Μια ωδή στη μακραίωνη αγάπη των Σκανδιναβών για τα ιδεώδη του αγγλικού ποδοσφαίρου, που συχνά επισκιάζει το πάθος για τους τοπικούς συλλόγους.
Ο αείμνηστος Αργεντινός ανθρωπολόγος και κάτοικος Νορβηγίας, Εντουάρντο Αρτσέτι, είχε δηλώσει κάποτε πως «στο ποδόσφαιρο είναι αδύνατον να αγαπήσεις έναν πιθανό εχθρό». Κι όμως, αμέτρητοι φίλαθλοι από «μικρότερες» ποδοσφαιρικά χώρες στην Ευρώπη επιλέγουν έναν ξένο σύλλογο για να υποστηρίξουν, σχεδόν πάντα από τα τέσσερα-πέντε μεγάλα πρωταθλήματα της ηπείρου, με την αντίληψη πως δεν πρόκειται για πιθανούς αντιπάλους της εγχώριας αγάπης τους, αλλά μία μακρινή, πολύ πιο ποιοτική «ενσάρκωση» του ρομαντικού και υψηλού ποδοσφαίρου.
Μία γνωστή περίπτωση πιστών «αγγλόφιλων» αποτελεί η περιοχή της Σκανδιναβίας. Είμαστε σίγουροι πως, τον Αύγουστο, πολλοί Δανοί φίλοι της Κοπεγχάγης ένιωσαν… περίεργα όταν η κληρωτίδα του Μονακό έφερε στον διάβα τους της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Ένα σημαντικό ποσοστό εξ αυτών, όπως ισχύει και για τους φιλάθλους οπουδήποτε στη χερσόνησο, είναι ταυτόχρονα και φίλοι της ομάδας του Έρικ τεν Χατγ. Κι αν δεν είναι, τότε δεν υπάρχει περίπτωση να μην υποστηρίζουν κάποια άλλη αγγλική ομάδα. Κι ενώ ο καθένας είναι ελεύθερος να λύσει το «ηθικό δίλημμα» με όποιον τρόπο προτιμάει, σαν σελίδα εξειδικευμένη στο αντικείμενο καταλαβαίνουμε καλά το συναίσθημά τους!
Σε αντίθεση όμως με την Ελλάδα, όπου θα βρεις κάποιους οργανωμένους συνδέσμους «μόνο» των μεγάλων ομάδων, οι Σκανδιναβοί δεν θα μπορούσαν να αρκεστούν σε αυτό. Η Δανία, η Σουηδία, η Νορβηγία, η Ισλανδία, ακόμη και τα Νησιά Φερόε είναι το σπίτι αμέτρητων… Σκανδιναβών Υποστηρικτών Αγγλικού Ποδοσφαίρου με πολύ ετερόκλητα γούστα στις ομάδες που υποστηρίζουν. Μόνο στην Νορβηγία, υπάρχουν σύνδεσμοι 56 (!) διαφορετικών βρετανικών ομάδων. Πολλοί εξ αυτών δεν μαζεύονται απλά για να παρακολουθήσουν αγώνες, αλλά είναι ενεργοί στο διαδίκτυο, εκδίδουν περιοδικά, έχουν πρόσβαση σε εισιτήρια κι οργανώνουν φυσικά ταξίδια στο Νησί για το εκάστοτε γήπεδο που αποτελεί τον δικό τους «ναό». Γιατί όμως τέτοια αγάπη;
Το ποδόσφαιρο είχε κερδίσει τον πληθυσμό της περιοχής από τις πρώτες του εμφανίσεις, είτε μέσω ναυτών του Βρετανικού Ναυτικού, είτε μέσω των εμπορικών πλοίων που κατεύθαναν στα ντόπια λιμάνια είτε ακόμα και μέσω Βρετανών μεταναστών. Από την δεκαετία του 1930 το ποδόσφαιρο έγινε ένα πραγματικά «λαϊκό» άθλημα, όχι κάτι που αφορά κυρίως μεσοαστούς και γιους εμπόρων. Γεωγραφικά και κλιματικά εμπόδια το περιόριζαν σε ρόλο «καλοκαιρινού» χόμπι, κάτι που παίζεται τις εποχές που υπάρχουν αποδεκτές θερμοκρασίες στην ατμόσφαιρα, αρκετό φως κι αρκετή ηλιοφάνεια. Μέχρι και σήμερα, τα πρωταθλήματα των σκανδιναβικών χωρών (πλην της Δανίας) δεν ακολουθούν το Ευρωπαϊκό μοντέλο της σεζόν με διακοπή το καλοκαίρι, αλλά διανύουν όλη τους την διάρκεια μέσα στο ίδιο ημερολογιακό έτος, με διακοπή τον χειμώνα.
