Μισό αιώνα πριν παίξει τελικά μαύρος ποδοσφαιριστής με την εθνική Αγγλίας, ο Τζακ Λέσλι έπαιρνε την πολυπόθητη κλήση και στη συνέχεια την… έχανε λόγω του χρώματος του δέρματός του.
26 Σεπτεμβρίου, 2022. Στη βασική ενδεκάδα του αγώνα της εθνικής Αγγλίας με αυτή της Γερμανίας, τρεις ποδοσφαιριστές είχαν καταγωγή είτε από την Αφρική, είτε από την Καραϊβική, και δεν πρόκειται για καθόλου ασυνήθιστο, μήτε αμφιλεγόμενο φαινόμενο. Τα πράγματα όμως ήταν λίγο διαφορετικά σχεδόν εκατό χρόνια πριν, όταν η Πλίμουθ Αργκάιλ παραλίγο να αποκτήσει τον πρώτο της διεθνή με τα «Τρία Λιοντάρια», αν δεν υπήρχε μία λεπτομέρεια στη μέση…
Το ημερολόγιο δείχνει 7 Οκτωβρίου 2022, ημέρα Παρασκευή. Οι φίλαθλοι της Αργκάιλ στο παραθαλάσσιο Πλίμουθ έχουν κάθε λόγο να είναι ενθουσιασμένοι. Το προηγούμενο Σαββατοκύριακο η ομάδα κέρδισε στις καθυστερήσεις τη Σέφιλντ Γουένσντεϊ, ένα από τα δυνατότερα φαβορί για τον προβιβασμό από τη League One. Πλέον όχι μόνο ήταν πρωτοπόρος στο πρωτάθλημα, αλλά είχε και πέντε πόντους ασφάλεια για τις θέσεις της απευθείας ανόδου.
Αυτή την Παρασκευή, λοιπόν, μία μέρα πριν μαζέψει ακόμη τρεις βαθμούς στη προσπάθεια να επιστρέψει στην Τσάμπιονσιπ για πρώτη φορά μετά το 2010, η Πλίμουθ έκανε ένα διάλειμμα για να τιμήσει το παρελθόν της. Ένα ταυτόχρονα ιδιαίτερα τιμητικό, αλλά και ντροπιαστικό, για άλλους, κομμάτι από το παρελθόν.
Η ζωή δεν ήταν εύκολη αν ήσουν ο Τζακ Λέσλι, ή πάνω-κάτω οποιοσδήποτε μαύρος στην Αγγλία των αρχών του 20ου αιώνα. Γιος Τζαμαΐκανού λεβητοποιού κι Αγγλίδας ράφτρας, ο Λέσλι γεννήθηκε στο Λονδίνο τον Αύγουστο του 1901. Στα εφηβικά του χρόνια φόρεσε τη φανέλα της Μπάρκινγκ Τάουν και μέχρι το 1921 είχε κερδίσει μαζί της δύο τρόπαια και -λέγεται πως- είχε σκοράρει 250 γκολ. Ακόμη, είχε εκπροσωπήσει την κομητεία του Έσσεξ διεθνώς, σε ηλικία 18 ετών απέναντι από τη Θάλασσα της Μάγχης, στο Παρίσι.
Όσο κι αν κινδυνεύουμε να πέσουμε στην παγίδα να κρίνουμε λανθασμένα μια παλαιότερη εποχή με τα στάνταρ της δικής μας, θα λέγαμε πως η καριέρα του φαινόταν έτοιμη να εκτιναχθεί. Ο πρώην πρόεδρος της Μπάρκινγκ, Ντέιβ Μπλιούιτ, είχε δηλώσει: «Ο πατέρας μου, Φρεντ, που είχε γεννηθεί το 1906 και πέθανε το 1986, μου είπε πως ο Τζακ είναι ο καλύτερος παίκτης που έχει δει να αγωνίζεται για την Μπάρκινγκ στα 60 και βάλε χρόνια που έβλεπε την ομάδα».
Μεγαλύτεροι σύλλογοι ξεκίνησαν να χτυπάνε την πόρτα του φέρελπι επιθετικού, κι εκείνος επέλεξε τον νέο του σύλλογο με κριτήρια αναμφίβολα πολύ διαφορετικά από αυτά που έχουν σήμερα 18χρονοι που ετοιμάζονται για μεταγραφή. Στα χέρια του είχε προτάσεις από τρεις ομάδες του Λονδίνου, την τότε Κυπελλούχο Αγγλίας Τότεναμ, την Τσέλσι και τη Γουεστ Χαμ της δεύτερης κατηγορίας.
