Σήμερα συμπληρώνονται δέκα χρόνια από τον τραγικό θάνατο του Ντίλαν Τομπίδης της Γουέστ Χαμ.
Κάθε χρόνο, τέτοια μέρα η Γουέστ Χαμ, θρηνεί την απώλεια του Ντίλαν Τομπίδης. Έχουν περάσει κιόλας δέκα χρόνια από τη μέρα εκείνη. Την μέρα που η παγκόσμια ποδοσφαιρική κοινότητα πάγωσε στην είδηση ότι ο 20χρονος Ντίλαν, είχε χάσει τη γενναία μάχη που έδινε με τον καρκίνο.
Σήμερα, ο Ντίλαν θα ήταν 29 χρονών. Πότε δεν ξεχνάω το μούδιασμα που ένιωσα στο άκουσμα της συγκεκριμένης είδησης. Λίγο πριν ενηλικιωθώ, ήταν μία πραγματική «σφαλιάρα» για έμενα. Ένα παιδί που είχε όλο το μέλλον μπροστά του, ένα παιδί που έμοιαζε πως ήταν γραφτό να γίνει ότι ονειρευόταν, δε πρόλαβε να γευτεί καμία χαρά της ζωής. Τόσο άδικο.
Ποιος ήταν όμως ο Ντίλαν; Ο ελληνικής καταγωγής Τομπίδης γεννήθηκε στις 8 Μαρτίου του 1994 στο Περθ της Αυστραλίας, με της οποίας τα χρώματα αγωνίστηκε στις εθνικές ομάδες Κ-17 και Κ-23. Στη Γουέστ Χαμ μεταπήδησε στα 15. Nωρίτερα είχε δώσει τα διαπιστευτήρια για το ταλέντο του στους Stirling Lions. Mετακομίζοντας στο Μακάου, στην ηλικία των 13 ετών, θα αγωνιστεί σε μία βραζιλιάνικη ακαδημία ποδοσφαίρου. Αυτός θα είναι και ο τελευταίος σταθμός πριν τη μετακόμιση του στο Λονδίνο.
Ο Ντίλαν εντυπωσιάζοντας τους ανθρώπους της Γουέστ Χαμ υπογράφει επαγγελματικό συμβόλαιο και στις 22 Μαΐου του 2011 ήταν στην αποστολή, στην εντός έδρα ήττα των ήδη υποβιβασμένων «Σφυριών» από τη Σάντερλαντ. Το καλοκαίρι του ίδιου έτους συμμετείχε στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα εθνικών ομάδων Κ-17,οπού ξεχώρισε και πολλοί έκαναν λόγο για έναν νέο «Χάρι Κιούελ».
Δυστυχώς το ίδιο καλοκαίρι, σε μία χρονιά που έμοιαζε ονειρική για τον Ντίλαν, θα έρθει μία ανώμαλη προσγείωση στη σκληρή πραγματικότητα. Ήδη από τα μέσα του 2011, ο ίδιος είχε παρατηρήσει ένα εξόγκωμα κοντά στα γεννητικά του όργανα. Ο γιατρός του τον συμβούλεψε να μην ανησυχεί καθώς πίστευε πως επρόκειτο για μία κύστη.
Το σοκ του Ντίλαν Τομπίδης
Όλα πάγωσαν για τον ίδιο και την οικογένεια του όταν στο Μεξικό, σε ένα τυπικό έλεγχο ντόπινγκ, έμαθαν τα σοκαριστικά νέα. Ο Ντίλαν διαγνώστηκε με καρκίνο των γεννητικών οργάνων. Η «παγωμάρα» και η παθητικότητα ωστόσο δεν ήταν του στυλ του.
Ήταν αποφασισμένος να κερδίσει. Μία σειρά από επίπονες χημειοθεραπείες δεν τον σταματούσαν από το να προπονείται. Είχε προσπαθήσει αρκετά μέσα σε όλο αυτό που περνούσε να διατηρήσει τη φυσική του κατάσταση. Το ιατρικό και το προπονητικό τιμ των «Σφυριών» ήταν συνεχώς στο πλάι του. Το χαμόγελο του και η γενναιότητά του σύμφωνα με μαρτυρίες, δεν έδιναν σε κανέναν την εντύπωση ότι αυτός ο τύπος τα είχε παρατήσει.
