Ο Gareth Southgate είναι αδιαμφισβήτητα το πρόσωπο του αυριανού Αγγλία-Γερμανία, όχι μόνο γιατί το χαμένο του πέναλτι το ’96 εναντίον των «Πάντσερ» σημάδεψε τη ζωή του, αλλά και γιατί έφτασε στο πιο κρίσιμο σημείο της προπονητικής του καριέρας.
«Gareth Southgate, ολόκληρη η Αγγλία είναι μαζί σου». Αυτά ήταν τα λόγια του Άγγλου εκφώνητη όταν ο τότε 25χρονος κεντρικός αμυντικός των «Τριών Λιονταριών» σήκωνε ένα τεράστιο φορτίο στις πλάτες του: να σκοράρει από τα έντεκα βήματα και να φέρει λίγο πιο κοντά μια χώρα που ζει και αναπνέει για το ποδόσφαιρο στον τελικό του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος, που θα γινόταν στο σπίτι της. Στο ιστορικό Wembley.
Ο άπειρος αμυντικός εκτέλεσε ένα κακό πέναλτι, με τον Γερμανό τερματοφύλακα Andreas Köpke να το αποκρούει. Ο συνονόματος του, Andreas Möller, έκανε το δικό του χρέος στέλνοντας τη Γερμανία στον τελικό της διοργάνωσης και τη γηπεδούχο Αγγλία στο καναβάτσο. Οι πάντα αισιόδοξοι και παθιασμένοι Άγγλοι πήραν πολύ βαριά τον εν λόγω αποκλεισμό, έχοντας φτάσει μια ανάσα από το όνειρο. Κάποιοι τα έσπασαν στο Πόρτσλεϊντ, άλλοι πλακώθηκαν άγρια με την αστυνομία στην Trafalgar Square και όχι μόνο, κάποιοι στο Μπράιτον φούνταραν στη θάλλασα από την απογοήτευση τους με τον ακτοφυλακή να τους σπεύδει να τους σώσει!
Ολόκληρη η χώρα έκλαψε και πόνεσε εκείνο το βράδυ και όσοι το έζησαν πονάν ακόμα. Από τότε, όμως, πέρασαν 25 ολόκληρα χρόνια, το παλιό Wembley κατεδαφίστηκε, το καινούριο ανεγέρθη. Οι 12 από τους 26 παίκτες που σήμερα φορούν το εθνόσημο δεν είχαν καν γεννηθεί το βράδυ της 26ης Ιουνίου του 1996. Η πληγή (ψιλο)επουλώθηκε, όμως η τραγική φιγούρα μιας υπέροχης ποδοσφαιρικά γενιάς, που μας έδωσε αστέρια όπως οι Shearer, McManaman, Ince, Gascoigne και πολλοι άλλοι, ο σημερινός τεχνικός της εθνικής Αγγλίας δεν ξέχασε ποτέ.
Ενώπιον του πρίγκηπα William ξομολουγούταν τα εξής: «Πρέπει να αντιμετωπίσουμε αυτά τα πράγματα από τα οποία δεν μπορούμε να κρυφτούμε. Ο χρόνος μου έδωσε την δυνατότητα να αλλάξω οπτική γι’ αυτό που συνέβη. Για να σκεφτώ πόσο σημαντικό είναι τελικά στην ζωή ένα χαμένο πέναλτι». Επίσης στη στήλη του στους Sunday Times κατά τη διάρκεια του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2010 έγραφε ότι τόσο αυτός όσο και οι συμπαίκτες τους βρήκαν πλεονεκτήματα σε εκείνον τον αποκλεισμό! Όπως και να ‘χει δεν είναι μικρό πράγμα να λέει για σένα ο Shearer ότι καλύτερα να τραγουδάς παρά να χτυπάς πέναλτι, αλλά ούτε και το πόσο γενναίο ήταν να πάρει ο Southgate το πρώτο πέναλτι στον «ξαφνικό θάνατο». Αρκετά φλυαρήσαμε με τα παρασκηνιακά, ας στραφούμε τώρα και στο ποδοσφαρικό κομμάτι…
[embedyt] https://www.youtube.com/watch?v=AMGj6nv22HE[/embedyt]
Ο υπερσυντηρητικός Southgate και η αλλαγή πλεύσης
Όλα τα προηγούμενα χρόνια η Εθνική Αγγλίας στην προ-Southgate εποχή μας είχε συνηθίσει στο να μην αλλάζει τη φιλοσοφία της ο κόσμος να χαλάσει. Με συμμάχους το ανοιχτό 4-4-2 στην ευθεία, το συνεχή τρεξίματα, τις μεγάλες εντάσεις και την πλήρη απώλεια κυνισμού οι Άγγλοι ήταν θελκτικοί στο μάτι, κρατώντας τα ποδοσφαιρικά τους «θέλω». Ωστόσο τα χρόνια πέρασαν και καμία μεγάλη διάκριση δεν ήρθε μετά το 1966 και την ιστορική ομάδα του Bobby Moore. Πολλές σπουδαίες φουρνιές έφυγαν με κάτω το κεφάλι, με την Αγγλία να φτάνει σε αποκλεισμούς που αγγίζουν τη φαντασία της… J.K. Rowling. Ο Gerrard με τον Lampard δεν συνεργάστηκαν ποτέ επιτυχώς, οι Capello και Hodgson απέτυχαν παταγωδώς και ο «ουδείς μονιμότερος του προσωρινού» Southgate ήταν ο πρώτος που έδωσε τον κυνισμό στα «Τρία Λιοντάρια».