Μία ακόμη πρόταση είχε έρθει από τα άκρα της νοτιοδυτικής Αγγλίας, εκεί όπου αγωνιζόταν ήδη η Πλίμουθ Αργκάιλ. Ο Λέσλι, ίσως σαν θιασώτης των πόλεων με θάλασσα, ίσως θέλοντας απλά μια αλλαγή στο περιβάλλον, ίσως για κάτι άλλο, επέλεξε την Πλίμουθ, της τρίτης κατηγορίας και θα περνούσε όλη την υπόλοιπη καριέρα του στα πράσινα των «Πίλγκριμς».
Ο Λέσλι έκανε το ντεμπούτο του με τα πράσινα στις 19 Νοεμβρίου 1921, κράτησε θέση βασικού για τους επόμενους επτά αγώνες, όμως τότε ο ρόλος του περιορίστηκε στον πάγκο. Θα ξανάβλεπε αγωνιστική δράση στην τελευταία αγωνιστική της σεζόν, όταν η Πλίμουθ ταξίδευε στο Λονδίνο για να αντιμετωπίσει την Κουίνς Παρκ Ρέιντζερς. Χρειαζόταν μόνο ένα βαθμό για την άνοδο, έτρεχε αήττητο σερί 16 αγώνων και μόλις την προηγούμενη βδομάδα είχε κερδίσει την ίδια ομάδα με 4-0. Κι όμως, οι Λονδρέζοι επικράτησαν με 2-0 κι η άνοδος πήγε στη Σαουθάμπτον!
Οι ευκαιρίες δεν ήταν ακριβώς πολυπληθείς για τον Λέσλι. Μέχρι και τις 18 Απριλίου 1923, όταν και πέτυχε το πρώτου του γκολ, ενάντια στην Τζίλιγχαμ, είχε κάνει μόνο 12 συμμετοχές σε ενάμιση χρόνο παρουσίας στον σύλλογο. Σκόραρε ακόμη δύο σε νίκη ενάντια στην Μπρέντφορντ κι έφτασε τα τρία σε επτά συμμετοχές στη σεζόν. Δυστυχώς, η Πλίμουθ τερμάτισε ξανά 2η κι είδε την άνοδο να πηγαίνει στη Μπρίστολ Σίτι.
Η επόμενη σεζόν δεν επεφύλασε κάποια ευχάριστη έκπληξη για τους «Πίλγκριμς». Τερμάτισαν για μια ακόμη φορά 2οι κι αναγκάστηκαν γι’ ακόμη μια φορά να δουν ένα «γειτονάκι» της νότιας ακτής να παίρνει την άνοδο, την Πόρτσμουθ. Ο Μπομπ Σκοτ, θρυλικός παίκτης αλλά και προπονητής της Πλίμουθ, που έκατσε στον πάγκο της για 29 (!) χρόνια, κράτησε τον Λέσλι σε περιορισμένο ρόλο, με 17 συμμετοχές και πέντε γκολ. Η καριέρα του δε φάνταζε πια τόσο ανοιχτή σε επιλογές όπως τρία χρόνια πριν.
Το βήμα προς την καθιέρωση στη βασική ενδεκάδα έγινε επιτέλους την επόμενη σεζόν. Η Πλίμουθ πέρασε το καλοκαίρι του 1924 κάνοντας περιοδεία στην Αργεντινή και την Ουρουγουάη για εννιά αναμετρήσεις. Ο Λέσλι ήταν βασικός σε όλους τους αγώνες και σκόραρε μία φορά κόντρα στη μικτή Ουρουγουάης. Αυτοί οι αγώνες έμελλε να ήταν το τελευταίο «διεθνές» ποδόσφαιρο που θα είχε την ευκαιρία να ζήσει.
