Ο Τοντ Μπόλι της Τσέλσι, αποτελεί την πιο πρόσφατη «εισβολή» της Αμερικής στο αγγλικό ποδόσφαιρο, με τους καουμπόηδες να γίνονται πια πέντε.
Στις 24 Ιουλίου 1990, οι Pantera κυκλοφορούν το άλμπουμ «Cowboys from Hell», ένα άλμπουμ ορόσημο στη διάδοση του Groove Metal στο ευρύ κοινό, καθώς επίσης και το πρώτο πραγματικά επιτυχημένο εμπορικά άλμπουμ τους. Το πρώτο τραγούδι είναι το ομότιτλο, από τα πλέον γνωστά του συγκροτήματος, το οποίο αναφέρεται στις τεξανές ρίζες τους, χρησιμοποιώντας κλισέ εκφράσεις που θα ακούγονταν σε ένα γουέστερν. Σαν ιστορία, θα μπορούσε να πει κανείς ότι μιλάει για το πόσο αμείλικτοι ήταν οι «Καουμπόηδες της Κόλασης», δείχνοντας διάθεση να καταστρέψουν ότι πάει κόντρα στα θέλω και στον στόχο τους, χωρίς πολλά πολλά.
Σχεδόν 32 χρόνια αργότερα, συγκεκριμένα στις 30 Μαΐου 2022, ο τελευταίος -μέχρι τον επόμενο- καουμπόης αφήνει τα σαλούν για να έρθει στις παμπς. Η εξαγορά της Τσέλσι, με μια κοινοπραξία διάφορων προσώπων και εταιριών, έχοντας ως μπροστάρη τον Τοντ Μπόλι, ολοκληρώνεται 4,25 δισεκατομμύρια λίρες βρέθηκαν και δόθηκαν για την αγορά της ομάδας, στην πιο ακριβή αγορά αθλητικής ομάδας ως τώρα (προς σύγκριση, οι ετήσιες δαπάνες της Κύπρου για το 2020 ήταν κάτι λιγότερο από 3,94 δισ. λίρες).
Αλλά ο κύριος Μπόλι δεν ήρθε σε μια νέα Γη, σαν άλλος Κολόμβος, να φέρει τον αθλητικό πολιτισμό του (sic). Βρήκε άλλους πέντε μεγάλους «καουμπόηδες», τρεις στο Μάντσεστερ, έναν στο Λίβερπουλ και ακόμα έναν στην βόρεια πλευρά του Λονδίνου. Διαφορετικοί μεταξύ τους στο πως εμφανίστηκαν και υπάρχουν στο προσκήνιο του αγγλικού ποδοσφαίρου, αλλά με την νοοτροπία του καουμπόη να φαίνεται λιγότερο ή περισσότερο σε όλους.
Η αναφορά, προφανώς, είναι για τους τρεις αδερφούς Γκλέιζερ στην Γιουνάιτεντ, τον Σταν Κρόνκε και το… μουστάκι του στην Άρσεναλ και τον Τζον Χένρι στη Λίβερπουλ. Υπάρχουν και άλλοι συμπατριώτες του στο ποδόσφαιρο του Νησιού, αλλά σίγουρα με σημαντικά μικρότερη προβολή και -κυρίως- επιρροή από τους προαναφερθέντες. Ας γυρίσουμε όμως πάλι πίσω στον Μπόλι. Μέσα σε τέσσερις μήνες έχει καταφέρει να γίνει μια περσόνα διχασμού (να το θέσω κομψά) για ανθρώπους και μέσα που ασχολούνται με το ποδόσφαιρο στο Νησί.
Πέραν της παράλογης -έστω και σε επιφανειακή ανάγνωση- απόλυσης ενός εκ των κορυφαίων εν ενεργεία προπονητές του κόσμου, πέραν του ότι ενέκρινε μεταγραφές με ποσά που θα έκαναν τον Γούντγουορντ να κοκκινίσει από τη ζήλεια του, έκανε μια δήλωση που συζητήθηκε αρκετά, και μάλιστα προκάλεσε ποικίλες αντιδράσεις: την διεξαγωγή ενός all-star game, λέγοντας μάλιστα ότι «ελπίζει η Πρέμιερ Λιγκ να πάρει μερικά μαθήματα από τα αμερικάνικα σπορ».
