Ο Τσαρόν Τσέρι, έχει αποκλείσει δύο ελληνικές ομάδες την τελευταία διετία, θυμίζοντας τις πρώτες του εμφανίσεις, εκτός Ολλανδίας, στην ΚΠΡ.
Ο σημερινός μας ήρωας ανήκει στις περιπτώσεις παικτών που άργησαν να λάμψουν. Όχι επειδή τους έλειπε το ταλέντο, αλλά επειδή ήταν καταδικασμένοι να μεγαλώσουν σε ένα επίσης… καταδικασμένο περιβάλλον. Γεννημένος στη Χάγη από Σουριναμέζους γονείς, ο Τσαρόν Τσέρι αναγκάστηκε να ζήσει από πρώτο χέρι τις κακουχίες των προσφυγικών κατοικιών της χώρας. Περιπλανήθηκε από βρέφος για αρκετά χρόνια, από πόλη σε πόλη, μέχρι που η οικογένειά του εγκαταστάθηκε μόνιμα στο Ένσεντε, στα σύνορα της Ολλανδίας με την Γερμανία.
Πατρική φιγούρα δεν υπήρχε. Ο πατέρας του εγκατέλειψε την οικογένεια όταν ήταν ακόμη τριών ετών. Από τότε δεν τον έχουν ξαναδεί. Το βάρος έπεσε στα δυο μεγαλύτερά του αδέρφια, Τσαρκ και Ρον. Αυτούς είχε ως πρότυπο μεγαλώνοντας, και για αυτόν τον λόγο το όνομά του είναι ένας συνδυασμός (!) των ονομάτων των αδερφών του. Βλέποντας την οικογένειά του να εργάζεται μανιωδώς για να μπορεί να εξασφαλίσει τις βασικές ανάγκες διαβίωσης, έδωσε την κρυφή υπόσχεση στον εαυτό του, όλα αυτά να γίνουν κάποια στιγμή στο παρελθόν.
Γνωστός «μπαλαδόρος» στην ολλανδική συνοικία, ο νεαρός Τσαρόν οδηγήθηκε γρήγορα στο πιο οργανωμένο ποδόσφαιρο. Περιηγήθηκε σε διάφορες τοπικές ομάδες, μέχρι που το 2002, σε ηλικία 14 ετών, διαβαίνει το «κατώφλι» της μεγάλης ομάδας της περιοχής, Τβέντε. Ξεκίνησε να διαπρέπει στα τμήματα υποδομής και η άνοδός του στην ανδρική ομάδα, έμοιαζε πια θέμα χρόνου. Υπήρχε όμως ένα πρόβλημα. Ο Τσέρι αγωνιζόταν ως επιθετικός μέσος και εκείνη την περίοδο δεν ήταν επουδενί χρήσιμος. Παράλληλα, η Τβέντε είχε ξεκινήσει την δική της αντεπίθεση, φτάνοντας να διεκδικεί το πρωτάθλημα μέχρι τις τελευταίες αγωνιστικές.
Έπρεπε να φτάσει 20 ετών για να καταλάβουν στον σύλλογο, ότι ο Τσέρι είτε θα πρέπει να χρησιμοποιηθεί, είτε να αποχωρήσει. Ο Στιβ ΜακΚλάρεν, που είχε αναλάβει το καλοκαίρι του 2008 το «τιμόνι» στην τεχνική ηγεσία της ολλανδικής ομάδας, τον ανέβασε στην πρώτη ομάδα και άμεσα τον έστειλε δανεικό στην Κάμπουρ για την ευκολότερη προσαρμογή του σε ανδρικό επίπεδο. Ακολούθησε άλλο ένα πέρασμα από την Ρόζενταλ, επίσης της ίδιας κατηγορίας , ωστόσο, όσο καλά και αν τα πήγε, για την Τβέντε ήταν «αόρατος».
Η επίσημη απάντηση που το δόθηκε από τα γραφεία του συλλόγου, είναι ότι ήταν απαγορευτικά μικρόσωμος. Δεν δέχθηκε να παραμείνει στο Ένσεντε ούτε… δευτερόλεπτο. Έπειτα από συμβουλές και παροτρύνσεις του μοναδικού «κολλητού» που απέκτησε στην ομάδα, Καρίμ Ελ Αχμάντι, αποφάσισε να λύσει το συμβόλαιο του και να πάει στην Έμεν. Το ολλανδικό ποδόσφαιρο είναι γνωστό για τις ευκαιρίες που δίνει στους ποδοσφαιριστές να ξεδιπλώσουν τις επιθετικές τους αρετές. Στο Έμεν, ο Τσέρι έκανε ακριβώς αυτό — ευχαριστήθηκε το ποδόσφαιρο, έπαιξε δίχως σκοπιμότητες και άγχος, με αποτέλεσμα να καταγράψει σε μια μόλις χρονιά 34 συμμετοχές με δέκα τέρματα και τέσσερις ασίστ.