Στο πρωτάθλημα έκανε 40 συμμετοχές και σκόραρε 14 φορές, μαζί και με το πρώτο του χατ-τρικ σε μία επιβλητική νίκη με 7-1 κόντρα στην Μπρίστολ Σίτι. Η ομάδα έφτασε πιο κοντά από ποτέ στην άνοδο και μάλιστα ήταν πρώτη μετά το τελευταίο της παιχνίδι, όμως η 2η Σουόνσι είχε δύο αγώνες λιγότερους. Εν τέλει, με 2/2 νίκες, η άνοδος έμεινε για τέταρτη σερί χρονιά μακρυά απ’ το Χόουμ Παρκ!
Ο Λέσλι όμως ήταν πια ίσως το δυνατότερο χαρτί που είχε να παίξει η Πλίμουθ. Από τους πρώτους δώδεκα αγώνες της επόμενης σεζόν, η ομάδα κερδίζει τους δέκα. Σκοράρει 44 φορές, οκτώ από αυτές χάρη στον Λέσλι. Ήταν αυτή η πολύ καλή του φόρμα που στάθηκε η αφορμή για μία από τις μεγαλύτερες αδικίες στην ποδοσφαιρική Αγγλία.
Με αγώνες εθνικών να πλησιάζουν, αλλά και τους μεγάλους συλλόγους απρόθυμους να αφήσουν τους παίκτες τους να αγωνιστούν διεθνώς στη μέση της σεζόν, οι αρχές έπρεπε να απευθυνθούν και σε ομάδες από τις μικρότερες κατηγορίες. Χωρίς να μπορούμε να ξέρουμε πόσο διεξοδική έρευνα έγινε για την επιλογή των ποδοσφαιριστών, μπορούμε να είμαστε σίγουροι πως ο Τζακ Λέσλι έμαθε στις 6 Οκτωβρίου 1925 από τον προπονητή του Μπομπ Σκοτ πως επιλέχθηκε (ως ρεζέρβα) στην εθνική Αγγλίας!
Το ίδιο νέο είχαν και πολλές διαφορετικές εφημερίδες της ημέρας, που ξεκάθαρα είχαν συμπεριλάβει το όνομά του στη λίστα των διεθνών. Η τιμή για τον ίδιο, αλλά και για την Πλίμουθ, μία ομάδα της τρίτης κατηγορίας του Νότου, ήταν τεράστια. Όταν όμως στις 24 Οκτωβρίου η Αγγλία έφερνε μία λευκή ισοπαλία κόντρα στην Ιρλανδία, ο Λέσλι δεν αγωνίστηκε, ούτε ήταν μέρος της αποστολής.
Δεν είχε τραυματιστεί, ούτε ήταν τιμωρημένος. Ήταν σίγουρα «αρκετά καλός» για να αγωνιστεί· ο αγγλικός Τύπος τον χαρακτήριζε ποδοσφαιριστή παγκόσμιας κλάσης, κι άλλωστε ένας ακόμη παίκτης (Τζορτζ Άρμιτατζ) εκείνης της εθνικής Αγγλίας έπαιζε στην Τσάρλτον, ομάδα στον ίδιο όμιλο με την Πλίμουθ και αρκετές θέσεις παρακάτω της.
Ήδη από τις 12 του μήνα, όταν ένας αριστερός αμυντικός της (παντοδύναμης τότε) Χάντερσφιλντ τραυματίστηκε, η Western Daily Press έγραψε: «Μια αλλαγή, φυσικά, πρέπει τώρα να βρεθεί, και δεν είναι απίθανο πως ο Λέσλι, ο μαυρούλης επιθετικός της Πλίμουθ Αργκάιλ, θα αναλάβει τον ρόλο», δείχνοντας κιόλας τις all-around ικανότητες του Λέσλι οπουδήποτε στο γήπεδο, παρά τη θέση του σαν επιθετικός. Στις 19 του μήνα πια, οι δύο θέσεις ρεζέρβας ήταν διαφορετικές. Στις 24 όχι μόνο ο Λέσλι δεν ήταν με την εθνική ομάδα, αλλά σκόραρε δις με την Πλίμουθ, που κέρδιζε με 7-2 την Μπόρνμουθ. Τι είχε γίνει;
Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη ρητορική ικανότητα για να δείξει κανείς πως η Αγγλία του 1925 δεν διεκδικούσε δάφνες για την κοινωνική της ισότητα. Από το παραπάνω απόσπασμα κιόλας της εφημερίδας, φαίνεται πως ο δημοσιογράφος είχε κρίνει απαραίτητο να διευκρινίσει πως ο παίκτης της Πλίμουθ που επιλέχθηκε για την εθνική, ήταν μαύρος.
