Τη σεζόν που η Πρέμιερ Λιγκ μοιάζει πιο ανταγωνιστική από ποτέ, η Αγγλία σημειώνει στην Ευρώπη ένα ασυνηθιστά χαμηλό ιστορικό.
17 Μαρτίου 2015, Στάδιο Λουί Ντε. Σε μία από τις χειρότερες χρονιές της Αγγλίας στο Τσάμπιονς Λιγκ, η Άρσεναλ είναι η τελευταία ελπίδα της χώρας για να έχει έστω έναν εκπρόσωπο στους «8» του θεσμού. Η Μάντσεστερ Σίτι έχει αποκλειστεί σχετικά εύκολα από την Μπαρτσελόνα των Μέσι, Σουάρεζ και Νεϊμάρ, η Τσέλσι έχει υποκύψει λίγες ημέρες νωρίτερα από τη νεόπλουτη Παρί Σεν-Ζερμέν και η Λίβερπουλ του Κλοπ, των δύο μηνών τότε, έχει «ξεπέσει» στο Γιουρόπα Λιγκ, βλέποντας τη Βασιλεία να τερματίζει από πάνω της στον όμιλο. Το παράδοξο της υπόθεσης είναι πως οι «Κανονιέρηδες» στο πρώτο παιχνίδι στο Βόρειο Λονδίνο έχουν ηττηθεί με 1-3 και οι πιθανότητες πρόκρισης είναι εξαιρετικά περιορισμένες.
Παρ’ όλα αυτά στον επαναληπτικό του Μονακό, με την ομώνυμη ομάδα, η Άρσεναλ έχει 16 τελικές, δύο δοκάρια, δύο γκολ και βλέπει τον Σούμπασιτς να κάνει την απόκρουση της καριέρας του, όσο οι συμπαίκτες του δεν κάνουν ούτε φάση. Ωστόσο με τον κανονισμό του εκτός έδρας γκολ ακόμα σε ισχύ το τελικό 0-2 δεν φτάνει και οι Μονεγάσκοι πανηγυρίζουν μία εξαιρετικά δύσκολη πρόκριση, αφήνοντας τους Άγγλους χωρίς ομάδα στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση από τον Μάρτιο. Από τότε, εννέα χρόνια πριν, είχε να μην βρεθεί αγγλική ομάδα, προσοχή όχι στους προημιτελικούς, στους ημιτελικούς του Τσάμπιονς Λιγκ!
Στην αρχή της φετινής σεζόν η Πρέμιερ Λιγκ, μαζί με τη Λα Λίγκα, έγιναν τα μόνα πρωταθλήματα που έχουν βγάλει απευθείας οκτώ ομάδες στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, χωρίς την αρωγή του UEFA Respect Fair Play, ενός κανονισμού που ανά τα χρόνια είχε δώσει κάποια… όγδοα «εισιτήρια» σε ομάδες στα χαμηλότερα στρώματα της βαθμολογίας. Το παραπάνω φυσικά έγινε με την καθιέρωση πια του Γιουρόπα Κόνφερενς Λιγκ και την κατάκτηση των περυσινών ευρωπαϊκών διοργανώσεων από Μάντσεστερ Σίτι (Τσάμπιονς Λιγκ), Σεβίλλη (Γιουρόπα Λιγκ) και Γουέστ Χαμ (Κόνφερενς Λιγκ).
Αυτό το αριθμητικό πλεονέκτημα έδινε σαφές προβάδισμα στην Αγγλία, που μάλιστα έβλεπε ως πρώτα φαβορί στις στοιχηματικές για κατάκτηση της κάθε διοργάνωσης δικές της ομάδες: τη Μάντσεστερ Σίτι στο Τσάμπιονς Λιγκ, τη Λίβερπουλ στο Γιουρόπα και την Άστον Βίλα στο Κόνφερενς. Πέρα απ’ όλα αυτά υπήρχε φέτος κι ένα επιπλέον κίνητρο, αφού λόγω της αναδιοργάνωσης του Τσάμπιονς Λιγκ από την επόμενη σεζόν, οι δύο πρώτες χώρες στην κατάταξη της UEFA κατά τη φετινή αγωνιστική περίοδο θα έβλεπαν πέντε ομάδες τους να προκρίνονται στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση, κάτι που παρεπιμπτόντως είχε καταφέρει για πρώτη φορά η Αγγλία το μακρινό πια 2005!
