Μπορεί η Πρέμιερ Λιγκ να έκανε ήδη τις φετινές βραβεύσεις, όμως οι Εγγλέζοι θα δώσουν τα δικά τους εύσημα σε λίγο διαφορετικές κατηγορίες.
Το αρμόδιο όργανο της Πρέμιερ Λιγκ έχει ήδη αποφανθεί για τους καλύτερους της σεζόν που μόλις ολοκληρώθηκε, με τη Λίβερπουλ να έχει σαρώσει φυσιολογικά τα βραβεία. Ο Μο Σαλάχ αναδείχθηκε κορυφαίος παίκτης του πρωταθλήματος, όπως και καλύτερος δημιουργός (18 ασίστ). Ο Άρνε Σλοτ πήρε κόντρα στις προβλέψεις στην αρχή της χρονιάς, το βραβείο του καλύτερου προπονητή, ενώ από «μαύρο πρόβατο» ο συμπατριώτης του Ράιαν Χράφενμπερχ, όχι μόνο μονιμοποιήθηκε στο κέντρο των «Κόκκινων», αλλά ξεχώρισε ως καλύτερος νέος παίκτης σε ολόκληρο το πρωτάθλημα.
Φυσικά υπήρξαν και κάποια δευτερεύοντα βραβεία, όπως του δυνατότερου (!) γκολ της σεζόν, που κατέκτησε ο Αλεξάντερ Ίσακ, του… απλά γκολ της σεζόν που πήρε ο Ομάρ Μαρμούς για ένα τέρμα-ποίημα κόντρα στην Μπόρνμουθ, ενώ την απόκρουση της χρονιάς έκανε ο Έμι Μαρτίνεζ. Τέλος το «Χρυσό Γάντι» μοιράστηκαν οι Νταβίντ Ράγια και Ματς Σελς, μετρώντας 13 clean sheets έκαστος, με τον Ίσπανο να το κατακτά δεύτερη σερί σεζόν. Κι αφού ξεμπερδέψαμε με αυτά, πάμε λίγο στα δικά μας…
Μεταγραφή της Σεζόν
Ξεκίνημα με το πιο εύκολο από τα βραβεία μας – για έναν παίκτη μάλιστα που έχει ήδη πάρει μεταγραφή από την ομάδα στην οποία μεταγράφηκε πέρυσι το καλοκαίρι. Σας μπερδέψαμε; Όχι δα, νομίζω θα συμφωνήσετε ότι ο Ντιν Χάουσεν, πρώην της Μπόρνμουθ, αποτέλεσε φέτος μία άκρως ευχάριστη έκπληξη στην ήδη θετική και ανοδική πορεία που διαγράφει η ομάδα τα τελευταία χρόνια. Αποκτήθηκε τον περασμένο Ιούλιο από τη Γιουβέντους, στην οποία ανήκαν τα δικαιώματά του, και μετά από μια θητεία ως δανεικός στη Ρόμα, κατέληξε στον αγγλικό Νότο, προτού γίνει η πρώτη μεγάλη μεταγραφική είδηση του φετινού καλοκαιριού, υπογράφοντας στη Ρεάλ Μαδρίτης, ομάδα που υποστηρίζει από παιδί, έναντι 59,5 εκατομμυρίων ευρώ!
Ο νεαρός Ισπανός, με καταγωγή και επίθετο από την Ολλανδία, έχει δηλώσει θαυμαστής του Σέρχιο Ράμος, ενώ δεν είναι τυχαίο πως για την απόκτησή του ενδιαφέρθηκαν όλοι οι «μεγάλοι» στο Νησί, με τη Νιουκάστλ να παλεύει από το Πάσχα να τον κλείσει, για να ακολουθήσουν Λίβερπουλ, Άρσεναλ και Τσέλσι. Αντ’ αυτών προτίμησε να γίνει η πρώτη μεταγραφική κίνηση του Τσάμπι Αλόνσο στους Μαδριλένους, που χωρίς κανέναν δισταγμό ενεργοποίησαν τη ρήτρα αποδέσμευσής του.
