Γράψαμε ένα βιβλίο. Οι Εκδόσεις ΟΞΥ το κυκλοφόρησαν. Μια διαδικασία απαιτητική. Μια συνεργασία που έτυχε και πέτυχε. Το χρονικό ενός ονείρου.
«Αν θέλεις να διαβάσεις ένα βιβλίο, που ακόμα δεν έχει γραφτεί, τότε πρέπει εσύ να γράψεις αυτό το βιβλίο», θα πει η διάσημη συγγραφέας Τόνι Μόρισον, βραβευμένη με το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1993. Η παραπάνω ρήση μοιάζει αρκετά απλοϊκή, όμως συνοψίζει λίγο πολύ τα όνειρα αμέτρητων άπειρων «γραφιάδων» εκεί έξω – γραφιάς με την κυριολεκτική έννοια, όχι την επαγγελματική. Άλλωστε όλοι εμείς, οι συγγραφείς του βιβλίου «Ντρίμπλα, Τάκλιν, Μοϊκάνα» είμαστε χομπίστες. Χομπίστες δημοσιογράφοι, χομπίστες αρθρογράφοι, χομπίστες ποδοσφαιρόφιλοι.
Μπορεί να μην έχουμε επίγνωση αν γράφουμε καλά, γνωρίζουμε όμως ότι μας αρέσει να γράφουμε. Στο περιβάλλον της σελίδας έχουμε αυτήν τη μοναδική ευκαιρία να κάνουμε αυτό που μας αρέσει, με την προϋπόθεση πάντα να έχουμε ως θέμα το αγγλικό ποδόσφαιρο, ίσως και κάπως αυθαίρετα γενικευμένα το βρετανικό. Γράφαμε λοιπόν, γράφαμε πολύ, χρόνια ολόκληρα. Αυστηρά ηλεκτρονικά. Στη σελίδα μας στο Facebook, στα υπόλοιπα social, σε τούτο εδώ το σάιτ, και στα προηγούμενα απ’ αυτό. Ίσως δεν πιστεύαμε όλοι πως κάποια στιγμή οι αράδες μας θα αποκτήσουν έντυπη υπόσταση, όμως σίγουρα το ονειρευόμασταν. Κάπως κρυφά, κάπως ντροπαλά, κάπως σιγανά, μην μας ακούσουν και μας χλευάσουν.
Περάσε μία δεκαετία ώστε αυτό το όνειρο να συζητηθεί. Να πει κάποιος, «Έχω έναν στόχο, να επικοινωνήσουμε με εκδοτικούς και να τους προτείνουμε να γράψουμε ένα βιβλίο για το αγγλικό ποδόσφαιρο. Να τους δείξουμε τα υπάρχοντα άρθρα μας σαν εγγύηση ποιότητας. Νομίζω έχουμε καλές πιθανότητες». Και να η σπίθα. Σαν τα κούτσουρα που περιμένουν αδηφάγα να καταβροχθίσουν τη φωτιά, συμφωνήσαμε, ελπίζοντας να μην μας απορρίψουν. Να μην μας μετρήσουν και μας βρουν λίγους. Δεν ήταν δα και λίγες οι φορές μέσα στα χρόνια, που αποτύχαμε, που χάσαμε τα χρονικά όρια που είχαμε θέσει, που δεν μας βγήκαν τα νούμερα, που αγανακτήσαμε με την ίδια την ερασιτεχνική μας φύση.
📖⚽ 𝝗𝝞𝝗𝝠𝝞𝝤-𝝙𝝞𝝖𝝘𝝮𝝢𝝞𝝨𝝡𝝤𝝨 ❗ 🎁 Είχαμε καιρό να σας κάνουμε ένα δωράκι και ξεκινάμε ξανά τους διαγωνισμούς με, μια νέα…
Δημοσιεύτηκε από The Football Romantics στις Δευτέρα 11 Νοεμβρίου 2024
Τα μέιλ που στείλαμε παραήταν φιλόδοξα, έταζαν πολλά, απαιτούσαν τη συγχρονισμένη δουλειά όλων και φυσικά φανέρωναν την παντελή άγνοια σχετικά με τις ανάγκες έκδοσης ενός βιβλίου. Επιμελώς πελαγωμένοι μεταξύ τελειομανίας και προχειρότητας, λάβαμε θετικές απαντήσεις, που αναζοπύρωσαν τις ελπίδες μας. Είχαμε το πλεονέκτημα να μην μας νοιάζει το οικονομικό σκέλος, με δεδομένο μάλιστα ότι εμείς δεν θα επιβαρυνόμασταν ούτε ευρώ, οπότε η επιλογή του πιο αναγνωρίσιμου εκδοτικού, της πιο «επαγγελματικής» ανταπόκρισης, ήταν το εύκολο κομμάτι της διαδικασίας. Οι Εκδόσεις ΟΞΥ μας κέρδισαν με το «καλημέρα».