Στη θεωρία όλα έμοιαζαν ιδανικά, όμως στην πράξη τα πράγματα αποδείχθηκαν αλλιώς. Η -κακή- αρχή έγινε όταν Νιουκάστλ και Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ τερμάτισαν στην 4η θέση των ομίλων τους στο Τσάμπιονς Λιγκ και ολοκλήρωσαν ασυνήθιστα πρόωρα τις ευρωπαϊκές τους υποχρεώσεις. Οι έξι υπόλοιπες ομάδες τερμάτισαν στην κορυφή των δικών τους ευρωπαϊκών ομίλων, όντας ομολογουμένως κάποιες πιο πειστικές από τις άλλες. Έστω κι έτσι πάντως, φτάνοντας στους «16» της εκάστοτε διοργάνωσης οι Άγγλοι έμοιαζαν να διατηρούν μία βραχεία κεφαλή επί των αντιπάλων τους αφού συνέχιζαν με έξι ομάδες και μόνο οι Ιταλοί είχαν εφτά, αλλά οι ομάδες τους στα περισσότερα ζευγάρια ήταν αουτσάιντερ, έχοντας δύσκολο έργο με αντιπάλους όπως η Μπάγερν Μονάχου, η Μπαρτσελόνα, η Μπράιτον και η Σπόρτινγκ Λισαβόνας.
Οι «Γλάροι» μπορεί να μην πέταξαν πιο ψηλά, όμως οι υπόλοιποι το έκαναν, όσο οι Ιταλοί έμεναν χωρίς ομάδα στο Τσάμπιονς Λιγκ, ενώ οι Γερμανοί έβλεπαν τη Φράιμπουργκ να ισοπεδώνεται από τη Γουέστ Χαμ. Ένα βήμα πριν τα ημιτελικά πια το παιχνίδι παιζόταν μεταξύ αυτών των τριών χωρών, με τους Γερμανούς σαφώς πιο πίσω από τους αντιπάλους τους. Έτσι μάλιστα όπως τα είχε φέρει η κληρωτίδα, πολλοί έκαναν όνειρα για τριπλή ευρωπαϊκή κατάκτηση από αγγλικές ομάδες και καθολική κυριαρχία στη Γηραιά Ήπειρο για μία ακόμη χρονιά. Δυστυχώς έκαναν λάθος…
Δεν είναι ψέμα αν πούμε πως πέραν της Μάντσεστερ Σίτι και της Γουέστ Χαμ, αναλογικά και με τους αντιπάλους που είχαν, όλοι οι υπόλοιποι εμφανίστηκαν κατώτεροι των προσδοκιών. Είναι χαρακτηριστικό πως η Άστον Βίλα, η μόνη δηλαδή που προκρίθηκε, δέχθηκε στα δύο της παιχνίδια με τη Λιλ 23 τελικές, είχε ένα λιγότερο xG (2,92-1,92 υπέρ των Γάλλων) και χρειάστηκε ένα τραγικό λάθος του τερματοφύλακα Σεβαλιέ για να παίξει την πρόκριση στα πέναλτι, εκεί όπου ο δικός της… ημίτρελος τερματοφύλακας Μαρτίνεζ απέδειξε για ακόμη μια φορά την αξία του.
Μεγαλύτερη απογοήτευση όλων ίσως η Λίβερπουλ, που μετά από ένα απίστευτο «refuse to lose» σερί διασύρθηκε στο Άνφιλντ από την Αταλάντα, δεχόμενη τρία γκολ. Δεν βρήκε απάντηση στον επαναληπτικό, κάτι που δεν έκανε ούτε η Άρσεναλ με την Μπάγερν, μετά από μία μέτρια εμφάνιση (2-2) με πολλά λάθη απειρίας στο Έμιρεϊτς. Η Γουέστ Χαμ, που είχε σαφώς το δυσκολότερο έργο απ’ όλους, κόντρα στην Μπάγερ Λεβερκούζεν του Τσάμπι Αλόνσο, πάλεψε, κόντραρε στα ίσια την πρωταθλήτρια πια Γερμανίας, όμως υπέκυψε στην ανωτερότητα της αντιπάλου. Αδικημένη μάλλον πρέπει να αισθάνεται η Μάντσεστερ Σίτι, που ειδικά στο δεύτερο παιχνίδι, κυριάρχησε επί της Ρεάλ Μαδρίτης, είχε 46 (!) τελικές σε δύο αγώνες, πήρε προβάδισμα μέχρι και στα πέναλτι, αλλά παράλληλα δέχθηκε και τέσσερα τέρματα και κάπως κατάφερε να αποκλειστεί από τη «Βασίλισσα» του Μπέλιγχαμ, του Βινίσιους, του Αντσελότι.
Η Αγγλία οδεύει ολοταχώς προς τη χαμηλότερη συγκομιδή της στην Ευρώπη μετά τη σεζόν 2016/17, με το «καλάθι» να είχε ακόμα λιγότερα, αν δεν ήταν οι έξι νίκες και μόλις δύο ήττες της Άστον Βίλα στο νέο ακόμα Κόνφερενς Λιγκ. Θεωρητικά ακόμα μπορεί να βγάλει πέντε ομάδες στο Τσάμπιονς Λιγκ, όμως για να το πετύχει αυτό θέλει τρεις νίκες, και προφανώς τρόπαιο, από τους «Βίλανς» του Έμερι, ενώ παράλληλα Μπάγερν Μονάχου, Μπορούσια Ντόρτμουντ και Μπάγερ Λεβερκούζεν στο μίνιμουμ των έξι παιχνιδιών τους να μην μαζέψουν πάνω από τρεις αγωνιστικούς βαθμούς, δηλαδή να μην ξεπεράσουν τη μία νίκη ή τις τρεις ισοπαλίες. Το παραπάνω σενάριο έχει 1,1% πιθανότητα επαλήθευσης και αν δεν γίνει το θαύμα, γιατί περί τέτοιου πρόκειται, θα είναι μόλις η δεύτερη φορά τα τελευταία έξι χρόνια, που η Αγγλία δεν βρίσκεται στην αντίστοιχη πρώτη δυάδα – στις τέσσερις άλλες φορές η Αγγλία ήταν μάλιστα πρώτη!
Τι πήγε όμως τόσο λάθος τη φετινή χρονιά; Η σεζόν που διανύουμε στην Πρέμιερ Λιγκ είναι μία από τις εντυπωσιακότερες των τελευταίων χρόνων. Σίγουρα η πιο ανταγωνιστική. Όλες ανεξαιρέτως οι ομάδες της πρώτης δεκάδας, για να μην πω 13άδας, μπορούν να εξασφαλίσουν ευρωπαϊκό εισιτήριο, η κορυφή αλλάζει χέρια σχεδόν κάθε αγωνιστική μεταξύ Μάντσεστερ Σίτι, Άρσεναλ και Λίβερπουλ, ενώ οι μόνες σχετικά αδιάφορες τεταρτοπέμπτες θέσεις, που θεωρητικά θα έβγαζαν απευθείας στο Τσάμπιονς Λιγκ, τώρα με αυτές τις εξελίξεις ξεσπούν «πόλεμο» μεταξύ Άστον Βίλα και Τότεναμ.
Σε ένα ήδη εξαιρετικά συνωστισμένο ποδοσφαιρικό πρόγραμμα στην Αγγλία αυτή η ακραιφνής μάχη για διάκριση εντός συνόρων δεν γινόταν να μην αφήσει το σημάδι της εκτός αυτών: εκτεταμένο ροτέισον, τραυματισμοί, τιμωρίες, πίεση, φόρμα. Δεν είναι τυχαίο πως Λίβερπουλ και Άρσεναλ μόλις γκέλαραν στην Ευρώπη, έκαναν το ίδιο και στην Πρέμιερ Λιγκ, δίνοντας πια το προβάδισμα στη Σίτι, που και βαθύτερο ρόστερ έχει, αλλά και ευκολότερο πρόγραμμα. Ακόμα και η Βίλα, βλέποντας που πάει η κατάσταση, «δήλωσε» χθες με την εμφάνισή της πως προτιμά να θυσιάσει το Κόνφερενς Λιγκ για να διατηρηθεί στην προνομιούχο 4η θέση.
Δεν είναι τυχαίο δε, ότι Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και Νιουκάστλ, που αγωνίστηκαν φέτος στο Τσάμπιονς Λιγκ δεν έχουν έδω και αρκετό καιρό πρακτικές ελπίδες να το επαναλάβουν τη νέα σεζόν, αποδεικνύοντας πως ο εγχώριος ανταγωνισμός είναι τόσο έντονος που η απώλεια και της παραμικρής ικμάδας, λόγω πορείας στην Ευρώπη ή ακόμα και στα κύπελλα (Καραμπάο, FA Cup), μπορεί να αποδρομήσει την κάθε ομάδα από τους στόχους της. Σίγουρα ανεβάζει το κύρος της Πρέμιερ Λιγκ να βγάζει στο Τσάμπιονς Λιγκ κάθε χρόνο και κάποιον διαφορετικό σύλλογο, όμως παράλληλα περιορίζει την εμπειρία, τη συνήθεια αν θέλετε, να διαχειρίζονται κόπωση, φόρμα και συναισθήματα σε αυτό το επίπεδο.