Την φετινή σεζόν, ο 20χρονος Ισπανός, κατέγραψε συνολικά 36 συμμετοχές με τη φανέλα των «Κερασιών», ενώ σημείωσε και τρία τέρματα. Κατά τη διάρκεια της σεζόν ευτύχησε να γίνει και διεθνής με την εθνική Ισπανίας, κόντρα μάλιστα στη χώρα καταγωγής του, την Ολλανδία. Ο Χάουσεν στην πρώτη του χρονιά στην Πρέμιερ Λιγκ κατάφερε να γράψει το όνομά του στην ιστορία της Μπόρνμουθ, αφού έγινε ο νεότερος σκόρερ της ομάδας στα «μεγάλα σαλόνια», όταν πέτυχε το παρθενικό του τέρμα κόντρα στην Τότεναμ τον περασμένο Δεκέμβριο.
Ρούκι της Σεζόν
Ίσως σας μοιάζει ότι οι πρώτες δύο κατηγορίες κάπως ταυτίζονται, όμως (στο δικό μας μυαλό) αυτό δεν ισχύει. Ως «ρούκι» ορίσαμε παίκτες που άνηκαν ήδη στην ομάδα τους και κατά την περυσινή Πρέμιερ Λιγκ, όμως δεν είχαν κάνει ακόμα ντεμπούτο. Δεν χρειαζόταν ο παίκτης να είναι αναγκαστικά από τις ακαδημίες, αφού μπορεί να έπαιζε σε κάποια από τις ομάδες που προβιβάστηκαν από την Τσάμπιονσιπ, ή να είχε δοθεί κάπου δανεικός, ή ακόμα και να ήταν τραυματίας. Όμως αυτός που επιλέξαμε όντως προέρχεται από ακαδημίες…
Ήταν 22 Σεπτεμβρίου του 2024, όταν ο Μικέλ Αρτέτα κοίταξε στον πάγκο του και αποφάσισε να περάσει στον αγώνα τον 17χρονο ακόμη Μάιλς Λιούις-Σκέλι, ο οποίος σημειωτέον είχε κιτρινιστεί (!) στο ίδιο παιχνίδι πριν γίνει αλλαγή. Μπορεί τότε να φάνηκε απλά μία προσπάθεια καθυστέρησης από την Άρσεναλ, σε ένα ντέρμπι στο οποίο αγωνιζόταν για ώρα με παίκτη λιγότερο, όμως ο νεαρός αριστερός μπακ μόλις ξεκινούσε μία ξέφρενη πορεία στη σεζόν – μία πορεία που ούτε ο ίδιος δεν μπορούσε να φανταστεί.
Μέσα στην ίδια εβδομάδα έπαιξε βασικός για τους «Κανονιέρηδες» στο Λιγκ Καπ και σταδιακά μονιμοποιήθηκε στο αριστερό άκρο της άμυνας, ώσπου έφτασε να γίνει και πρωταγωνιστής της ομάδας μέσα στο 2025. Άρχισαν να τον συγκρίνουν με τον Άσλεϊ Κόουλ, τα έβαλε με τον «πολύ» Έρλινγκ Χάλαντ και τον Μάρτιο κλήθηκε και στην εθνική Αγγλίας, όπου όχι μόνο έκανε ντεμπούτο, αλλά σκόραρε κιόλας κόντρα στην Αλβανία. Μπορεί στον πειθαρχικό τομέα να μην παίρνει άριστα (3 κίτρινες/2 κόκκινες), μπορεί στους ημιτελικούς του Τσάμπιονς Λιγκ κόντρα στην Παρί Σεν-Ζερμέν να υπέπεσε σε αρκετά λάθη, όμως αναμφίβολα προκαλεί ενθουσιασμό όχι μόνο στον σύλλογο του, την Άρσεναλ, αλλά και ολόκληρη την Αγγλία.
