Η Leeds φέτος δεν αποτελεί την ομάδα που πέρυσι προκαλούσε έκπληξη σε κάθε αντίπαλο. Με το αδιάκοπό της τρέξιμο, το συνεχές pressing και την γρήγορη επιθετική μετάβαση, η ομάδα του Bielsa την περασμένη σεζόν ήταν εξαιρετική. Φέτος, καμία σχέση.
Τα «Παγώνια» κατά την τρέχουσα σεζόν έχουν απωλέσει τα στοιχεία που πέρυσι τους καθιστούσαν μια επικίνδυνη ομάδα. Πρώτα απ’ όλα, η τότε «νεοφώτιστη» ομάδα είχε το στοιχείο του αιφνιδιασμού. Ποιος περίμενε άλλωστε από μια ομάδα που προέρχεται από την Championship, να παίζει σε ένα τέτοιο, υψηλό τέμπο;
Φέτος το πράμα είναι αλλιώς. Πλέον κάθε ομάδα ξέρει τι να περιμένει από τη Leeds. Και πέρυσι η Leeds, είχε μια σεζόν κατά την οποία δεν υπήρχαν πίεση και απαιτήσεις, ήταν μια γιορτή η επιστροφή της και μόνο στη μεγάλη κατηγορία. Φέτος δεν ισχύει το ίδιο. Από μόνη της η ομάδα ελαφρώς ανέβασε τον πήχη, κινδυνεύοντας από το «σύνδρομο» της δεύτερης σεζόν στην Premier League, κατά το οποίο η ομάδα που στην πρώτη χρονιά μετά την άνοδο εντυπωσιάζει, στη δεύτερη πέφτει επικίνδυνη. Πρόσφατο άλλωστε, το παράδειγμα της Sheffield United, την προηγούμενη διετία.
Εκτός αυτού, η Leeds δεν είδαμε να ενισχύεται ή να βελτιώνεται ουσιαστικά. Γιατί, ναι μεν προσπαθεί με τον ίδιο τρόπο παιχνιδιού, που αντιμετωπίζεται πλέον πιο εύκολα απ’ όλους, αλλά δεν βελτίωσε και τις διαθέσιμες μονάδες της. Αποκτήθηκαν μονάχα οι Jack Harrison, Junior Firpo και Daniel James. Ο πρώτος, ήδη στην ομάδα εδώ και τρία χρόνια, οπότε δεν τίθεται και θέμα ουσιαστικής προσθήκης. Οι άλλοι δυο, αποκτήθηκαν λόγω του ότι, κατά τις ικανότητές τους, ταιριάζουν στον τρόπο παιχνιδιού της υπόλοιπης ομάδας. Όχι βέβαια και οι μεταγραφές που θα βοηθούσαν την ομάδα να κάνει το βήμα παραπάνω. Ίσα ίσα, καθώς ο Firpo στην Barcelona δεν έκανε ποτέ τη διαφορά, ενώ ο James στη Manchester United ήταν μέλος του rotation, με λίγες καλές στιγμές.
Σε αυτό συνηγορεί και το πολύ μικρό ρόστερ. Ο Bielsa στις ομάδες του, πάντοτε έτσι δρούσε. Ήθελε ένα μικρό ρόστερ να διαχειριστεί, ενώ παράλληλα προωθούσε και νεαρούς ποδοσφαιριστές. Βέβαια, αυτή είναι μια πρακτική που σε ομάδες με άγνοια φόβου και συγκεκριμένες απαιτήσεις, όπως η Athletic Bilbao ή οι ομάδες της Αργεντινής, ταίριαζε περισσότερο. Οι συνθήκες της Premier League είναι πολύ διαφορετικές. Δε μηδενίζουμε εννοείται τη δουλειά του Αργεντινού τεχνικού, προφανώς και έχει παράξει έργο. Πλέον όμως, με τρεις-τέσσερις τραυματισμούς, το έμψυχο δυναμικό της ομάδας φαντάζει κενό.
