Σε μία από τις διασημότερες ιστορίες προδοσίας στο Νησί, ο Χάρι Κιουέλ έχασε τη θέση θρύλου που κατείχε στις συνειδήσεις των οπαδών της Λιντς, μετακομίζοντας στη μισητή Γαλατασαράι.
Σαν μπεις στο Ιστ Σταντ του Έλαντ Ρόουντ το πρώτο πράγμα που θα αντικρίσεις είναι μία πλακέτα. Γράφει «Never Forgotten» και στέκεται εκεί για να θυμίζει τον χαμό των αείμνηστων Κέβιν Σπέιτ και Κρις Λόφτους. Οι δύο φανατικοί οπαδοί της Λιντς ήταν μεταξύ των χιλιάδων ταξιδιωτών στην Κωνσταντινούπολη τον Απρίλιο του 2000, όταν για τα ημιτελικά του Κυπέλλου UEFA η ομάδα τους τέθηκε αντιμέτωπη με τη Γαλατασαράι του Φατίχ Τερίμ. «Δεν έχω υπάρξει πιο τρομαγμένος. Οι οπαδοί μας έκαναν χειρονομίες ότι θα μας κόψουν τον λαιμό και οι αρχές μας αντιμετώπιζαν εχθρικά από την πρώτη στιγμή. Την προηγούμενη νύχτα είχαν δολοφονηθεί οι οπαδοί μας και ειλικρινά ακόμα δεν έχω ιδέα γιατί συμφωνήσαμε να αγωνιστούμε», θα δηλώσει ο Ίαν Χαρτ, συμπαραστάτης στην αριστερή πλευρά ενός εκ των αστέρων εκείνης της Λιντς, του Χάρι του Κιούελ.
Η 5η Απριλίου του 2000 είναι αναμφίβολα μία «σκοτεινή» ημέρα για το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο και παράλληλα η αφορμή για να… σκοτεινιάσει η καριέρα του -ίσως- σπουδαιότερου Αυστραλού που αγωνίστηκε στην Πρέμιερ Λιγκ. Ο μικρός Χάρι, μέλος της ακαδημίας της Μαρκόνι από το Σίδνεϊ, ταξίδεψε για πρώτη φορά στην Ευρώπη για έναν αγώνα επίδειξης κόντρα στη Μίλαν, ενώ στα 15 του χρόνια η Λιντς του προσέφερε δοκιμαστικά παρέα με τον συμπατριώτη του, και μετέπειτα μανατζερικό πουλέν, όσο και άσσο της Μπλάκμπερν, Μπρετ Έμερτον. Ο Κιούελ χάρη στον Άγγλο πατέρα του έβγαλε άδεια παραμονής κι έμεινε στο Δυτικό Γιορκσάιρ, όσο ο Έμερτον αναγκαζόταν να εκκινήσει την καριέρα του από τη Φέγενορντ.
Τη σεζόν 1999/2000 ο Αυστραλός μεσοεπιθετικός σόκαρε την Πρέμιερ Λιγκ με τις εμφανίσεις του. Μπορεί να ήταν βασικός ήδη μία διετία στα «Παγώνια», όμως τότε ήταν αναμφίβολα το πραγματικό ξεπέταγμά του. Αγωνίστηκε 53 φορές, μέτρησε 17 γκολ και πέντε ασίστ, ενώ δέχθηκε και μία κόκκινη κάρτα. Αυτή ήταν μάλιστα η πρώτη απευθείας αποβολή στην καριέρα του και ήρθε στον επαναληπτικό του «μαύρου» ημιτελικού κόντρα στη Γαλατασαράι, εκεί που η Λιντς δεν κατάφερε να ανατρέψει το κατά της σκορ παρά το brace του Νορβηγού μέσου Έρικ Μπάκε.