Τα νούμερα αυτά για μια ομάδα που βρισκόταν στο κάτω μισό της βαθμολογίας στη δεύτερη κατηγορία ήταν εξαίσια. Μπήκε στα «ραντάρ» πολλών ομάδων της Ερεντιβίζιε και εν τέλει υπέγραψε στην ομάδα της γενέτειράς του, Ντεν Χάαχ. Η ομάδα της Χάγης εκείνη την χρονιά, είχε κερδίσει την έξοδο στο Γιουρόπα Λιγκ. Έκανε ντεμπούτο στους προκριματικούς αγώνες απέναντι στην Τάουρας απο την Λιθουανία και από τότε δεν κοίταξε πίσω ποτέ. Συνέχισε να απολαμβάνει το ποδόσφαιρο, δίνοντας τις δικές του παραστάσεις στις «καυτές» έδρες της ποδοσφαιρικής Ολλανδίας. Αγωνιζόμενος κατ’ αυτόν τον τρόπο, ο Τσέρι μπήκε σταδιακά στο «μάτι» των μεγάλων. Τόσο ο Άγιαξ, όσο και η Φέγενορντ, εκδήλωσαν το ενδιαφέρον τους για τον νεαρό μέσο, με τον ίδιο όμως να γυρνάει επιδεικτικά την «πλάτη» του. Ήθελε το επόμενο βήμα να μην είναι «άλμα» κι έτσι μετά από μία διετία, επέλεξε να συνεχίσει στη Χρόνινγκεν.
Κάθε μεταγραφική του κίνηση ήταν εξαιρετικά προσεγμένη και μελετημένη. Ήθελε να πηγαίνει σε συλλόγους που ήξερε ότι θα παίζει και θα εξελίσσεται, με εγγυημένο χρόνο συμμετοχής, έχοντας ταυτόχρονα μια σχέση δούναι και λαβείν. Ο Τσέρι θα προσέφερε τις υπηρεσίες του, η ομάδα τον μισθό και την προβολή του. Δεν είχε ξεχάσει ουδέποτε την υπόσχεση στην οικογένειά του. Αυτός ήταν και ο λόγος που προτίμησε τη Χρόνινγκεν απο τον Άγιαξ. Την πρώτη του χρονιά εκεί βγήκε δεύτερος σκόρερ. Ο προπονητής του, τον μετατόπισε σε ρόλο δημιουργού, γεγονός που τον «εκτόξευσε» ποδοσφαιρικά, ιδίως μετά την αποχώρηση του Ρισάιρο Ζίφκοβιτς για τον «Αιάντα».
Όντας πια ο απόλυτος πρωταγωνιστής, βγήκε πρώτος σκόρερ (17 γκολ) και κατέκτησε το Κύπελλο Ολλανδίας με την ομάδα. Αυτό ήταν. Ήταν πλέον δεδομένο οτι θα αποχωρούσε εκτός συνόρων. Είχαν ήδη ηχήσει οι πρώτες «σειρήνες» απο ΗΠΑ και Σαουδική Αραβία, ωστόσο τις απέρριψε δίχως δεύτερη σκέψη. Το ίδιο έκανε και με τη Γαλατασαράι, όταν ενδιαφέρθηκε για την περίπτωσή του. Όταν ο Λουίς Φαν Χάαλ τον κάλεσε στην εθνική ομάδα, ήρθε η ΚΠΡ, η οποία μόλις είχε υποβιβαστεί απο την Πρέμιερ Λιγκ για να ζητήσει τις υπηρεσίες του. Το όνειρο της Αγγλίας είχε αρχίσει να παίρνει «σάρκα και οστά».
Η Χρόνινγκεν έδωσε τη συγκατάθεσή της για την παραχώρησή του για ένα ποσό περί τα τρία εκατομμύρια ευρώ. Ο Τσέρι δεν ήταν διατεθειμένος να κατεβάσει ρυθμό. Μαζί με τον Τσάρλι Όστιν έκαναν ένα εξαιρετικό δίδυμο, το οποίο μπορεί να μην έφερε την ομάδα πίσω στην Πρέμιερ Λιγκ, ωστόσο την οδήγησαν με ασφάλεια στο μέσο του βαθμολογικού πίνακα, παρά τις αλλαγές τριών προπονητών. Με τον Άγγλο, βρέθηκαν μαζί στην κορυφή του πίνακα των σκόρερ της ομάδας με δέκα τέρματα, ανακηρύχθηκε Ποδοσφαιριστής της Χρονιάς από τον ίδιο τον σύλλογο και άμεσα ξεκίνησαν οι διαπραγματεύσεις για νέο συμβόλαιο.
