Μετά από χρόνια παρουσίας σε μικρομεσαίες ομάδες της Σκωτίας, ο Κρεγκ Μπρούστερ φόρεσε μία πενταετία τη φανέλα του Ιωνικού κι έγινε θρύλος.
«Ονειρό μου είναι να επιστρέψουμε στην εποχή του Μπρούστερ. Στον Ιωνικό που βγήκε Ευρώπη». Με αυτή την δήλωση ο Γιάννης Τσιριγώτης εξέφρασε τις φιλοδοξίες του, όταν ανέβηκε στον προεδρικό θώκο της ομάδας της Νεάπολης, απαντώντας όπως θα έκανε λογικά ο κάθε οπαδός του αθηναϊκού συλλόγου. Ο θηριώδης φορ από το Νταντί (1,5 ώρα μακριά από τη Γλασκώβη) μεγάλωσε όπως όλοι οι συπατριώτες του, έχοντας ως όνειρο να αγωνιστεί στη Σέλτικ ή τη Ρέιντζερς. Θα μπορούσε να πει πως τα κατάφερε εν μέρει, αφού όντως έπαιξε στους «Ρέιντζερς», όχι όμως στην πατρίδα του, αλλά στην δική μας!
Η αλήθεια είναι πως οι δύο μεγάλοι του σκωτσέζικου πρωταθλήματος ίσως ήταν ο απώτερος στόχος του, όμως για να είμαστε ακριβείς όνειρο του Κρεγκ Μπρούστερ ήταν να παίξει για τη μεγαλύτερη ομάδα της γενέτειρας του, την Νταντί Γιουνάιτεντ. Κατάφερε με σχετική ευκολία να βρεθεί στις ακαδημίες της, όμως γρήγορα τα βρήκε σκούρα και χωρίς προοπτική να γίνει επαγγελματίας, έκανε ένα πίσω βήμα στην ερασιτεχνική Στόμπσγουελ για να ξεκινήσει πρακτικά την καριέρα του από την ταπεινή Φόρφαρ της τρίτης κατηγορίας. Με το επίπεδο σχετικά χαμηλό για τα προσόντα του, ξεχώρισε αμέσως, πραγματοποιώντας μέχρι τα 25 του σχεδόν 200 συμμετοχές και τραβώντας το ενδιαφέρον της Ρέιθ Ρόβερς μιας κατηγορίας ψηλότερα.
Αγωνιζόμενος ως μέσος μέχρι τότε, στην νέα του ομάδα τον περίμενε μια έκπληξη. Ο πολύπειρος τεχνικός Τζίμι Νίκολ του πρότεινε να μετακινηθεί στην επίθεση και μαζί με τον Γκόρντον Ντέλζιελ, πρώην των Ρέιντζερς και Μάντσεστερ Σίτι, να συνθέσουν ένα αχτύπητο δίδυμο ψηλού και κοντού. Σε μία διετία οι δύο τους πέτυχαν περί τα 90 τέρματα (!) και έφεραν τον τίτλο και την άνοδο στη μεγάλη κατηγορία το 1993. Αυτή ήταν η σημαντικότερη στιγμή στην έως τότε ιστορία της Ρέιθ κι έμελλε σύντομα να γίνει ακόμα μεγαλύτερη (αντιμετώπισε την Μπάγερν Μονάχου στο Κύπελλο UEFA), όμως ο Μπρούστερ δεν θα έμενε εκεί για να τα ζήσει.
Μέσω των εξωπραγματικών επιδόσεων του, δεδομένης και της ξαφνικής αλλαγής θέσης, ο αγαθός «γίγαντας» είχε καταφέρει να γυρίσει εκεί που ξεκίνησε, εκεί που ήθελε να γίνει ήρωας, στην δική του Νταντί Γιουνάιτεντ. Η ζωή όμως στην πρώτη κατηγορία δεν ήταν εύκολη. Ο Μπρούστερ έμοιαζε αρκούντως δυνατός, αλλά απελπιστικά αργός για να στηρίξει το βάρος της επίθεσης, με την ομάδα να «χαροπαλεύει» για την παραμονή. Το «παραμύθι» του έμοιαζε σχεδόν αδύνατον να έχει happy end, όμως μία τρελή πορεία στο κύπελλο κρατούσε την φλόγα αναμμένη. Οι «Τρόμοι», όπως είναι γνωστή η ομάδα, δεν σταματούσαν να σκορπάν τον… τρόμο, κερδίζοντας όσους αγώνες έχανε φειδωλά στο πρωτάθλημα.
