Πριν κατακτήσει τα πάντα στον διάβα του, πριν γίνει «Sir» και πριν μπει στο πάνθεον των κορυφαίων προπονητών όλων των εποχών ο Alex Ferguson είχε περάσει μία δύσκολη τριετία στην Manchester United, με την ομάδα του να βρίσκεται σταθερά κάτω από το μέσο του βαθμολογικού πίνακα και τους οπαδούς να ζητούν μανιωδώς την απομάκρυνσή του. Στις αρχές του 1990 το ποτήρι γέμισε και η σταγόνα που θα το ξεχείλιζε έπεφτε αργά σαν κινέζικο μαρτύριο, μέχρι που ένας άσημος ποδοσφαιριστής, που πέρασε κι από τα ελληνικά γήπεδα (!) τον έσωσε μισή ώρα πριν την απόλυση.
Όταν ο Alex Ferguson έφτασε στο Old Trafford για να αντικαταστήσει τον Ron Atkinson, που σε μία πενταετία είχε ισάριθμα πλασαρίσματα στην πρώτη τετράδα και δύο κύπελλα, όλοι περίμεναν πως θα «εκτοξεύσει» τον σύλλογο στην κορυφή, που είχε να γευτεί από το 1967 και τον θρυλικό Sir Matt Busby. Ο Σκωτσέζος είχε κάνει θαύματα στην πατρίδα του με την Aberdeen, διαλύοντας το δίπολο του «Old Firm» και κατακτώντας το Κύπελλο Κυπελλούχων, σε μία πορεία που είχε στρέψει πάνω του όλα τα βλέμματα της ποδοσφαιρικής Ευρώπης. Η συγκυρία έμοιαζε ιδανική και για τις δύο πλευρές και η 2η θέση που κατέκτησε την παρθενική του σεζόν επιβεβαίωσε τους ενθουσιώδεις οπαδούς των «Κόκκινων Διαβόλων» πως είχαν τον κατάλληλο άνθρωπο στην κατάλληλη θέση.
Εκείνη την εποχή μάλιστα η πρόσκαιρη επιτυχία είχε μεγαλύτερη αξία, αφού αρκούσε για να δώσει πολύτιμο χρόνο στον εκάστοτε προπονητή, που ειδικά στα αγγλικά γήπεδα είχε μέσο όρο «ζωής» στον κάθε πάγκο σχεδόν μια πενταετία. Ο Ferguson είχε έρθει για να μείνει, όμως η επόμενη χρονιά «έσπειρε» διακριτικά τις πρώτες αμφιβολίες. Η απότομη πτώση στην 11η θέση της βαθμολογίας, η ισχυροποίηση των Arsenal και Liverpool στην κορυφή του εγχώριου ποδοσφαίρου και η επάνοδος της άσπονδης εχθρού, Manchester City, από την δεύτερη κατηγορία ενίσχυε την προσμονή για άμεσα αποτελέσματα και εξαντλούσε την φαινομενικά… ανεξάντλητη υπομονή απέναντι στον Σκωτσέζο τεχνικό.
Πράγματι η πρεμιέρα της ακόλουθης αγωνιστικής περιόδου και η ευρεία νίκη απέναντι στην Arsenal (4-1) φάνηκε να δίνει το έναυσμα για αντεπίθεση, όμως τελικά δεν αφύπνισε κανέναν. Μετά από μία σειρά αρνητικών αποτελεσμάτων η United ταξίδεψε στα τέλη Σεπτέμβρη ως το κοντινό Maine Road και γνώρισε ήττα-σοκ από τους «Πολίτες» με σκορ 5-1, στην βαρύτερη ήττα της στο τοπικό ντέρμπι τα τελευταία 60 χρόνια! Η «Σφαγή του Maine Road», όπως έμεινε γνωστή, ήταν απλά η αρχή, αφού μετά από μία εφήμερη βελτίωση στα μέσα Οκτωβρίου κατρακύλησε ακόμα περισσότερο, γνωρίζοντας τέσσερις ήττες και μένοντας χωρίς τρίποντο για οκτώ αγωνιστικές!
