Μετά από μία πορεία στην Arsenal με σταθερή -ή και κατακόρυφη- πτώση τουλάχιστον την τελευταία τριετία, ο Mesut Ozil τελικά «πουλήθηκε». Όχι χρηματικά, με ένα ποσό αντάξιο της πολυέξοδης μεταγραφής του και της υποκειμενικής του αξίας, αλλά κυρίως πρακτικά, αφού πια είναι διαθέσιμος για ένα μόνο παιχνίδι, αυτό απέναντι στην Manchester City για το League Cup σε δύο μήνες από σήμερα!
Η σεζόν 2016/17 υπήρξε καθοριστική για την σύγχρονη Arsenal. Ξεκίνησε με το «αντίο» στον Mikel Arteta, που σκόπευε να κυνηγήσει το προπονητικό του όνειρο ώστε σήμερα να κάθεται στον πάγκο της, και κατέληξε με την παταγώδη αποτυχία να προκριθεί στο Champions League μετά από σχεδόν δύο δεκαετίες, βλέποντας μάλιστα την Tottenham να τερματίζει πάνω από αυτήν στη βαθμολογία ύστερα από 20 χρόνια. Η μεταβατική περίοδος που ζούσε η ομάδα έμοιαζε να «βαλτώνει», ο Arsene Wenger γνώριζε πια σταθερές αποδοκιμασίες και τα φημισμένα «Wenger Out», ενώ η πώληση των πανάκριβων Mesut Ozil (12 γκολ και 14 ασίστ) και Alexis Sanchez (30 γκολ και 18 ασίστ) υπήρξε το πλέον αμφιλεγόμενο θέμα.
Η διοίκηση Kroenke είχε υποπέσει στο ίδιο λάθος, που απαρέγκλιτα είχε επαναλάβει πολλάκις στο παρελθόν. Το δίλημμα του «ξεπουλήματος» ενός αστέρα που πλησιάζει στο τέλος του συμβολαίου του ή την ανανέωση-υπεραξία ώστε να μην φύγει ελεύθερος σε λίγους μήνες. Εκείνο το καλοκαίρι πραγματικά ακούγεται δραματικό, όμως δεν έγινε απολύτως τίποτα! Ο Wenger δεν έφυγε, ο Alexis δεν ανανέωσε και ο Ozil δεν πουλήθηκε. Με δεδομένο μάλιστα πως ο «υποβιβασμός» στο Europa League θα πετσόκοβε τα έσοδα, η ατολμία του συλλόγου για λήψη οποιασδήποτε απόφασης (σωστής ή λανθασμένης δεν έχει σημασία) αποδείχθηκε καταστροφική. Βλέπετε η Premier League τότε απείχε παρασάγγας από τις «εκατόμβες» πόντων και τις συνεχόμενες ευρωπαϊκές διακρίσεις (πέντε προκρίσεις σε τελικούς τα τελευταία τρία χρόνια) των αγγλικών ομάδων του «σήμερα».
Σε εκείνη την «μαύρη τρύπα» της Arsenal, ο δικός της χρόνος έμοιαζε να κυλάει πιο αργά από ότι του εγχώριου και ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Όταν το αντιλήφθηκε στην χειμερινή διακοπή ήταν ήδη αργά. Η πανικόβλητη ανταλλαγή -και όχι πώληση- του Alexis με τον Mkhitaryan και η πικρή -και απροετοίμαστη- φυγή του Wenger ήδη από τον Απρίλιο (τότε ανακοινώθηκε) ήρθαν να δέσουν με την σοκαριστική συμφωνία για νέο συμβόλαιο στον Ozil, που τον καθιστούσε τον πλέον ακριβοπληρωμένο ποδοσφαιριστή του πρωταθλήματος, μετά την λήξη μιας σεζόν στην οποία είχε τον μικρότερο μέσο όρο ασίστ/αγωνιστικά λεπτά στην καριέρα του!
