Σε αυτό το αφιέρωμα, παρότι δεν είναι υπέρ της προτίμησης του γράφοντος, θα μιλήσουμε για έναν παίκτη που έκανε θραύση κάτω από τη Premier League, σε μια ιστορική ομάδα όμως. Κυρίες και κύριοι, ο Luciano Becchio.
Ο Luciano Hector Becchio είδε για πρώτη φορά το φως της ημέρας την 28η Δεκεμβρίου του 1983. Γεννήθηκε σε μια εκ των μεγαλύτερων πόλεων της Αργεντινής, την Κόρντοβα. Ανάμεσα στις ασχολίες του ήταν και το τένις, όμως το ποδόσφαιρο αποτελούσε τη προτεραιότητά του. Ήρωάς του, ένας εκ των μεγαλύτερων επιθετικών της Αργεντινής και της Boca Juniors, ο Gabriel Batistuta.
Εντάχθηκε στις ακαδημίες της αγαπημένης του Boca, στην οποία βρισκόταν μαζί με έναν εξαιρετικό επιθετικό, το νεαρό τότε Carlos Tevez. Αποκόμισε σημαντικές εμπειρίες, παίζοντας σε διάφορα ευρωπαϊκά τουρνουά κιόλας. Το ταλέντο του ξεχώριζε, όμως η Boca δεν του έδωσε τις ευκαιρίες που ήθελε. Ισπανικά «μάτια» τον εντόπισαν, με τον Becchio να βγάζει ιταλικό διαβατήριο, ώστε να φύγει από την Αργεντινή. Ένα χρόνο μετά, συγκεκριμένα το 2003, βρέθηκε στη Mallorca.
Η Mallorca αγωνιζόταν στη πρώτη κατηγορία της Ισπανίας. Μάλιστα, ο Becchio μετακόμισε στις Βαλεαρίδες Νήσους, μαζί με τους γονείς του και το μικρότερό του αδερφό. Οι γονείς του, μάλιστα, πούλησαν το οικογενειακό εστιατόριο που είχαν, ώστε να γίνει αυτό το ταξίδι. Ο τότε προπονητής της ομάδας, Hector Raul Cuper, γνωστός από το πέρασμά του απ’ τον «δικό» μας Άρη, τον τοποθέτησε στη Β’ Ομάδα. Ευκαιρίες με τη πρώτη ομάδα δε πήρε, με αποτέλεσμα, δυο χρόνια μετά, να βρεθεί στη Terrassa, κι από εκεί, ένα χρόνο αργότερα, στη δεύτερη ομάδα της Barcelona.
Η Barcelona ήταν τότε πρωταθλήτρια του Champions League, με τον ανταγωνισμό να είναι μεγάλος. Αξίζει να σημειωθεί πως, για μια θέση στην ενδεκάδα της δεύτερης ομάδας, συναγωνιζόταν με τον Bojan Krkic και τον Giovanni dos Santos. Ο Becchio ούτε εκεί κατάφερε να στεριώσει, μη καταφέρνοντας να σκοράρει σε δέκα αγώνες, κι αποφάσισε να αποχωρήσει στα μέσα της σεζόν για την Merida UD, ομάδα της τρίτης κατηγορίας.
Εκεί ξεκίνησε να δείχνει για πρώτη φορά τις μεγάλες δυνατότητες που είχε. Ως ένας επιθετικός που είχε το «εύκολο» γκολ, καθώς και πληθωρική παρουσία (με ύψος 1,87), σε ενάμιση χρόνο σκόραρε 27 φορές. Τη χρονιά 2007-2008, κατάφερε με τη Medina να βρεθεί στα play off ανόδου, όπου και δε κατάφερε να περάσει το εμπόδιο της Ponferradina. Μπορεί με την ομάδα του να μη κατάφερε να ανέβει, όμως είχε ήδη «σημειωθεί» το όνομά του από σκάουτερ.