Η ηγεμονία του αγγλικού ποδοσφαίρου ως αυθεντία υπήρχε από τα πρώτα βήματα του αθλήματος στην χώρα, πριν καν σχηματιστούν τα τοπικά εθνικά πρωταθλήματα. Ο τοπικός Τύπος συμπεριλάμβανε τα νέα των ομάδων της Αγγλίας στις αθλητικές στήλες από την δεκαετία του 1920, με αναφορές αγώνα, νούμερα θεατών αλλά και εμπεριστατωμένη αρθρογραφία σχετικά με όσα έκαναν το αγγλικό ποδόσφαιρο να διαφέρει από το τοπικό.
Σε εκείνη την εποχή όπου οι περιοδείες ομάδων ήταν σύνηθες φαινόμενο, η Νορβηγία είχε δει από νωρίς την έλευση βρετανικών ομάδων στα γήπεδά της για φιλικά: το 1911 ποδαρικό έκανε η Ρέιντζερς, και την επόμενη χρονιά ακολούθησε η Σέλτικ και η Χαρτς. Η Ντάρτφορντ το 1913 έγινε η πρώτη αγγλική ομάδα που πάτησε αυτά τα εδάφη, και το 1918 Νιουκάστλ και Άρσεναλ έγιναν οι πρώτοι επαγγελματικοί σύλλογοι που έπραξαν το ίδιο. Η ήδη παρούσα αίσθηση ανωτερότητας του αγγλικού ποδοσφαίρου δεν επηρεάστηκε καθόλου όταν το 1920 η Νορβηγία κέρδισε την ομάδα της Μεγάλης Βρετανίας με 3-1 στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Βελγίου (πριν χάσει με 4-0 από την Τσεχοσλοβακία). Η ποδοσφαιρική κουλτούρα έπαιρνε σιγά σιγά το πρώτο της σχήμα και στο προσκήνιο δεν ήταν οι ερασιτεχνικές, ντόπιες ομάδες, αλλά οι επαγγελματικές αγγλικές.
Το 1934, η Σουηδία ήταν η πρώτη χώρα που εισήγαγε κρατικά betting pools (τα δικά μας ΠΡΟ-ΠΟ), υπό την ονομασία Stryktipset, όπου φυσικά συμπεριλαμβάνονταν αγγλικοί αγώνες. Το στοιχείο του τζόγου στην ενασχόληση με το ποδόσφαιρο έκανε το ενδιαφέρον να αυξηθεί ακόμη περισσότερο, με τους τζίρους να είναι σταθερά μεγαλύτεροι στα αγγλικά παιχνίδια απ’ ότι στα τοπικά. Όταν το 1948 απέκτησε κι η Νορβηγία αντίστοιχες δομές, συμπεριελάμβαναν αποκλειστικά αγγλικούς αγώνες. Όταν προστέθηκαν και νορβηγικοί αγώνες, το ενδιαφέρον έπεφτε· ειδικά τα καλοκαίρια, όπου υπήρχε αγωνιστική δράση εγχώρια, αλλά όχι στο Νησί. Σε πιο απομακρυσμένες περιοχές, η αύρα του ποδοσφαίρου βρήκε άλλους τρόπους να παρεισφρήσει στο κοινό: στα Νησιά Φερόε, βοηθήθηκε από τον… Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Το αρχιπέλαγος καταλήφθηκε από τους Βρετανούς τον Απρίλιο του 1940, όσο η «πατρίδα» της Δανίας ήταν υπό ναζιστική κατοχή. Μέχρι το τέλος του πολέμου και την φυγή των Βρετανών, οι ντόπιοι νησιώτες είχαν «μάθει» πια να ακούνε BBC, και δεν έμελλε να σταματήσουν σύντομα.
