Ο Δημήτρης Κριθαρέλλης, συντάκτης του egglezoi.gr, είχε τη τύχη να βρεθεί στο συναρπαστικότερο παιχνίδι της 11ης αγωνιστικής και να μιλήσει με τους φίλους μιας ιστορικής ομάδας του Λονδίνου, της West Ham.
Πρόλογος
Βρισκόμενος στην Αγγλία για να επισκεφτώ τον αδερφό μου που σπουδάζει, δεν έχασα την ευκαιρία να παρακολουθήσω από κοντά ένα παιχνίδι του καλύτερου πρωταθλήματος στο κόσμο. Η 11η αγωνιστική είχε περιορισμένες λονδρέζικες επιλογές για μένα: Στο Emirates έχω πάει ήδη δυο φορές, κι επίσης σε παιχνίδι με τη Liverpool τα εισιτήρια θα ήταν δυσεύρετα και ακριβά. Οπότε είτε Chelsea – Crystal Palace είτε West Ham – Burnley. Και αφού το πρώτο ήταν ήδη sold out αλλά και η West Ham πολύ συμπαθής σε μένα ελέω Football Manager, βρεθήκαμε καθ’οδόν προς London Stadium!
Το στάδιο
Η West Ham μετακόμισε στο London Stadium από το Upton Park (ή Boleyn Ground) το 2016. Χτίστηκε το 2011 για τους Ολυμπιακούς αγώνες που διεξάχθηκαν στο Λονδίνο τον επόμενο χρόνο. Είναι χωρητικότητας 57000 έως 66000 θέσεων, μια σημαντική αναβάθμιση από την ιστορική της έδρα που ήταν 34000 και χτισμένο το 1904. Βρίσκεται στο Stratford του ανατολικού Λονδίνου και κατεβαίνοντας από τον ομώνυμο σταθμό έχεις 15-20 λεπτά περπάτημα μέχρι τις θύρες ανάλογα σε ποια είσαι. Πριν όμως φτάσεις στον περιβάλλοντα χώρο υπήρχε σοβαρός σωματικός έλεγχος. Οι security ψάχνανε ακόμα και παππούδες και γιαγιάδες, φυσιογνωμίες ανύποπτες ότι θα έκαναν φασαρία, απτόητοι από την ουρά που είχε μαζευτεί. Ευτυχώς που ήθελα να πάμε νωρίτερα στο γήπεδο για να αγοράσω κάτι από τη μπουτίκ, ειδάλλως θα είχαμε αργήσει. Εν τέλει, μόλις δέκα λεπτά πριν την έναρξη βρισκόμασταν στις θέσεις μας. Σημειωτέον, τα τουρνικέ είναι τόσο στενά που όχι κάποιος να μπει τζάμπα μαζί σου δε μπορεί, ούτε ο ίδιος δε χωράς καλά καλά αν έχεις τα κιλάκια σου!
[embedyt] https://www.youtube.com/watch?v=ac7C0a-TonM[/embedyt]
Για να είμαι ειλικρινής, είχα άγχος για το πόσο καλές θέσεις έκλεισα δεδομένου ότι το γήπεδο φτιάχτηκε για αγώνες στίβου αλλά και συναυλίες. Ήμαστε πολύ κεντρικά αλλά ψηλά όμως ευτυχώς έβλεπες αρκετά καλά. Το αρνητικό ήταν ότι, όπως κι εμείς, έτσι και οι γύρω μας ήταν τουρίστες που αγόρασαν τα εισιτήρια online οπότε ήμασταν σε ένα αρκετά ήσυχο σημείο του γηπέδου. Αυτό όμως διορθώθηκε στο β’ ημίχρονο!
Φόροι τιμής
Ένα σεντόνι διαφορετικό από αυτά που έχουμε συνηθίσει κάλυπτε τη σέντρα. Η παπαρούνα είναι σύμβολο των πεσόντων του 1ου Παγκοσμίου Πολέμου και κάθε Νοέμβριο, οι Βρετανοί τη φοράνε στο πέτο τους με περηφάνια γι αυτούς που θυσιάστηκαν για την ελευθερία τους. Για τους ήρωες του πολέμου αλλά και τον τραγικό χαμό του ιδιοκτήτη της Leicester City, Vichai Srivaddhanaprabha, παίχτηκε πολεμικό εμβατήριο και κρατήθηκε ενός λεπτού σιγή, κάτι που τηρήθηκε ευλαβικά από όλους.