Βάσει στατιστικών, λοιπόν, η Αγγλία είναι η πιο αργή (!) ομάδα σε ανάπτυξη παιχνιδιού από όλες τις ομάδες του Euro 2020 με 0,98 m/s σε ανάπτυξη μέχρι τη φάση των ομίλων. Εκτός αυτού είναι η μοναδική ομάδα στην ιστορία των Ευρωπαϊκών Πρωταθλημάτων που έχει κερδίσει πρωτιά σε όμιλο, έχοντας πετύχει μόλις δύο τέρματα και η μόνη στο τρέχον Euro που δεν έχει δεχθεί τέρμα. Επίσης την ποιότητα της, το βάθος του ρόστερ της, αλλά και την ύπαρξη κάποιων ηγετικών προσωπικοτήτων σε αυτό, όπως οι Kane και Henderson, δεν μπορεί να τα αμφισβητήσει κανείς.
Ο καθόλου εύκολος όμιλος
Καθόλου ασήμαντο δεν είναι το γεγονός ότι τα «Τρία Λιοντάρια» προκρίθηκαν από έναν όμιλο με δύσκολους αντιπάλους, σπάζοντας την ίδια ώρα κάποιες δικές τους διαχρονικές κατάρες. Ο όμιλος δεν ήταν εύκολος πολύ απλά γιατί οι αντίπαλοι της ήταν η Κροατία που την απέκλεισε στον ημιτελικό του προηγούμενου μουντιάλ, η Σκωτία που είναι ορκισμένη εχθρός της και η Τσέχια που είναι σοβαρή ομάδα και μάλιστα απέκλεισε στους «16» την Ολλανδία με την βαριά φανέλα.
Για να τα καταφέρει, κέρδισε για πρώτη φορά σε πρεμιέρα (1-0 την Κροατία) και κράτησε το μηδέν και στους τρεις αγώνες της φάσης των ομίλων για πρώτη φορά μετά το 1966. Αυτό μπορεί να μην εξάπτει την φαντασία των οπαδών, αλλά είναι ένα ατού της ομάδας του Southgate σε περίπτωση που κάποιος την υποτιμήσει στα νοκ άουτ, είτε ως «loser» είτε ως «κακή ομάδα που δεν μπορεί να παράξει πολλές ευκαιρίες». Άλλωστε αυτό το στατιστικό δεν προκύπτει τυχαία μόνο στην τρέχουσα διοργάνωση, καθώς οι Άγγλοι τρέχουν ένα εξαιρετικό αμυντικό σερί, με μόλις ένα γκολ παθητικό στα τελευταία εννέα παιχνίδια τους.
Οι διασταυρώσεις αντέμειψαν το πνεύμα των Άγγλων
Από μόνο του το γεγονός ότι καθ’ όλη τη διάρκεια της διοργάνωσης οι Άγγλοι είχαν την ευκαιρία να παίξουν μόνο ένα παιχνίδι μακρυά από το Wembley, σε περίπτωση που έβγαιναν πρώτοι στον όμιλο, είναι σημαντικό πλεονέκτημα τόσο σε ψυχολογικό όσο και σε ποδοσφαιρικό επίπεδο. Παρά το γεγονός ότι στη φάση των «16» οι διασταυρώσεις ήταν οι χειρότερες δυνατές η Αγγλία δεν μπήκε στη διαδικασία να διαλέξει αντίπαλο, να βγει δηλαδή δεύτερη για να γλιτώσει Γαλλία, Πορτογαλία ή Γερμανία, αλλά να «χάσει» το δικό της γήπεδο.