Το περιβάλλον ακόμη για κάποιον φίλαθλο αγγλικού συλλόγου ήταν «πρωτόγονο». Ο μόνος τρόπος να ακολουθήσεις την ομάδα σου ήταν να διαβάζεις για τα αποτελέσματα στις εφημερίδες και τα περιοδικά, άντε και να στοιχηματίζεις στους αγώνες της, ελπίζοντας μαζί με ένα θετικό αποτέλεσμα να πραγματοποιηθεί και η ελπίδα σου να γίνεις πλούσιος. Η εμπειρία της θέασης από το γήπεδο περιοριζόταν σε μερικά σκόρπια φιλικά από όποιες ομάδες πού τύχαιναν να κάνουν το ταξίδι τα καλοκαίρια, σε μια εποχή όπου τα αεροπορικά ταξίδια δεν χαρακτηρίζονταν από την αφθονία και το -συνήθως- προσιτό κόστος που υπάρχει σήμερα. Μέχρι να φτάσουμε σε αυτήν την εποχή όπου οι «δορυφορικοί φίλαθλοι» (όπως λέγονται οι οπαδοί που υποστηρίζουν ομάδα του εξωτερικού) κάνουν τακτικά ταξίδια για να δουν τις ομάδες τους από κοντά, μεσολάβησε η σημαντικότερη εποχή στις σχέσεις κάθε ποδοσφαιρόφιλου που ακολουθεί κάποιον σύλλογο που δεν παίζει στην ίδια χώρα, ή και στην ίδια πόλη με αυτόν: η τηλεόραση.
Η ιστορία τα έφερε έτσι ώστε πρώτα να φτάσει ο άνθρωπος στη Σελήνη και μετά να φτάσει ζωντανή εικόνα αγγλικού αγώνα στις σκανδιναβικές τηλεοράσεις, αν και με μικρή διαφορά. Λίγους μόνο μήνες μετά την προσεδάφιση του «Apollo 11» στο φεγγάρι, στις 29 Νοεμβρίου 1969 μεταδόθηκε η πρώτη αγγλική αναμέτρηση από σουηδικό δέκτη, μία νίκη της Γουλβς επί της Σάντερλαντ με 1-0. Η πρώτη αυτή μετάδοση έγινε όταν πια τα ντόπια πρωταθλήματα είχαν ολοκληρωθεί και δεν υπήρχε ο φόβος μειωμένης προσέλευσης λόγω της εναλλακτικής επιλογής στην τηλεόραση.
Αυτή η πρωτοβουλία χρωστάει την ύπαρξή της στον δημοσιογράφο Λαρς-Γκούναρ Μπιούρκλουντ και την επίσκεψή του στην Αγγλία το 1967, για το γύρισμα ενός ντοκιμαντέρ σχετικό με φώκιες. Όταν τα πλάνα του ακυρώθηκαν και επέλεξε να δει στο γήπεδο ένα παιχνίδι μεταξύ Τότεναμ και Τσέλσι, συνειδητοποίησε πως οι αγγλικοί αγώνες θα κάλυπταν με μεγάλη αποτελεσματικότητα το χειμερινό κενό που άφηνε η δομή των ντόπιων πρωταθλημάτων. Μία συνεργασία των τριών τηλεοπτικών δικτύων της Σουηδίας, της Νορβηγίας και της Δανίας κατάφερε να εξασφαλίσει τα δικαιώματα για τη μετάδοση ενός αγώνα την εβδομάδα. Σε γεωγραφικό μειονέκτημα βρισκόταν η Ισλανδία, όπου το μέγεθος του Βόρειου Ατλαντικού σήμαινε πως οι αγώνες μεταδίδονταν με μία εβδομάδα καθυστέρηση ώστε οι κασέτες να κάνουν το ταξίδι μέχρι το Ρέικιαβικ!