Το ματς – Πρώτο ημίχρονο
Η West Ham έπιασε από τον «λαιμό» τη – προβληματική φέτος – Burnley, με πίεση ψηλά. Το pressing αυτό έφερε καρπούς μόλις στο 12ο λεπτό, όταν ο αγαπημένος της εξέδρας Marco Arnautovic έκλεψε τη μπάλα από τον Tarkowski και στο τετ α τετ με τον Joe Hart δε συγχώρησε. 1-0! Ο ίδιος έχασε μεγάλη ευκαιρία να διπλασιάσει τα τέρματα του λίγα λεπτά αργότερα μετά από εξοχή κάθετη πάσα του Felipe Anderson. Ο Hart του είπε όχι σε σουτ από τα αριστερά. Τα «Σφυριά» παίζανε με κάτω τη μπάλα, κι αυτό άρεσε στην εξέδρα, η οποία όμως δεν έδινε διαρκή παλμό, παρά μόνο όταν υπήρχαν προϋποθέσεις για ευκαιρία. Ιδίως από το 30′ και μετά, όταν ο ρυθμός έπεσε, πολλές φορές ακούγονταν περισσότερο οι περίπου 2000 (!) οπαδοί της Burnley. Και σε μια ανύποπτη φάση στο 45′, o Westwood έβγαλε μόνο του τον Gudmundson κι αυτός πλάσαρε σωστά για το 1-1 λίγο πριν τη λήξη του ημιχρόνου. Ένα πλασματικό σκορ αφού η Burnley μονίμως αμυνόταν, έβγαινε μπροστά μόνο με γιόμες, και ουσιαστικά ισοφάρισε στη πρώτη κάθετη μπαλιά και το πρώτο σουτ στο στόχο.
Διάβασε επίσης: Όταν το «blowing bubbles» μπήκε στις ζωές μας
Ημίχρονο – Συνέντευξη με φίλους της West Ham
Στο ημίχρονο σχεδόν το μισό γήπεδο έσπευσε να εξοπλιστεί με μπύρες και «βρώμικο». Εκεί έφαγα με πέντε λίρες το χειρότερο Burger της ζωής μου. Μόνο ψωμί και μπιφτέκι και άθλιες πατάτες, ούτε καν κέτσαπ ή τυρί!
Όμως αυτό δε με απέτρεψε από το να μιλήσω με κάποιους φίλους της West Ham και να τους κάνω κάποιες ερωτήσεις! Ο πρώτος ήταν ο Darren!
ΔΚ: «Darren, υποστηρίζεις τη West Ham. Έχει να κάνει με το ότι κατάγεσαι από συγκεκριμένη μεριά του Λονδίνου, ή απλώς έγινες ότι ήταν ο πατέρας σου;».
Darren: «Από την οικογένεια συγκεκριμένα από τον θείο μου. Αλλά επίσης μου άρεσαν τα χρώματα της ομάδας από μικρός, από πέντε χρόνων».
ΔΚ: «Είναι κάτι ξεχωριστό για σένα το να υποστηρίζεις West Ham; Αντιπροσωπεύει κάτι παραπάνω από τη Chelsea για παράδειγμα;».
Darren: «Υποστηρίζω τη West Ham όλη μου τη ζωή και αυτό δε θα αλλάξει ποτέ. Κάθε ομάδα σημαίνει κάτι διαφορετικό για τον καθένα, για μας είναι μέρος της ζωής μας. Πάντοτε θα υποστηρίζω αυτή την ομάδα, οπότε το ίδιο και τα παιδιά μου. Έχω έρθει εδώ με τη κόρη μου (σ.σ. 10 ετών περίπου), έχω δύο κόρες κι ένα γιο και είμαστε West Ham. Δε θα μπορούσαν να υποστηρίζουν άλλη ομάδα, ακόμα κ αν ήταν μεγαλύτερη».
ΔΚ: «Φέτος η ομάδα έδωσε περίπου 100 εκατομμύρια ευρώ για μεταγραφές, όμως μέχρι στιγμής κάνετε μια μέτρια σεζόν. Τι πιστεύεις ότι φταίει;».
Darren: «Για να είμαι ειλικρινής, εγώ είμαι χαρούμενος, γιατί συγκριτικά με πέρυσι, είναι καλύτερα, παίζουμε καλύτερο ποδόσφαιρο. Το βλέπεις κι εσύ, το είδες και σήμερα, οι παίχτες έχουν χημεία, καλύτερες πάσες, και καλύτερες κινήσεις χωρίς τη μπάλα. Οπότε το βλέπω θετικά, παρόλο που δεν παίρνουμε τα αποτελέσματα, κάνουμε καλές εμφανίσεις. Κοίτα, όταν είσαι φαν της West Ham, το βλέπεις χρονιά με τη χρονιά. Δε θα είμαστε ποτέ οι καλύτεροι, αλλά αγαπάμε την ομάδα και θέλουμε να τη βλέπουμε να βελτιώνεται».