20 Καλτ Φιγούρες της Πρέμιερ Λιγκ, αυτό προτείναμε στο μέιλ, μεταξύ άλλων. Άλλο φανταζόμασταν βέβαια και άλλο μας προέκυψε. Ακουγόταν εμπορικό, πιασάρικο, ενδιαφέρον. Ο όρος «καλτ» όμως άλλο σήμαινε για εμάς και άλλο για το αγγλικό ποδόσφαιρο. Στο μυαλό μας η καλτίλα μεταφραζόταν σε γραφικότητα, πολλές φορές και με την αρνητική έννοια, όμως δεν ήταν έτσι. Το δημοφιλές και έγκριτο βρετανικό λεξικό Collins δίνει τον εξής ορισμό για την έννοια της «καλτ φιγούρας»: ένα πρόσωπο που εμπνέει αφοσίωση και λατρεία σε ένα συγκεκριμένο, σχετικά μικρό, πλήθος ατόμων. Αυτή είναι η πρώτη περίοδος του βιβλίου μας. Εμφατικά ξεκάθαρη για τον δρόμο που ακολουθήσαμε. Ονόματα χωρίς φανφάρες, χωρίς… εξαντλημένη αναγνωρισιμότητα, όμως αναμφίβολα ενδιαφέροντα, «αουτσάιντερ» είδωλα για τους λίγους.
Αφού ορίσαμε τα πρόσωπα, ακολούθησε μία ακατάσχετη ονοματορριψία (δική μου λέξη για το name-dropping) ώστε να καταλήξουμε στους 20 εκλεκτούς. Στόχος μας άλλωστε ήταν να μην εκτυπώσουμε απλά κάποια ανακυκλωμένα κείμενα του παρελθόντος, αλλά να γράψουμε απ’ την αρχή αυτό που θα θέλαμε να διαβάσουμε οι ίδιοι, όπως μας είχε συμβουλέψει η Τόνι Μόρισον. Προτιμήσαμε να ρισκάρουμε, να μην συμπεριλάβουμε Βίνι Τζόουνς, Πολ Γκασκόιν, Ερίκ Καντονά, Τόνι Άνταμς και Ματ Λε Τισιέ, αλλά να μείνουμε πιστοί στις αρχές μας, να υλοποιήσουμε το όνειρό μας με τον δικό μας τρόπο.
Το κάθε βήμα έμοιαζε να διαρκεί μήνες. Η έγκαιρη δουλειά μας, παράλληλα πάντα με τη λειτουργία της σελίδας και τις ανάγκες της, έμοιαζε με διπλοβάρδια. Από χομπίστες γίναμε «υπάλληλοι», που έβαζαν το ξυπνητήρι στις 7:00 το πρωί και δούλευαν 8ωρα για να προλάβουν προθεσμίες, για να συνδυάσουν το γράψιμο με σπουδές και κανονικές εργασίες. Δεν ήταν λίγες οι φορές που απελπιστήκαμε, που τα βάλαμε με τους εαυτούς μας, που αναθεματίσαμε τη συμφωνία με τον εκδοτικό, που αμφισβητήσαμε όχι μόνο τις ικανότητες μας να ολοκληρώσουμε το βιβλίο, αλλά και να συνεχίσουμε στη σελίδα.
Ο ένας κρατούσε τον άλλον, τον καθησύχαζε, του έδινε ξανά ελπίδα. Το όνειρο όταν το μοιράζεσαι δεν μένει μισό, αλλά διπλασιάζεται. Κάπως λοιπόν τα καταφέραμε. Όταν στείλαμε το ολοκληρωμένο κείμενο, ήρθε η πρώτη λύτρωση. Ο δρόμος ήταν ακόμα μακρύς, αφού μας είχαν ενημερώσει πως θα γινόταν διπλή επιμέλεια και θα μας το γύριζαν πίσω για διορθώσεις, όμως πια είχαμε καταφέρει κάτι συλλογικό, κάτι που θα μας ένωνε για πάντα. Και όλα τα επόμενα βήματα ήταν χρονοβόρα, και δύσκολα, και ανηφορικά, όμως πια ήμασταν πιο σίγουροι, πιο αποφασισμένοι. Ο εκδοτικός άρχιζε να μας αντιμετωπίζει διαφορετικά. Δεν ήμασταν πια μερικά φιλόδοξα νεούδια, στην καλύτερη πρωτοεμφανιζόμενοι συγγραφείς με συγκεκριμένο κοινό, αλλά παρουσιάζαμε μια προοπτική. Το έργο μας ήταν καλύτερο απ’ ότι προοριζόταν να είναι. Τουλάχιστον έτσι μας είπαν, ίσως έτσι το βρείτε κι εσείς διαβάζοντάς το.
