Το καλοκαίρι που έρχεται προμηνύεται ζόρικο για τους Λονδρέζους. Όχι απαραίτητα όμως για τους γνωστούς λόγους, αλλά για αιτίες βαθύτερες που λίγοι έχουν το «θάρρος» να αντικρίσουν. Το egglezoi.gr σχολιάζει…
Οι εξελίξεις τρέχουν με ταχύτητα φωτός φέτος στο Stamford Bridge. Ήδη ο Mauricio Sarri αποτελεί παρελθόν, το κενό του θα καλυφθεί πιθανότατα από τον Frank Lampard, ενώ ήδη το «βαρόμετρο» που ακούει στο όνομα του Eden Hazard είναι κάτοικος Μαδρίτης, για τα «μάτια» της Real. Σε όλα αυτά, αν προστεθεί η «αιματηρή» απαγόρευση μεταγραφών που έχει επιβληθεί στους «Μπλε», τότε μιλάμε μάλλον για ένα καλοκαίρι «καυτό».
Πολλοί λοιπόν βλέπουν όλα τα προαναφερθέντα, σαν τα μεγαλύτερα προβλήματα που έχει να λύσει ο λονδρέζικος σύλλογος προκειμένου να σταθεί τη προσεχή σεζόν στο ύψος που πρέπει, ωστόσο η αλήθεια ίσως βρίσκεται παραπέρα.
Ολιμερίς τη χτίζανε, το βράδυ γκρεμιζόταν
Τούτη η φράση, ίσως εκφράζει πληρέστατα τη «ζωή» της Chelsea τα τελευταία χρόνια. Οι «Μπλε» έχουν βιώσει στο πετσί τους με το παραπάνω το κοντράστ της κορυφής και της απογοήτευσης. Έγιναν πρωταθλητές, έμειναν εκτός Ευρώπης, κατέκτησαν Europa League και άλλους τίτλους, διασύρθηκαν ανεπανόρθωτα από ομάδες χαμηλότερων ταχυτήτων. Και όλα αυτά συνέβαιναν με αποστάσεις μηνών μεταξύ τους. Η τελευταία πενταετία ιδιαίτερα, ήταν μια «παράνοια» για το λονδρέζικο κλαμπ.
Ένα από τα βασικότερα θέματα για την Chelsea, είναι η έλλειψη σταθερού πλάνου με βάθος χρόνου και προοπτική. Ακόμα και αν το ρόστερ της δεν άλλαζε δραματικά από σεζόν σε σεζόν, το «στήσιμο» της ομάδας εν γένει ήταν μάλλον προβληματικό. Η αρχή γίνεται από το πως μπορεί να στηριχθεί το όραμα του προπονητή. Επί Jose Mourinho (στη δεύτερη θητεία του), η Chelsea έφτασε να στεφθεί πρωταθλήτρια, αλλά κατάφερε να μείνει ακόμα και εκτός Ευρώπης. Κοντράστ που σίγουρα δεν δικαιολογείται. Σίγουρα υπήρξαν αγωνιστικές ερμηνείες επί τούτου, αλλά το πράγμα άρχισε να φανερώνεται και αργότερα.
Το «πείραμα» Conte πέτυχε, ο Ιταλός ταύτισε την νοοτροπία του στο ήδη αμυντικογενές dna της ομάδας και η Chelsea με το «καλημέρα» έγινε ξανά πρωταθλήτρια. Την δεύτερη σεζόν δε, τα πράγματα πήγαν καθόλα ανάποδα. Οι «Μπλε» έχασαν το «τρένο» του Champions League, ο Ιταλός απομακρύνθηκε, και τη θέση του πήρε ο συμπατριώτης του, Mauricio Sarri. Τις αντιθέσεις φέτος, τις έζησε στον ύστατο βαθμό μέσα στην ίδια σεζόν. Διασυρμοί, μεγάλες νίκες, χαμένος και κερδισμένος τελικός, έξοδος στο Champions League. Και ξανά «ξήλωμα».
Η Chelsea έχει μάθει να «χτίζει» και να «γκρεμίζει» σε ρυθμούς εκνευριστικά γρήγορους. Αυτό είναι δείγμα κακής οργάνωσης, που όμως «κουκουλώνεται» διαρκώς με το ανάχωμα των κακών πολλές φορές αποτελεσμάτων.
Ο… Kepa κατέδειξε το πρόβλημα
Το αλήστου μνήμης περιστατικό που έλαβε χώρα στον φετινό τελικό του Carabao Cup, φανέρωσε πολλά για το πως λειτουργεί το κλαμπ. Ο Mauricio Sarri έφαγε «πόρτα» από τον Kepa Arrizabalaga στην αλλαγή που ήθελε να κάνει, και ο Ιταλός προτίμησε να αφήσει το περιστατικό στην άκρη, προκειμένου να μην χαθεί η μπάλα στα αποδυτήρια. Σε οποιαδήποτε άλλη ομάδα με σοβαρό πρότζεκτ και διοίκηση με διάθεση να στηρίξει το έργο του προπονητή, ο Ισπανός πορτιέρο ήδη θα ήταν στον «πάγο» και το μήνυμα θα είχε ήδη περαστεί και στους υπόλοιπους. Όχι όμως στην Chelsea.
