της Ευρώπης, που συνορεύει με τη Φιλανδία και τη Ρωσία. Λίγο παραδίπλα είναι το διάσημο (για το κρύο του) Τρόμσο, με την ομώνυμη ομάδα, όπου και άρχισε την καριέρα του ο 19χρονος Μόρτεν. Ο πατέρας του, Ερνστ, ήταν επαγγελματίας ποδοσφαιριστής με καριέρα εντός της Νορβηγίας, οπότε το μήλο επιτυχώς έπεσε κάτω απ’ τη μηλιά.
Ο Πέντερσεν εκανε το επαγγελματικό ντεμπούτο του το 2000, παίζοντας για ένα ολόκληρο… λεπτό εναντίον της Μπρίνε. Για την υπόλοιπη σεζόν περιορίστηκε σε σποραδικές εμφανίσεις, πετυχαίνοντας και τρία γκολ. Τις επόμενες σεζόν ωστόσο ήταν βασικός και αναντικατάστατος, με καλύτερη όλων αυτή που η Τρόμσο υποβιβάστηκε (2002), όταν και πέτυχε συνολικά 21 γκολ σε 28 συμμετοχές. Οι εμφανίσεις του του έδωσαν το εισιτήριο για την εθνική Ομάδα τον Φεβρουάριο του 2004, όπου και έκανε το ντεμπούτο του εναντίον της Βόρειας Ιρλανδίας, σκοράροντας brace και συστήνοντας εαυτόν με τον καλύτερο τρόπο.
Όταν άνθησε το ρόδο
Το όνομα του 22χρονου -τότε- Νορβηγού μπήκε σε πολλά μπλοκάκια, μεταξύ άλλων και σε αυτό του Άλεξ Φέργκιουσον. Εν τέλει όμως τον απέκτησε μία άλλη αγγλική ομάδα, η Μπλάκμπερν, στις 27 Αυγούστου του 2004. Ο Ντάμιεν Νταφ είχε φύγει ένα χρόνο νωρίτερα για την Τσέλσι του Ζοσέ Μουρίνιο και ο Γκρέιαμ Σούνες έψαχνε τον επόμενο αριστερό χαφ της ομάδας του. Στις 27 Αυγούστου κατέφθασε στην Αγγλία, στις 28 εναντίον της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ έκανε το ντεμπούτο του, παίζοντας ολόκληρο 90λεπτο και βγάζοντας την ασίστ στο γκολ του Πολ Ντίκοφ για το τελικό 1-1. Ιδανική αρχή θα έλεγε κανείς.
Θα ήταν όντως ιδανική, αν ο Σούνες δεν άφηνε την ομάδα λίγες μέρες αργότερα, τον Σεπτέμβριο του 2004 για να αναλάβει τη Νιουκάστλ. Στη θέση του ήρθε ο Μαρκ Χιουζ, ο οποίος για κάποιο λόγο άφησε εκτός πλάνων (!) το νέο μεταγραφικό απόκτημα της ομάδας για τα επόμενα 16 παιχνίδια και τον ξαναχρησιμοποίησε με τον νέο χρόνο σε έναν αγώνα FA Cup κόντρα στην Κάρντιφ, όπου και σκόραρε. Ο Πέντερσεν βρήκε δίχτυα και στα επόμενα δύο παιχνίδια που χρησιμοποιήθηκε, με αποτέλεσμα να αναγκάσει τον Χιουζ να αναγνωρίσει το λάθος του και να του δώσει φανέλα βασικού για το υπόλοιπο της σεζόν. Στο τέλος της χρονιάς, είχε κάνει 27 συμμετοχές και είχε πετύχει οκτώ γκολ σε όλες τις διοργανώσεις.
Η σεζόν 2005/06 ήταν αυτή που τον καταξίωσε στις ποδοσφαιρικές συνειδήσεις όλων. Ο Πέντερσεν ήταν ο απόλυτος πρωταγωνιστής της Μπλάκμπερν, μαζί με τον Κρεγκ Μπέλαμι, που τερμάτισε 6η και προκρίθηκε στο Κύπελλο UEFA. Πέτυχε ένα εκπληκτικό τέρμα απέναντι στη Φούλαμ (Γκολ του Μήνα), ενώ η καλύτερη στιγμή του ήρθε κόντρα στη Γιουνάιτεντ, στη νίκη της ομάδας του με 2-1, όπου σημείωσε και τα δύο γκολ. Μάλιστα, ο Φέργκιουσον είχε εκφράσει τον θαυμασμό του λέγοντας πως «ο Πέντερσεν μάλλον φτιάχνει τη φήμη του εναντίον μας», ενθυμούμενος και το ντεμπούτο του με τη Μπλάκμπερν.