Το μονοπάτι για τον τελικό, μετά και τον αποκλεισμό της Ολλανδίας από την Τσεχία, είναι σχεδόν ονειρικό, καθώς σε περίπτωση επικράτησης επί των Γερμανών δεν υπάρχουν -φαινομενικά- μεγαθήρια που μπορούν εύκολα να τον αποκλείσουν πριν το μεγάλο παιχνίδι της 11ης Ιουλίου. Ο συνδυασμός του παραπάνω στοιχείων με ένα Wembley 60,000 θεατών δεν είναι μικρό πράγμα, όμως προέχει το εμπόδιο των Γερμανών. Δεν είναι καθόλου δευτερεύον για μια ομάδα το να έχει πνεύμα νικητή και είναι σημαντικό που δεν ασχολήθηκε με το πως θα γλιτώσει δύσκολη διασταύρωση στα νοκ άουτ.
Περί εθνικών ομάδων
Έχουμε συνηθίσει τα τελευταία χρόνια να βλέπουμε, σε επίπεδο συλλόγων, τεράστια επιτεύγματα ομάδων. Το ποδόσφαιρο εξελίσσεται καθημερινά και σε σύγκριση με προηγούμενες δεκαετίας φαντάζει επιστήμη, καθώς τίποτα δεν αφήνεται στην τύχη του. Οι διατροφές των ποδοσφαιριστών, το επίπεδο των προπονήσεων και των στρατηγικών έχουν φτάσει σε ασύλληπτο επίπεδο. Ο κόσμος, λόγω αυτού, έχει την ψευδαίσθηση ότι το ίδιο ισχύει και για τις εθνικές ομάδες, γεγονός που δεν υφίσταται για πολλούς και διάφορους λόγους. Το επίπεδο εκεί μετά την απίθανη φουρνιά της Ισπανίας (2008-12) δεν είναι το ίδιο με το σημερινό των ομάδων. Δεν υπάρχει δηλαδή κάποια ομάδα που να ξεχωρίζει «σαν τη μύγα μες το γάλα».
Αυτό καθιστά το Euro εξαιρετικά αμφίρροπο (βλ. Ολλανδία), γιατί πιο ψηλά θα φτάσει η ομάδα που έχει διαχειριστεί καλύτερα τις δυνάμεις της μέσω καλού rotation, έχει χρησιμοποιήσει σωστά την ποιότητα της, έχει ένα τυπικά καλό coaching και έχει και αρκτετή τύχη. Η Αγγλία, θεωρώ, πως έχει τα στοιχεία για να φτάσει ψηλά στη διοργάνωση. Σίγουρα χρειάζεται να βρει τον καλό ευατό του Kane για να το καταφέρει. Οι διασταυρώσεις της φαντάζουν σαν ένα μονοπάτι γεμάτο με ροδοπέταλα. Υπάρχει, ωστόσο, το μεγάλο αγκάθι, αυτό των Γερμανών οι οποίοι έχουν καταφέρει να την κερδίσουν με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο, ενώ σίγουρα ο Southgate σίγουρα ψάχνει μια εκδίκηση που θα είναι ένα… πολύ κρύο πιάτο 25 ετών και τριών ημερών!
https://www.instagram.com/p/CQEDmCwD_n6/
Το ότι η έδρα είναι ξανά το Wembley, πέραν του όμορφου κλίματος, δημιουργεί συγκλονιστικές συγκυρίες και ενδιαφέροντα ερωτηματικά. Όλα τα παραπάνω δημιουργούν ένα ιδιαίτερο ποδοσφαιρικό κοκτέιλ το οποίο αποτελείται από δύο πολύ μεγάλε φανέλες, στο πιο ενδιαφέρον ζευγάρι της φάση των «16». Ήρθε η ώρα οι Άγγλοι να περάσουν για πρώτη φορά τους Γερμανούς σε νοκ άουτ αγώνα μετά το 1966 ή, όπως λέει ο Lineker, θα κερδίσουν και πάλι οι Γερμανοί; Όπως και να ‘χει εμείς δεν μπορούμε να μην είμαστε με την Αγγλία, που το ατέρμονο πάθος και η απερίγραπτη γραφικότητα που βγάζουν είναι η… ζάχαρη στο γλυκό της διοργάνωσης.
