H αρχή του τέλους της θρυλικής Νότιγχαμ Φόρεστ του Μπράιαν Κλαφ, ενορχηστρώθηκε από έναν διεφθαρμένο Βέλγο πρόεδρο και την σιωπηλή συμφωνία της UEFA!
Ήταν η 25η Απρίλη του 1984, όταν η αξέχαστη ομάδα του Μπράιαν Κλαφ, η Νότιγχαμ Φόρεστ των δύο σερί Κυπέλλων Πρωταθλητριών, θα έπαιζε για τα ημιτελικά του Κυπέλλου UEFA απέναντι στην Άντερλεχτ των Έντσο Σίφο και Μπρίλε Λάρσεν. Ένας αγώνας που θα άλλαζε το μέλλον ίσως της πιο επιτυχημένης τότε βρετανικής ομάδας, ένας αγώνας ντροπή για το ποδόσφαιρο που έμελλε να μείνει αξέχαστος.
Ο τότε πρόεδρος του βελγικού συλλόγου, Κόνσταν Βάντεν Στοκ, είχε κριθεί ένοχος για δωροδοκία προς τον διαιτητή εκείνου του αγώνα, που έδωσε την πρόκριση στην ομάδα του. Οι κατηγορίες όμως αποδόθηκαν 13 χρόνια αργότερα, το 1997 όταν και οι Βέλγοι αποκλείστηκαν από όλες τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις για έναν χρόνο!
Αυτό όμως που κάνει εντύπωση και προκάλεσε πάταγο όταν έγινε γνωστό, είναι πως η UEFA ήξερε για τις κατηγορίες ήδη από το 1992, αλλά επέλεξε να σωπάσει για να μην πλήξει το κύρος των διοργανώσεών της. Με το -rebranding σε- Τσάμπιονς Λιγκ να είναι προ των πυλών, η «συνένοχη» ομοσπονδία ανέστειλε στα κρυφά την ποινή των Βέλγων και τελικά την επέβαλε μετά από μία πενταετία.
Για να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, η Νότιγχαμ Φόρεστ τότε μπορεί να απείχε δύο χρόνια από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις και να είχε πέσει κάτω από το μέσο της βαθμολογίας στο πρωτάθλημα την σεζόν 1981/82, όμως δεν είχε χάσει την αίγλη της. Έχοντας κρατήσει σπουδαίους παίκτες στο ρόστερ και με τον ακούραστο Κλαφ στην άκρη του πάγκου, συνερχόταν από την ξαφνική «μέθη» των τίτλων κι ευελπιστούσε να επανέλθει στις επιτυχίες.
Την αμέσως προηγούμενη χρονιά είχε καταλήξει 5η και είχε πάρει το ευρωπαϊκό εισιτήριο, ενώ την τρέχουσα διεκδικούσε στα ίσα τον τίτλο μαζί με τις Λίβερπουλ, Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και Σαουθάμπτον! Στην Ευρώπη τώρα, είχε φτάσει αήττητη στα ημιτελικά, μετρώντας έξι νίκες και δύο ισοπαλίες (η μία στην παράταση) και θεωρούταν από τους περισσότερους πρώτο φαβορί για τον τίτλο δίπλα στην Τότεναμ των Αρντίλες και Άρτσιμπαλντ.
Όταν κλήθηκε να αντιμετωπίσει την Άντερλεχτ, νίκησε εύκολα στο πρώτο παιχνίδι με 2-0 χάρη σε brace του Στιβ Χοτζ, αλλά στο δεύτερο παιχνίδι έμελλε όλα να αλλάξουν. Το «τέλειο έγκλημα» περιείχε ένα ανύπαρκτο πέναλτι κατά των Άγγλων κι ένα ακυρωμένο τέρμα ώστε να χάσουν τελικά με συνολικό σκορ 3-2 και να αποκλειστούν. Ο Ισπανός ρέφερι Εμίλιο Γκουρουθέτα Μούρο επιδόθηκε σε μία από τις πιο ντροπιαστικές διαιτησίες στην ιστορία του θεσμού, όμως κατάφερε να βγει σχεδόν αλώβητος!
Μάλιστα το «σχεδόν» άλλαξε τελευταία στιγμή, αφού η δικαιοσύνη ισχυριζόταν πως το παράπτωμα έπρεπε να παραγραφεί, καθώς είχαν περάσει πάνω από δέκα χρόνια από το συμβάν, αλλά τελικώς οι Βέλγοι τιμωρήθηκαν με αποκλεισμό ενός χρόνου και ο Ισπανός με έξι μήνες διαθεσιμότητα, παίζοντας την σεζόν 1984/85 μόλις έξι αγώνες.