Έτσι στις 25 Σεπτεμβρίου του 2012, η εντός έδρας ήττα της Γουέστ Χαμ από το Γουίγκαν για το Λιγκ Καπ δε θα ξεχαστεί ποτέ. Όχι για το αποτέλεσμα αλλά για τις στιγμές. Ένα παιδί που πάλευε με τον καρκίνο για παραπάνω από ένα χρόνο πέρασε ως αλλαγή, κάνοντας το όνειρο του πραγματικότητα. Ο Σαμ Άλαρνταϊς είχε επιβραβεύσει τον Ντίλαν γι’ αυτή τη γενναία μάχη. Όλο το Μπόλεϊν Γκράουντ ήταν «στο πόδι».
Όσον αφορά τις συγκρίσεις ο προπονητής του στην εθνική Αυστραλίας Γιαν Βερσλάιεν, τον παρομοίασε περισσότερο με τον Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς. «Είχε το ίδιο στυλ με τον Ζλάταν, ακόμα και στη συμπεριφορά, αλλά με καλό τρόπο. Ψηλός, τεχνικά καλός και με τα δύο πόδια, κινητικός. Συμμετείχε τόσο στην ανάπτυξη του παιχνιδιού όσο και στην άμυνα. Είχε μεγάλη αυτοπεποίθηση. Δεν ήταν υπερόπτης. Μπορεί να μην πετύχαινε τρεις φορές, όμως τη τέταρτη το είχε πετύχει. Αυτή τη νοοτροπία χρειάζεται ένας επιθετικός».
Δυστυχώς οι νέοι κύκλοι της χημειοθεραπείας δεν του επέτρεπαν ν’ αγωνιστεί. Ο ίδιος δεν άφηνε μέρα να πάει χαμένη. Δεν δέχονταν να τα παρατήσει. Είχε πει στους ογκολόγους ότι δε θα δεχτεί καμία απαισιόδοξη πρόβλεψη. Ακόμα κι όταν ο καρκίνος είχε κάνει μετάσταση το 2013, το μόνο του πρόβλημα ήταν ότι για τρεις μήνες δε θα μπορούσε να προπονηθεί.
Ίσως η μεγαλύτερη του απογοήτευση ήταν ότι δεν μπόρεσε να συμμετάσχει στο Παγκόσμιο Κύπελλο κάτω των 20 ετών στην Τουρκία. «Ήταν απαρηγόρητος» λέει η μητέρα του η Τρέισι. «Το να εκπροσωπήσει τη χώρα του ήταν κάτι που ανυπομονούσε να κάνει, σήμαινε πολλά για εκείνον. Έβλεπε τον εαυτό του σαν ηγέτη και ήθελε να καλλιεργήσει αυτό τον ρόλο με κάθε ευκαιρία». Η λύπη έδωσε την θέση της στην ελπίδα, όταν ο Ντίλαν συμμετείχε στην πρώτη του προετοιμασία με τα «Σφυριά» μετά από δύο χρόνια.
Η θέληση για την επιστροφή
Ο Ντίλαν είχε επανέλθει στα κιλά που ήταν πριν υποβληθεί στην επίπονη μάχη με τον καρκίνο και πίστευε πως είχε έρθει η ώρα της επιστροφής. Ο Ντίλαν ήταν όπως είχε δηλώσει «το πιο χαρούμενο παιδί που είχε καρκίνο». Ήθελε να τον θυμούνται για τα γκολ του και όχι για μία αρρώστια.