Οι μεταδόσεις, που έγιναν γνωστές στην Σουηδία ως «Tipsextra» έως το 1995, αποτέλεσαν τον ακρογωνιαίο λίθο της γιγάντωσης του ενδιαφέροντος προς τις αγγλικές ομάδες. Σιγά σιγά, το διάστημα 16:00-18:00 των Σαββάτων ξεκίνησε να φιλοξενεί μία νέα παράδοση, αυτή της θέασης όποιου αγώνα τύχαινε να μεταδοθεί αυτήν την εβδομάδα. Δεν υπήρχαν και πολλές επιλογές: εφόσον ο Σουηδός της εποχής ήθελε να βλέπει ζωντανές μεταδόσεις ποδοσφαίρου στην τηλεόραση, πιθανότατα μέσα σε κάποιον κρύο, σκοτεινό χειμώνα, τότε θα έβλεπε δύο αγγλικές ομάδες. Παρόμοια εξέλιξη είχε και η ιστορία στην Νορβηγία και τη Δανία και τις δικές τους μεταδόσεις, «Tippekampen» και «Sportslørdag» αντίστοιχα. Οι μεταδόσεις αποτέλεσαν τόσο αιτία, αλλά και αιτιατό του μεγάλου ενδιαφέροντος που υπήρχε για το προϊόν.
Οι τηλεοπτικές μεταδόσεις άρχισαν να προμηθεύουν υλικό με σταθερό ρυθμό σε όλα τα μήκη χωρών που τείνουν να συμπεριλαμβάνουν ιδιαίτερα απομονωμένα μέρη. Από εκεί που φίλαθλοι στις δυτικές ακτές της Νορβηγίας και της Δανίας ίσως και να έπιαναν το σήμα κάποιας μετάδοσης από το ραδιόφωνο του BBC, τώρα ακόμη κι ο φανατικός φίλαθλος στο απομονωμένο Τρόμσο και την Κιρούνα, μπορούσε, θεωρητικά τουλάχιστον, να παρακολουθήσει έναν αγώνα κάθε εβδομάδα. Σε μία περίπτωση αυτοτροφοδοτούμενης ανάπτυξης, αυξήθηκε και η κάλυψη της δράσης από τον Τύπο, για ένα φαινόμενο που κέρδιζε όλο και περισσότερο κόσμο, κυρίως τον νεότερο. Αναπόφευκτα, περισσότερο κέρδισαν τα μεγάλα ονόματα της εποχής, όπως η Λίβερπουλ, η Άρσεναλ, η Λιντς, και η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, που αποκτούσαν πια σημαντικά νούμερα ακολούθων πέραν της Βόρειας Θάλασσας. Προς το τέλος της δεκαετίας του 1970, τα ταξίδια για παρακολούθηση αγώνων στο γήπεδο ξεκίνησαν να γίνονται πράξη.
Μέσα στην δεκαετία ιδρύθηκαν και οι πρώτες οργανωμένες δράσεις που θα έφερναν κοντά τους φίλους των ίδιων ομάδων: ο πρώτος σύνδεσμος ήταν αυτός της Μάντσεστερ Σίτι, που άνοιξε το 1974 και στα επόμενα χρόνια ακολούθησαν οι «γνωστοί ύποπτοι». Μέχρι το 1982 υπήρχαν σύνδεσμοι για την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, τη Λίβερπουλ, τη Λιντς και την Άρσεναλ. Το 1985 ιδρύθηκε η «Ένωση Υποστηρικτών Βρετανικού Ποδοσφαίρου» στην Νορβηγία, που σήμερα αριθμεί 56 διαφορετικά μέλη-συνδέσμους! Καταλαβαίνουμε από το νούμερο αυτό πως πολλοί Σκανδιναβοί έχουν γίνει φίλαθλοι ομάδων από χαμηλότερες κατηγορίες, που δεν είχαν ποτέ την ευκαιρία να παίξουν στην ντόπια τηλεόραση, ακόμη κι όταν μιλάμε για oμάδες ασήμαντες στα δικά μας μάτια, όπως η Κιντερμίνστερ.