ΔΚ: «Όπως τη χρονιά με τον Payet δηλαδή…».
Darren: «Ω ναι, φανταστική! Η τελευταία χρόνια στο Upton Park ήταν μαγική, απλά μαγική. Δεν έχανες παιχνίδι τότε για τίποτα στο κόσμο!».
ΔΚ: «Darren, σ ευχαριστώ πολύ!».
Μετά τον Darren είχα δύο αποτυχημένες προσπάθειες, αφού έπεσα σε τουρίστες που έρχονταν για πρώτη φορά στο γήπεδο, δείγμα, πόσο πλέον τουριστικό προϊόν είναι πλέον η Premier League. Τελικά, ο Pat, περίπου 70 χρόνων, χάρηκε πολύ να απαντήσει στις ερωτήσεις μου:
ΔΚ: «Ποιος είναι ο μεγαλύτερος αντίπαλος της West Ham?».
Pat: «Ξεκάθαρα η Tottenham».
ΔΚ: «Γιατί Tottenham; Σας χωρίζει κάτι συγκεκριμένο;».
Pat: «Γιατί είναι πολύ κοντά μας (γέλια). Δεν θεωρώ πως υπάρχει κάποιος λόγος όσον αφορά τη κουλτούρα πλέον, όχι όπως παλιά. Απλώς είναι οι πιο κοντινοί μας που υποστηρίζουν άλλη ομάδα!».
ΔΚ: «Φαίνεστε να έχετε δει πολύ West Ham στη ζωή σας. Ποιος είναι ο καλύτερος παίχτης που έχει φορέσει ποτέ τη φανέλα με τα “Σφυριά”;».
Pat: «Θa έλεγα ο Trevor Brooking. Είναι παλιός ίσως δεν τον ξέρεις (σ. Σ. Όντως δεν τον ήξερα!). Νομίζω έπαιζε μέχρι τα 80’s αν δε κάνω λάθος, πάνε τόσα χρόνια. Ήταν καταπληκτικός. Και πιστός στην ομάδα, νομίζω έχει τις περισσότερες συμμετοχές από οποιονδήποτε. Κι έβαλε το νικητήριο γκολ τότε στον τελικό του FA Cup. (σ. Σ. Το τρίτο κ τελευταίο εγχώριο τρόπαιο της ομάδας, το 1980 απέναντι στην Arsenal)».
ΔΚ: «Πολύ ενδιαφέρον, θα το ψάξω, Pat καλή συνέχεια σ’ευχαριστώ».
Ας συμπληρώσουμε λοιπόν το ταξίδι μας στη καλύτερη περίοδο της ομάδας με το παρακάτω αφιέρωμα στον Trevor Brooking του οποίου το όνομα έχει δοθεί στο ανατολικό πέταλο του σταδίου.
[embedyt] https://www.youtube.com/watch?v=xUlHRuwZGb4[/embedyt]
[embedyt] https://www.youtube.com/watch?v=-ZzFtjgtMvU[/embedyt]
Τέλος μίλησα με έναν πατέρα και γιο, τον Phil και τον Josh αντίστοιχα.
ΔΚ: «Πόσο χειρότερα είναι να βλέπεις τα παιχνίδια σε αυτό το στάδιο αντί στο Upton Park;».
Phil: «Πολύ, πολύ χειρότερα. Καθόλου ατμόσφαιρα. Πολύ μεγάλο. Εκεί που ήμασταν, ο χώρος ήταν πιο μικρός και κοντά στον αγωνιστικό χώρο και είχε ατμόσφαιρα».
Josh: «Μεγάλες παρέες ατόμων έρχονταν για το παιχνίδι και μόνο, να φωνάξουν και να τραγουδήσουν με τον διπλανό τους. Τώρα έχει πολύ κόσμο που μιλάνε για άσχετα θέματα, δε τραγουδάνε, απλώς συζητάνε μεταξύ τους. Και είμαστε πιο αποξενωμενοι, δεν υπάρχει συντροφικότητα…».
Phil: «Πολύς κόσμος έρχεται εδώ που δε πήγαινε γήπεδο παλιά. Το Upton Park χωρούσε 32000 και αυτό χωράει 60000. Ολος αυτός ο έξτρα κόσμος, έρχεται απλώς να δει ένα κάποιο παιχνίδι. Πολλοί δεν είναι καν West Ham, και δε θα φωνάξουν για τη West Ham. Οπότε δε χρειάζεται όλος αυτός ο κόσμος στο γήπεδο. Συζητάνε για το τελευταίο iPhone και δε συγκεντρώνονται στο παιχνίδι. Έτσι το γήπεδο δεν έχει παλμό και συντροφικότητα».
