Ο Ντέγιαν Κουλουσέφσκι έγραψε στο The Players’ Tribune ένα γράμμα στους οπαδούς της Τότεναμ σχετικά με την αντιμετώπιση των αποτυχιών, το πώς έγινε μέλος του συλλόγου και τη σημασία του να μην τα παρατάς ποτέ.
Αγαπητοί φίλοι των Σπερς,
Δεν δυσκολεύτηκα ποτέ να πω την ιστορία μου. Κατά πάσα πιθανότητα υπάρχουν ακόμη άνθρωποι στην Αγγλία για τους οποίους εξακολουθώ να είμαι ο τύπος απ’ τη Σουηδία με το αλλόκοτο όνομα που ήρθε απ’ την Ιταλία.
Αλλά μετράω ήδη πάνω από δυο χρόνια στην ομάδα, και θέλω να μοιραστώ κάποια πράγματα μαζί σας. Μερικές τρελές ιστορίες. Ορισμένα μαθήματα ζωής. Πράγματα που μπορεί να εμπνεύσουν κάνα δυο παιδιά. Έχει πλάκα να κοιτάζω στο παρελθόν, γιατί όταν πρωτοήρθα εδώ ο κόσμος στην Αγγλία δεν είχε μεγάλες προσδοκίες από μένα.
Για να ’μαι ειλικρινής, ούτε εγώ ήξερα τι να περιμένω απ’ τον εαυτό μου.
Ως ποδοσφαιριστής, περνούσα δύσκολη φάση.
Είχα μισό χρόνο να ξεκινήσω βασικός στη Γιουβέντους. Ένιωθα χάλια, γιατί είχα δώσει τη ζωή μου στο ποδόσφαιρο, προπονούμουν όσο σκληρότερα μπορούσα, και κατέληξα να βλέπω να παίζουν στη θέση μου παίκτες που δεν ήταν καν εξτρέμ. Ειλικρινά, ένιωθα ταπεινωμένος, άχρηστος. Κάποιοι άρχισαν να λένε ότι δεν ήμουν αρκετά καλός, ότι παραήμουν αργός. Κι αυτό σ’ επηρεάζει εκατό τοις εκατό. Είναι φυσιολογικό, ανθρώπινο. Όταν αρχίζεις να τους πιστεύεις, τότε σου μπαίνει ο διάολος.
Έπρεπε να κλείσω τ’ αυτιά μου, γιατί το μόνο άτομο απ’ το οποίο δέχομαι κριτική είναι η μεγαλύτερη αδερφή μου, η Σάντρα. Κι είναι πολύ σκληρή μαζί μου. Ακόμα κι όταν σκοράρω, μου λέει, «Πάει, το ’χασες. Δεν έχεις πια τη δίψα. Βολεύτηκες».
Κι εγώ θέλω να εκραγώ, της λέω, «ΔΕΝ ΜΕ ΣΕΒΕΣΑΙ. ΔΕΝ ΞΕΡΕΙΣ ΤΙ ΕΧΩ ΘΥΣΙΑΣΕΙ ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ».
Αλλά η Σάντρα λέει την αλήθεια. Με βλέπει να παίζω από μικρό παιδί, και το καταλαβαίνει πάντα όταν κάτι μ’ ενοχλεί. Όταν τα βρήκα σκούρα στη Γιούβε, μου είπε, «Ντέκι, πότε έγινες αδύναμος;»
Ήξερα πως έπρεπε να φύγω.
Μια μέρα ρώτησα τον Άλε, τον ατζέντη μου, «Μπορείς να μου βρεις κάτι καινούργιο;»
Εκείνος απάντησε, «Αμέ, αλλά δεν θα ’ναι εύκολο», γιατί ήταν Ιανουάριος του 2022, λίγες μέρες προτού τελειώσει η μεταγραφική περίοδος, και μετρούσαμε αντίστροφα. Αλλά μετά μου τηλεφώνησε και μου ’πε ότι ενδιαφέρεται η Τότεναμ.
Του κάνω, «Ναι! Φύγαμε. Πότε είναι η επόμενη πτήση;»
Ήταν σε μία ώρα, κι έτσι έτρεξα στο δωμάτιο κι άρχισα να τα μαζεύω. Ήμουν εκεί με την κοπέλα μου, την Ελντίνα, κι άρχισα να κλαίω. Την πήραν κι εκείνη τα κλάματα. Δεν είχαμε ιδέα γιατί. Απλώς ξαφνικά συνέβαιναν πολλά πράγματα ταυτόχρονα. Φιληθήκαμε, κλάψαμε λίγο ακόμα, κι έφυγα για το αεροδρόμιο. Δεν υπήρχε περίπτωση να χάσω την πτήση.
Μέτραγα λίγες μέρες στην Τότεναμ, όταν κατάλαβα πόσο δύσκολη θα ήταν η νέα μου πρόκληση.
Η Πρέμιερ Λιγκ είναι τριακόσιες φορές πιο γρήγορη από οποιοδήποτε άλλο πρωτάθλημα στον κόσμο, και στην πρώτη μου προπόνηση δεν καταλάβαινα τίποτα. Οι παίκτες με περνούσαν σαν σταματημένο, ο Κόντε φώναζε και κούναγε το δάχτυλο. Είχα έρθει στους Σπερς με 18μηνο δανεισμό με οψιόν αγοράς, κι έτσι για να πάρω μόνιμη μεταγραφή έπρεπε να τα πάω καλά. Αλλά ο πρώτος μου αγώνας ήταν σκέτη καταστροφή.
Το θυμάστε, έτσι; Δεν θα το ξεχάσω ποτέ.
Ήμασταν μπροστά με 2-1 εντός έδρας ενάντια στη Σαουθάμπτον, και δουλειά μου ήταν να κλειδώσω τη νίκη.
76ο λεπτό: Μπαίνω αλλαγή.
79ο λεπτό: Γκολ για τη Σαουθάμπτον.
82ο λεπτό: Γκολ για τη Σαουθάμπτον.
Λήξη: Τότεναμ 2-3 Σαουθάμπτον.
Καλά τα πήγες, Ντέκι.