Η δεκαετία του 1990 είδε το τέλος των κρατικών προγραμμάτων μετάδοσης και τη μετάβαση των δικαιωμάτων της Πρέμιερ Λιγκ σε συνδρομητικά κανάλια. Η αλλαγή αυτή συνέβαλε στην μετατόπιση του μέρους «λατρείας» της ομάδας από την τηλεόραση στο σπίτι στις παμπ, τα μαγαζιά όπου σιγά σιγά έκαναν την εμφάνισή τους και προσφέρονταν ακριβώς για την από κοινού θέαση ποδοσφαιρικών αγώνων και την δημιουργία περαιτέρω κοινοτήτων γύρω από την εκάστοτε αγαπημένη ομάδα.
Οι ευκολίες που παρέχει το ίντερνετ στην θέαση αγώνων ήταν ακόμη κάποια χρόνια μακριά. Σήμερα, είτε ο εκάστοτε σύλλογος έχει τον δικό του χώρο, είτε όχι, υπάρχουν αθλητικές παμπ σε πάρα πολλά σημεία (όπως για παράδειγμα η αλυσίδα O’Learys, που είναι θεματική γύρω από τις ομάδες της Βοστώνης), όπου οι οπαδοί συναντιούνται και ξέρουν πως θα δουν την ομάδα τους, είτε παίζει τελικό Τσάμπιονς Λιγκ, είτε… καλοκαιρινό φιλικό προετοιμασίας. Φυσικά, πολλές φορές τυχαίνει φίλοι διαφορετικών αγγλικών ομάδων να «συναντηθούν», με την αρνητική ενέργεια και την βία να λάμπουν δια της απουσίας τους.
Πλέον όμως ένα ταξίδι μέχρι την Αγγλία είχε γίνει ευκολότερη υπόθεση και δεν είναι σπάνιες οι περιπτώσεις φίλαθλοι να τιμούν με την παρουσία τους το νέο, καλογυαλισμένο προϊόν που είναι το αγγλικό ποδόσφαιρο με την ίδρυση της Πρέμιερ Λιγκ. Τουναντίον, μετά την αλλαγή του αιώνα και με την άνοδο γνωστών αεροπορικών εταιρειών χαμηλού κόστους, μία πτήση πάνω από τη Βόρεια Θάλασσα είναι κάτι που πολλοί φίλαθλοι κάνουν αρκετές φορές στο διάστημα της σεζόν. Υπάρχουν ακόμη και περιπτώσεις που πάει το… βουνό στον Μωάμεθ. Αγγλικές ομάδες δίνουν ενίοτε φιλικά παιχνίδια σε σκανδιναβικό έδαφος: όλα τα 43.000 εισιτήρια για το φιλικό της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ με την Μπαρτσελόνα στο Γκέτεμποργκ το καλοκαίρι του 2012 «φύγανε» σε 30 λεπτά!
