Οι «Εγγλέζοι» σε συνεργασία με το eStadio συνεχίζουν τη σειρά αφιερωμάτων «Στο πέταλο του eStadio» με ιστορίες σχετικές με τα σπουδαιότερα παιχνίδια κάθε σαββατοκύριακου!
Το πρωινό εκείνης της 22ας Μαρτίου του 2014 είχε μια παράξενη ηρεμία. Σαν ο Λονδρέζικος ουρανός να μην είχε αποφασίσει ακόμη τι πρόκειται να συμβεί. Στο Στάμφορντ Μπριτζ, όμως, η ατμόσφαιρα έβραζε. Δύο φιλοσοφίες, δύο χαρακτήρες, δύο ολόκληρες εποχές είχαν συγκεντρωθεί στο ίδιο γρασίδι.
Ο Αρσέν Βενγκέρ, στο χιλιοστό του παιχνίδι. Ο άνθρωπος ο οποίος νομίζαμε μικροί ότι είχε δώσει το όνομα στην ομάδα του (παραδεχτείτε το), είχε καθίσει χίλιες φορές στην άκρη του ίδιου πάγκου, χίλιες φορές με το ίδιο παλτό, την ίδια υπομονή. Απέναντί του, ο Ζοζέ Μουρίνιο, πάντα ανήσυχος, πάντα με τη σιγουριά κάποιου που διάβαζε τους αντιπάλους σαν ανοιχτό βιβλίο.
Ήταν ένα συναπάντημα δύο ανθρώπων που έβλεπαν το ποδόσφαιρο με διαφορετικά μάτια ανέκαθεν και δεν φοβόντουσαν να το δείξουν. Μία αντιπαλότητα που κέντησε μία χρυσή εποχή της Premier League.
Όταν άρχισε το παιχνίδι, η Τσέλσι μπήκε με μια απίστευτη αποφασιστικότητα. Σαν να χρωστούσε κάτι στον Αλσάτο. Πριν οι οπαδοί προλάβουν να καθίσουν στο καρεκλάκι τους, ο Σαμουέλ Ετό’ο βρήκε χώρο. Ένα κοντρόλ, μια στροφή, ένα σουτ που έμοιαζε να βγαίνει αβίαστα από μια βαθιά, ήσυχη αυτοπεποίθηση, αυτή του Special One, 1-0.
Ο Βενγκέρ έγνεψε ελαφρά, σαν να έλεγε «εντάξει, συμβαίνει». Αλλά δεν είχε περάσει ούτε ανάσα, και ο Αντρέ Σούρλε (τι να κάνει αυτή η ψυχή;) έκανε το 2-0. Η άμυνα της Άρσεναλ κομμένη στα δύο, σαν να πιάστηκε στον ύπνο. Παρεπιπτόντως, ο Σούρλε τρέχει γυμνός στο κρύο, δοκιμάζει τα όρια του εαυτού του, σαν να μην έχει πετύχει τίποτα στη ζωή του. Ωραίος τύπος.
Ας επιστρέψουμε στο ματς. Κάπου εκεί, στην άκρη του πλάνου, ο Μουρίνιο έκανε δύο μικρά βήματα πίσω και σταύρωσε τα χέρια. Ήταν η στάση του ανθρώπου που είχε δει αυτή την ταινία ήδη στο μυαλό του. Το παιχνίδι άρχισε να μοιάζει με κατηφόρα. Πως είναι όταν βλέπεις μία αγαπημένη σου ταινία και ξέρεις ποια θα είναι η επόμενη σκηνή; Ε αυτό.
Και στο 15’, ήρθε η σκηνή που θα έκαιγε κάθε ελπίδα. Ο Όξλεϊντ-Τσάμπερλεϊν άπλωσε το χέρι για να κόψει μια πορεία προς το γκολ. Ο διαιτητής είδε χέρι — αλλά όχι το σωστό. Έβγαλε κόκκινη στον Κιέραν Γκιμπς. Τόσο μακρινό στην εποχή του VAR, τόσο καλτ που δεν μπορείς να μην το εκτιμήσεις.
Μια στιγμή παρεξήγησης, μια λάθος ταυτότητα, μια αδικία που δεν μπορούσε να διορθωθεί.
Ο Βενγκέρ σηκώθηκε από τον πάγκο, άγγιξε για μια στιγμή το μέτωπό του. Σαν κάποιος που δεν μπορούσε να πιστέψει ότι, ακριβώς στη δική του μεγάλη μέρα, μια τόσο απλή κρίση μπορούσε να γίνει τόσο λάθος.
Ο Εντέν Αζάρ ευστόχησε στο πέναλτι. 3-0. Και το γήπεδο άρχισε να παίρνει την κλίση μιας ιστορίας που δεν γυρίζει.
