Γίνεται να είσαι κολλημένος με την μπάλα, και δη το αγγλικό ποδόσφαιρο, αλλά να λατρεύεις μία ομάδα στον πυθμένα των επαγγελματικών κατηγοριών όπως η Κόλτσεστερ;
Είμαι ένας λάτρης του αγγλικού ποδοσφαίρου που οι μεγάλες ομάδες του Νησιού απέτυχαν να τον συγκινήσουν. Παρότι (παρ)ακολουθώ σχολαστικά την Πρέμιερ Λιγκ και ενημερώνομαι όπως κάθε φίλος της μπάλας στη γενέτειρά της, δεν πείστηκα από τις επαναλαμβανόμενες επιτυχίες της Λίβερπουλ ή της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, τη δυναμική της Άρσεναλ και της Τσέλσι ή τον ρομαντικοποιημένο πόνο αρκετών ακόμη κατά τ’ άλλα συμπαθέστατων συλλόγων. Συχνά διαλέγω στρατόπεδα, αλλά ποτέ η εκάστοτε επιλογή μου δεν πηγάζει από αγνό, οπαδικό πάθος. Στην ερώτηση ποια αγγλική ομάδα υποστηρίζω, απαντώ (spoiler alert!) την Κόλτσεστερ Γιουνάιτεντ!
Δεν πίστεψα ποτέ πως ήμουν απλά «ανίκανος» να δεθώ με έναν ποδοσφαιρικό σύλλογο – είχα απτές αποδείξεις για το αντίθετο στη θέα της ομάδας, που αγαπώ στην Ελλάδα. Στην Αγγλία όμως δεν ήταν παρών ο παράγοντας της γεωγραφικής εγγύτητας για να με τυλίξει σε ένα fanbase σχεδόν χωρίς τη συγκατάθεσή μου. Κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, δεν δούλεψε πάνω μου κανένας από τους λόγους-κράχτες που φέρνουν νέους πιστούς στους εκάστοτε ποδοσφαιρικούς ναούς. Ίσως όλα φαίνονταν κάπως επιτηδευμένα, σαν να ήταν εκεί για να με πείσουν να ακολουθήσω κι εγώ, ενώ απολάμβανα τα δρώμενα με μια συγκρατημένη αδιαφορία. Αν πειθόμουν από κάποιον, θα ήταν μία απρόβλεπτη επιλογή. Αυτό το φαινομενικά ασήμαντο ζήτημα κλήθηκε να λύσει ένα παιχνίδι που λέγεται Football Manager.
Η πρώτη επαφή
Όταν πια είχα μάθει τα βασικά του παιχνιδιού και το στάδιο του συνεχούς quit/load ήταν παρελθόν, ήθελα μία πραγματική πρόκληση, κάτι εκτός Ελλάδος. Η ομάδα στην οποία κατέληξα δεν προέκυψε από καμία σοβαρή λογική διεργασία αλλά επιλέχθηκε τυχαία, απλά επειδή έπεσα πάνω της, απλά επειδή μου ακούστηκε ωραία το όνομα και τα χρώματά της. Αυτό το save στην έκδοση του Football Manager για τη σεζόν 2012/13 άνοιξε μία νέα παράλληλη πραγματικότητα στον χωροχρόνο.
Στο 2024 εκείνου του timeline η Κόλτσεστερ έχει κάνει μία εξωφρενικά πρωτόγνωρη είσοδο στην ελίτ του αγγλικού και παγκοσμίου ποδοσφαίρου. Έχει καταφέρει να στρέψει όλα τα βλέμματα πάνω της και αναγκάζει ιστορικές ομάδες να της παραδίδουν τρόπαια σε ετήσια βάση, ζώντας δόξες που στην δική μας πεζή πραγματικότητα φαίνονται επιεικώς αφελείς. Σε εκείνο το 2024, περάσαν από την κομητεία του Έσεξ μερικοί από τους πιο ταλαντούχους ποδοσφαιριστές που (δεν) υπήρξαν ποτέ, οι ντόπιοι οπαδοί ένιωσαν την ευδαιμονία που νιώθεις μόνο όταν σηκώνεις τρόπαια σαν αυτά της Πρέμιερ και του Τσάμπιονς Λιγκ, κι όλα αυτά πλέον στεγάζονται σε νέο γήπεδο αρκετά μεγάλο να τους χωρέσει όλους, με το όνομα του προπονητή που έκανε «πραγματικότητα» αυτή την αλλαγή να φιγουράρει με χρυσά γράμματα στην πρόσοψη (τυχαίως ομώνυμο με τον υποφαινόμενο συντάκτη).
Όποιος είναι εξοικειωμένος με το παιχνίδι ίσως νιώσει σαν να κοιτάζει τον καθρέφτη διαβάζοντας την προηγούμενη παράγραφο, αλλά σίγουρ