Μέσα σε όλη αυτή την ανάπτυξη της δημοφιλίας του αγγλικού ποδοσφαίρου κυριαρχούσε μια πεποίθηση πως οι ομάδες του αγγλικού πρωταθλήματος εκπροσωπούν «κάτι άλλο», ένα άθλημα ανώτερου επιπέδου, που δεν γίνεται ούτε και υπάρχει λόγος να συγκριθεί με το ντόπιο, κατώτερο αντίστοιχό του, που ακόμη πολλές φορές δεν ήταν και επαγγελματικό. Αυτή η στάση βόλεψε ιδιαίτερα ποδοσφαιρόφιλους που ήθελαν να συνδυάσουν την αγάπη τους για την τοπική ομάδα με αυτήν για κάποια αγγλική. Έτσι προέκυψαν φαινόμενα που ισχύουν ακόμη και σήμερα με «διπλές» απαντήσεις όταν κάποιος ερωτάται ποια ομάδα υποστηρίζει: «Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και Ρόζενμποργκ», «Λίβερπουλ και Γκέτεμποργκ», «Άρσεναλ και Μπρόντμπι» – το πιθανότερο είναι η αγγλική ομάδα να έρχεται πρώτη. Το φαινόμενο σπάνια ισχύει με κάποια ομάδα από τα υπόλοιπα πρωταθλήματα, καθώς αυτά απλά δεν μεταδίδονταν εκεί, κι άρα ο κόσμος είχε πολύ μεγαλύτερες πιθανότητες να δεθεί ακόμα και με την Ίπσουιτς, παρά με τη Μίλαν ή τη Ρεάλ Μαδρίτης.
Η πεποίθηση της διπλής υποστήριξης έχει δοκιμαστεί πολλές φορές μέσα από τα χρόνια, και υποθέτουμε πως τώρα θα προβληματίζει αρκετούς Δανούς φίλους της Κοπεγχάγης με ιδιαίτερη αδυναμία στους «Κόκκινους Διαβόλους». Το δίλημμα της επιλογής στρατοπέδου για να υποστηρίξει κανείς δεν είναι απλό και μπορεί να λειτουργήσει σαν τεστ αφοσίωσης στην τοπική κοινότητα ή «ξεπούλημα» για τα μάτια του μεγάλου συλλόγου από το εξωτερικό, που θα φτάσει σαφώς ευκολότερα σε τίτλους, δόξες και υπέρλαμπρους αστέρες στο ρόστερ του.
Ίσως η σημαντικότερη τέτοια περίπτωση σχεδόν φιλοσοφικού διλήμματος να έρχεται από το μακρινό 1979, όταν το Κύπελλο Πρωταθλητριών κρίθηκε στον τελικό ανάμεσα στη Νότιγχαμ Φόρεστ του Μπράιαν Κλαφ και τη σουηδική Μάλμε. Στη σύγχρονη εποχή αποτελεί σχετικά σύνηθες φαινόμενο η σύγκρουση κάποιας εκ των μεγάλων σκανδιναβικών ομάδων με αγγλικές, όπως η Άρσεναλ με την Μπόντο/Γκλιμτ, τη Μόλντε και την Έστερσουντ, η Τσέλσι με την Μάλμε (δις), η Μάντσεστερ Σίτι και η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ με την Κοπεγχάγη, η Λέστερ με τη Ράντερς, η Γουέστ Χαμ με τη Βίμποργκ και τη Σίλκεμποργκ.
Το 2013 η Τότεναμ είχε φτάσει μέχρι το Τρόμσο στον Αρκτικό Κύκλο, κι άμα ανοίξουμε λίγο τα χρονικά περιθώρια, θα βρούμε την Άστον Βίλα να αντιμετωπίζει την Χαφναρφιόρδουρ από την Ισλανδία το 2008, και τις Μάντσεστερ Σίτι και Φούλαμ να αντιμετωπίζουν τις Στρέιμουρ και Ρούναβικ από τα Νησιά Φερόε το 2008 και 2011 αντίστοιχα. Σε αρκετές από αυτές τις περιπτώσεις, ή και σε άλλες που δεν αναφέρθηκαν, υπήρξε το φαινόμενο φίλαθλοι να πηγαίνουν στο γήπεδο φορώντας τα χρώματα και των δύο ομάδων!