Ο αναγνωρίσιμος δημοσιογράφος του talkSPORT, Georgie Bingham, το χαρακτήρισε εύστοχα ως «το πιο ηλίθιο λάθος στην ιστορία της Arsenal». Σχεδόν πανομοιότυπο σχόλιο έχει κάνει κι ο Paul Merson. Σίγουρα θα πει κάποιος πως με τα τωρινά δεδομένα όλοι μπορούμε να «βραβευτούμε» ως μετα-Χριστόν προφήτες. Τότε ο Γερμανός ήταν Παγκόσμιος Πρωταθλητής με την εθνική ομάδα της χώρας του, ήταν σχεδόν αδιαμφισβήτητα ο πιο καθοριστικός παίκτης της ομάδας την τελευταία πενταετία και η μεταγραφή του από την Real Madrid είχε προκαλέσει κύματα ενθουσιασμού, στους οπαδούς ενός συλλόγου που επί χρόνια αδυνατούσε να ξοδέψει αποφασιστικά!
Αυτή είναι όμως μόνο η μισή αλήθεια. Ο ίδιος ο Wenger είχε τονίσει επανειλημμένα την επιμελώς προσαρμοσμένη αντιμετώπιση που χρειάζεται ο Ozil. «Είναι τελειομανής. Στηρίζεται κατά βάση στα άριστα τεχνικά του στοιχεία και τέτοια άτομα πρέπει να ενθαρρύνονται συνεχώς και να στηρίζονται συναισθηματικά. Όταν τον χρειάζεσαι να βγάλει μία απίθανη πάσα ή να πάρει ένα εξεζητημένο ρίσκο πρέπει να έχει ήδη την σιγουριά πως θα πετύχει». Τα λόγια του Αλσατού μοιάζουν παρήγορα και σε πείθουν πως η «αναγέννηση» κρύβεται στην γωνία, όμως με την φυγή του η υπομονή και οι πόροι για μία τέτοια διαχείριση είχε ήδη πάει περίπατο. Η αβεβαιότητα της επόμενης -βαθμολογικής- ημέρας, η «μαριονετίστικη» ηγεσία του Unai Emery και οι αφυπνισμένοι οπαδοί που έμοιαζαν σε λίγους μήνες να απαιτούν όσα δεν είχαν ζητήσε ευγενικά για δεκαετίες, καταρράκωσαν τον Γερμανό άσο.
Όσοι τον έζησαν και (γιατί όχι;) τον λάτρεψαν στο απόγειό του, έμειναν αποσβολωμένοι από την καρικατούρα, που πια φορούσε την φανέλα της ομάδας. Άνευρος, καταθλιπτικός, αποξενωμένος και εμφανώς άυπνος (!) ο Ozil απογοήτευε σε κάθε του εμφάνιση και τους πιο φανατικούς θαυμαστές του. Δεν είναι ο πρώτος που λύγισε υπό το βάρος ενός πανάκριβου συμβολαίου, δεν είναι ο πρώτος που βρήκε παρηγοριά στο gaming, δεν είναι καν ο πρώτος που νικήθηκε ψυχολογικά από τις απαιτήσεις του σύγχρονου ψυχρού ποδοσφαίρου. Ίσως είναι από τους λίγους, όμως, που το έκαναν τόσο εμφατικά!
