Το να είσαι φίλαθλος-οπαδός μιας ομάδας της Αγγλίας και να μένεις στην Ελλάδα, έχει τις δυσκολίες του. Δεν μπορείς να βλέπεις την ομάδα σου από κοντά ή τους παίκτες της. Αρκείσαι μόνο από την τηλεόραση ή με κανένα ταξίδι στην Αγγλία, ανάλογα τα οικονομικά σου. ΑΛΛΑ… Για αυτό το «αλλά» θα σας μιλήσω…
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή λοιπόν… Γνώρισα την ομάδα της Middlesbrough κάπου στο 2001 από ένα παιχνίδι για το Play Station, το LMA Manager. Eίχε τότε παίκτες όπως οι Christian Karembeu, Garry Pallister, Paul Ince, Mark Schwarzer, Ugo Ehiogu, Alen Bokšić, Hamilton Ricard και άλλοι πολλοί. Δεν ξέρω τι με τράβηξε να «κολλήσω» με αυτή την ομάδα αλλά όσο πέρναγε ο καιρός, την γούσταρα ακόμα πιο πολύ.
Το 2004 πήραμε τον μοναδικό μας τίτλο στην ιστορία μας. Το League Cup κόντρα στην Bolton του Στέλιου Γιαννακόπουλου. Ήταν ο λόγος για τον οποίο η Boro βγήκε πρώτη φορά στην Ευρώπη και συγκεκριμένα στο Κύπελλο UEFA. Η μοίρα το έφερε να αγωνιστεί την επόμενη χρονιά με το Αιγάλεω και έτσι εγώ, πήρα έναν φίλο μου «Ατρομηταίο» και πήγαμε στο γήπεδο. Ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα αυτή την ομάδα από κοντά. Η χαρά μου ήτανε απίστευτα μεγάλη. Πιτσιρικάς τότε, πρώτη λυκείου πήγαινα, προσπαθούσα να δω τους παίχτες με τόση προσοχή σαν να θέλω να απομνημονεύσω στο μυαλό μου κάθε στιγμή. Πραγματικά απορώ πως κρατήθηκα όταν ο νεαρός, τότε, Steward Downing σημείωσε το νικητήριο γκόλ.
[embedyt] https://www.youtube.com/watch?v=9RFtlwz_ilo[/embedyt]
Την χρονιά 2005/06 η Middlesbrough κατάφερε να βγει και πάλι στο Κύπελλο UEFA αφού είχε φέρει ισοπαλία στην έδρα της Manchester City, την προηγούμενη σεζόν, χάρις σε ένα φάουλ «κεραυνό» του Jimmy Floyd Hasselbaink. Εκείνη την χρονιά, δευτέρα λυκείου εγώ τότε, τσακωνόμασταν στο σχολείο για το ποιος θα πάρει την Premier League, το Champions League αλλά και το UEFA. Όταν έλεγα ότι θα το πάρει η Boro η απάντηση που έπαιρνα ήταν: «Ποια Boro ρε μα**κα?».
Ο «δρόμος» την έβγαλε ξανά στα «λημέρια» μας και κλήθηκε να αντιμετωπίσει την Skoda Ξάνθη στην οποία αγωνιζόταν ο παλιός παίκτης της Middlesbrough, Emerson. Όταν είπα στους φίλους μου να πάμε στην Ξάνθη (από την Αθήνα), νομίσανε ότι τους έκανα πλάκα. Το ίδιο νομίσανε και οι γονείς μου όταν τους είπα ότι θα πάω Ξάνθη. Κατάλαβαν ότι δεν έκανα πλάκα όταν είχα περάσει την Θεσσαλονίκη! Το παιχνίδι ήτανε «μάπα» (ήρθε 0-0), ο Abel Xavier πιάστηκε ντοπαρισμένος και εγώ έκανα πολλά χρόνια να ξαναμπώ σε τρένο! Όμως ήτανε μια εμπειρία που θα χω να την λέω για πάντα και δεν θα την μετανιώσω ποτέ!
Τα χρόνια πέρασαν, υποβιβαστήκαμε, ανεβήκαμε, υποβιβαστήκαμε πάλι… Γενικά ζήσαμε πολλές χαρές και λύπες. Εδώ θα ήθελα να σταθώ στον τερματοφύλακα της ομάδας μου, τον Dimi Κωνσταντόπουλο. Έναν τερματοφύλακα που αμφισβητήθηκε όσο λίγοι στην Ελλάδα αλλά απέδειξε σε όλους την αξία του και έγινε ένα από τα πιο αγαπητά πρόσωπα στο Middlesbrough. Τον Δημήτρη είχα την χαρά να τον γνωρίσω πέρσι στην Θεσσαλονίκη. Βρισκότανε σε διακοπές και του είπα, άμα θέλει, να πάμε για έναν καφέ να τον γνωρίσω από κοντά. Είπε ναι και έτσι εγώ είδα από κοντά, για πρώτη φορά, έναν παίκτη της ομάδας μου. Η χαρά μου ήτανε μεγάλη και πραγματικά είναι από τις στιγμές που τις θυμάσαι σε όλη σου την ζωή!
Φτάνοντας στο σήμερα λοιπόν, η ομάδα του Ολυμπιακού υποδέχεται την μαχητική Burnley, στην οποία αγωνίζεται από φέτος ο Ben Gibson. O Gibson είναι γέννημα θρέμμα της Boro, οπαδός της και πρώην αρχηγός της. Επίσης είναι ανιψιός του προέδρου, Steve Gibson. Με το που είδα την κλήρωση, είπα μέσα μου πως θα πάω να τον βρω. Μετά από πολύ κόπο, περπάτημα και πολλές ώρες «καραούλι» έξω από το ξενοδοχείο μέχρι να έρθουν, ξαφνικά βλέπω ένα λεωφορείο και τους παίκτες της Burnley να κατεβαίνουν!