Η ομάδα που εμφανίστηκε και τον απέκτησε μετά τη πρώτη του γεμάτη χρονιά, ήταν η Leeds. Ο Marcelino, πρώην κεντρικός αμυντικός των Mallorca και Newcastle, τον πρότεινε στο τεχνικό διευθυντή της Leeds, Gwyn Williams. Η Leeds θέλησε αρχικά να τον δοκιμάσει, στη προετοιμασία που διεξήγαγε στην Ιρλανδία, τον Ιούλιο του 2008. Ο προπονητής, Garry McAllister, έμεινε απόλυτα ικανοποιημένος από τον Αργεντινό, με αποτέλεσμα τα «Παγώνια» να προχωρήσουν στην απόκτησή του, για τρία χρόνια.
Από τα πρώτα του παιχνίδια, ξεκίνησε να κάνει αισθητή τη παρουσία του ο Becchio, σκοράροντας συνεχώς. Μάλιστα, λόγω του ρόστερ που είχε τότε η Leeds, αλλά και κάποιων τραυματισμών, είχε αγωνιστεί σε 24 σερί αγώνες, συμπεριλαμβανομένων και αγώνων κατά τη περίοδο των Χριστουγέννων. Η ομάδα επιθυμούσε την ενίσχυσή της στην επίθεση, ώστε να ξεκουράσει και τον Becchio, όμως ο ίδιος δεν ήθελε ούτε να ακούσει για κάποιον χαμένο αγώνα. Τότε του δόθηκε κι ένα παρατσούκλι, βγαλμένο από το Χριστιανισμό. Ονομάστηκε «Λάζαρος», καθώς κάθε φορά που τραυματιζόταν, επέστρεφε άμεσα για να αγωνιστεί, συχνά συντομότερα απ’ όσο προβλεπόταν. Η πρώτη του σεζόν έκλεισε με 16 τέρματα σε 45 αγώνες, με τον Αργεντινό να χάνει μόλις ένα, λόγω τιμωρίας καρτών.
Η επόμενη σεζόν ήταν ακόμη καλύτερη. Σκόραρε το πρώτο γκολ της χρονιάς, σε μια νίκη επί της Wycombe. Σε έναν αγώνα με τη Liverpool, για το League Cup, είδε ένα γκολ του να ακυρώνεται λανθασμένα. Ακολούθησε η γέννηση της κόρης του, για την οποία έχασε τον αγώνα που έδινε η Leeds, κι ακολούθως δυστυχώς τραυματίστηκε. Σε αγώνα με τη Charlton, παραπάτησε στη προσπάθειά του να κοντρολάρει μια βαθιά μπαλιά. Εν τέλει, ρήξη συνδέσμων γονάτου, με τον Becchio να βρίσκεται εκτός ως τα τέλη Νοεμβρίου.
Στη συνέχεια ο Becchio έδειχνε να δυσκολεύεται, επηρεασμένος κι από τους τραυματισμούς του, ενώ του είχε ζητηθεί να παίζει κρατώντας περισσότερο τη μπάλα στα πόδια του, ώστε να ανεβαίνουν οι μέσοι. Σιγά σιγά ξεκίνησε να πατά καλύτερα, έχοντας συνολικά σκοράρει δώδεκα τέρματα. Η ατυχία όμως έρχεται ξανά, καθώς σε έναν αγώνα με τη Norwich, χτύπησε το κεφάλι του με τον Michal Nelson και γύρισε τη γλώσσα του. Δεν του πήρε και πολύ όμως να επανέλθει, σκοράροντας ακόμα τρεις φορές, πανηγυρίζοντας την άνοδο με τη Leeds στη Championship.
Η επόμενη χρονιά, πρώτη του στη Championship, ξεκίνησε με γκολ, στον εναρκτήριο αγώνα με τη Derby. Συνέχισε να σκοράρει , κερδίζοντας ένα νέο συμβόλαιο, διάρκειας 3μιση χρόνων. Η πορεία της ομάδας ήταν εξαιρετική, καθώς βρισκόταν το Δεκέμβριο στη δεύτερη θέση. Από τη καινούργια χρονιά, τον ακολούθησαν μερικοί τραυματισμοί, φτάνοντας όμως αισίως να έχει σκοράρει 19 γκολ, ενώ η Leeds τερμάτισε στην έβδομη θέση, τρεις μόλις βαθμούς μακριά απ’ τα play off ανόδου.