Ο Κιούελ αναδείχθηκε τότε Καλύτερος Νέος Παίκτης της Πρέμιερ Λιγκ και συμπεριλήφθηκε στην Καλύτερη Ενδεκάδα του πρωταθλήματος, με την Ίντερ να προσφέρει 25 εκατομμύρια λίρες για την απόκτησή του, όμως την πρόταση να απορρίπτεται. Ο ίδιος άλλωστε ήταν ευτυχισμένος στην Αγγλία και παρέμεινε έτσι και την επόμενη σεζόν (2000/01), όντας περήφανο μέλος του θρυλικού συνόλου του Ντέιβιντ Ο’Λίρι, που έφτασε ως τα ημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ!
Δυστυχώς οι καλές μέρες δεν θα κρατούσαν πολύ, με τη Λιντς να κατακρημνίζεται γρήγορα από την πρώτη εξάδα της βαθμολογίας (μετά από πέντε σερί χρονιές), να συσσωρεύει οικονομικά προβλήματα και να μάχεται από τη μία μέρα στην άλλη για τη σωτηρία της. Κανείς δεν περίμενε τον Κιούελ να μαραζώσει μαζί της κι έτσι το καλοκαίρι του 2003 η φυγή του έγινε πραγματικότητα. Παρά το ενδιαφέρον των Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Άρσεναλ, Τσέλσι, Μπαρτσελόνα και Μίλαν, ο Αυστραλός άσσος επέλεξε τη Λίβερπουλ, την ομάδα που υποστήριζε μικρός και μεγάλη αγάπη του πατέρα του, Ροντ.
Ως μέλος των «Κόκκινων» ο Κιούελ δεν υπήρξε το ίδιο επιτυχημένος. Είχε μία γεμάτη πρώτη σεζόν και στη δεύτερη είχε μία σαφώς πιο ευτυχισμένη νύχτα στην Κωνσταντινούπολη, όταν η Λίβερπουλ έκανε μία επική ανατροπή κόντρα στη Μίλαν για να κατακτήσει το Τσάμπιονς Λιγκ. Με τον χρόνο του σχεδόν άμεσα να συρρικνώνεται, ο Αυστραλός άσσος άρχισε να γίνεται επιρρεπής σε τραυματισμούς. Κάπως έτσι τη σεζόν 2006/07 αγωνίστηκε μόλις σε δύο αγώνες πρωταθλήματος κι έναν χρόνο αργότερα, μόλις στα 29 του χρόνια αφέθηκε ελεύθερος για να συνεχίσει αλλού την καριέρα του.
Αυτό το «αλλού», οπουδήποτε κι αν ήταν, δεν θα άλλαζε και πολλά στον ρου της ιστορίας του. Ο Κιούελ όμως επέλεξε την Κωνσταντινούπολη. Δεν ήταν και λίγα όσα είχε ζήσει εκεί. Του θύμιζε την καλύτερη σεζόν της καριέρας του, του θύμιζε τη μεγαλύτερη διάκρισή του. Δυστυχώς όμως δεν επέλεξε τη Φενέρμπαχτσε ή την Μπεσίκτας, αλλά τη Γαλατασαράι. «Ελπίζω αυτή η μεταγραφή να αποτελέσει κατά κάποιον τρόπο μία διαδικασία ίασης της πληγής, που άφησε η τραγωδία της 5ης Απριλίου του 2000. Να κατηγορούμε τον ίδιο τον σύλλογο της Γαλατασαράι γι’ αυτήν την τραγωδία νομίζω είναι λάθος και μεροληπτικό».
