Ένας Άγγλος ποδοσφαιριστής, ένας ήρωας της διπλανής πόρτας, μακρυά από τα φώτα της Πρέμιερ Λιγκ και του Τσάμπιονς Λιγκ, ο Τζο Τόμπσον καλείται να αντιμετωπίσει για τρίτη φορά τον καρκίνο.
Ο Τζο Τόμπσον γεννήθηκε στο Μπαθ την πέμπτη ημέρα του Μαρτίου το 1989. Όχι, δεν επρόκειτο για μια ευτυχισμένη οικογένεια, η οποία έφερνε στον κόσμο το πρώτο της παιδί, αφού ζούσε στα όρια της εξαθλίωσης και της ανέχειας. Η μητέρα του, έπασχε από μια σοβαρή ψυχασθένεια, ενώ πατρική φιγούρα σχεδόν δεν υπήρχε, αφού ο κύριος Τόμπσον μπαινόβγαινε στις φυλακές εξαιτίας χρήσης και διακίνησης ναρκωτικών. Όταν μάλιστα αυτός ήταν εκτός, ο Τζο και ο μικρότερος αδερφός του, Ρούμπεν, ήταν σχεδόν μόνιμοι «θεατές» λεκτικής, ψυχολογικής και σωματικής κακοποίησης. Με την Πρόνοια να μην έχει αρκετά στοιχεία για να προστατέψει τα παιδιά, ήταν αναγκασμένα επί αρκετά χρόνια να υπόκεινται σε μια καθημερινότητα, η οποία εκτός από φτώχεια, μαστιζόταν και από συχνά φαινόμενα ενδοοικογενειακής βίας.
Όλα όμως ήρθαν να αλλάξουν, όταν η ψυχολογική κατάσταση της μητέρας χειροτέρεψε τόσο, που αναγκάστηκε να εισαχθεί μόνιμα σε ψυχιατρική κλινική. Με τον πατέρα, εννοείται, στην φυλακή, την επιμέλεια των παιδιών ανέλαβε η θεία τους, η οποία διέμενε στο Μάντσεστερ. Κάπως έτσι, δόθηκε από το πουθενά η ευκαιρία για ένα καλύτερο αύριο. Ο Τόμπσον την έπιασε από τα «μαλλιά». Πήγε σχολείο και όχι μόνο έλαβε επαρκής μόρφωση ώστε να μην λογίζεται αγράμματος, αλλά διέπρεπε σε κάθε τάξη, δείχνοντας ιδιαίτερη κλίση στον αθλητισμό.
Όσο καλός και αν ήταν στον στίβο, ο ίδιος επέμενε ότι το μέλλον του βρίσκεται στον χώρο του ποδοσφαίρου. Κι όπως αποδείχθηκε δεν είχε άδικο. Δοκίμασε την τύχη του σε μια τοπική ερασιτεχνική ομάδα κι εκεί τον εντόπισαν τα «λαγωνικά» της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Πρέπει να ήταν περίπου σε ηλικία εννέα ετών όταν πέρασε για πρώτη φορά το κατώφλι του Κάρινγκτον, έχοντας μάλιστα για συμπαίκτες, επαγγελματίες του σήμερα όπως οι Ντάνι Ντρίνκγουοτερ και Τομ Κλέβερλι.
Μέσα από συνέντευξή του προ εξαετίας στο γνωστό περιοδικό FourFoutrwo, ανακάλει το πόσο καλό του έκανε το ποδόσφαιρο κατά τη μετακόμισή του στο Μάντσεστερ. «Όταν πήγα για πρώτη φορά σχολείο εκεί, ήμουν το μαύρο παιδί της τάξης. Δέχθηκα αρκετό ρατσισμό. Όλα άλλαξαν όμως, όταν ξεκίνησα να παίζω στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Ξαφνικά άρχισα να έχω μια αυτοπεποίθηση. Ήξερα ότι ήμουν καλός σε κάτι». Όσο λοιπόν ο καιρός περνούσε, ο Τόμπσον έλαμπε στα αναπτυξιακά τμήματα του συλλόγου. Παράλληλα, είδε την μητέρα του, να βγαίνει από την ψυχιατρική κλινική και να επιστρέφει στο πλευρό του ίδιου και του αδερφού του. Όλα κυλούσαν για πρώτη φορά ιδανικά. Μέχρι που σε ηλικία 16 ετών, ήρθε το πρώτο «χαστούκι».