ΔΚ: «Ποιος είναι ο καλύτερος παίχτης που είχατε ποτέ;».
Phil & Josh με μια φωνή: «PAOLO DI CANIO!».
Phil: «Πολύ παθιασμένος παίχτης. Τα έδινε όλα στο γήπεδο, σε κάθε παιχνίδι. Αγαπούσε την ομάδα πολύ, και το πάθος του δεν το είχε κανένας παίχτης από τότε. Φανταστικός».
ΔΚ: «Ποιος είναι ο μεγαλύτερος σας αντίπαλος;».
Josh: «Είναι η Milwall λόγω της ιστορίας, αλλά τελευταία είναι η Tottenham. Σίγουρα η Millwall όμως ιστορικά είναι ο μεγάλος μας αντίπαλος απλώς είναι παλιά ιστορία και τώρα είναι σε χαμηλή κατηγορία. Δε ξέρω καν ακριβώς τον ιστορικό λόγο».
Phil: «Ναι, με τη Millwall πάει πολύ, πολύ παλιά, όταν αυτοί είχαν τις αποβάθρες από την μία μεριά του Τάμεση και τα μεταλλουργεία, τα Ironworks, είχαν τις απέναντι αποβάθρες. (σ.σ. Ironworks FC ήταν η αρχική ονομασία της ομάδας όταν ιδρύθηκε το 1895, και το 1900 έγινε West Ham United). Οι εργάτες των δύο πλευρών είχαν μεγάλη κόντρα μεταξύ τους. Τόσο παλιά πηγαίνει».
ΔΚ: «Οπότε δεν είναι μυθοπλασία από τη ταινία;».
Phil: «Όχι όχι, όλα ισχύουν απλώς είναι πολύ παλιά, τώρα είναι η Tottenham πλέον».
Josh: «Ναι. Το παιχνίδι κυπέλλου τις προάλλες θέλαμε οπωσδήποτε να το κερδίσουμε και μας πόνεσε η ήττα».
ΔΚ: «Σας ευχαριστώ πολύ και τους δύο».
Josh & Phil: «Εμείς ευχαριστούμε, είναι πολύ ενδιαφέρον αυτό που κάνεις και χαιρόμαστε πολύ που βοηθήσαμε!».
Το ματς – 2ο ημίχρονο
Με τις συνεντεύξεις επέστρεψα στη κερκίδα στο 52ο λεπτό, όμως δεν έχασα κάτι σημαντικό. Με τον αδερφό μου βρήκαμε δύο κενές θέσεις πιο χαμηλά, οπότε είχαμε ακόμα καλύτερο οπτικό πεδίο αλλά και Άγγλους κατόχους διάρκειας κοντά μας. Οι αριθμοί στις θέσεις τηρούνται αυστηρά, δε μπορούσαμε να κάτσουμε οπουδήποτε στο α’, θα μας σήκωναν αν έρχονταν οι κάτοχοι του εισιτηρίου.
Η West Ham δεν άλλαξε το πλάνο της. Συνέχισε να πιέζει ψηλά και να δημιουργεί επικίνδυνες καταστάσεις στα καρέ της Burnley. Και σε αντίθεση όμως με το α’ ημίχρονο, ο κόσμος έσπρωχνε την ομάδα περισσότερο. Αναπόφευκτα το 2-1 έγινε σε μια γρήγορη επίθεση από το κέντρο με μαέστρο πάλι τον Arnautovic, τον Diangana να σερβίρει και τον Felipe Anderson να πλασάρει άψογα από τα αριστερά.
Η Burnley όμως κατάφερε να ξανα-ισοφαρίσει! Μετά από κόρνερ, κι ενώ η West Ham είχε καμία δεκαριά ανεκμετάλλευτα, ο Chris Wood εκμεταλλεύτηκε το ύψος του και σκόραρε με κεφάλια.
Τίποτα όμως δε πτόησε ούτε τους παίχτες του Pellegrini ούτε την εξέδρα, που πίστευαν ότι απλώς δε γινόταν να χαθεί αυτό το ματς. Ο κόσμος βροντοφώναζε «Come On You Irons», χειροκροτούσε στις επιθέσεις και γιουχάριζε τον αντίπαλο διαρκώς. Οπότε λίγα λεπτά μετά, ο Felipe Anterson και πάλι από τα αριστερά έστειλε τη μπάλα στα δίχτυα μετά από σουτ του Arnautovic που κόπηκε. Οι δύο τους ήταν με διαφορά το Α και το Ω της ανάπτυξης της West Ham, η οποία δεν εγκατέλειψε ποτέ το σχέδιο της να παίζει με τη μπάλα κάτω, και να τολμά το ένας εναντίον ενός, αφού οι αντίπαλοι της ήταν αργοί αλλά ψηλοί.