Η δήλωση αυτή, καθώς και οι κινήσεις του, από μόνες τους μπορούν να σταθούν σαν επιχειρήματα της μεγάλης διαφοράς οπτικής του αθλητισμού γενικότερα στις δύο όχθες του Ατλαντικού. Εκεί που ο μέσος Ευρωπαίος φίλαθλος βλέπει ποδόσφαιρο για το άθλημα και τον ενδιαφέρει κατά βάση το αγωνιστικό κομμάτι του παιχνιδιού, ο Μπόλι εστιάζει στο θέαμα και το «wow factor» που γεμίζει τα γήπεδα στην Αμερική.
Εκεί που ο γνήσιος ποδοσφαιρόφιλος (ο ρομαντικός) ψάχνει μια «σταχτοπούτα», μια νέα Λέστερ και μια νέα Μπλάκμπερν, ο Μπόλι ονειρεύεται την διεξαγωγή ενός all-star game, το οποίο σίγουρα θα είναι ποδοσφαιρικό μόνο στους κανόνες και στη σχέδιο της μπάλας.
Εκεί που ο πιστός οπαδός πληρώνει εισιτήριο γιατί αποζητάει αυτή η μοναδική στιγμή που θα δει τη μπάλα να πηγαίνει στα δίχτυα (εξαιρούνται παιχνίδια που παίζει ο Χόλαντ) και να πανηγυρίσει δίχως αύριο, ο Μπόλι πιστεύει ότι οι οπαδοί θα πρέπει να συμπεριφερθούν όπως οι αντίστοιχοι Αμερικάνοι, πληρώνοντας ένα πανάκριβο εισιτήριο για να δουν τους 22 καλύτερους -πιο σωστά, πιο δημοφιλείς/επικερδείς- παίχτες μέσα σε ένα γήπεδο και όχι τις δύο καλύτερες ομάδες.
Μια βάση σκέψης που έχουμε δει όλοι οι προαναφερθέντες να υιοθετούν κατά καιρούς. Λιγότερο ή περισσότερο, όλοι τους έχουν δώσει τα διαπιστευτήρια τους ότι προέρχονται από έναν άλλο αθλητικό κόσμο.
Πριν παραδώσει τα κλειδιά στον Εντού και τον Αρτέτα, ο Κρόνκε ακολουθούσε το παράδειγμα των Γκλέιζερς στη μετά-Φέργκι εποχή. Ξόδευε πολλά από τα χρήματα του συλλόγου, χωρίς ξεκάθαρο σχέδιο.
Τοποθέτησε λάθος ανθρώπους σε καίριες θέσεις και το αποτέλεσμα το είδαμε στο χορτάρι, ενώ παράλληλα κατηγορήθηκε για μεγάλη κακοδιαχείριση των χρημάτων της ομάδας. Φάνηκε να μαθαίνει από τα λάθη του και εμπιστεύτηκε δύο ανθρώπους με πλάνο, το οποίο δείχνει να υποστηρίζει απόλυτα μέχρι στιγμής και φαίνεται να αποδίδει. Επίσης, ο «αγαπητός» Σταν ήταν από τους ιδιοκτήτες που ήταν σύμφωνοι με τη δημιουργία της European Super League, κατέχοντας θέση αντιπροέδρου.
Ο Χένρι είναι ίσως ο πιο «ποδοσφαιρικός» από τους ιδιοκτήτες των τεσσάρων ομάδων που σχολιάζουμε σήμερα. Ή, να το θέσω πιο ορθά, αυτός που αναγνώρισε σχετικά γρήγορα ότι αν είναι με τα σπιρούνια μέσα στην παμπ, περισσότερο θα ξενίσει παρά θα εμπνεύσει θαυμασμό. Γι’ αυτό αντί για φιλοσοφίες τύπου Μπόλι και αλόγιστη σπατάλη τύπου Γκλέιζερς, έφερε τεχνογνωσία.