Είναι ηλίου φαεινότερο πως στους «Μπλε» δεν υπάρχει ποδοσφαιρικό πλάνο, παρά μόνο τα μεμονωμένα των εκάστοτε προπονητών. Η αρχή του τέλους ενδεχομένως να έγινε με την φυγή του Michael Emenalo, ενός ανθρώπου ικανότατου που έστησε την Chelsea για πολλά χρόνια και αποτέλεσε την ποδοσφαιρική «κεφαλή» της. Βέβαια, το πρόβλημα είχε ξεκινήσει πιο πριν, όταν φαινόταν πως ο Roman Abramovich δεν παρείχε την «λευκή επιταγή» που έπρεπε στους προπονητές του.
Η Chelsea πονάει σε επίπεδο οργάνωσης και ηρεμίας. Ο Sarri ήταν η σφραγίδα και η υπογραφή στο εν λόγω συμπέρασμα. Ικανότατος προπονητής, μετέτρεψε γρήγορα και δίχως κόστη την ομάδα σε ένα aggressive σύνολο που έπαιξε δημιουργικό ποδόσφαιρο με ταχύτητα. Διέθετε σίγουρα εμμονές που στοίχισαν σε αρκετά ματς, ωστόσο φάνηκε πως η αγωνιστική «κοιλιά» οφειλόταν περισσότερο σε «χάσμα» ανάμεσα στον ίδιο και τους παίκτες. Το περιστατικό με τον Kepa κατέδειξε το πρόβλημα, αλλά λειτούργησε και σαν «ξυπνητήρι». Η ομάδα συσπειρώθηκε για να «μαζέψει» τη σεζόν και τα κατάφερε. Αυτά τα «σκωτσέζικα ντουζ» όμως είναι νοσηρά και επιβλαβή για το κλαμπ.
Υπομονή, εμπιστοσύνη, προοπτική
Αν η Chelsea ήταν ελληνική ομάδα, η λύση στο πρόβλημα θα ήταν μάλλον η εξής ενδεδειγμένη. Ένας τεχνικός διευθυντής με περγαμηνές και όραμα, ένας προπονητής της επιλογής του, και συμφωνία με την διοίκηση για τα του υλικού της ομάδας. Στο εξωτερικό και δη στην Αγγλία, το πράγμα πάει και λίγο πιο «μοντέρνα» ορισμένες φορές, λόγου χάρη το μοντέλο Klopp στην Liverpool. Σημασία δεν έχει το πως θα στηθεί το πρότζεκτ, αρκεί η διοίκηση να το προστατεύσει.
Με τον Sarri δεν έγινε. Με τον Mourinho χάθηκε η μπάλα. Με τον Conte κάτι ράγισε. Αν ο επόμενος είναι ο Frank Lampard, το «κλειδί» είναι ένα. Να γίνει σαφές στους πάντες (κυρίως ποδοσφαιριστές) πως το αφεντικό είναι ο προπονητής (ή και ο τεχνικός διευθυντής στο «ελληνικό» παράδειγμα), πως όποιος δεν πιστεύει ή δεν υπηρετεί το πρότζεκτ, «τελειώνει». Σεβασμός στο όραμα, πίστη και δουλειά.
Οι Λονδρέζοι έχουν εμπρός τους μια σεζόν γεμάτη δυσκολίες, με τις απαιτήσεις να παραμένουν σε υψηλό επίπεδο. Η υπομονή είναι αρετή και αδιαπραγμάτευτη σε αυτές τις περιπτώσεις, όπως και η εμπιστοσύνη σε αυτό που θα πηγαίνει να στηθεί. Αυτά τα στοιχεία γεννούν την προοπτική, λέξη άγνωστη για τους «Μπλε» τα τελευταία χρόνια. Το πρόβλημα είναι πως ακόμα στο κλαμπ δεν έχουν εντοπίσει το «μικρόβιο», την πηγή του κακού. Οι συνεχείς αλλαγές προπονητών δεν ωφελούν μακροπρόθεσμα, η τομή πρέπει να γίνει πιο βαθιά για να αλλάξει η ταυτότητα του κλαμπ και να αφήσει πίσω του τα άσχημα του παρελθόντος. Με ή χωρίς μεταγραφές, με ή χωρίς Hazard, η Chelsea πρέπει να αναζητήσει την ποδοσφαιρική σωφροσύνη…
