Σαν σήμερα, στις 10 Μαΐου του 1978, η Liverpool κατακτούσε για δεύτερη φορά την κορυφή της Ευρώπης. Το egglezoi.gr θυμάται…
Η σχέση της Liverpool με το Champions League είναι κάτι παραπάνω από γνωστή. Η δίψα της όμως για τον τίτλο παραμένει άσβεστη. Αυτό άλλωστε είναι το πεπρωμένο της. Πριν από 40 και πλέον χρόνια άλλωστε, μια μέρα σαν τη σημερινή, η Liverpool κατακτούσε το δεύτερο σερί της κύπελλο με τα «μεγάλα αυτιά», γιγαντώνοντας την δυναστεία της για την τότε εποχή.
Μια χρονιά πίσω, το 1977, η Liverpool κατακτούσε το πρώτο της Κύπελλο Πρωταθλητριών (όπως λεγόταν τότε το Champions League) στη Ρώμη κόντρα στην Borussia Monchengladbach. Αυτή, όπως απεδείχθη, ήταν η απαρχή μιας δυναστείας, καθώς οι «Κόκκινοι» στη συνέχεια αποτέλεσαν μεγαθήριο της εποχής, σαρώνοντας τα πάντα σε ευρωπαϊκό και εγχώριο στερέωμα.
Τον Μάιο του 1978 λοιπόν, ο τελικός ήταν προγραμματισμένος να πραγματοποιηθεί στο Λονδίνο. Περαιτέρω κίνητρο για την πρωταθλήτρια Ευρώπης Liverpool λοιπόν, μιας και ο τελικός επρόκειτο να γίνει σε εγχώριο έδαφος. Η αποχώρηση του Kevin Keegan το καλοκαίρι του 1977 από το Μεγάλο Λιμάνι, ώθησε τους «Κόκκινους» στο να αποκτήσουν τον 26χρονο τότε Kenny Dalglish για να καλύψουν το κενό. Ουδείς φανταζόταν ότι ο νεαρός που ερχόταν από την Celtic, θα έγραφε το όνομά του με χρυσά γράμματα στην ιστορία του κλαμπ. Άλλοι δύο Σκωτσέζοι αποτέλεσαν επενδύσεις της Liverpool εκείνο το καλοκαίρι, καθώς οι Alan Hansen και Graeme Souness ντύθηκαν στα «κόκκινα».
Πρώτο εμπόδιο λοιπόν για την υπεράσπιση του «στέμματος», ήταν για την Liverpool η Dynamo Dresden στον δεύτερο γύρο της διοργάνωσης. Το επιβλητικό 5-1 του πρώτου ματς στο Anfield δεν επισκιάστηκε από την ήττα με 2-1 στην Ανατολική Γερμανία και ο σύλλογος του Merseyside ήδη ετοιμαζόταν για τα προημιτελικά.
Εκεί το εμπόδιο ήταν σαφώς πιο απαιτητικό, καθώς στο δρόμο των «Κόκκινων» βρέθηκε η πρωταθλήτρια Πορτογαλίας Benfica. H νίκη στο πρώτο ματς του Da Luz όμως απλοποίησε τη δουλειά, η οποία ολοκληρώθηκε με το εμφατικό 4-1 του Anfield. Κάπως έτσι, οι τότε πρωταθλητές Ευρώπης βρέθηκαν στα ημιτελικά, όπου ένας παλιός γνώριμος τους περίμενε.
Το remake του τελικού του 1977 ήταν γεγονός. Η Liverpool ετίθετο αντιμέτωπη με την Gladbach, εις βάρος της οποίας έκανε «σεφτέ» στα Κύπελλα Πρωταθλητριών έναν χρόνο πίσω. Οι Γερμανοί ζητούσαν εναγωνίως ρεβάνς από τους «Κόκκινους» και το πρώτο παιχνίδι του Bokelbergstadion αντιμετωπίστηκε ως μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να τα καταφέρουν. Πράγματι, η Borussia επικράτησε με 2-1 και η ρεβάνς έκανε τη κατάσταση δύσκολη για την Liverpool.