Η παρουσία τους στον τελικό τους έδινε μία ακόμη ευκαιρία να κατακτήσουν ένα τρόπαιο, το οποίο είχαν χάσει έξι φορές τα τελευταία 20 χρόνια. Αντίπαλος η παντοδύναμη Ρέιντζερς των Άλι ΜακΚόιστ, Στιούαρτ ΜακΚόλ και των διεθνών Άγγλων Στίβενς και Χέιτλι. O Μπρούστερ γνώριζε πριν τον αγώνα πως δεν θα είχε μεγαλύτερη ευκαιρία από αυτή και με το «10» στην πλάτη μπήκε από την αρχή αποφασισμένος να κάνει την διαφορά. Απέναντι στην πρωταθλήτρια και νικήτρια του Λιγκ Καπ, που έψαχνε το δεύτερο εγχώριο τρεμπλ σε δύο χρόνια (!), κατάφερε στο 47′ να πετύχει το μοναδικό γκολ της αναμέτρησης και να ζήσει, όπως έχει δηλώσει, την πιο συναισθηματικά φορτισμένη στιγμή της ζωής του!
Αυτό ήταν όμως. Τα βαθιά αγωνιστικά προβλήματα της ομάδας, που την είχαν αφήσει μόλις στο +2 από την παραμονή το προηγούμενο έτος, την επόμενη χρονιά επανήλθαν και καταβύθισαν τους τρομαγμένους πια «Τρόμους». Η επιβάρυνση από την προετοιμασία που άρχισε νωρίς λόγω της παρουσίας στο Κύπελλο Κυπελλούχων (αποκλείστηκε από την Πρέσοφ), το λειψό ρόστερ και η απουσία πλάνου επέφεραν έναν γρήγορο υποβιβασμό. Ο Μπρούστερ δέχθηκε πλειάδα προτάσεων, όμως δεν θα μπορούσε να αφήσει την «αγάπη» του σε μία τόσο δύσκολη στιγμή. Έμεινε, βοήθησε με κάθε τρόπο και κατάφερε με την ηγετική του παρουσία να την επαναφέρει άμεσα στην μεγάλη κατηγορία, πριν πει τελικά το δύσκολο «αντίο».
Ο νεόφερτος «Νόμος του Μπόσμαν» τον είχε πείσει πως η επόμενη δοκιμασία θα ήταν μια ομάδα στο εξωτερικό, όταν όμως έγινε γνωστή ποια θα ήταν αυτή, πολλοί Σκωτσέζοι απόρησαν με την επιλογή του. Ο δικός μας Ιωνικός είχε πείσει τον 30άρη πια επιθετικό να τον βοηθήσει στην εδραίωση του στα ελληνικά «σαλόνια», στα οποία είχε καταφέρει να ανέβει για πρώτη φορά λίγα χρόνια νωρίτερα. Είναι άγνωστο τι έπεισε τον ίδιο τον Μπρούστερ, όμως η ομάδα της Νεάπολης είχε τότε πραγματικά αξιόλογο υλικό. Με προπονητή τον Ουκρανό Μπλαχίν και παίκτες όπως ο Ότιτζι, o Κλάεβιτς και οι δικοί μας Τσιαντάκης, Παχατουρίδης και Οφρυδόπουλος, οι «Ρέιντζερς» της Ελλάδας διέθεταν το ταλέντο να φανούν ανταγωνιστικοί σε κάθε αναμέτρηση.
Αυτό που είναι σχετικά άγνωστο είναι πως ο Σκωτσέζος φορ δεν ήρθε μόνος του, καθώς μαζί του κατέφθασε και ο Στίβεν Τουίντ από τη Χιμπέρνιαν, όντας μάλιστα στα μάτια των οπαδών μεγαλύτερο όνομα. Δυστυχώς περιορίστηκε σε μόλις δύο συμμετοχές, και όπως οι περισσότεροι Σκωτσέζοι που έφυγαν μαζικά το 1995 λόγω Μπόσμαν, γύρισε άπραγος πίσω στο Ηνωμένο Βασίλειο. Ο Μπρούστερ όμως έμεινε και ήδη από την πρώτη χρονιά του (έξι γκολ σε 29 συμμετοχές) έγινε ξεκάθαρο πως δεν είχε έρθει για κομπάρσος, αλλά για πρωταγωνιστής!
Αν το πρώτο δείγμα ήταν ενθαρρυντικό, το δεύτερο έφερε τους οπαδούς του Ιωνικού στα πρόθυρα της τρέλας. Σε ένα ανεπανάληπτο στατιστικό για ομάδα τέτοιου μεγέθους, το ρόστερ του Γιάτσεκ Γκμοχ πια, είχε καταφέρει να μετρά μετά από τις εφτά πρώτες αγωνιστικές, ισάριθμες νίκες χωρίς να έχει δεχθεί ούτε ένα τέρμα, όντας φυσικά πρώτος στην βαθμολογία και με τον Σκωτσέζο ήρωα του δεύτερο σκόρερ της κατηγορίας. Δίπλα του, σε ένα παρόμοιο ταίριασμα με τον Ντέλζιελ στη Ρέιθ, o ανερχόμενος Νίκος Φρούσσος, που με την αρωγή του έτερόν του ήμισυ έφτασε στη μεταγραφή στον ΠΑΟΚ και την κλήση στην Εθνική.