Φυσικά τα λόγια του Αυστραλού δεν αποδείχθηκαν θεραπευτικά για κανέναν. Εν μία νυκτί έγινε persona non grata για τους φίλους της Λιντς, για σχεδόν σύσσωμο το αγγλικό ποδόσφαιρο. Ακόμα κι όταν ο ίδιος δήλωσε πως διάλεξε το νούμερο «19» για να τιμήσει τα «Παγώνια», η κίνησή του εκλήφθηκε ως ευτελής. Παρά το μίσος από Αγγλία μεριά, στην Τουρκία ο Κιούελ ήταν μία τεράστια μεταγραφή για την εποχή. Με τον σύλλογο να έχει αποχωριστεί μέσα στη δεκαετία θρύλους όπως οι Γκεόργκε Χάτζι, Χακάν Σουκούρ και Εμρέ Μπελόζογλου, ο ερχομός του Αυστραλού (και του Μίλαν Μπάρος) εκείνη τη σεζόν ήρθαν να φέρουν μία νέα αίγλη στο Αλί Σαμί Γεν.
Ο Κιούελ μάλιστα δεν έχασε χρόνο για να γίνει αγαπητός στην κερκίδα, αφού στο ντεμπούτο του με την ομάδα, στα πλαίσια του Τούρκικου Σούπερ Καπ, αγωνίστηκε 24 λεπτά και πρόλαβε να πετύχει γκολ και ασίστ για να πανηγυρίσει τον πρώτο του τίτλο μετά από τρία χρόνια. Στις αρχές Δεκεμβρίου, μετά από 19 συμμετοχές με τη Γαλατασαράι, ο Αυστραλός μετρούσε ήδη εννέα τέρματα και τρεις ασίστ, με τον εγχώριο Τύπο να του δίνει το προσωνύμιο «Χάρι ο Μάγος», σε μία ξεκάθαρη αναφορά στη δημοφιλής σειρά ταινιών «Χάρι Πότερ», που μεσουρανούσε στα 00s.
Την ξέφρενη πορεία του ήρθε να ανακόψει ένας ακόμα τραυματισμός, με τον ίδιο μάλιστα να υποβάλλεται σε χειρουργείο στην πατρίδα του, την Αυστραλία. Έλειψε από τα γήπεδα για περίπου δύο μήνες, διάστημα που ήταν αρκετό για να αφήσει τη «Γαλατά» εκτός διεκδίκησης του πρωταθλήματος (πέντε ήττες κατά την απουσία του). Ωστόσο η ευρωπαϊκή πρόκληση ήταν ακόμα εκεί, με την ομάδα να έχει προκριθεί στη νοκ άουτ φάση του Κυπέλλου UEFA και να καλείται να ξεπεράσει το εμπόδιο της γαλλικής Μπορντό.
Ο Κιούελ μπορεί να είχε ήδη αγωνιστεί στα ημιτελικά της διοργάνωσης, μπορεί να είχε κατακτήσει ένα Τσάμπιονς Λιγκ (και να είχε χάσει ακόμα ένα στον τελικό), όμως οι ευρωπαϊκοί αγώνες πάντα τον γοήτευαν. Κόντρα στην Μπορντό λοιπόν συνέχισε να μεγαλώνει τον τουρκικό μύθο του, αφού πέτυχε ένα από τα γκολ της χρονιάς, με μία οβίδα από τα 35 μέτρα στη μεγαλειώδη πρόκριση με συνολικό σκορ 4-3. Μάλιστα ενάντια στην επόμενη ευρωπαϊκή αντίπαλο, το Αμβούργο, ο Αυστραλός το πήγε ένα βήμα παραπέρα, αφού και στα δύο παιχνίδια αγωνίστηκε ως στόπερ (!) μετά την αποβολή (στο πρώτο παιχνίδι) του Εμρέ Ασίκ.
Με συμμετοχή σε 20 τέρματα στην πρώτη του σεζόν, πολλοί προέβλεπαν πως την επόμενη, ο Κιούελ θα αρχίσει να φθίνει, να ατονεί στο σχετικά υποβαθμισμένο πρωτάθλημα της γείτονας -μας- χώρας. Παραδόξως όμως, αν και έμεινε εκτός δράσης για τέσσερις μήνες εξαιτίας ενός ακόμα τραυματισμού, έφτασε στο ίδιο ακριβώς νούμερο (20) σε μόλις 28 εμφανίσεις, κάποιες εκ των οποίων δεν ξεπερνούσαν καν το μισάωρο. Το συμβόλαιό του μπορεί να έφτανε στο τέλος του, όμως η λατρεία του προπονητή Φρανκ Ράικαρντ στο πρόσωπό του και ο ερχομός του συμπατριώτη του, Λούκας Νιλ, από την Έβερτον, έδιναν ελπίδα στον κόσμο που αποζητούσε την παραμονή του.