Στο Anfield όμως η Liverpool ήταν «καταιγίδα». Οι «Κόκκινοι» συνέτριψαν με 3-0 την γερμανική ομάδα και πήραν το εισιτήριο για τον τελικό του Wembley. Εκεί θα συναντούσαν την Club Brugge, η οποία είχε συντελέσει την δική της υπέρβαση στη διοργάνωση. Οι πρωταθλητές Βελγίου είχαν αποκλείσει κατά σειρά την φινλανδική Kuopion Palloseura (νίκες με 4-0 και 5-2 εκτός και εντός αντίστοιχα), τον Παναθηναϊκό με νίκη 2-0 στο Βέλγιο, παρά το 0-1 της Αθήνας, την Atletico Madrid με νίκη 2-0 εντός και ήττα 2-3 στην Ισπανία και υπερέβησαν εαυτούς απέναντι στην Juventus, νικώντας 2-0 στο Βέλγιο στη ρεβάνς της ήττας με 1-0 στο Τορίνο.
O τελικός του Wembley ήταν μια ενδιαφέρουσα ιστορία. Η Brugge είχε εκτός δύο σημαντικότατους παίκτες, τον φορ Raoul Lambert και τον μέσο Paul Courant, αλλά η «γάτα» των πάγκων Ernst Happel πόνταρε πολλά στον εαυτό του και στους διαθέσιμους ποδοσφαιριστές. Κάπως έτσι επέλεξε να ακολουθήσει τις τακτικές που επέφεραν την πρόκριση επί της «Juve», με την ελπίδα πως το ταξίδι του στο Wembley θα συνοδευόταν με τον πρώτο επιτυχημένο ευρωπαϊκό τελικό των Βέλγων.
H Liverpool στον αντίποδα, είχε την «αύρα» της εξέδρας να αντιτάξει. H απουσία του Tommy Smith ήταν σημαντική για τον Bob Paisley, ωστόσο το υλικό των «Κόκκινων» παραήταν εξαιρετικό για ανησυχίες. Το παιχνίδι κύλησε νωθρά στο πρώτο του μέρος. Η Brugge υπηρέτησε καλά το αμυντικό της πλάνο, με την Liverpool να πρεσάρει παραπάνω προς το φινάλε του ημιχρόνου, δημιουργώντας κάποιες ευκαιρίες. Οι «Κόκκινοι» ωστόσο δεν σκόραραν και κάπως έτσι οι δύο ομάδες πήγαν στα αποδυτήρια με το «μηδέν» στη πλάτη.
H επανάληψη είχε καλύτερο ρυθμό, η Liverpool κυνήγησε το γκολ και το βρήκε στο 64΄ με τον Kenny Dalglish, ο οποίος εκμεταλλεύτηκε την πάσα του Souness στο ύψος του πέναλτι, νικώντας τον Jensen. Αυτό το γκολ αποδείχθηκε αρκετό για την ομάδα του Μεγάλου Λιμανιού, η οποία έγινε ο πρώτος βρετανικός σύλλογος που κατακτά δύο σερί φορές το Κύπελλο Πρωταθλητριών.
Η κυριαρχία του αγγλικού ποδοσφαίρου στο ευρωπαϊκό στερέωμα εκείνη την εποχή ήταν αδιαμφισβήτητη, όπως και δίχως αμφιβολία η Liverpool της δεκαετίας 1976-1986 ήταν μια ομάδα «χάρμα ιδέσθαι». Εκείνοι οι καιροί έχτισαν την υστεροφημία του κλαμπ, μια υστεροφημία που καλείται να επιβεβαιώνει κάθε χρονιά, όπως μεμονωμένα έπραξε και στο παρελθόν.
[embedyt] https://www.youtube.com/watch?v=wLSSTA4ugfY[/embedyt]
Liverpool – Club Brugge 1-0 (Dalglish 64΄)
10 Μαΐου 1978, Wembley
Liverpool (Bob Paisley): Ray Clemence – Phil Neal, Phil Thompson, Alan Hansen, Emlyn Hughes (αρχηγός) – Jimmy Case (63΄ Steve Heighway), Terry McDermott, Graeme Souness, Ray Kennedy – Kenny Dalglish, David Fairclough
Club Brugge (Ernst Happel):Birger Jensen – Fons Bastijns (αρχηγός), Georges Leekens, Eduard Krieger, Gino Maes (80΄ Jos Volders) – Julien Cools, Rene Vandereycken, Lajos Ku (58΄ Dirk Sanders), De Cubber – Jan Simoen, Jan Sorensen