Ήταν τόσο περίεργο το συναίσθημα να βλέπεις στα πέντε μέτρα τους παίκτες τους οποίους βλέπεις μόνο στην τηλεόραση. Πρώτος κατέβηκε ο Shean Dyche και μετά ακολούθησε ο James Tarkowski. Τρίτος κατέβηκε ο Ben Gibson! Από εκείνη την στιγμή και μετά δεν έβλεπα τίποτα γύρω μου και το μόνο πράγμα που έκανα ήταν να πάω κοντά του και να του μιλήσω. Στο άκουσμα ότι είμαι οπαδός της Middlesbrough, αυτός ενθουσιάστηκε και άρχισε να με ρωτάει πως και έγινα Middlesbrough. Άκουσε με θαυμασμό όταν του είπα ότι έχω δει την ομάδα μόνο δύο φορές από κοντά. Τον ρώτησα για την Middlesbrough και μου είπε ότι έχει έναν πολύ καλό προπονητή και ότι θα ανέβει κατηγορία. Εκείνη την στιγμή του ζήτησα να βγάλουμε μια φωτογραφία και αυτός δέχτηκε. Προσπαθούσα να ανοίξω την κάμερα και το χέρι μου έτρεμε σαν να με βαράει ρεύμα. Έτρεμα ολόκληρος από το άγχος και την χαρά μου. Ο Gibson μου είπε να χαλαρώσω και ο Phil Bardsley μας τράβηξε την φωτογραφία. Στην συνέχεια με ρώτησε άν έχω μαρκαδόρο να μου υπογράψει την φανέλα μου αλλά εγώ κάπου τον είχα χάσει. Μου είπε να περιμένω μέχρι να ετοιμαστεί για την προπόνηση και να μην φύγω.
Μια ώρα μετά οι παίκτες άρχισαν να κατεβαίνουν στον χώρο υποδοχής. Ξαφνικά εμφανίζεται ο Gibson και μου κάνει νόημα να μπω μέσα. Είχε βρει μαρκαδόρο και έτσι μου υπέγραψε την φανέλα! Κάπου εκεί παραπέρα διέκρινα σε έναν καναπέ τον Aaron Lennon. Μου έκανε εντύπωση πόσο κοντός ήτανε και προσπαθούσα να τον χαζέψω πως είναι από κοντά. Και εκεί ήταν η στιγμή που άκουσα μια γνωστή φωνή. Μια φωνή βαριά και χαρακτηριστική. Ήταν ο προπονητής της Burnley, o Shean Dyche!
Φορούσε την φανέλα της προπόνησης, ένα σορτς και ακόμα και ένας άσχετος θα καταλάβαινε ποιος ήταν αυτός που έκανε «κουμάντο» εκεί μέσα. Δεν μπορώ να διανοηθώ παίκτη ο οποίος να μην στέκεται «κλαρίνο» μπροστά του. Δεν γίνεται να μην τον σεβαστείς… Δειλά, δειλά τον πλησίασα και με ευγενικό τρόπο του μίλησα. Δεν με έπαιρνε να κάνω κάτι το διαφορετικό απέναντι του! Τον ρώτησα αν μπορούμε να βγάλουμε μαζί μια φωτογραφία και αυτός με χαρά δέχτηκε. Στην συνέχεια του είπα ότι είμαι φίλαθλος της Middlesbrough αλλά ότι είναι μεγάλη μου χαρά και τιμή το ότι τον είδα από κοντά. Του είπα ότι είναι ένας πολύ καλός προπονητής και ότι είναι άξιος θαυμασμού. Του ευχήθηκα καλή επιτυχία στην συνέχεια και αυτός με ευχαρίστησε για τα καλά μου λόγια αλλά και για την υποστήριξη.
Η ώρα για την αναχώρηση για το γήπεδο της Νέας Σμύρνης είχε φτάσει -πήγαν για προπόνηση εκεί- και εγώ χαιρέτησα για άλλη μια φορά τον Ben Gibson. Του είπα ευχαριστώ για τον χρόνο που αφιέρωσε να ασχοληθεί μαζί μου και αυτός με ευχαρίστησε για την υποστήριξη. Μου είπε χαρακτηριστικά: «Thank you for coming to see me today. You are a very good fan». Το να τα λέει αυτά ο πρώην αρχηγός της ομάδας μου, είναι απίστευτη τιμή για μένα!
Το νόημα όλης αυτής της ιστορίας είναι ποτέ μα ποτέ να μην τα βάζεις κάτω. Σε κάθε στιγμή στην ζωή σου. Αν προσπαθείς, μπορείς να καταφέρεις τα πάντα. Αρκεί να το θες. Τόσα χρόνια έβλεπα όλους αυτούς τους παίχτες στην τηλεόραση και τελικά κατάφερα να τους δω και από κοντά. Αυτό που αποκόμισα λοιπόν, είναι μια απίστευτη εμπειρία ζωής που θα έχω να την λέω για πάρα πολλά χρόνια. Επίσης αποκόμισα πόνους στα πόδια αλλά και ηλίαση! Αλλά χαλάλι. Άξιζε τον κόπο!
ΥΓ. Ο πιο «περίεργος» από όλη την αποστολή της Burnley ήταν ο Joe Hart. Με ύφος χιλίων Καρδιναλίων, μου θύμισε άνθρωπο που τον βαράει η γυναίκα του! Ενώ όλοι οι παίκτες χαιρετούσαν κτλ, αυτός, όταν του ζήτησα να βγάλουμε μια φωτογραφία δεν γύρισε καν να με κοιτάξει! Pope, φάτονε!!!