«Άκουσα το τηλέφωνο να χτυπάει και το σήκωσε η μητέρα μου. Ήταν οι προπονητές μου. Ο Τόνι Γουίλαν και ο Πολ ΜακΓκίνες. Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ δεν ήθελε να μου προσφέρει επαγγελματικό συμβόλαιο. Προσπάθησαν να μου φέρουν τα νέα με το μαλακό. Μάλιστα, ξεκινούσαν και οι εισαγωγικές εξετάσεις για το πανεπιστήμιο. Πραγματικά δεν υπήρχε χειρότερος συγχρονισμός. Κατάπια την περηφάνια μου και ξεκίνησα να συνειδητοποιώ ότι οι καθηγητές μου είχαν δίκιο. Δεν επρόκειτο να πάω εκεί που πίστευα ότι όδευα. Έκανα δυο εβδομάδες να μιλήσω στους κολλητούς μου για αυτό. Είχα συνηθίσει να είμαι νικητής. Εκείνη τη στιγμή, ένιωθα ένα τίποτα», θα πει στην ίδια συνέντευξη ο Τόμπσον, ο οποίος όμως δεν είχε σκοπό να παρατήσει τα όνειρα του με την πρώτη αναποδιά.
Μετά από ανεπιτυχή δοκιμαστικά σε Μπλάκμπερν και Λίβερπουλ, ένας καθηγητής του, του πρότεινε να δοκιμαστεί στη Ροτσντέιλ. Αν και δεν ήταν πολύ δεκτικός αρχικά, αποφάσισε ότι δεν είχε κάτι να χάσει. Ενθουσίασε τους ιθύνοντες της «Ντέιλ» και ξαφνικά σε ηλικία 17 ετών, βρέθηκε να κάνει το επαγγελματικό ντεμπούτο του με την ομάδα και ταυτόχρονα να σκοράρει στον πρώτο του εντός έδρας αγώνα. Σίγουρα το Σπότλαντ, δεν ήταν το στάδιο που επιθυμούσε να «στεγάσει» τα ποδοσφαιρικά του όνειρα, ωστόσο μόλις ξεκινούσε την καριέρα του. Αυτή θα ήταν μόνο η αρχή. Δεν άργησε να δεθεί με τον σύλλογο, στα επτά χρόνια που πέρασε εκεί, μέσα στα οποία γνώρισε την γυναίκα του, έγινε πατέρας και πανηγύρισε και την άνοδο στην τρίτη τη τάξει κατηγορία της χώρας τον Μάιο του 2010, κάτι που η Ροτσντέιλ δεν είχε καταφέρει από το 1974!
Όταν η ομάδα υποβιβάστηκε δύο χρόνια αργότερα, αυτός έμεινε στην κατηγορία, παίζοντας ως δανεικός στην Τρανμίρ. Τότε δυστυχώς κατάλαβε για τα καλά ότι η απόρριψη της Γιουνάιτεντ ήταν ένα τίποτα μπροστά στα άσχημα νέα που τον περίμεναν. Κάτι πήγαινε λάθος με το σώμα του. Τα πνευμόνια του δεν μπορούσαν να ανταποκριθούν στα 90 λεπτά του αγώνα, ενώ σε πολλές περιπτώσεις ένιωθε να καταρρέι πριν καν συμπληρωθεί το μισάωρο. Του έγιναν διάφορες εξειδικευμένες εξετάσεις και το πόρισμα ήταν ομόφωνο: Λέμφωμα Χότζκιν, μια σπάνια μορφή καρκίνου.
Ξαφνικά ένιωσε τον κόσμο γύρω του να «γκρεμίζεται». Η Τρανμίρ του ξεκαθάρισε πως θα κρατήσει πλήρη μυστικότητα γύρω από την ασθένεια του και δεν θα διαρρεύσει τίποτα προς τον Τύπο, αν δεν μιλήσει πρώτα εκείνος. Του πήρε δυο περίπου εβδομάδες να το πράξει και άλλες έξι ακόμη για να ξεκινήσει η θεραπεία. Σε ηλικία μόλις 23 ετών, άφησε τις προπονήσεις για τις… χημοθεραπείες – ευτυχώς ο οργανισμός του έδειξε να ανταποκρίνεται άμεσα. Παρά το γεγονός οτι αποδυναμώθηκε σωματικά, ψυχικά είχε γεμίσει δύναμη. Και ας βρήκε στο ταχυδρομικό κουτί του σπιτιού του μια ειδοποίηση διακοπής συμβολαίου από την Τρανμίρ!
Όλο αυτό, τον έκανε να δει το ποδόσφαιρο από άλλη οπτική. Λιγότερο ρομαντική. Συνειδητοποίησε ότι αν δεν είσαι εκεί και να παρέχεις υπηρεσία, κανείς δεν θα νοιαστεί για σένα. Πήρε τηλέφωνο τον προπονητή της Μπέρι, Ντέιβ Φλίτκροφτ, και τον παρακάλεσε να συμμετάσχει στην καλοκαιρινή προετοιμασία. Η υγεία του βελτιώθηκε σημαντικά και ο σύλλογος του πρόσφερε συμβόλαιο ενός έτους εις ένδειξη σεβασμού για την μαχητικότητά του στις προπονήσεις, καταφέρνοντας μάλιστα να αγωνιστεί και μια φορά. Το σημαντικότερο όμως ήταν ότι μετά από εννέα μήνες επίπονων θεραπειών, αγωνίστηκε ξανά επαγγελματικά, εκπλήσσοντας άπαντες ευχάριστα. Μέσα από δύο δανεισμούς σε Ρέξαμ και Σάουθπορτ απέκτησε ξανά την απαραίτητη φυσική κατάσταση και το καλοκαίρι του 2016 επέστρεψε στην αγαπημένη του Ροτσντέιλ, μετά από ένα σύντομο πέρασμα από την Καρλάιλ.
Ενώ έδειχνε να πατάει καλά στα πόδια του, καταγράφοντας 27 συμμετοχές στην πρώτη του χρονιά, τον Μάρτιο του 2017 κλήθηκε να παίξει ξανά «μονό» με τον καρκίνο. Η νόσος είχε επιστρέψει. Ωστόσο ο Τόμπσον δεν ανησυχούσε, τουλάχιστον όχι για τον ίδιον, αφού έτρεμε για το πώς θα αντιμετωπίσει τη διαδικασία η κόρη του. «Την πρώτη φορά ήταν πολύ μικρή. Δεν ήταν σε θέση να καταλάβει πράγματα. Τώρα όμως είναι τεσσάρων ετών και θα πρέπει να κάνω μια συζήτηση μαζί της. Πρέπει να το κάνω γιατί οι χημοθεραπείες επηρεάζουν την εμφάνισή σου και τα παιδιά καταλαβαίνουν ότι κάτι δεν πάει καλά. Κατά τα άλλα, θα τον νικήσω ξανά», θα πει σε συνέντευξή του στη Sun, λίγο μετά την διάγνωσή του και πράγματι, δυο μήνες μετά, οι εξετάσεις θα τον αναδείξουν και πάλι νικητή!
Η δεύτερη αυτή «αναμέτρηση» μπορεί να ήταν νικηφόρα, όμως ο οργανσιμός του είχε εξαντληθεί. Η Ροτσντέιλ τον κράτησε στις τάξεις της μέχρι να εκπνεύσει το συμβόλαιό του και ύστερα από αφόρητους πόνους και δυσκολία κατά την άθληση, αποφάσισε το 2019 να κρεμάσει τα «εξάταπα» του για το καλό το δικό του, αλλά και της οικογένειάς του. Από τότε μέχρι και σήμερα πρωτοστατεί σε φιλανθρωπικές δράσεις, δίνει ομιλίες μπροστά σε καρκινοπαθείς, ενώ από το 2021 ανήκει στην ομάδα του BBC, παρουσιάζοντας το «Squad Goals» μαζί με τη Λούσι Ολίβα και τη Σάνι Ρουντραβαχάλα.
Στερεοτυπικά, το κακό έχει τη συνήθεια να τριτώνει. Μετά από πέντε υγιή, ευτυχισμένα χρόνια, ο Τζο Τόμπσον καλείται να αντιμετωπίσει για τρίτη φορά τον καρκίνο, όπως ανακοίνωσε η Ροτσντέιλ το πρωί της 12ης Απριλίου και επιβεβαίωσε με μία λιτή ανακοίνωση και ο ίδιος παλαίμαχος ποδοσφαιριστής. «Δυστυχώς επέστρεψε ο καρκίνος και αυτή τη φορά πιο επιθετικός. Λέμφωμα Χότζκιν τετάρτου σταδίου, ενώ έχει κάνει μετάσταση και στον πνεύμονα. Έχω δυσκολίες στον ύπνο, στην ανάσα και πολλές φορές ακόμη και στην ομιλία». Το ποδοσφαιρικό, και όχι μόνο, κοινό σοκαρισμένο, ο ίδιος όμως χαμογελαστός και σίγουρος ότι ο νέος αγώνας θα λήξει με «χατ-τρικ». Μέσω της γνωστής πλατφόρμας gofundme ο Άγγλος μαχητής ζήτησε τη συνδρομή φίλων και… φιλάθλων, ώστε να καλυφθεί ένα μέρος των 250.000 λιρών που απαιτεί η θεραπεία και η συμμετοχή του κόσμου είναι συγκινητική, αφού περίπου το μισό ποσό έχει καλυφθεί στα πρώτα 24ωρα!
Η ζωή πολλές φορές είναι άδικη. Ο Τζο Τόμπσον πέρασε τα πάνδεινα σαν παιδί, κατάφερε να σώσει αρχικά τον εαυτό του και στη συνέχεια να γίνει πρότυπο πατέρα και συζύγου, κάτι που δεν κατάφεραν ποτέ ούτε ο δικός του πατέρας, ούτε ο πατριός του. Όλα αυτά φυσικά πέρα από ποδοσφαιριστής και θρύλος πια της Ροτσντέιλ. Κάποιες φορές οι μεγαλύτεροι ήρωες δεν βλέπουν το φως, δεν λάμπουν στο Τσάμπιονς Λιγκ, δεν αγωνίζονται στην απαστράπτουσα Πρέμιερ Λιγκ, αλλά παλεύουν στο σκοτάδι και κόντρα σε όλα βγάινουν νικητές…