Σίγουρα θα ήταν αξιοσημείωτο από την άποψη πως θα ήταν ο πρώτος μαύρος ποδοσφαιριστής που θα φορούσε τη φανέλα των «Τριών Λιονταριών», ίσως ανοίγοντας πολύ νωρίτερα το μονοπάτι για αρκετούς ακόμη, απ’ ότι άνοιξε τελικά. Ήταν ακόμη, από το 1921 έως το 1929, ο μόνος μαύρος ποδοσφαιριστής σε όλη τη Φούτμπολ Λιγκ. Το χρώμα του δέρματός του είναι η μόνη εξήγηση για την απροσδόκητη αυτή αλλαγή των αρχών.
Σίγουρα βέβαια, με αυτό το κριτήριο απλά δε θα είχε επιλεχθεί ποτέ εξαρχής. Η επιτροπή που αποφάσισε την αποστολή αποτελούνταν από 14 άτομα, και σίγουρα έστω κάποιοι, αλλά σίγουρα όχι όλοι, γνώριζαν ποια είναι η εμφάνιση του Λέσλι. Άλλωστε το 1925 δεν υπήρχαν επ’ ουδενί τα μέσα που υπάρχουν σήμερα. Άμα δεν έβλεπες έναν ποδοσφαιριστή ζωντανά στο γήπεδο, τότε στην καλύτερη περίπτωση να τον έβλεπες σε κάποια ασπρόμαυρη φωτογραφία χαμηλής ποιότητας στην εφημερίδα. Πιθανόν να υπήρξε αντιπαράθεση ανάμεσα στα μέλη της επιτροπής, πιθανόν κάποιοι πιο «συντηρητικοί» να το έμαθαν αργότερα, πιθανόν να υπήρξε εξωτερική πίεση για αυτή τους την αρχική κίνηση.
Το 1978, λίγο πριν γίνει όντως το ντεμπούτο του πρώτου μαύρου ποδοσφαιριστή στην εθνική Αγγλίας με τον Βιβ Άντερσον της Νότιγχαμ Φόρεστ, ο Λέσλι είχε μιλήσει για τη δική του εμπειρία όσων έγιναν 53 χρόνια πριν: «Είχα ακούσει τριγύρω, πως η Ομοσπονδία είχε έρθει να μου ρίξει άλλη μία ματιά, όχι στο ποδόσφαιρό μου, αλλά στο πρόσωπό μου. Ρώτησαν και κατάλαβαν τι πήγαιναν να κάνουν, έμαθαν για τον πατέρα μου, την καταγωγή του, κι αυτό ήταν. Υπήρξε αναταραχή στις εφημερίδες. Οι φίλαθλοι στην πόλη ήταν πολύ αναστατωμένοι. Κανείς δεν μου είπε ποτέ επίσημα τον λόγο, αλλά πρέπει να είναι αυτός».
Σήμερα φυσικά μία τέτοια κίνηση θα αποτελούσε ένα σκάνδαλο που δε θα περνούσε έτσι, όμως ακόμη και τότε υπήρξαν κάποιες φωνές που ακόμη κι άμα δεν προέρχονταν από μία θέση αγανάκτησης για τη μεταχείριση των μειονοτήτων από τους Άγγλους, θύμωναν από την ξεκάθαρη ποδοσφαιρική αδικία που είχε διαπραχθεί. Τέσσερις ημέρες μετά τον αγώνα, η Daily Herald δημοσίευσε το γράμμα ενός Λονδρέζου αναγνώστη της: «Ο Λέσλι, της Πλίμουθ Αργκάιλ, ήταν δηλωμένος σαν ρεζέρβα, αλλά για κάποιο λόγο, που δε δημοσιοποιήθηκε, ο Λέσλι έπαιξε για τον σύλλογό του το Σάββατο τη στιγμή που ο Ερλ της Γουεστ Χαμ, ταξίδεψε αντ αυτού στην Ιρλανδία».
Κάντε ένα like στη σελίδα μας στο facebook, αν δεν το έχετε ήδη κάνει!