Το αποκαλυπτικό ρεπορτάζ του BBC σχετικά με το συμβάν, αναφέρει πως λίγο πριν τον ιστορικό αγώνα ο Βάντεν Στοκ είχε προσεγγίσει ένα πρόσωπο που ήταν γνωστός μικροαπατεώνας στο Βέλγιο, τον Ζαν Ελστ. Αυτός μέσω των επαφών που είχε επικοινώνησε με τον διαιτητή και συμφώνησαν για την δωροδοκία με το ποσό να αγγίζει τα 1,2 εκ. βέλγικα φράγκα, ήτοι περίπου 100 χιλιάδες ευρώ σε σημερινά χρήματα!
Το παράξενο της υπόθεσης όμως είναι ότι ο ένας από τους εμπλεκόμενους, ο Ρένε Φαν Άακεν, εκβίασε την Άντερλεχτ κι αφού δεν ικανοποιήθηκε από τα ανταλλάγματα, έστειλε τις πληροφορίες του στην βελγική ομοσπονδία ποδοσφαίρου δύο φορές το 1990 και το 1992. Αυτή απάντησε πως δεν είχε την δυνατότητα να ερευνήσει την υπόθεση και την παρέπεμψε στην UEFA, που όμως τις έβαλε στην άκρη.
Ο διαιτητής της αναμέτρησης απεβίωσε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα (κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες) το 1987, σε ηλικία 45 ετών. Το στάδιο της Άντερλεχτ συνεχίζει να φέρει το όνομα του τότε προέδρου της, που πέθανε το 2008, ενώ οι Ελστ και Φαν Άακεν καταδικάστηκαν και φυλακίστηκαν. Ο πρώτος πέθανε στην φυλακή, ενώ ο δεύτερος λίγο καιρό αργότερα αθωώθηκε.
Κάντε ένα like στη σελίδα μας στο facebook, αν δεν το έχετε ήδη κάνει!
Για τους παίκτες όμως εκείνης της ιστορικής ομάδας της Φόρεστ, τα γεγονότα της 25 Απριλίου του 1984 θα μείνουν για πάντα αξέχαστα. Ο τερματοφύλακας Χανς Φαν Μπρόικελεν θα πει: «Για μένα ήταν φανερό από την πρώτη στιγμή πως ο διαιτητής της αναμέτρησης ήρθε να μας κλέψει. Σε όλες τις διεκδικήσεις σφύριζε συνέχεια φάουλ έξω από την μεγάλη περιοχή μας και τα έδινε στην Άντερλεχτ».
Το διαβόητο πέναλτι των Βέλγων, σε μία μονομαχία του Μπρίλε Λάρσεν με τον Κένι Σουέιν ανάγκασε τον επιθετικό της Νότιγχαμ, Γκάρι Μπιρτλς να δηλώσει: «Το πέναλτι που κέρδισαν ήταν το χειρότερο που είδα στην ποδοσφαιρική μου καριέρα, η απόστασή των δύο ήταν γελοιωδώς μεγάλη». Ακόμα και το γκολ που ακυρώθηκε για τους Άγγλους και θα ήταν αρκετό να τους δώσει την πρόκριση, φανέρωνε σκάνδαλο. «Ήταν, είναι και θα είναι λάθος του διαιτητή. Αν δεν τους τιμωρήσεις αυτούς τους ανθρώπους θα το κάνουν συνέχεια».
Ο παρ’ ολίγον σκόρερ εκείνου του γκολ, Πολ Χαρτ (νυν διευθυντής ακαδημιών της Λούτον) είχε τονίσει: «Το όλο πράγμα βρωμάει, βρωμάει πραγματικά. Όταν το φέρνω στο μυαλό μου εξακολουθεί ακόμα και σήμερα να με εκνευρίζει».
Αυτή λοιπόν ήταν η ξεχωριστή ιστορία, η οποία με τον δικό της τρόπο συντέλεσε στο τέλος εποχής μιας από τις πιο θρυλικές ομάδες της Αγγλίας. Το βράδυ της 25ης Απριλίου του 1984 θα είναι πάντα μία μαύρη κηλίδα στην ιστορία της UEFA και των ευρωπαϊκών διοργανώσεων, αλλά ταυτόχρονα θα μας θυμίζει πως οι επιτυχίες δεν εξαγοράζονται. Ακόμα και την ίδια χρονιά η Τότεναμ στην διαδικασία των πέναλτι επιβλήθηκε των Βέλγων και πήρε την εκδίκηση για τους συμπατριώτες της, σώζοντας το γόητρο και του ίδιου του θεσμού!
Διαβάστε εδώ για τον διάδοχο του Κλαφ σε εκείνη την Νότιγχαμ Φόρεστ: Το βάρος της διαδοχής ενός θρύλου