Τα αποτελέσματα είναι κάπως διφορούμενα όταν εξετάζουμε την επιρροή Σκανδιναβών παικτών που αγωνίζονταν σε αγγλικές ομάδες στην δημοφιλία των τελευταιών. Για αρκετό καιρό, και πριν την εποχή του Χόλαντ, και του Όντεγκααρντ, υπήρχε η αντίληψη πως οι ντόπιοι παίκτες δεν ήταν «αρκετοί» για αυτό το επίπεδο, σε μια εποχή κιόλας (μέχρι το 1995) που οι θέσεις των ξένων σε κάθε ομάδα ήταν ιδιαίτερα περιορισμένες. Φυσικά αυτό δεν εμπόδισε μορφές όπως ο Πίτερ Σμάιχελ, ο Φρέντι Λιούνγκμπεργκ ή ο Όλε Γκούναρ Σόλσκιερ να αφήσουν ένα ισχυρό αποτύπωμα στο πρωτάθλημα. Από το 1992 και την ίδρυση της Πρέμιερ Λιγκ, σε τουλάχιστον έναν αγώνα της έχουν παίξει 80 Δανοί, 75 Νορβηγοί, 71 Σουηδοί, 18 Ισλανδοί και ένας παίκτης από τα Νησιά Φερόε. Κρατάμε ειδικά μια επιφύλαξη για την ελκυστικότητα cheesy στρατηγικών που εμφανίζουν τους ποδοσφαιριστές ως… Βίκινγκ κατακτητές.
Στη σημερινή εποχή, η λατρεία δεν περιορίζεται στην κινητοποίηση των αγγλοχτυπημένων ποδοσφαιρόφιλων, αλλά και στα νούμερα. Δεκαετίες μετά τα τηλεοπτικά προγράμματα που έκαναν δημοφιλές το πρωτάθλημα, το 2020 υπογράφηκε συμβόλαιο μεταξύ της Πρέμιερ Λιγκ και της σουηδικής Viaplay Group για τα δικαιώματα του πρωταθλήματος από το 2022 μέχρι το 2028, έναντι δύο δις λιρών, ποσό φυσικά ρεκόρ (20% πάνω από την προηγούμενη συμφωνία). Λαμβάνοντας υπόψιν το γεγονός πως ο πληθυσμός των χωρών που απευθύνεται (οι τρεις Σκανδιναβικές και η Φινλανδία) κυμαίνονται στα 27 εκατομμύρια, το ποσό της συμφωνίας γίνεται ακόμη πιο εντυπωσιακό.
Η στάση και το πάθος που επιδεικνύονται από τους βορειοανατολικούς γείτονες της Αγγλίας είναι αξιοθαύμαστα. Ενώ το ενδιαφέρον για τις αγγλικές ομάδες είναι φυσικά παγκόσμιο, οι χώρες της Δανίας, της Σουηδίας και της Νορβηγίας είχαν τις ιστορικές συνθήκες, την γεωγραφική εγγύτητα, αλλά και την οικονομική δυνατότητα ώστε το ενδιαφέρον τους να ανθίσει σε κάτι πραγματικά αξιοζήλευτο, με ποικιλία που πιάνει μέχρι και συλλόγους που μερικοί θα έλεγαν πως «δεν υποστηρίζει ούτε ο πρόεδρός τους».
Προσωπικά, ταυτόχρονα ενθουσιάζομαι και ανησυχώ μπρος σε τέτοια φαινόμενα: είναι πολύ ωραίο να δείχνει κανείς έμπρακτα το πάθος του για μία ιστορική ομάδα από την χώρα που προέρχεται το άθλημα, εφόσον δεν επισκιάζεται έτσι ολοκληρωτικά η εγχώρια «σκηνή»: το ποδόσφαιρο δεν είναι τίποτα χωρίς τους φιλάθλους και τα εγχώρια πρωταθλήματα δεν έχουν την πολυτέλεια να απευθυνθούν με τη σειρά τους στο αγγλικό κοινό για την υποστήριξη αυτού που μας ενώνει όλους, το κλότσημα (sic) της μπάλας. Είτε το κάνει η πρωταθλήτρια Ευρώπης, είτε μία ομάδα με περασμένα μεγαλεία, είτε κάποιος μικρός σύλλογος σε μια νορβηγική κωμόπολη…