Προς το τέλος της χρονιάς, ο Becchio ένιωθε ενοχλήσεις στους συνδέσμους. Στη προετοιμασία της επόμενης σεζόν, τραυματίστηκε ξανά στο ίδιο σημείο που είχε τραυματιστεί προ διετίας και χειρουργήθηκε. Το ντεμπούτο του έγινε ως αλλαγή, το Σεπτέμβριο σε έναν αγώνα με τη Crystal Palace, όπου φυσικά και σκόραρε, δίνοντας τη νίκη στην ομάδα του με 3-2. Τελικά, σταμάτησε στα έντεκα γκολ, τη χαμηλότερη επίδοσή του με τη Leeds. Σε μεγάλο βαθμό, όμως, αυτό οφειλόταν στο τραυματισμό που τον ταλαιπώρησε.
Την ακόλουθη σεζόν, τελευταία του όπως αποδείχθηκε στη Leeds, σκόραρε ξανά στο πρώτο παιχνίδι του πρωταθλήματος, με αντίπαλο τη Wolves. Στις 30 Οκτωβρίου, ο Becchio έβαλε το δέκατο γκολ της σεζόν, ενώ τη πρώτη ημέρα του Ιανουαρίου, του 2013, σκόραρε το γκολ υπ’ αριθμόν 76. Γκολ που τον έφερε στη δέκατη θέση των σκόρερ της ιστορίας των «Παγωνιών». Ακολούθησε το τέλος του μήνα, αίτημά του για μεταγραφή, με την ομάδα να υποστηρίζει πως δε μπορούσε να του δίνει τις απολαβές που επιθυμεί. Είχε ήδη σκοράρει 19 τέρματα μες στη χρονιά, προτού αποχωρήσει, στα πλαίσια της ανταλλαγής για το Steve Morison, για τη Norwich.
Η πρώτη χρονιά του, έμπειρου πια, Becchio στη Premier League, δεν ήταν και η καλύτερη. Συνολικά, με τα Καναρίνια έπαιξε σε ενάμιση χρόνο 15 αγώνες, δίχως να σκοράρει, αλλά και δίχως να λαμβάνει την εμπιστοσύνη που ήθελε, για να αποδόσει. Δόθηκε δανεικός και για τέσσερις μήνες στη Rotherham που αγωνιζόταν στη Championship. Το συμβόλαιό του έληξε το καλοκαίρι του 2014, κάτι που σήμανε την ώρα επαναπατρισμού του, στην Belgrano.
Ο Becchio υπέγραψε για ένα χρόνο με την Belgrano. Ένας τραυματισμός όμως, τον άφησε αρκετά πίσω, με αποτέλεσμα να λύσει το συμβόλαιο του, σε μια κίνηση παραδοχής, για το γεγονός πως δε μπορούσε να δικαιολογήσει το συμφωνητικό. Ακολούθησε μια σύντομη επιστροφή στη Rotherham, όπου ούτε εκεί έκανε τη διαφορά, ενώ ακολούθησαν δυο σύντομες δοκιμές σε Coventry City και Bristol City. Έπειτα επέστρεψε στην Ισπανία για την Atletico Baleares, που αγωνιζόταν στη τρίτη κατηγορία. Σκόραρε εκεί πέντε φορές, όντας όμως ένας διαφορετικός, πλέον, επιθετικός. Τελευταίος του σταθμός, η ακόμη χαμηλότερης κατηγορίας, Binissalem, στην οποία σκόραρε στο μοναδικό αγώνα που έπαιξε.
Παρότι δεν ευτύχησε να αγωνιστεί σε μεγάλη κατηγορία, ο Becchio αποτέλεσε έναν δεινό σκόρερ. Στο Elland Road αναπολούν νοσταλγικά τη παρουσία του. Εκεί σκόραρε 86 τέρματα σε κάτι παραπάνω από 200 αγώνες, ταλαιπωρούμενος αρκετά από τραυματισμούς. Όλοι όμως τον θυμούνται για την επιβλητική του παρουσία στη μεγάλη περιοχή, τη σχέση του με τα δίκτυα στις πρεμιέρες της Leeds, τη μαχητικότητα που τον διακατείχε, καθώς και το φοβερό αριστερό του πόδι. Ο «Λάζαρος» του Elland Road, ο Batistuta της Leeds, στις μικρότερες κατηγορίες.