Το έχω αναλύσει πολλές φορές μέσα στο μυαλό μου και ακόμα δεν είμαι σίγουρος αν οτιδήποτε από όλες του τις πράξεις έχει ξεκάθαρα χρηματικό κίνητρο. Το πανάκριβο συμβόλαιο δεν του χαρίστηκε, αλλά το κέρδισε πανάξια όταν σε μία εμπνευσμένη δεκαετία έγινε το απόλυτο «δεκάρι» και μοίρασε σχεδόν 200 ασίστ! Το ότι απέτυχε να το υποστηρίξει, το ότι δεν «επέβαλε» στον εαυτό του να σηκωθεί σε έναν άλλον σύλλογο, το ότι έγινε απότομα μια χρυσή μετριότητα είναι μία άλλη ιστορία. Μέσα σε ένα διάστημα μερικών χρόνων, πιθανώς και μηνών, ο Ozil ότι κι αν έκανε αποδεικνυόταν λάθος. Αποχώρησε από την εθνική για ρατσιστικούς λόγους, όμως ελάχιστοι βρέθηκαν να τον στηρίξουν, τάχθηκε δημόσια υπέρ του Erdogan, όταν ακόμα στην χώρα καταγωγής του (Τουρκία) το πολιτικό σκηνικό συνεχώς κλονιζόταν και σπάνια πήρε ευθύνη για τον παραγκωνισμό του, την στιγμή που η Arsenal αντιμετώπιζε μια μυριάδα σοβαρότερων προβλημάτων.
Όπως ήταν μαθηματικά βέβαιο σύντομα χάθηκε και το τελευταίο του «τεκμήριο», οι ασίστ, που ξαφνικά συρρικνώθηκαν σε μονοψήφια, σχεδόν μηδενικά, νούμερα, που άρχισαν να βλάπτουν σοβαρά και την υστεροφημία ενός μετρ του είδους. Η πανδημία ήρθε να δώσει το τελειωτικό χτύπημα. Η απουσία από τα γήπεδα και η αφάνεια «ξεζούμισαν» από το παραμικρό αγωνιστικό κίνητρο τον Γερμανό και τότε ήταν που κατηγορήθηκε για «χρηματισμό». Σχεδόν σύσσωμη η ομάδα αποδέχθηκε τις μειώσεις μισθών λόγω των ζοφερών απωλειών και των άδειων γηπέδων, όμως στην περίπτωση του Ozil βρήκαν τείχος. Ο σύλλογος, έστω και αδικαιολόγητα, έφτασε να απολύσει προσωπικό και η «εικόνα» του αχάριστου αστέρα έγινε viral. Όσο συγκινητική κι αν ακούστηκε μετά η πρόθεση του να πληρώνει από την τσέπη του την αγαπημένη μασκότ «Gunnersaurus» για όσο ανήκει ο ίδιος στην Arsenal, σύντομα «ξεθώριασε» και η πλειοψηφία των φιλάθλων το θεώρησε ως ένα φθηνό συναισθηματικό τρικ!
Οι δύο αποκλεισμοί του από τα ρόστερ που δηλώθηκαν για Europa και Premier League ήρθαν για να προκαλέσουν… ταραχή, όμως για κάποιον που γνωρίζει τα δεδομένα της απόφασης (όπως ο ίδιος προφανώς) είναι πέρα για πέρα φυσιολογικοί. Οι «Κανονιέρηδες» με την λήξη της μεταγραφικής περιόδου ξέμειναν με 19 ξένους παίκτες πάνω από 21 ετών, έτσι αναγκαστικά θα έπρεπε να «κόψουν» δύο. Για να μην αναφέρω και τα 17 ονόματα που τελικά συμπεριλήφθηκαν, αρκεί να πω πως οι πιο «ευνοημένοι» είναι οι Elneny (έχει ήδη πάρει αρκετό χρόνο συμμετοχής), Pablo Mari (από τις πρώτες μεταγραφές της εποχής Arteta) και Runarsson (πολύ πάνω από τον Macey στην ιεραρχία για δεύτερος τερματοφύλακας). Αν δεν θα έκοβες κανέναν από τους παραπάνω για να πάρεις τον Ozil, δεν θα τον έπαιρνες με τίποτα. Τόσο απλά!