Δυστυχώς το Νοέμβριο το «τέρας» είχε επιστρέψει ξανά. Ο Ντίλαν υποβλήθηκε σε νέες χημειοθεραπείες προκειμένου να προλάβει το Πρωτάθλημα Εθνών της Ασίας κάτω των 22 ετών το Γενάρη του 2014. Τα παιχνίδια αυτά με την Αυστραλία, δυστυχώς θα ήταν οι τελευταίες ποδοσφαιρικές του παραστάσεις. Ο τότε αρχηγός της εθνικής Αυστραλίας Κέρτις Γκουντ θα δηλώσει λίγο μετά τον θάνατο του Ντίλαν:
« H τελευταία μου ανάμνηση από εκείνον είναι να πρεσάρουμε ψηλά και να προσπαθεί τόσο πολύ, ήταν απίστευτο το πως έτρεχε. Είχε 35 βαθμούς και δε σταματούσε να πιέζει. Είχαμε μείνει όλοι έκπληκτοι. Έλεγε πως δεν μπορούσε να δουλέψει όσο σκληρά μπορούσε, λόγω της αρρώστιας. Εγώ όμως είχα σοκαριστεί, διότι δούλευε ήδη πιο σκληρά από όλους, έδινε το 100%».
Επιστρέφοντας από το Ομάν που πραγματοποιήθηκε το τουρνουά, ο Ντίλαν έμαθε πως ο καρκίνος είχε προχωρήσει πολύ. Το προσωπικό του γενναίο ταξίδι, δυστυχώς σύντομα θα τελείωνε. Η κατάστασή του ήταν μη αναστρέψιμη. Στις 18 Απριλίου του 2014, η οικογένεια του ήταν δίπλα του, όταν η καρδιά του σταμάτησε να χτυπά.
Τρεις μέρες αργότερα η Γουέστ Χαμ θα φιλοξενήσει την Κρίσταλ Πάλας στο Μπόλεϊν Γκράουντ. Μέσα σε έντονα φορτισμένο κλίμα, η φανέλα με το νούμερο 38 θα αποσυρθεί για πάντα. Πρόκειται για μία τιμή η οποία έχει αποδοθεί μόνο στον θρυλικό Μπόμπι Μουρ, από την ομάδα του Ανατολικού Λονδίνου. Για την ιστορία στην αναμέτρηση εκείνη το μοναδικό γκολ είχε πετύχει , ο Αυστραλός Μάιλ Γέντινακ, με τον ίδιο να μην πανηγυρίζει λόγω της απώλειας του συμπατριώτη του.
Η απόσυρση της φανέλας του Ντίλαν Τομπίδης
Από εκείνη τη στιγμή, οι δεσμοί του Αυστραλού ποδοσφαιριστή με την οικογένεια του Ντίλαν θα γίνουν αρκετά ισχυροί. Ο Γέντινακ θα γίνει ο κεντρικός πρεσβευτής του «DT 38 Foundation». Ένα ίδρυμα που έχει δημιουργηθεί προς τη μνήμη του Ντίλαν κι αποτελεί μία τεράστια παρακαταθήκη της γενναίας μάχης του. Πλέον πολλοί δημοφιλείς άνθρωποι σε Αυστραλία και Αγγλία, συμμετέχουν μέσω του «DT 38» σε καμπάνιες για την πρόληψη του καρκίνου των γεννητικών οργάνων.
Ο Ντίλαν δε θα ξεχαστεί ποτέ από τη Γουέστ Χαμ. Οι φωτογραφίες του υπάρχουν στους τοίχους του προπονητικού κέντρου της ακαδημίας των «Σφυριών». Η κεντρική αίθουσα τακτικής ανάλυσης, έχει το όνομά του. Ένα άγαλμα στο Περθ, έχει αποτυπώσει το χαμόγελό του για πάντα.
Έχοντας παλέψει με το θηρίο δεν σταμάτησε στιγμή να χαμογελάει και να ελπίζει. Να προπονείται και να περιμένει τη στιγμή που θα μπορούσε να τρυπήσει τα δίχτυα με τη μπάλα. Ο Ντίλαν θα μπορούσε να πρωταγωνιστεί στην αγαπημένη του Γουέστ Χαμ. Θα μπορούσε να ηγείται της επίθεσης των «Κανγκουρό».
Δυστυχώς εδώ και εννέα χρόνια δε βρίσκεται στη ζωή. Ωστόσο ο τρόπος που αντιμετώπισε την ασθένειά του, το πνεύμα του και η παρακαταθήκη του, θα κοσμούν πάντα μια γωνιά των αναμνήσεων, των φίλων της Γουέστ Χαμ. Ο Ντίλαν είναι το αστέρι της Γουέστ Χαμ που «έσβησε» νωρίς.
Διαβάστε ακόμη στο egglezoi.gr:
