Ποια ιστορία κρύβεται κάτω από τον τελικό Κυπέλλου κυπελλούχων Ευρώπης το 1973 ανάμεσα στη μεγάλη ομάδα των «Παγονιών» της Leeds United και των «Rosoneri» επί τάπητος της «νύμφης του Θερμαϊκού».
Την 16η Μαίου 1973, ημέρα Τετάρτη, A.C. Milan και Leeds United «διασταύρωναν τα ξίφη» τους στο Καυτανζόγλειο Στάδιο της Θεσσαλονίκης για τον τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων Ευρώπης.
Μια Leeds United που περνούσε εκείνη την περίοδο από… χίλια μύρια κύματα. Οι «πληγές» των «Peackocks» ήταν πολλές. Είχαν γνωρίσει ίσως την πιο ντροπιαστική ήττα της στον τελικό του FA Cup από την Sunderland -ομάδα τότε δεύτερης κατηγορίας- με σκορ 1-0.
O μεγάλος προπονητής της ομάδας, Don Revie, «φλέρταρε» με την θέση του προπονητή στην Everton, έχοντας δηλώσει πως ίσως ήταν το τελευταίο του παιχνίδι στον πάγκο της ομάδας του Yorkshire. Τρίτο και -ίσως- μεγαλύτερο ανοιχτό μέτωπο ήταν η απώλεια τριών εκ τω κορυφαίων ποδοσφαιριστών που υπήρχαν στο ρόστερ της ομάδας.
Johnny Giles και Billy Bremner δεν είχαν το δικαίωμα συμμετοχής λόγω τιμωρίας που κουβαλούσαν από τον ημιτελικό με την Hajduk Split με τον Allan Clarke να είναι επίσης εκτός λόγω τραυματισμού. Πιο σημαντική, όπως γίνεται αντιληπτό, ήταν αυτή του θρύλου της ομάδας, του Billy Bremner.
Έχοντας τα εν λόγω μειονεκτήματα, ο Revie δεν είχε άλλη επιλογή από το να χρησιμοποιήσει στην αρχική ενδεκάδα παίκτες που είχε στο «ψυγείο». Ευκαιρίες, λοιπόν, δόθηκαν στον Mick Bates που πήρε τη θέση του Bremner, o Terry Yorath ήρθε να παίξει ως μια «σκούπα» του Clarke όντας μαζί με Joe Jordan στην κορυφή. Η μεγαλύτερη έκπληξη ήταν η χρήση του Frank Gray, που έκανε το ντεμπούτο του στα ευρωπαϊκά κύπελλα.
Η ήττα στο FA Cup φαίνεται πως ήταν γραμμένο στην… μοίρα, όπως και ο τελικός εναντίον της Milan, για πιο «σκοτεινούς» αυτή τη φορά, λόγους…
Από την αρχή του παιχνιδιού, ο άρχων της αναμέτρησης, Χρήστος Μίχας, έδειξε το το διαθέσεις είχε για το παιχνίδι, δίνοντας αμφισβητούμενο φάουλ στην Milan, από το οποίο προήλθε το μοναδικό γκολ της αναμέτρησης στο πέμπτο λεπτό από τον Chiarugi. Ο Άγγλος σχολιαστής, Barry Davies, περιέγραφε αποχαυνωμένος το ιταλικό τέρμα.
Δεν ήταν μόνο οι αποφάσεις του Έλληνα διαιτητή εναντίον της Leeds, αλλά το γεγονός ότι οι παίκτες της Milan δεν δίσταζαν να χτυπήσουν στο… ψαχνό τους αντιπάλους τους. Η Leeds πήρε τα πάνω της πιέζοντας τους Ιταλούς, με την πτώση του Mick Jones στο «κουτί» να περνά απαρατήρητη από τον Έλληνα διαιτητή. Το πλήθος, η πλειοψηφία του οποίου σύμφωνα με μαρτυρίες υποστήριζε τους Άγγλους, αποδοκίμαζε.