Πήρε μια χρεωμένη Λίβερπουλ μέχρι τον λαιμό και, με τα όποια λάθη μπορεί να συνέβησαν κατά την περίοδο που είναι ιδιοκτήτης (Άντι Κάρολ, λείπει το κοτσιδάκι σου), κατάφερε όχι απλά να βγάλει τη Λίβερπουλ από το πηγάδι των χρεών, αλλά να την κάνει το 4ο ακριβότερο ποδοσφαιρικό κλαμπ στον κόσμο αυτή τη στιγμή.
Αντί να το παίξει «σερίφης», συνέχεια προσπαθούσε να στελεχώσει το ποδοσφαιρικό τμήμα με όλο και αρτιότερα στελέχη και από τη στιγμή που ο Κλοπ ανέλαβε τον σύλλογο, είδαμε το πιο ποδοσφαιρικά σωστό recruitment που έχει συμβεί στη σύγχρονη εποχή. Βέβαια, από όλα αυτά θα μπορούσε να λείπει η δημόσια συγγνώμη προς τους οπαδούς της Λίβερπουλ για την υποστήριξη της ιδέας της European Super League (στην οποία θα κατείχε θέση αντιπροέδρου), μια κίνηση που δίχασε σημαντικά το κοινό της ομάδας.
Τώρα για τους πρώτους καουμπόηδες που ήρθαν επιθετικά στο νησί, τι να πει κάποιος ακριβώς. Αν εξαιρεθεί η απόφαση να δώσουν την πλήρη διαχείριση του ποδοσφαιρικού τμήματος στους Σερ Άλεξ Φέργκιουσον και Ντέιβιντ Τζιλ, καθώς και η εξαιρετική λειτουργία του τμήματος μάρκετινγκ της ομάδας, οι Γκλέιζερς είναι ο ορισμός των «Καουμπόηδων της Κόλασης».
Μετά την φυγή των Φέργκιουσον και Τζιλ, δικαιώθηκαν όσοι εξαρχής δεν τους ήθελαν. Μεταγραφές πολλών εκατομμυρίων χωρίς ουσία και προσφορά, καμία ποδοσφαιρική λογική, καμία πραγματική στήριξη στους ανθρώπους του ποδοσφαιρικού τμήματος, οικονομική αφαίμαξη της ομάδας και στελέχωση σημαντικών θέσεων με ανθρώπους άσχετους με το άθλημα. Η περίοδος του Γούντγουορντ μπορεί να διδάσκεται σαν case study του πως διαχειρίζεσαι ένα brand, αλλά καταστρέφεις ένα προϊόν.
Αν κάτι βλέπουμε κοινό σε όλες τις ανωτέρω περιπτώσεις είναι το εξής: ανεξάρτητα της επιτυχίας ή την αποτυχία τους σαν ιδιοκτήτες/παράγοντες/διαχειριστές ή την όποια συμπάθεια ή αντιπάθεια τρέφουν οι οπαδοί των ομάδων τους προς αυτούς, όλοι οι καουμπόηδες μας σκέφτονται και δρουν επιχειρηματικά, όχι ποδοσφαιρικά.
Πρωτοστάτησαν σε μια προσπάθεια να πάρουν ένα από τα πιο επιτυχημένα προϊόντα στην Ευρώπη και να το κάνουν ακόμα πιο ακριβό, μα σίγουρα όχι πιο ποδοσφαιρικό. Και κρίνοντας από τις δηλώσεις του Μπόλι, πιθανότατα θα το ξαναπροσπαθήσουν, δοθείσης ευκαιρίας. Μπορεί η ταχεία ανάπτυξη του ποδοσφαίρου οικονομικά να ευνοεί για τέτοιες ιδέες σε επιχειρηματικό επίπεδο, αλλά η πραγματικότητα είναι άλλη.
Το ποδόσφαιρο, και δη στην Αγγλία, παραμένει στα μάτια των φίλων του ένα άθλημα και όχι ένα προϊόν. Πιθανότατα άθελα ή ηθελημένα να το αντιμετωπίζουμε σαν προϊόν, αλλά μόνο έτσι δεν το σκεφτόμαστε. Ανεξάρτητα από το πόσο χτυπάνε τα σπιρούνια τους οι καουμπόηδες στο Νησί, οι παμπς σαλούν δεν γίνονται...