Όσο η αυτοπεποίθηση μας εντεινόταν, τα όνειρα συνεχίζονταν. Πια δεν διστάζαμε να τα πούμε και στον εκδοτικό. Πια δεν φοβόμασταν μήπως μας απορρίψουν. Προτείναμε τον πρόλογο να τον γράψει ένας από τους ποδοσφαιριστές που συμπεριλάβαμε στους 20 του βιβλίου μας, ο μόνος Έλληνας, ο Στέλιος Γιαννακόπουλος. «Τι μας λένε τώρα; Αυτά δεν γίνονται», θα σκέφτηκαν εκεί στον εκδοτικό. Κι όμως το τολμήσαμε και με μεγάλη μας χαρά, ο «Stelios» όπως τον γνωρίζουν στην Αγγλία, ανταποκρίθηκε και μας έκανε μία τεράστια τιμή, όχι μόνο να γράψει τον πρόλογο, αλλά κυρίως να προσδώσει κύρος και να δώσει άλλο «ύψος» στο βιβλίο μας.
Καταλάβαμε τότε πως όλα γίνονται. Αρκεί να τα ονειρευτείς, αρκεί να τα πιστέψεις. Γράψαμε βιβλίο και δεν το κάναμε όσοι όντως… υπογράψαμε κάποιο κείμενο, αλλά όλοι μαζί. Όλοι όσοι πέρασαν όλα αυτά τα χρόνια από τη σελίδα και της έδωσαν υλικό και δυναμική. Όλοι όσοι προσέφεραν στο περιεχόμενο που παρουσιάσαμε στον εκδοτικό ώστε να πειστεί για την προοπτική μας. Όλοι όσοι ακούραστα μετέδωσαν την πληροφορία ότι κάπου στον ελλαδικό ιντερνετικό χώρο μία χούφτα ρομαντικοί γράφουν καθημερινά για το αγγλικό ποδόσφαιρο και τη βρίσκουν έτσι. Μαζί σε όλους αυτούς και ο φίλος μας ο Λευτέρης, που χάσαμε λίγο πριν αποφασίσουμε να εκδώσουμε αυτό το βιβλίο, και του το αφιερώνουμε ολόψυχα!
Στις 25 Οκτωβρίου το βιβλίο μας κυκλοφόρησε και είναι πια διαθέσιμο στα περισσότερα βιβλιοπωλεία της χώρας, σε μερικές από τις πιο γνωστές αλυσίδες όπως Public, Nakas Bookhouse και Ιανός, καθώς και μέσω ηλεκτρονικής παραγγελίας. Το πιάνουμε στα χέρια μας κι ακόμα αδυνατούμε να το πιστέψουμε. Το διαβάζουμε κι ανατριχιάζουμε για όσα καταφέραμε. Δεν μας νοιάζουν οι πωλήσεις, δεν μας νοιάζει η απήχηση. Μας νοιάζει που το όνειρό μας έγινε πραγματικότητα. Που σαν Εγγλέζοι γράψαμε ένα βιβλίο γι’ αυτό που αγαπάμε, για το αγγλικό ποδόσφαιρο…
ΥΓ. Θα θέλαμε να απευθύνουμε ιδιαίτερες ευχαριστίες στον επιμελητή της έκδοσής μας, Δημήτρη Αλεξάκη, στον εκδότη μας, Νίκο Χατζόπουλο, στην υπεύθηνη του τμήματος μάρκετινγκ του εκδοτικού, Ελένη Σπανδωνή, και φυσικά στον Στέλιο Γιαννακόπουλο, που ο καθένας με τον δικό του τρόπο βοήθησε ώστε αυτό το βιβλίο να αποκτήσει την καλύτερη δυνατή μορφή και να μας κάνει περήφανους.