Ο αναγνώστης έριξε την ευθύνη στον σνομπισμό που δήλωνε πως διακατείχε το ποδόσφαιρο της πρώτης κατηγορίας εις βάρος των χαμηλότερων. Στις 31, στη Football Herald γράφτηκε από ένα δημοσιογράφο: «Οι αναγνώστες μου ίσως περιμένουν από μένα ένα σχόλιο αναφορικά με τη δήλωση της Αργκάιλ πως ο Τζακ Λέσλι δεν επιλέχθηκε σαν ρεζέρβα για την Αγγλία. Δυστυχώς, η πένα μου είναι τιμωρημένη σε αυτό το θέμα, αλλά μπορώ να πω πως έγινε ένα λάθος στο Λονδίνο και μεταβιβάστηκε σε μένα. Όπως και να ‘χει, ο Λέσλι έπαιζε αρκετά καλά για να επιλεχθεί».
Ο Λέσλι δεν επέτρεψε σε αυτό το συμβάν να τον πάρει από κάτω. Το πορτραίτο που σχηματίζεται απ’ όλες οι πηγές της εποχής είναι αυτό ενός ευγενικού, ιδιαίτερα ταπεινού ανθρώπου. Δήλωνε περήφανος στην προοπτική να αντιπροσωπεύσει την Αγγλία, «αλλά απ’ την άλλη, ήμουν περήφανος και που απλά ήμουν ποδοσφαιριστής επί πληρωμή». Ακόμη κι όταν μιλούσε για ξεκάθαρα ρατσιστικές επιθέσεις που δεχόταν στον αγώνα, όπως το «έλα μαυρούλη, θα σου σπάσω το πόδι», τις χαρακτήριζε όχι ως κάτι κακοήθες, αλλά απλά μια προσπάθεια του αντιπάλου να παίξει με το μυαλό του.
Φυσικά το όνομα του Τζακ Λέσλι δεν ξαναεμφανίστηκε ποτέ σε καμία αποστολή της εθνικής Αγγλίας. Είμαστε αρκετά σίγουροι πως για τον ίδιο λίγη σημασία είχε. Η πόλη του Πλίμουθ τον αγαπούσε. Το ντουέτο με τον Σκωτσέζο επιθετικό Σάμι Μπλακ, πρώτου σκόρερ στην ιστορία της Αργκάιλ, ήταν από το καλύτερο που έχει δει ποτέ το Χόουμ Παρκ.
Η ομάδα όμως έφτασε τις έξι σερί δεύτερες θέσεις σε ισάριθμες σεζόν και απογοητεύσεις. Έπειτα έπεσε στην τρίτη και την τέταρτη, όμως με την αλλαγή της δεκαετίας, το 1930 η πολυπόθητη πρωτιά ήρθε, και με δέκα βαθμούς διαφορά από τη δεύτερη Ντέρμπι Κάουντι. Η Πλίμουθ θα συμμετείχε για πρώτη φορά στη δεύτερη κατηγορία.
Ο Λέσλι θα συνέχιζε να εκπροσωπεί σταθερά την Πλίμουθ και στο ανώτερο πια επίπεδο. Το 1932 οι «Πίλγκριμς» τερμάτισαν 4οι, στην καλύτερη σεζόν του συλλόγου μέχρι και σήμερα. Βρέθηκαν μόλις πέντε βαθμούς μακριά από την άνοδο στη μεγάλη κατηγορία, που αγνοούν ακόμη. Ο Λέσλι ήταν πια αρχηγός, αλλά και υπεύθυνος για 21 γκολ σε όλη τη σεζόν. Σκόραρε χατ-τρικ σε ισοπαλία 3-3 με την Μπράντφορντ και τέσσερα γκολ σε νίκη 5-1 ενάντια στη Νότιγχαμ Φόρεστ. Ίσως το μεγαλύτερο επίτευγμα βέβαια ήταν η αρχηγία του, σίγουρα η πρώτη μαύρου ποδοσφαιριστή στα γήπεδα της Αγγλίας. Ποτέ ξανά πριν λευκοί ποδοσφαιριστές δεν έπαιρναν εντολές από έναν μαύρο.