[embedyt] https://www.youtube.com/watch?v=i8B5UzNoVxQ[/embedyt]
Πάντως αμυντικά η ομάδα θέλει δουλειά αφού σε μια επέλαση από τα αριστερά ο Ward πέρασε σαν σταματημένο τους αντιπάλους, σέντραρε στο κεφάλι του Wood κ αυτός από πλεονεκτική θέση έστειλε τη μπάλα στο δοκάρι, χάνοντας μοναδική ευκαιρία για το 3-3.
Το 4-2 ήταν φυσικό επακόλουθο όταν τα «νταμάρια» της Burnley βγήκαν μπροστά. Σε μια αντεπίθεση στις καθυστερήσεις, οι νεοεισαχθέντες Antonio και Chicharito συνδυάστηκαν και ο τελευταίος «εκτέλεσε» τον Hart στο ένας με έναν.
Αγχωτική αλλά δίκαιη νίκη και 6 γκολ μπροστά μου! Καθόλου άσχημα! Το παιχνίδι ήταν συναρπαστικό και δεν ειχα μυαλό να βιντεοσκοπώ όσο θα ήθελα!
Λήξη – Επίλογος
Η λήξη βρήκε όλο το γήπεδο να χειροκροτά τους πρωταγωνιστές της υπεροχής παράστασης που παίχτηκε στο χορτάρι, και να τραγουδά το «I’m Forever Blowing Bubbles». Παρά τα παράπονα των Josh και Phil παραπάνω, το γήπεδο έχει πολύ καλή ακουστική και υπήρχαν στιγμές που το COYI αντηχούσε πολύ δυνατά, δημιουργώντας εντυπωσιακό κλίμα, όμως είναι αλήθεια πως ο παλμός όντως δεν είχε διάρκεια. Ο συγκεκριμένος αγώνας είχε 55.850 άτομα προσέλευση, ένα νούμερο που προσωπικά το βρίσκω τρομακτικό αν αναλογιστεί κάνεις ποιες ομάδες έπαιζαν, και ενδεικτικό του μεγέθους του Αγγλικού ποδοσφαίρου σε συγκριτικά με χώρες όπως τη δική μας. Το ποδόσφαιρο είναι πραγματικά κομμάτι της ζωής των ανθρώπων αυτών: Έβλεπες ζευγάρια ηλικιωμένων ναι αποχωρούν από το γήπεδο, οικογένειες με παιδιά, πολλές γυναίκες να φορούν τη φανέλα ή κασκόλ της ομάδας. Φυσικά, οι της Burnley μπορούσαν άνετα να περπατούν ανάμεσα στους φίλους τις West Ham και να πάρουν μαζί το μετρό.
Ήταν επίσης εντυπωσιακό πόσοι πολλοί security υπήρχαν εντός κι εκτός του γηπέδου που δεν σου επέτρεπαν να διανοηθείς να δημιουργήσεις οποιοδήποτε φασαρία.
[embedyt] https://www.youtube.com/watch?v=YoiMVv9DUd8[/embedyt]
Η West Ham ίσως να μη καταφέρει ποτέ να πρωταγωνιστήσει στο αγγλικό πρωτάθλημα, ιδίως όπως έχει διαμορφωθεί το σύγχρονο ποδόσφαιρο και όπως έχουν γιγαντωθεί οι μεγάλοι σύλλογοι. Έχει μικρότερη οπαδική βάση από τους τρεις τουλάχιστον λονδρέζικους συλλόγους, πλούσια ιστορία αλλά από την φτωχική μεριά του Λονδίνου, και σχεδόν άδεια τροπαιοθήκη.
Έχει όμως κερδίσει τη αγάπη μου, αφού είναι μια ομάδα που διατηρεί τον χαρακτήρα της, κι έχει οπαδούς που την πονάνε και την υποστηρίζουν, χωρίς να μετράνε κατακτήσεις, νίκες, ήττες, ή το τι κάνει το αντίπαλο δέος. Ουσιαστικά η West Ham ίσως είναι μια μικρογραφία του αγγλικού ποδοσφαίρου.
Κλείνοντας λοιπόν, please turn the volume up!
Συντάκτης: Δημήτρης Κριθαρέλλης