Αγώνας της Σεζόν
Σε έναν ποδοσφαιρικό αγώνα παίζουν ρόλο πολλοί παράγοντες. Τα μπάτζετ, η έδρα, η φόρμα, ο τοπικισμός, το κίνητρο, η φανέλα. Ο πιο δυνατός όμως παράγοντας, αυτός που φέρνει τις μεγαλύτερες ανατροπές και συνάμα είναι ο πιο δύσκολος να εξηγηθεί, είναι η παράδοση. Να πεις ρε παιδί μου, η τάδε ομάδα είναι αδιαμφισβήτητο φαβορί, κάνει πρωταθλητισμό, πετάει φωτιές, πρόπερσι έκανε τρεμπλ, αλλά για κάποιον π@@στη λόγο όταν παίζει με αυτό το τριτο-τέταρτο σωματείο βρίσκει τον δάσκαλό της. Ε, ένα τέτοιο πράγμα είναι η Μάντσεστερ Σίτι με την Τότεναμ• κι αν φέτος οι «Σπερς» δεν έπαιρναν το ευρωπαϊκό κόντρα στην έτερη (πρώτη, δεύτερη, όπως το πάρει κανείς) ομάδα του Ματζέστερ, η πιο αξιομνημόνευτη στιγμή τους από τη φετινή χρονιά σίγουρα θα ήταν το 0-4 μέσα στο Έτιχαντ.
Στη σειρά «Τζέντλεμεν» του Netflix, ένας καλός μποξέρ μπαίνει στο ρινγκ με έναν κακό μποξέρ. Δύο παράγοντες που παρακολουθούν τον αγώνα συζητάνε, κι αυτός απ’ τη μεριά του καλού μποξέρ λέει στον άλλον ότι ο δικός του δεν έχει καμία ελπίδα. Τότε ο άλλος απαντάει ότι μάλλον δεν έχει ιδέα από μποξ, γιατί ο δικός του μπορεί να χάσει 30 αγώνες στη σειρά, αλλά όταν ΠΡΕΠΕΙ να σπάσει κάποιον στο ξύλο, θα το κάνει όποιον κι αν έχει για αντίπαλο. Με δύο γκολ του Μάντισον, ένα του Πόρρο και ένα του Τζόνσον, η Τότεναμ έκανε ακριβώς αυτό, γράφοντας μια νίκη που θα μείνει στα χρονικά, σε μια χρονιά που για πολλούς ταιριάζει στην περιγραφή του Κόλινς Φάρελ για τον σύλλογο του Λονδίνου: «Ούτε πολύ καλή, ούτε εντελώς σκατά».
12ος Παίκτης της Σεζόν
Ένα ακόμη βραβείο (μετά απ’ αυτό του ρούκι) που μοιάζει μπασκετικό, όμως προς υπεράσπισή μας, ο όρος super sub είναι αρκετά διαδεδομένος στο αγγλικό ποδόσφαιρο. Επειδή δεν έχουμε πρωτοτυπήσει αρκετά (παύση για ειρωνεία), είπαμε να το πάμε λίγο παραπέρα εδώ και να το δώσουμε σε δύο παίκτες συμπαίκτες. Οι Ροντρίγκο Μουνίθ και Χάρι Γουίλσον, που αγωνίζονται υπό τις οδηγίες του Μάρκο Σίλβα στη Φούλαμ, πέρασαν φέτος αθροιστικά 36 φορές ως αλλαγή σε παιχνίδια της Πρέμιερ Λιγκ και δικαίωσαν τον προπονητή τους, αποφέροντας έντεκα τέρματα και μία ασίστ.