Οι τελευταίες τρεις σεζόν του Λέσλι έμειναν μακριά από τα επιτεύγματα του 1932. Εξαιτίας τραυματισμών, το 1933/34 έκανε μόνο έντεκα συμμετοχές και την επόμενη σεζόν μία. Ο τελευταίος του αγώνας, στις 29 Δεκεμβρίου 1934, ήταν μία εντός έδρας νίκη επί της Φούλαμ με 3-1, όπου σκόραρε το δεύτερο γκολ. Στο τέλος της σεζόν, έμεινε ελεύθερος κι αποσύρθηκε, σε ηλικία 34 ετών. Με 401 συμμετοχές σε όλες τις διοργανώσεις, είναι σήμερα ο 9ος παίκτης στη σχετική λίστα της Πλίμουθ Αργκάιλ, και 4ος στα γκολ, με 136.
Μετακόμισε με τη γυναίκα του στο Τρούρο της Κορνουάλης, όπου άνοιξε μία παμπ κι αγωνίστηκε λίγες φορές με την ντόπια ομάδα σε ερασιτεχνικό επίπεδο. Λίγα χρόνια μετά, γύρισε στο Λονδίνο. Για 15 χρόνια στις δεκαετίες του ’60 και του ’70 εργάστηκε στη Γουέστ Χαμ, ανάμεσα σε παίκτες όπως ο Μπόμπι Μουρ, ο Μάρτιν Πίτερ κι ο Τζεφ Χερστ, όλοι τους Παγκόσμιοι πρωταθλητές, που χαρακτήριζαν τον Λέσλι ως «ήσυχο και μετριόφρων».
Πέθανε το 1988, όμως μόλις πρόπερσι ξεκίνησε το «Jack Leslie Campaign», μία πρωτοβουλία μερικών φιλάθλων της Αργκάιλ που σκοπός τους ήταν να τιμήσουν τη μνήμη ενός εκ των καλύτερων ποδοσφαιριστών που φόρεσαν ποτέ την πράσινη φανέλα. Μέσα από συναντήσεις με τον πρόεδρο της ομάδας, πολιτικά πρόσωπα της περιοχής κι άλλους σημαντικούς παράγοντες, όπως την Ένωση Επαγγελματιών Ποδοσφαιριστών Αγγλίας και Ουαλίας, ξεκίνησε το πρότζεκτ της ανέγερσης ενός αγάλματος έξω από το Χόουμ Παρκ με χρηματοδότηση του κόσμου. Μέχρι τις 11 Αυγούστου του 2020, 1907 φίλαθλοι είχαν δωρίσει 135.500 λίρες.
Κι έκατσαν έτσι οι συγκυρίες που, γυρνώντας στην αρχή του κειμένου και τις 7 Οκτωβρίου 2022, έγιναν τα αποκαλυπτήρια, με την παρουσία της οικογένειας του Λέσλι. Μία εβδομάδα νωρίτερα, οι τρεις εγγονές του ήταν καλεσμένες της FA στο Γουέμπλεϊ για τον αγώνα της εθνικής Αγγλίας με τη Γερμανία. «Άμα ζούσε ο παππούς σήμερα, θα ρωτούσε περί τίνος όλη αυτή η φασαρία! Ελπίζω πως τον κάνουμε όλοι μας περήφανο».
Στον αγώνα της επόμενης μέρας, με φιλοξενούμενη ομάδα την Άκρινγκτον Στάνλεϊ, το match programme ήταν αφιερωμένο σε αυτόν. Ο Λέσλι θα υποδέχεται από εδώ και μπρος τους φιλάθλους σε κάθε αγώνα του Χόουμ Παρκ, θυμίζοντας στον κόσμο τόσο το ένδοξο παρελθόν του συλλόγου, όσο και την όχι και τόσο ένδοξη ιστορία κοινωνικών ανισοτήτων που μάστιζε (κι ίσως μαστίζει ακόμη) τα γήπεδα κι εδάφη της Αγγλίας κι όχι μόνο.
Επρόκειτο για έναν χαρισματικό ποδοσφαιριστή μίας άλλης, πολύ πιο άγουρης και δύσκολης εποχής, ένας φιλήσυχος «πιονέρος», που είχε να αντιμετωπίσει καταστάσεις πρωτόγνωρες στο τότε. Είναι μια αισιόδοξη νότα πως η ιστορία του φαίνεται πως επιτέλους, παίρνει τη θέση που της αξίζει στην ποδοσφαιρική ιστορία.
Διαβάστε επίσης για το «τέρας» με τα πόδια μπαλαρίνας, που ευθύνεται για την εκτόξευση της Τότεναμ!