Εκείνη την εποχή είχαν αρχίσει να ακούγονται έντονα «σειρήνες» από τις μεγάλες ομάδες της Πρέμιερ Λιγκ, μεταξύ των οποίων της Τότεναμ και -ξανά- της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Ο ίδιος ήταν οπαδός των «Κόκκινων Διαβόλων» και πολλά χρόνια αργότερα ρωτήθηκε αν ήξερε γι’ αυτό το ενδιαφέρον. Ο ίδιος απάντησε με αφοπλιστική ειλικρίνεια πως γνώριζε το ενδιαφέρον του συλλόγου και του Φέργκιουσον, αλλά η μεταγραφή του πιθανότατα δεν έγινε ποτέ λόγω κακού τάιμινγκ, μιας και ο Ράιαν Γκιγκς φαινόταν να έχει μπροστά του ακόμα 200 χρόνια καριέρας!
Ο ίδιος ο Σερ Άλεξ το 2006 παραδέχθηκε πως δεν αγόρασε τον Νορβηγό, επειδή είχε ήδη υπογράψει τον Κριστιάνο Ρονάλντο, είχε τον Γκιγκς και εκτιμούσε ως ανερχόμενο τον Κίραν Ρίτσαρντσον. Ωστόσο σύντομα μετάνιωσε αυτήν του την απραξία. Τελικά οι «σειρήνες» δεν μάγεψαν τον Πέντερσεν, ο οποίος επέλεξε να μείνει στην Μπλάκμπερν ως το τέλος της καριέρας του στο Νησί. Στο Ίγουντ Παρκ ένιωθε σημαντικός, οι οπαδοί τον αγαπούσαν και τραγουδούσαν γι’ αυτόν, και ο ίδιος το απολάμβανε.
«Οι ποδοσφαιριστές είμαστε αρκετά τυχεροί να πληρωνόμαστε από το ποδόσφαιρο, το οποίο αγαπάμε, και οι οπαδοί είναι το πιο σημαντικό πράγμα γύρω από αυτό. Είναι σημαντικό να τους δώσεις κάτι πίσω. Πότε δε βιαζόμουν μετά τα παιχνίδια. Περίμενα για να υπογράψω αυτόγραφα και να μιλήσω με όσους μπορούσα. Ποτέ δεν τους προλαβαίνεις όλους, αλλά είναι σημαντικό να τους δείχνεις τον σεβασμό που αξίζουν», θα δηλώσει το 2023. Κι αυτή ακριβώς η στάση του ήταν που τον είχε κάνει αγαπητό στις τάξεις των φιλάθλων της ομάδας, πέραν των υπέροχων γκολ που είχε πετύχει.
Με παρακαταθήκη την προηγούμενη σεζόν, την εμπιστοσύνη του Χιουζ και την αγάπη των οπαδών να τον βλέπουν στο γήπεδο, ο Πέντερσεν δεν έβγαινε από την ενδεκάδα, παρά το κακό ξεκίνημα στο τελευταίο τρίμηνο του 2006. Στο δεύτερο μισό της σεζόν (2006/07) υπήρξε και πάλι καταλύτης για την πορεία της ομάδας, που πλέον αγωνιζόταν και στην Ευρώπη. Στο πρωτάθλημα τερμάτισε στη 10η θέση, ενώ έφτασε μια ανάσα από τον τελικό του FA Cup, καθώς αποκλείστηκε από την Τσέλσι στην παράταση του ημιτελικού. Ο Πέντερσεν, παρόλο που για μήνες δεν ήταν ο παίκτης που είχαν συνηθίσει οι οπαδοί της Μπλάκμπερν, έφτασε τις 42 συμμετοχές, με οκτώ γκολ και έντεκα ασίστ.
Το όνομα του ρόδου
Η λέξη «συνέπεια» είναι που συχνά ξεχωρίζει τους καλούς από τους μεγάλους παίκτες και τη σεζόν 2007/08 ο Πέντερσεν άρχισε να κατεβάζει ταχύτητα και να μην είναι τόσο επιδραστικός στο παιχνίδι της ομάδας του. Η Μπλάκμπερν έκανε μια ικανοποιητική πορεία στο πρωτάθλημα, τερματίζοντας 7η, με τον Ρόκε Σάντα Κρουζ να σκοράρει σταθερά και τον Ντέιβιντ Μπέντλεϊ να βγάζει μάτια. Το τέλος της σεζόν βρήκε τον Χιούζ να φεύγει για τη Μάντσεστερ Σίτι και τον Μπέντλεϊ για την Τότεναμ με ρεκόρ μεταγραφής, ενώ ο Πέντερσεν είχε ατονήσει πια ως μεταγραφικός στόχος εντός Πρέμιερ Λιγκ.
Ο διάδοχος του Χιουζ ήταν ο Πολ Ινς, ο οποίος μάλιστα έγινε ο πρώτος μαύρος προπονητής σε ομάδα της Πρέμιερ Λιγκ. Η σεζόν 2008/09 αρχίζει με τη Μπλάκμπερν να παραπαίει, έχοντας κερδίσει μόλις τρία από τα 17 παιχνίδια που είχε έδωσε με τον Ινς στον πάγκο της. Μάλιστα, ήταν η σεζόν που αποκλείστηκε από τους προκριματικούς του Κυπέλλου UEFA από τη Λάρισα. Ο Πέντερσεν μοιάζει με σκιά του εαυτού του κι ευτυχώς η απόλυση Ινς, κι ο ερχομός του Σαμ Αλαρντάις, τον Δεκέμβριο του 2008 του αναπτερώνει πλήρως το ηθικό. Από τον Φεβριουάριο του 2009 και μετά επανήλθε στις καλές εμφανίσεις, με την ομάδα να τερματίζει 15η και να περισώζει τη χρονιά.
Ο «Μπιγκ Σαμ» αποφασίζει να τον φέρει πιο κεντρικά στο γήπεδο κι αυτό αποδεικνύεται ευεργετικό για τον Νορβηγό άσσο. Η Μπλάκμπερν βελτιώνεται και «σκαρφαλώνει» 10η, ενώ ο Πέντερσεν φανερώνει μία πιο ηγετική και… φασαριόζα φύση, κερδίζοντας ένα νέο τετραετές συμβόλαιο από τον σύλλογο. Ο πρόεδρος, Τζον Γουίλιαμς, τον θεωρεί παίκτη-κλειδί για την ομάδα και έχοντας όλη τη στήριξη που αποζητά, ο Νορβηγός κάνει σεζόν καριέρας (2009/10).
Τότε είναι που πετυχαίνει κι ένα από τα πιο χαρακτηριστικά του τέρματα, κόντρα στη Γουίγκαν, τον Νοέμβριο του 2010. Η ομάδα του είχε κερδίσει ένα φάουλ από δεξιά, στο ύψος της μεγάλης περιοχής και σχεδόν στη γραμμή του πλαγίου. Ο Πέντερσεν με λίγα βήματα έστειλε μια βολίδα στην αντίθετη πλευρά του τέρματος, με τον τερματοφύλακα να μην μπορεί να αντιδράσει. Λίγες μέρες αργότερα, σκόραρε ενάντια στη Νιουκάστλ και κατάφερε να μαλώσει με τον Τζόι Μπάρτον (ποιός να το έλεγε), με αποτέλεσμα να δεχθεί γροθιά στο στομάχι. Δέκα μέρες μετά, θα σημειώσει ένα ακόμα brace κόντρα στην Άστον Βίλα.
Δυστυχώς τον Δεκέμβριο του 2010 ο Άλαρντάις απολύεται για να έρθει στη θέση του, αρχικά ως υπηρεσιακός και μετέπειτα ως μόνιμος, ο Στιβ Κιν, γνωστός στα μέρη μας από το πέρασμα του απ’ τον ΟΦΗ ως τεχνικός διευθυντής. Ο Πέντερσεν παραμένει μεν βασικός, όμως η φόρμα του αρχίζει να φθίνει. Η Μπλάκμπερν τη σεζόν 2010/11 κατρακυλά και πάλι στη 15η θέση και ο Νορβηγός «αναγκάζεται» να αγωνιστεί ακόμα και αριστερό μπακ, φορώντας παράλληλα και το περιβραχιόνιο της ομάδας. Τουλάχιστον ο σύλλογος σώζει την κατηγορία, κάτι που δεν θα καταφέρει την επόμενη χρονιά (2011/12), όταν και θα υποβιβαστεί στην Τσάμπιονσιπ.
Από ρόδο βγαίνει αγκάθι (;)
Ο Πέντερσεν δεν εγκατέλειψε την ομάδα παρά τον υποβιβασμό, αλλά ήταν ξεκάθαρο ότι ο Γκάρι Μπόγιερ (πρώην βοηθός του Μάρκ Χιουζ) που καθόταν πια στον πάγκο δεν τον θεωρούσε και τόσο σημαντικό. Έτσι τον Αύγουστο του 2013, κι ενώ η Μπλάκμπερν έχει τερματίσει 17η στην Τσάμπιονσιπ, η διοίκηση καλεί τον Νορβηγό να αναζητήσει νέα ομάδα. Το συμβόλαιο του είναι αβάσταχτο και τα 32 του χρόνια αποτελούν πια βραχνά στο νεανικό σύνολο που θέλει να χτίσει ο νέος προπονητής. Κάπως έτσι ο Πέντερσεν καταλήγει στην Καράμπουκσπορ της Τουρκίας, καθώς οι συζητήσει με την πρώτη του επιλογή, Κοπεγχάγη ναυαγούν.
Στην Τουρκία αντέχει μόλις λίγους μήνες και τον Μάρτιο του 2014 επαναπατρίζεται για χάρη της Ρόζενμποργκ. Μετά από δύο χρόνια παρουσίας εκεί, επιστρέφει στην πρώτη του ομάδα, την Τρόμσο, σε ηλικία 35 ετών κι ενώ οι περισσότεροι περιμένουν να αποσυρθεί. Κι όμως κόντρα στις προβλέψεις κλείνει μία γεμάτη τετραετία εκεί, πριν «κατηφορίσει» σε χαμηλότερες εγχώριες κατηγορίες και τελικά κρεμάσει τα παπούτσια του τον Ιανουάριο του 2024 στην τρυφερή ηλικία των 43 ετών!
Από τον επαναπατρισμό του κι έπειτα δεν συνεχίζει και στην εθνική Νορβηγίας, με την οποία έχει προλάβει να γράψει ιστορία με 83 συμμετοχές και 17 τέρματα. Το 2006, μάλιστα, πέτυχε ένα απίθανο γκολ εναντίον της Ουγγαρία στα προκριματικά του Euro 2008, το οποίο θύμισε πολύ τον αγαπημένο του παίκτη, Μάρκο Φαν Μπάστεν. Τότε μάλιστα, κάποιες εφημερίδες της Νορβηγίας του έδωσαν το προσωνύμιο «Φαν Γκάμστεν». Μπορεί στα χρόνια του η χώρα του να μην προκρίθηκε σε μεγάλη διοργάνωση, όμως ο Πέντερσεν ήταν σταθερά από τους ποιοτικότερους παίκτες εκείνης της φουρνιάς.
Τελικά, πόσο καλός ήταν ο Μόρτεν Γκαμστ Πέντερσεν;
Η αλήθεια είναι πως για τον συγκεκριμένο παίκτη ήθελα να γράψω αρκετό καιρό, καθώς, πέραν από το ότι φαίνεται ένας ωραίος τύπος που συλλέγει πλαστικές πάπιες, είναι από τους παίκτες που δεν ξέρει κανείς ακριβώς πως να απαντήσει το πόσο καλός πραγματικά ήταν. Αν δει κανείς στιγμιότυπα του μέσω reels, θα νομίζει ότι βλέπει έναν παίχτη επιπέδου Γκάρεθ Μπέιλ. Η ποιότητα στα γκολ του, στα χτυπήματα της μπάλας, τα σπριντ, η δύναμη, όλα φαίνονται να είναι εκεί. Και στην πραγματικότητα ήταν. Απλά όχι για πολύ και όχι συνέχεια.
Ο Πέντερσεν είχε την τύχη και την ατυχία να μην παίζει σε ομάδα που πρωταγωνιστούσε στην Πρέμιερ Λιγκ, αλλά να πέσει πάνω στην ανοδική πορεία που είχε η Μπλάκμπερν της εποχής, στην ίσως καλύτερη δουλειά του Μαρκ Χιουζ προπονητικά. Δεν υπήρχε πληθώρα άλλων αστέρων και αρκετοί από αυτούς έφυγαν με μεταγραφή (Μπέλαμι, Μπέντλεϊ), οπότε υπήρχε το περιθώριο να λάμψει και να ξεχωρίσει, κάτι που ίσως σε ομάδα με μεγάλο ανταγωνισμό να μην κατάφερνε. Σήμερα μιλάμε για έναν σύγχρονο θρύλο της Μπλάκμπερν, με 348 συμμετοχές, 47 γκολ και 62 ασίστ κατά τη διάρκεια μιας δεκαετούς παρουσίας.
Οπότε, πόσο καλός ήταν ο Μόρτεν Γκαμστ Πέντερσεν; Αρκετά ώστε να θεωρηθεί cult hero, κατά την αγγλική ορολογία, σε μια ομάδα που παλεύει να ξαναβρεί την παλιά της αίγλη, αρκετά ώστε να αποδώσει επαρκώς σε διαφορετικούς ρόλους και θέσεις, αλλά μάλλον όχι αρκετά καλός για να δοκιμαστεί σε κάποια μεγαλύτερη ομάδα της εποχής. Βέβαια, πόσοι ποδοσφαιριστές μπορούν να πουν ότι έχουν μια συλλογή από στιγμιότυπα που αν τα δει κανείς μένει με το στόμα ανοιχτό, τραγούδησαν lead singer σε boy band που μπήκε στα charts και συλλέγουν πλαστικές πάπιες, ενώ παράλληλα παίζουν ποδόσφαιρο μέχρι τα 43 τους; Σχεδόν κανείς. Ίσως και μόνο ο Μόρτεν Γκαμστ Πέντερσεν.