Η αποχώρηση του Όστιν τον τάραξε» και ο τότε προπονητής του συλλόγου, Τζίμι Φλόιντ Χασελμπάινκ του έδωσε το νούμερο «10» για να του αναπερώσει το ηθικό, ωστόσο η αντικατάσταση του Ολλανδού τεχνικού από τον Ίαν Χόλογουει, ήταν αρκετή για να ρίξει τον Τσέρι σε μια «δίνη» κακών εμφανίσεων και φόρμας. Ζήτησε από τον σύλλογο να «παγώσει» η ανανέωση του συμβολαίου του, θέλοντας να αποφασίσει για το μέλλον του. Οι οπαδοί τον λάτρεψαν, σχεδόν όσο τον cult hero Αντέλ Τααράμπτ. Στο πρόσωπο του Σουριναμέζου άσου, έβλεπαν κάποιον αντάξιο του Μαροκινού «ζογκλέρ», ο οποίος είχε αποχωρήσει την χρονιά που ήρθε ο Τσέρι στον σύλλογο. Ωστόσο κάτι είχε «σπάσει» μέσα του. Δεν ήθελε να παραμείνει δυστυχισμένος στο Λονδίνο.
Κάπου εκεί λοιπόν και θέλοντας να βοηθήσει και την ΚΠΡ οικονομικά, αποφασίζει να ζητήσει μεταγραφή στα μέσα της σεζόν. Η Γκουίζου απο την Κίνα, με προπονητή τον Γκρεγκόριο Μανθάνο και με παίκτες όπως ο Μάριο Σουάρεζ, ο Νίκιτσα Γέλαβιτς και ο Ρουμπέν Κάστρο, δίνει τέσσερα εκατομμύρια λίρες στους Λονδρέζους, ο Τσέρι αποδέχεται την πρόταση και μετακομίζει στην Κίνα. Ωστόσο στην Ασία δεν προσαρμόστηκε ποτέ. Παρέμεινε μόλις έναν χρόνο εκεί και κατόπιν έφυγε δανεικός για την Καισέρισπορ. Εκεί ανέκτησε την χαμένη του φόρμα, αρπάζοντας την ευκαιρία να επιστρέψει στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο.
Η Μακάμπι Χάιφα, θέλοντας να εκμεταλλευτεί τις συγκυρίες της δεινής οικονομικής κατάστασης της Γκουίζου, πείθει τους Κινέζους να αποδεσμεύσουν τον Τσέρι για να απαλλαγούν απο το βαρύ συμβόλαιό του. Οι «άπειροι» στο ποδοσφαρικό κομμάτι, Κινέζοι, αποδέχονται την «πρόταση» της ισραηλινής ομάδας, με τον Τσέρι να γυρίζει στη Γηραιά Ήπειρο μετά από μία σύντομη «εξορία». Από τότε, μέχρι και σήμερα, βρήκε την «Ιθάκη» του στη Χάιφα, μετρώντας τρία πρωταθλήματα σε πέντε χρόνια.
Από τους οπαδούς της Μακάμπι λατρεύεται ως «θεός», έχει συνδράμει καθοριστικά στην αλλαγή του status quo των «Πρασίνων» σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Έχει αγωνιστεί σε σχεδόν 200 παιχνίδια με την φανέλα του συλλόγου, σκοράροντας πάνω από 50 τέρματα κι έχοντας «σερβίρει» άλλα τόσα στους συμπαίκτες του. Μόνο στην Ευρώπη, έχει σκοράρει δέκα τέρματα, με δυο εξ αυτών να έχουν πληγώσει πρόσφατα τις ελληνικές ομάδες — πέρυσι τον Ολυμπιακό, σε αυτό το «εκκωφαντικό» 4-0 της Μακάμπι στο Καραϊσκάκης και την Πέμπτη τον Παναθηναϊκό, με τη βολίδα του στα δίχτυα του Γιούρι Λοντίγκιν να «σφραγίζει» την πρόκριση.
Αναμφίβολα, το πιο σπουδαίο γεγονός είναι ότι σε όλη την διάρκεια της καριέρας του, ουδέποτε ξέχασε την οικογένεια του. Με την σκέψη αυτής πορεύτηκε σε όλη αυτήν την «περιπέτεια». Βλέποντας την μητέρα του να υποφέρει και τα δυο του αδέλφια να κάνουν ότι περνάει από τα χέρια τους για να μην λείψει τίποτα στο σπιτικό, ο Τσέρι δικαίωσε τον αδερφό του Ρον, που τον «έσπρωξε» στον κόσμο του ποδοσφαίρου. Μπορεί λοιπόν σε ηλικία 35 ετών να μην έχει ακόμη πολλά να δώσει σε υψηλό επίπεδο, το σίγουρο είναι όμως ότι κατάφερε να δικαιώσει όσους τον πίστεψαν.
Εξαιτίας του, η κυρία Σιάν δεν χρειάζεται να δουλεύει νυχθημερόν, ο αδερφός του -ως ατζέντης του- μπορεί να συντηρήσει την δική του οικογένεια με άνεση και εκείνος, μπορεί να αποτελέσει για την κόρη του, Τζαϊλίν, το πρότυπο πατέρα που ο ίδιος δεν είχε ποτέ…