Πράγματι, στην τελευταία του σεζόν στον προεδρικό θώκο, ο Αντνάν Πολάτ κατάφερε να ανανεώσει τον «Μάγο» του που βάδιζε στα 32 του χρόνια, προσφέροντάς του 1,8 εκ. ευρώ για έναν χρόνο και μπόνους 30 χιλιάδων ευρώ για κάθε του συμμετοχή. Δυστυχώς η Γαλατασαράι δεν ήταν στην καλύτερη φάση της ιστορίας της. Ο σύλλογος ξεπούλησε τις ακριβές μεταγραφές της περασμένης σεζόν (Ελάνο και Κεϊτά), ενώ ξόδεψε εμφανώς λιγότερα στη στελέχωση ενός ασύνδετου ρόστερ. Η κατρακύλα στην 8η θέση της βαθμολογίας, η αλλαγή τριών προπονητών και η πώληση της πλειοψηφίας των μετοχών μάλλον επισκίασαν τις μειωμένες επιδόσεις του Κιούελ, που περιορίστηκε σε εφτά τέρματα και τέσσερις ασίστ σε 26 συμμετοχές.
Όπως ήταν φυσικό το «βαρύ» συμβόλαιο του Αυστραλού δεν ανανεώθηκε ξανά, με τον ίδιο να γυρίζει πίσω στην πατρίδα του για να αγωνιστεί στις Μέλμπουρν Βίκτορι και Μέλμπουρν Χαρτ (με ένα μικρό διάλειμμα στην Αλ-Γκαράφα). Οι Τούρκοι οπαδοί τον λάτρεψαν, με τον Τύπο να γράφει χαρακτηριστικά πως «είναι από τους παίκτες που θαυμάζεις ακόμα κι αν παίζουν στον μεγαλύτερο αντίπαλό σου». Δυστυχώς τα συναισθήματα στο Δυτικό Γιορκσάιρ δεν άλλαξαν ποτέ, με τη σχετικά διπλωματική και κυνική στάση του ίδιου να μην βοηθά την κατάσταση. «Ότι συνέβη ήταν τραγικό, όμως δεν μπορώ να ζω στο παρελθόν. Είχα εννέα υπέροχα χρόνια στη Λιντς κι έφυγα με τις καλύτερες των σχέσεων, οπότε δεν θα έπρεπε να υπάρχει κάποιο μίσος εναντίον μου».
Ο Χάρι Κιούελ ήταν αναμφίβολα χαρισματικός. Είχε αυτό το «γλυκό» αριστερό πόδι, που κάποιοι θα χαρακτήριζαν άνετα… μαγικό ραβδί. Ήταν κάποτε το μεγαλύτερο ταλέντο στην Πρέμιερ Λιγκ. Ήταν κάποτε ο παίκτης που θα αναγεννούσε τη Λίβερπουλ. Οι τραυματισμοί, ίσως και ο χαρακτήρας του, τον έστειλαν γρήγορα στην ευρωπαϊκή «εξορία» της Τουρκίας, όμως δεν πήγε εκεί για τουρισμό, για ξεκούραση, για τα λεφτά. Φανταστείτε λοιπόν έναν γενειοφόρο οπαδό, γέννημα-θρέμμα της Κωνσταντινούπολης, να κατεβαίνει από το μηχανάκι του και να του λέει με χαρακτηριστική βαριά προφορά: «Είσαι μάγος, Χάρι…»