Ο Όσκαρ σκόραρε λίγο πριν το ημίχρονο — 4-0. Ο τρόπος που η μπάλα γλίστρησε κάτω από τον Σέζνι είχε την αίσθηση της απόλυτης κόπωσης. Σαν η Άρσεναλ να είχε χάσει όχι μόνο την ισορροπία της, αλλά και τον χρόνο. Το δεύτερο ημίχρονο δεν έφερε λύτρωση. Η ανάπαυλα ήταν ο ορισμός του «Τρώμε κάτι και συνεχίζουμε;», που κάποτε είπε ο Λάζαρος στο «Είσαι το Ταίρι Μου».
Ο Όσκαρ βρήκε ξανά δίχτυα στο 66’, 5-0. Τα χέρια των παικτών της Άρσεναλ ακουμπούσαν τώρα στα γόνατα πιο συχνά. Κάποιοι κοιτούσαν με βλέμμα απλανές, σαν να προσπαθούσαν να κρατήσουν το μυαλό σταθερό μέσα στη θύελλα.
Και όταν ο Μοχάμεντ Σαλάχ έκανε το 6-0 στο 71’, η σιωπή στην πλευρά των φιλοξενούμενων δεν ήταν απλώς σιωπή ήττας — ήταν κάτι βαθύτερο. Ήταν το κενό ενός απογεύματος που ξέφυγε από κάθε έλεγχο.
Στην άκρη του γηπέδου, ο Μουρίνιο έμοιαζε ήρεμος, σχεδόν ακίνητος. Δεν πανηγύριζε υπερβολικά. Ίσως γιατί ήξερε ότι, όσο κι αν το βράδυ αυτό έγραφε για τη δική του ομάδα, θα έμενε κυρίως στη μνήμη ως η πιο δύσκολη μέρα του αντιπάλου.
Ο Βενγκέρ στεκόταν με τα μάτια χαμηλωμένα. Πίσω από το παλτό του, πίσω από τις χίλιες στιγμές του στον πάγκο, υπήρχε κάτι ανθρώπινο: η αποδοχή ότι ακόμη και οι μεγαλύτεροι έχουν μέρες όπου το ποδόσφαιρο στρέφεται εναντίον τους χωρίς εξήγηση.
Όταν ο διαιτητής σφύριξε τη λήξη, ο κόσμος σηκώθηκε. Οι μπλε για να πανηγυρίσουν· οι κόκκινοι -όσοι είχανε μείνει- γιατί δεν άντεχαν άλλο.
Στα αποδυτήρια της Άρσεναλ, η σιωπή είχε σίγουρα μεγαλύτερο βάρος από τα έξι γκολ. Κι όταν τελικά ο Αρσέν Βενγκέρ μίλησε, οι λέξεις του ακούγονταν σαν παραδοχή ήττας πολύ βαθύτερης από ένα σκορ: «Αυτό είναι λάθος μου» είπε, χωρίς να προσπαθήσει να προστατευτεί πίσω από δικαιολογίες . Λίγο αργότερα πρόσθεσε με αφοπλιστική ειλικρίνεια: «Μας έδωσαν ένα καλό ξύλο σήμερα» — λόγια που παραδέχονταν ότι η μέρα αυτή ήταν μια από τις πιο δύσκολες της καριέρας του . Δεν εμφανίστηκε καν στην καθιερωμένη συνέντευξη Τύπου· η απουσία του ήταν κι αυτή μια δήλωση, ίσως πιο ηχηρή από τις ίδιες του τις λέξεις .
Δίπλα, στο στρατόπεδο της Τσέλσι, ο Ζοζέ Μουρίνιο δεν έδειχνε διάθεση να απαλύνει το πλήγμα του αντιπάλου. «Να λυπάμαι για τι; Αυτό είναι ποδόσφαιρο. Αν μπορείς να κερδίσεις 5-0, δεν κερδίζεις 4-0» είπε, σαν να ήθελε να ορίσει ξανά το νόημα της αμείλικτης αποτελεσματικότητας . Ήταν μια φράση που ταίριαζε τέλεια στη δημόσια περσόνα του — και ταυτόχρονα ένα καρφί ακόμη, καρφωμένο στην ήδη πληγωμένη αξιοπρέπεια του αντιπάλου.
Εκείνη η μέρα δεν έγραψε ένα σκορ. Έγραψε ένα ρήγμα ανάμεσα στις δύο φιλοσοφίες, δύο ανθρώπινες πορείες, δύο τρόπους να βλέπεις το παιχνίδι, δύο τρόπους για να διηγηθείς μία ιστορία! Μια ιστορία από αυτές που μόνο η Premier League δίνει.
Εσύ μπορείς να κλείσεις θέση στο E-Stadio ώστε να παρακολουθήσεις το μεγάλο ντέρμπι με τα φιλαράκια σου! Ακόμα να κατεβάσεις την εφαρμογή;
Διαβάστε ακόμα στο egglezoi.gr: Ημερολόγιο FPL GW13