Επιπλέον, οι παίκτες που ήδη αποτελούν ατού της ομάδας, έχουν κινηθεί σε «ρηχά νερά». Ο Raphinha, για παράδειγμα, ένας εκ των ποιοτικότερων εξτρέμ του πρωταθλήματος, δυσκολεύεται πολύ να δημιουργήσει για τον εαυτό του. Το ίδιο ισχύει για τον έτερο βασικό εξτρέμ της ομάδας, τον Harrison, του οποίου οι κινήσεις άνοιγαν χώρους για overlaps και συνεργασίες με τον Alioski. Η συνεργασία του όμως με τον Firpo, δεν έχει αποδώσει. Ακόμα και ο Bamford, των 17 γκολ πέρυσι, έχει φέτος μόλις ένα, ενώ ακολούθως τραυματίστηκε. Ο ομόλογός του, Rodrigo, δεν είναι καθαρό «εννιάρι», αλλά περισσότερο χρησιμεύει στην κορυφή ώστε να ανοίγει χώρους και να προσφέρει στην πίεση της ομάδας του. Σε σκορ και δημιουργία δεν «τρομάζει».
Ακόμα και αυτή η έλλειψη σοβαρών εναλλακτικών μονάδων ή πλάνων, «κοστίζει». Στα παιχνίδια που ο Kalvin Phillips έλλειπε (με Manchester United, Southampton και Wolves), η ομάδα πήρε έναν βαθμό. Ακόμα, στα στόπερ η παρουσία του αρχηγού Liam Cooper είναι η μοναδική σοβαρή αμυντική μονάδα φέτος. Απορίας άξιο το ποια θα ήταν η μέχρι στιγμής θέση των «Παγωνιών», αν δεν είχε τον καταπληκτικό, κάτω από τα δοκάρια, Illan Meslier. Κι οι απουσίες σε κάποια παιχνίδια των Ayling, Firpo, Koch, αποδεικνύουν ξανά την αχίλλειο πτέρνα της Leeds, δηλαδή το περιορισμένο rotation.
Το συγκεκριμένο πρόβλημα, δε θα λυθεί με «ξήλωμα» στο μεταγραφικό παζάρι. Δεν θα καλυφθεί με την αντικατάσταση του Marcelo Bielsa από κάποιον άλλο τεχνικό που δε φοβάται ένα πιο ανοικτό rotation. Η ομάδα συνολικά, όμως, χρήζει βελτίωσης. Χρειάζονται σίγουρα βελτιωτικές κινήσεις, χωρίς αυτό να σημαίνει πως έγιναν ξαφνικά τα «Παγώνια» κακή ομάδα από ομάδα όνειρο. Όμως, αυτό που χρειάζεται σε κύρια βάση, είναι οι παίκτες με προσωπικότητα. Προσωπικά, δηλώνω θαυμαστής του Bielsa, του τρόπου παιχνιδιού του και της «δίψας» του να αναδείξει νεότερους ποδοσφαιριστές. Αλλά βάση αποτελεσμάτων, αυτή η λογική, μπορεί και να κοστίσει στην ομάδα.
Η συγκεκριμένη κουβέντα πάντως, καλά κρατούσε από πέρυσι. Πόσο θα κρατήσει η Leeds στο να κερδίζει περισσότερο απ’ ότι αξίζει, πόσο θα μείνει ο Bielsa ενώ «ξεζουμίζει» ένα περιορισμένων δυνατοτήτων ρόστερ, πως θα μείνει η ομάδα στην κατηγορία με τέτοια κακή άμυνα. Τις απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα, πρέπει να τις δώσει φέτος ο Αργεντινός. Όχι αλλάζοντας την ποδοσφαιρική του θεωρία, αλλά μονάχα «μπασταρδεύοντάς» τη. Όποιο και να είναι το αποτέλεσμα, άλλωστε, ο Bielsa πιστώνεται πολλά περισσότερα καλά, απ’ ότι κακά στο Elland Road.