Το τέλος της σεζόν βρήκε τον Ιωνικό τελικά στην 5η θέση, επίδοση-ρεκόρ μέχρι και σήμερα, με τον Μπρούστερ να πετυχαίνει συνολικά 14 τέρματα και την ομάδα να χάνει στις λεπτομέρειες την έξοδο στην Ευρώπη. Για μια ακόμη φορά ο Σκωτσέζος δεν επρόκειτο να φύγει πριν καταφέρει κάτι πραγματικά ηρωικό. Όπως και έγινε, όταν αρχικά τη σεζόν 1998/99 επανέλαβε με τους συμπαίκτες του τον άθλο της 5ης θέσης, βγαίνοντας αυτήν τη φορά στην Ευρώπη, ενώ το 2000 οι «Ρέιντζερς» έφτασαν στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας, όπου τους περίμενε μια ΑΕΚ, που όπως φημολογούταν είχε δει τις προτάσεις της για τον επιθετικό των Νικαιωτών να απορρίπτονται!
Σε αντίθεση με την Σκωτία, εδώ η διαφορά δυναμικότητας δεν επέτρεψε στον Μπρούστερ να κατακτήσει κι ένα τρόπαιο με την μπλε φανέλα, όμως στάθηκε η αφορμή ο Ιωνικός να ζήσει την δική του στιγμή έκστασης. Αυτός ο cult hero, που κατάφερνε στα 35 του και με βαρύ σκαρί, να βρίσκεται πάντα ένα βήμα μπροστά από τους αντίπαλους αμυντικούς και να «σπάει» με ακρίβεια την μπάλα στους συμπαίκτες του, είχε ήδη κάνει πολλά περισσότερα στην χώρα μας από αυτά που προοριζόταν αρχικά. Σε πρόσφατες ψηφοφορίες μάλιστα συμπεριλήφθηκε τόσο στην καλύτερη ενδεκάδα της ιστορίας του Ιωνικού, όσο και σε αυτή των κορυφαίων ξένων που δεν έπαιξαν στους τέσσερις μεγάλους της χώρας μας.
Το 2001 τελικα, και όντας ήδη τρίτος σκόρερ στην ιστορία της ομάδας (παραμένει μέχρι και σήμερα), ο Μπρούστερ αποφάσισε να γυρίσει στην πατρίδα του για να κλείσει την καριέρα του, αφού πλησίαζε με ταχύ βήμα στα 40. Μετά από ένα μέτριο πέρασμα από τη Χιμπέρνιαν, μετακόμισε στην Ντανφέρμλιν, βρίσκοντας παρά τα γκρίζα μαλλιά του μία απροσδόκητη φόρμα, που τον έβαλε στην συζήτηση μέχρι και για κλήση στην εθνική Σκωτίας για πρώτη φορά στην καριέρα του. Αυτό το απίστευτο ορόσημο τελικά δεν το έπιασε, όμως… πείστηκε να αφήσει το ποδόσφαιρο στα 44 του -παρακαλώ-, σε μία σεζόν όπου δεν τα πήγε διόλου άσχημα, έχοντας τρία τέρματα σε δέκα εμφανίσεις με τη Ρος Κάουντι!
Η «καψούρα» του για το άθλημα ήταν τόσο μεγάλη, που φυσικά συνέχισε από το πόστο του προπονητή, περνώντας από τα επιτελεία των Ινβερνές, Γουάιτχοκ, Μπράιτον, Πλίμουθ και Χόρσαμ. Ο Μπρούστερ ήταν πάντα ένας ήρωας παραμυθιού ντυμένος σε ποδοσφαιριστή. Κατάφερε να αγωνιστεί στην ομάδα που αγαπούσε από μικρό παιδί, να γίνει ένας ατρόμητος πρωταγωνιστής σε τελικό κυπέλλου, να κάνει το βήμα στο εξωτερικό και να φορέσει την φανέλα των «Ρέιντζερς». Εστω και της χώρας μας. «Αγάπησα τον Ιωνικό και το ελληνικό ποδόσφαιρο. Όποτε ερχόταν η συζήτηση σε αυτή μου την εμπειρία, πάντα προέτρεπα τους συμπατριώτες μου να έρθουν και να παίξουν ποδόσφαιρο στη δεύτερη πατρίδα μου, την Ελλάδα».