Όσο κι αν θέλουμε στην Αγγλία να μην ισχύει το «θα γκελάρει γιατί έχει το μυαλό στην Ευρώπη», ή και το αντίθετο πολλές φορές, δυστυχώς αυτό δεν ισχύει απόλυτα. Οπαδοί και των τριών διεκδικητών του φετινού τίτλου προέβλεπαν γκέλα μεταξύ των ευρωπαϊκών υποχρεώσεων, ενώ οι ουδέτεροι προέβλεπαν πως θα το κατακτήσει η Λίβερπουλ λόγω περιορισμένων αγωνιστικών απαιτήσεων στο υποδεέστερο Γιουρόπα Λιγκ. Τελικά η αλήθεια βρισκόταν κάπου στη μέση. Σύλλογοι με εξειδικευμένες ομάδες για τη διαχείριση του άγχους και της αγωνιστικής κατάστασης, απ’ αυτούς που δεν τους παίρνει να επιλέξουν διοργανώσεις, μοιάζουν πια στο ίδιο επίπεδο με τον μέσο «αμόρφωτο» ποδοσφαιρόφιλο, αφού σε απλούστατη ανάλυση αποκλείστηκαν όλοι μαζί από την Ευρώπη, όσο κυνηγούν αδυσώπητα το πρωτάθλημα!
Και μπορεί να μην φανταζόμασταν ποτέ πως θα το πούμε αυτό, όμως σήμερα η Αγγλία έχει στην Ευρώπη, ακριβώς όσες ομάδες και η Ελλάδα. Στην ίδια διοργάνωση και αντιμέτωπες, με φόντο τον τελικό του Κόνφερενς Λιγκ. Προφανώς για τη χώρα μας είναι μία ιστορική επιτυχία και για την Αγγλία μία σπάνια αποτυχία, όμως η πραγματικότητα δεν αλλάζει. Ο Ολυμπιακός θα κληθεί να ξεπεράσει την Άστον Βίλα και να φέρει ελληνική ομάδα σε τελικό ευρωπαϊκής διοργάνωσης μετά από μισό (και πλέον) αιώνα, μόλις για δεύτερη φορά στην ιστορία. Αν κρίνουμε από τα παραπάνω δε, δεν θα προκαλέσει και τεράστια εντύπωση αν τα καταφέρει.
Την ισορροπία του ζευγαριού δεν θα την κρίνουν μόνο οι μεταξύ τους αγώνες, αλλά και αρκετοί άλλοι: τα παιχνίδια της Βίλα με Μπόρνμουθ και Τσέλσι, το ντέρμπι της Τότεναμ με την Άρσεναλ, η σύγκρουση της Μπάγερν με τη Ρεάλ Μαδρίτης, της Ντόρτμουντ με την Παρί, της Λεβερκούζεν με τη Ρόμα. Αν για παράδειγμα οι γερμανικές ομάδες κάνουν μία νίκη και μία ισοπαλία στους πρώτους αγώνες των ημιτελικών, η ομάδα του Έμερι πια θα εξαρτάται μόνο από την 4η θέση στην Πρέμιερ Λιγκ αν θέλει να παίξει στο Τσάμπιονς Λιγκ, ενώ αν σε μία άλλη -υποθετική- περίπτωση οι Γερμανοί χάσουν σε όλους, η Βίλα θα «καίγεται» για δύο νίκες επί του Ολυμπιακού, με τα σενάρια φυσικά στη δεδομένη στιγμή να είναι αμέτρητα.
Δικαιολογημένα στην Ελλάδα επικρατεί η αντίληψη ότι η φετινή ευρωπαϊκή πορεία του Ολυμπιακού και του ΠΑΟΚ, καθώς και οι καλές εμφανίσεις της ΑΕΚ και του Παναθηναϊκού στους ομίλους του Γιουρόπα Λιγκ, έστω κι αν δεν προκρίθηκαν, είναι συνέπεια και του τόσο ανταγωνιστικού εγχώριου πρωταθλήματος. Στην Αγγλία όμως, των διαφορετικών απαιτήσεων, του εξαιρετικά υπερπλήρους αγωνιστικού προγράμματος, της ενδυνάμωσης και οικονομικής ανάτασης όλο και περισσότερων συλλόγων, μάλλον δεν ισχύει ακριβώς το ίδιο. Τουλάχιστον όχι στον απόλυτο βαθμό. Γιατί μπορεί η Πρέμιερ Λιγκ φέτος να πέτυχε, όμως η Αγγλία στην Ευρώπη απέτυχε…