Με τους -τυπικά- φιλοξενούμενους να νιώθουν ήδη εξαπατημένοι, ο Yorath αποφασίζει να πάρει την κατάσταση στα χέρια του, κάνοντας ένα πολύ σκληρό φάουλ στον Ιταλό σκορερ, Chiarugi, κάνοντας στη συνέχεια χειρονομίες προς τη πλευρά παικτών της Milan. Παραδόξως, ο μόνος που παρατηρήθηκε με κίτρινη ήταν ο Peter Lorimer για διαμαρτυρία.
Η εικόνα της Leeds ήταν πολύ καλή, παρά τις συνθήκες, με το μόνο που σχολίαζε αρνητικά ο αγγλικός τύπος για την ομάδα του Revie ήταν οι μπλούζες που φορούσαν με το γνωστό “V”. Η παρουσία των Άγγλων στις κερκίδες ήταν κάτι παραπάνω από αισθητή, βοηθώντας την ομάδα στο φτωχό ξεκίνημα του δευτέρου ημιχρόνου.
Στο 54′ ο Gordon McQueen πήρε τη θέση του Frank Gray. Ο Σκωτσέζος ήταν ένας παίκτης που μπορούσε να βοηθήσει την ομάδα του επιθετικά, τόσο στην ανάπτυξη όσο και στο αποτέλεσμα. Ο διαιτητής αρνήθηκε -όπως λέγεται- δύο καθαρά πέναλτι, το ένα μετά από σέντρα του McQueen βρήκε σε χέρι παίκτη της Milan και το δεύτερο όταν ο Jones «ισοπεδώθηκε» εντός περιοχής.
Με την κλεψύδρα σιγά-σιγά να τελειώνει και την απογοήτευση να είναι εμφανής, το παιχνίδι έγινε ροντέο με τον Hunter να δέχεται κλωτσιά από τον Gianni Rivera με τον Άγγλο να «απαντάει» στον Ιταλό και τον Ricardo Sogliano να χτυπάει με τη σειρά του τον Hunter που δέχτηκε κόκκινη κάρτα.
Δευτερόλεπτα αργότερα, έρχεται το τελικό σφύριγμα με το ελληνικό κοινό να αποδοκιμάζει. Την ώρα της απονομής ο Barry Davies δεν μπόρεσε να συγκρατήσει τα δάκρυα του σχολιάζοντας:
«Ένας αγώνας που έγινε σωματική μάχη, χτυπήματα, γροθιές και καμία διαφήμιση για το ποδόσφαιρο… Ότι και αν έχω προσπαθήσει με την Leeds από το 1970, δεν το έχω ξαναζήσει αυτό.»
Οι Άγγλοι αποχώρησαν από τον αγωνιστικό χώρο με «standing ovation», κάνοντας το γύρο του θριάμβου στο Καυτανζόγλειο! Έτσι, τα «παγόνια» έγιναν πολύ αγαπητά στο ευρύ ελληνικό, ποδοσφαιρικό κοινό.
Μετά το παιχνίδια, η έφεση προς την UEFA από την διοίκηση του Βρετανικού συλλόγου απορρίφθηκε, ενώ αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια, ο ευρωβουλευτής του Yorkshire, Richard Corbett, υπέβαλε αίτηση προς την UEFA για αντιστροφή ανάθεσης της νίκης στην A.C. Milan.
Θεατές: 40.154
A.C. Milan (Nereo Rocco):
Villiam Vecchi, Giuseppe Sabadini, Giulio Zignoli, Angelo Anquilletti, Maurizio Turone, Roberto Rosato (Dario Dolci 59′), Gianni Rivera, Romeo Benetti, Riccardo Sogliano, Alberto Bigon, Luciano Chiarugi
Leeds United (Don Revie):
David Harvey, Paul Reaney, Trevor Cherry, Mick Bates, Paul Madeley, Norman Hunter (κόκκινη κάρτα 89′), Frank Gray (Gordon McQueen 54′), Terry Yorath, Peter Lorimer, Joe Jordan, Mick Jones
Αναπληρωματικοί: Chris Galvin
Τα βίντεο του αγώνα:
Μεγάλο «ευχαριστώ» στο group του facebook, Παλιές Φωτογραφίες της Θεσσαλονίκης που με ενέπνευσε.
Ακολουθεί φωτορεπορτάζ…
Συντάκτης: Σταμάτης Πετκόπουλος