Ο ερχομός της νέας δεκαετίας (1990) έβρισκε την Manchester United 16η στην βαθμολογία (μόλις στο +2 από τον υποβιβασμό), στην χειρότερη περίοδο από την στιγμή που είχε επιστρέψει στην πρώτη κατηγορία (1975) και στα μάτια όλων υπήρχε μονάχα ένας φταίχτης, ένας υπαίτιος. Ο «παρακατιανός» και σχετικά άπειρος «Fergie», που προερχόταν από το υποβαθμισμένο -στα μάτια των σωβινιστών Άγγλων- σκωτσέζικο πρωτάθλημα και αντί να οδηγήσει δυναμικά τους «Κόκκινους Διαβόλους» εκεί που άξιζαν, μασούσε στωικά την τσίχλα του στον πάγκο. «Κάθε μέρα διαβάζαμε στις εφημερίδες πως ο Ferguson είναι έτοιμος να απολυθεί και με κάθε μας αρνητικό αποτέλεσμα νιώθαμε πως τον σπρώχνουμε προς την έξοδο», θα δηλώσει ο Viv Anderson σχετικά με εκείνη την καταραμένη περίοδο.
Οι Martin Edwards και Sir Bobby Charlton σε μελλοντική τους συνέντευξη είχαν πει πως τα συνεχή δημοσιεύματα για πιθανή απόλυση δεν είχαν πηγή κάποιον στον σύλλογο και ο ίδιος ο Ferguson στην αυτοβιογραφία του, «Managing my Life», τόνισε πως συνάντησε την διοίκηση σχετικά με την φημολογία και του ξεκαθάρισαν πως η θέση του ήταν ασφαλής, όμως τα πράγματα θα ήταν αλλιώς αν είχε χαθεί η ύστατη «δικλείδα ασφαλείας», το πάντα σημαντικό FA Cup. Στις 7 Ιανουαρίου λοιπόν η United τέθηκε αντιμέτωπη για τον τρίτο γύρο του θεσμού απέναντι στην Nottingham Forest, που συμπτωματικά την είχε αποκλείσει από την διοργάνωση την προηγούμενη χρονιά. Παράλληλα δύο αγώνες νωρίτερα ένα «ιστορικό» πανό είχε κάνει την εμφάνισή του μετά από την εντός έδρας ήττα από την Crystal Palace, που έγραφε «3 Years Of Excuses And It’s Still Crap, Ta Ra Fergie», κάτι σχεδόν αδιανόητο για μια εποχή που οι φίλαθλοι δεν έπαιρναν ποτέ τόσο ακραίες θέσεις.
Οι εφημερίδες πριν το παιχνίδι έκαναν λόγο για ίσως το «κύκνειο άσμα» του Ferguson (υπήρχε πρωτοσέλιδο με τίτλο «D-Day for Under-Fire Ferguson») και οι παίκτες ήξεραν πως η «ζωή» του βρισκόταν στα χέρια τους. Αν έχαναν όχι μόνο πιθανόν να άλλαζαν προπονητή και να αντιμετώπιζαν μέχρι και έναν ακόμα υποβιβασμό με την ψυχολογία καταρρακωμένη, αλλά όπως αποδείχθηκε και θα επέφεραν ένα καθοριστικό χτύπημα στην μοίρα μιας ιστορικής ομάδας που υπό τον SAF θα γνώριζε ένα πρωτοφανές μεγαλείο. «Από το συμβούλιο έως τα αποδυτήρια μπορούσες να δεις όλα εκείνα τα σημάδια ενός συλλόγου στα όρια της παρακμής. Κανείς δεν έμοιαζε ευχαριστημένος με τον Ferguson», θα επιβεβαιώσει ο σπουδαίος αθλητικογράφος της εποχής, Harry Harris.