Αμφότεροι φιγουράρουν στις δύο πρώτες θέσεις της λίστας με τα περισσότερα γκολ ως αλλαγή, με τον Βραζιλιάνο επιθετικό να έχει δύο συνεχόμενα τέρματα από τον πάγκο σε ισάριθμες αγωνιστικές τον Απρίλιο, ενώ το ίδιο είχε πράξει και ο Ουαλός τον Νοέμβριο, με τη διαφορά ότι στον έναν από τους δύο αγώνες είχε πετύχει brace (σε 8 λεπτά παρακαλώ). Σε μία ομάδα που είχε περιορισμένες επιθετικές λύσεις και ο πρώτος της σκόρερ (Ραούλ Χιμένεθ) μέτρησε μόλις μία ντουζίνα γκολ, αυτή η βοήθεια από τον πάγκο την κατέστησε ως μία από τις πιο απρόβλεπτες του φετινού πρωταθλήματος.
Απογοήτευση της Σεζόν
Κάθε τέλος της χρονιάς, εδώ και μια τριετία, ακούγεται ένα «του χρόνου θα πάμε καλύτερα, πιάσαμε πάτο». Κάθε τέλος της επόμενης, όποιος το εκστομίζει δαγκώνεται. Προφανώς και μιλάμε για τη συνήθη ύποπτο των τελευταίων σεζόν, όπως κι αυτής που μας πέρασε, τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Δεν έχει ιδιαίτερο νόημα να σταθεί κανείς στους τίτλους ή στο πρωτάθλημα. Ούτε στον χαμένο τελικό του Γιουρόπα. Οι δύο μεγάλες απογοητεύσεις της Γιουνάιτεντ είναι αφενός το ποδόσφαιρο που παρουσιάζει και αφετέρου η «αρρώστια» που βγάζει σαν οργανισμός.
Βλέποντας την ομάδα στο γήπεδο, είναι πραγματικά απορίας άξιο πως τόσοι καλοί παίχτες παίζουν τόσο κακό ποδόσφαιρο. Σχεδόν όσοι αποχώρησαν βρήκαν τον καλό τους εαυτό, ενώ από όσους έμειναν πραγματικός διακριθείς ήταν μόνο ο Μπρούνο Φερνάντες, που έκανε μια εξαιρετική χρονιά ατομικά. Φυσικά τα προβλήματα δεν τελειώνουν στο γήπεδο, αφού υπάρχουν και οι διοικητικές ανορθογραφίες. Η ομάδα ανανέωσε τον Έρικ Τεν Χαγ απλά για να του δώσει μια παχυλή αποζημίωση, έκανε χαμό για να φέρει τον Νταν Άνσγουορθ απλά για να τον διώξει πέντε μήνες αργότερα, και σαν αντίβαρο όλων αυτών έκοψε τα γεύματα στα στελέχη της ομάδας και δεν έδωσε εισιτήρια για τον τελικό του Γιουρόπα Λιγκ στις οικογένειες του επιτελείου της ομάδας (!), μαζί με αρκετές ακόμα περιπτώσεις που μας έκαναν να ξύνουμε το κεφάλι μας.
Θα πει κανείς «ποιος πίστεψε τη Γιουνάιτεντ πέρυσι για να απογοητευτεί φέτος». Κανείς δεν την πίστεψε ότι θα κάνει πορεία πρωταθλητισμού, αλλά και κανείς δεν περίμενε μία τόσο απογοητευτική εικόνα εντός γηπέδου, με τη διοίκηση της INEOS να μοιάζει τουλάχιστον επιπόλαιη, αν όχι εγκληματική. Μένει να δούμε αν του χρόνου θα σκεφτόμαστε ότι κάθε πέρυσι (ή και πρόπερσι) ήταν και καλύτερα ή ο Ρούμπεν Αμορίμ θα κάνει το θαύμα του. Αν κάπου ήταν να ρίξουμε τα λεφτά μας, μαντέψτε που θα ήταν…
Παραγγείλτε με ένα πάτημα το νέο μας βιβλίο «Ντρίμπλα, Τάκλιν, Μοϊκάνα» και μάθετε για τις πιο καλτ φιγούρες που πάτησαν τα γήπεδα της Πρέμιερ Λιγκ!