Κάπου εδώ φυσικά μπαίνει και το όνομα του δικού μας Sokratis. Ο Παπασταθόπουλος ήταν το δεύτερο «βαρύ» όνομα, που κόπηκε επίσης και από τα δύο ρόστερ, όμως περισσότερο έκπληξη αποτελεί η απόφασή του να παραμείνει στον σύλλογο και μετά το καλοκαίρι. Το χάσμα νοοτροπίας μεταξύ του Έλληνα στόπερ και του Βάσκου προπονητή του είναι πρακτικά αγεφύρωτο. Ο Arteta δεν δίστασε να «τσεκουρώσει» τον ταλαντούχο και αγαπητό Guendouzi λόγω της ασύμφωνης συμπεριφοράς του, πόσω μάλλον να ανεχθεί τα παρορμητικά τάκλιν με πανηγυρισμούς, τους θεατρινισμούς και την… μανούρα σε διαιτητές και αντιπάλους! Για να το ξεκαθαρίσω αυτό το σημείο, ο ίδιος ο σύλλογος ανέβασε ηρωικές του φωτογραφίες με τέτοιες σκηνές, οι Άγγλοι πολλές φορές τον αποθέωσαν (όπως και τον Καραγκούνη παλιότερα) κι εγώ προσωπικά ως οπαδός της Arsenal πωρώθηκα να τον βλέπω να αγωνίζεται με τέτοια πυγμή, όμως θα ήμουν αφελής αν πίστευα πως θα έβρισκε θέση στα πλάνα του Arteta, που έχει πια στην διάθεσή του εφτά στόπερ!
Νομίζω πάντως πως ο Σωκράτης θα ζήσει με αυτό, θα επιβιώσει και το πάθος του ίσως του δώσει διακρίσεις και στον επόμενο σύλλογό του. Αντιθέτως ο Ozil ήδη αντιμετωπίζει ένα ζοφερό μέλλον, που φοβάται να αντικρίσει κατάματα. Μετά τον ευρωπαϊκό του αποκλεισμό δήλωσε πως αυτό δεν θα τον επηρεάσει στις περαιτέρω υποχρεώσεις του με την ομάδα. Μετά τον εγχώριο αποκλεισμό του αμφισβήτησε την πίστη και ηθική του συλλόγου, ορκισμένος πως θα κάνει τα πάντα για να αλλάξει την «μοίρα» και να μην τελειώσει έτσι άδοξα η παρουσία του στο Emirates, ενώ παράλληλα τόνισε πως θα είναι η φωνή των αδικημένων απέναντι στην απάνθρωπη κοινωνία. Κακά τα ψέματα όμως, όλοι ξέρουμε τι θα συμβεί από εδώ και στο εξής.
«Η δουλειά μου είναι να βγάζω το καλύτερο από τον κάθε παίκτη, ώστε να συνεισφέρει το μέγιστο στην ομάδα. Τώρα αυτήν την στιγμή θέλω να δηλώσω πως [με τον Ozil] απέτυχα. Έφτασα κοντά στο να τον επαναφέρω και να βγάλει τον καλύτερο του εαυτό, όμως πια κατέληξα να τον αφήσω εκτός ρόστερ γιατί δεν μπόρεσα να το φέρω εις πέρας. Αναλαμβάνω την ευθύνη γι’ αυτό. Δεν είναι θέμα συμπεριφοράς και δεν έχει να κάνει με την άρνησή του να μειωθεί ο μισθός του, όπως γράφτηκε. Αν θέλετε να κατηγορήσετε κάποιον εγώ είμαι αυτός, όμως με πλήρη συνείδηση σας λέω ότι υπήρξα δίκαιος μαζί του όπως με όλους και πήρα την απόφασή μου, ξέροντας τι να περιμένω από τον καθένα». Η περιεκτική τοποθέτηση του Arteta πείθει αρκούντως περισσότερο από τα «κροκοδείλια δάκρυα» του φορτισμένου Ozil. Οι Wenger και Emery δεν κατάφεραν να τον πουλήσουν, όμως ο πρώην συμπαίκτης του τον «πούλησε» κανονικότατα, και κυρίως δικαιολογημένα!