Η ισχυρή ομάδα του Brian Clough κάθε άλλο παρά εύκολο εμπόδιο ήταν, όντας λίγους βαθμούς μακρυά από την τετράδα και εντυπωσιάζοντας στο League Cup, το οποίο τελικά κατέκτησε. Θα ήταν ψέμα αν λέγαμε πως η πλειοψηφία περίμενε την Manchester United να κερδίσει και όντως η αντίπαλός της την είχε στα σχοινιά από το πρώτο λεπτό του αγώνα. Χωρίς τους Neil Webb, Paul Ince και Danny Wallace (όλοι καλοκαιρινές μεταγραφές) και με τον Bryan Robson να συμπεριλαμβάνεται στην ενδεκάδα κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή, η φορμαρισμένη Forest μέχρι την ανάπαυλα του ημιχρόνου είχε ήδη δύο μεγάλες χαμένες ευκαιρίες, που έσωσε ηρωικά ο Jim Leighton, και μία περίπτωση πέναλτι που ζήτησε ο Nigel Clough μετά από μαρκάρισμα του Gary Pallister.
Αυτή η μονόπλευρη υπεροχή δεν άλλαξε στο ελάχιστο μέχρι την μία ώρα αγώνα (στο 56′ για την ακρίβεια), στο οποίο ο Ferguson ήταν ουσιαστικά με το ένα πόδι έξω από το Old Trafford. Η μοίρα είχε όμως άλλα σχέδια. Ο 20χρονος Mark Robins, στην τρίτη μόλις συμμετοχή του, έγινε ο από μηχανής θεός και με μία καρφωτή κεφαλιά έδωσε το προβάδισμα στην ομάδα του κόντρα στην ροή του αγώνα, με την Forest μάλιστα στο 85′ να βλέπει το γκολ του Nigel Jemson να ακυρώνεται εν μέσω έντονων διαμαρτυριών ως φάουλ στον τερματοφύλακα! «Εκείνη την στιγμή δεν είχα την παραμικρή ιδέα πως ένα γκολ απέναντι στην Nottingham Forest θα θεωρούταν σήμερα τόσο σημαντικό στην ιστορία της Manchester United. Πως μπορούσα να ξέρω τότε τι θα ακολούθήσει».
Η συνεισφορά του Robins, που ακόμα και οι φανατικοί οπαδοί των «Κόκκινων Διαβόλων» δεν θυμούνται για τις μόλις 48 συμμετοχές του, δεν θα σταματούσε εκεί. Στον επαναληπτικό ημιτελικό (3-3 το πρώτο ματς) απέναντι στην θεωρητικά πιο αδύναμη Oldham της δεύτερης κατηγορίας ο νεαρός φορ θα πετύχει το νικητήριο τέρμα και θα στείλει την ομάδα του στον τελικό, όπου μετά από δύο ματς με την Crystal Palace θα φτάσει στην κατάκτηση του FA Cup, στον πρώτο τίτλο μετά από πέντε χρόνια. Η συνέχεια φυσικά ξεπερνά την φαντασία, αφού αυτό το παρθενικό silverware θα οδηγήσει σε 27 (!) ακόμη (χωρίς τα Community Shield) μέσα σε 23 χρόνια, προσθέτοντας στον Alex Ferguson την προσφώνηση Sir.
O απρόβλεπτος «σωτήρας», αν και δεν συνέδεσε το όνομά του με την United, σημείωσε μια αξιοπρόσεκτη ποδοσφαιρική διαδρομή. Μετά τις Norwich και Leicester, όπου σκόραρε με συνέπεια, μετακόμισε στο εξωτερικό, γνωρίζοντας την Δανία (Copenhagen), την Ισπανία (Ourense), αλλά και την χώρα μας, αφού τίμησε με την παρουσία του τον Πανιώνιο, την σεζόν που η πρώην ομάδα του έφτανε στο ιστορικό τρέμπλ (1998/99)! Σήμερα ο 51χρονος Robins βρίσκεται στον πάγκο της Coventry, έχοντας συμβάλλει τα μέγιστα στην αναγέννηση του συλλόγου την τελευταία τριετία, που επέστρεψε στην Championship μετά από οκτώ χρόνια απουσίας!
