Στο ποδόσφαιρο μια ήττα δεν φέρνει την καταστροφή, ωστόσο είναι μια καλή ευκαιρία για εσωτερική αναζήτηση και αυτοκριτική.
Γυναίκα αλλάζεις, αυτοκίνητο επίσης, ακόμη και φίλους μερικές φορές… ομάδα δεν αλλάζεις ποτέ. Ξεκινώντας με αυτή την παραδοχή θα προσπαθήσουμε να αναλύσουμε την «αρρωστημένη» κατάσταση που επικρατεί στον σύλλογο της Chelsea τα τελευταία 15 χρόνια.
Εν έτη 2018, το ποδόσφαιρο δεν θα μπορούσε να μην αλλάξει σε όλο αυτό τον κυκεώνα εξελίξεων και αλλαγών σε όλα τα επίπεδα. Επιφανείς επιχειρηματίες εισχώρησαν σε αυτό και ως ένα βαθμό το άλλαξαν. Στο Νησί και στον κόσμο της Premier League τα χρήματα άλλαξαν τις ισορροπίες, ωστόσο όπως και στη ζωή τα χρήματα δεν είναι το παν, θα πρέπει να ξέρεις πότε και με ποιον τρόπο να τα χρησιμοποιείς.
Η ήττα της Chelsea από τη Leicester City στο δυτικό Λονδίνο μπορεί να μην φέρνει τη καταστροφή στο στρατόπεδο του ”Mister 33”, ωστόσο μόνο τυχαία δεν λογίζεται. H Chelsea βρίσκεται εκτός διεκδίκησης του τίτλου πριν ακόμη και τη Boxing Day, ενώ ταυτόχρονα δεν συμμετέχει στο φετινό Champions League κάτι το όποιο συμβαίνει για δεύτερη φορά τα τελευταία τρια χρόνια. Έχοντας δεχθεί την ανικανότητα των επιθετικών του, ο Maurizio Sarri επιλέγει τον Hazard σε ρόλο ”False 9”, μια κίνηση πραγματικά απόγνωσης, που αναγκάζει ακόμη και ανθρώπους που δεν ασχολούνται τόσο στενά με τους «Μπλε», να αντιλαμβάνονται την «αρρωστημένη» καταστάση που έχει βυθιστεί ο σύλλογος. Ως κύριος υπαίτιος φαντάζει ο Ρώσος μεγιστάνας και ιδιοκτήτης των «Μπλε», Roman Abramovic, με τη «ζημιά» ωστόσο να γίνεται από τους ανθρώπους που έχει εμπιστευτεί και οι οποίοι είναι υπεύθυνοι για τα αγωνιστικά πεπραγμένα των Λονδρέζων.
Stability ή αλλιώς σταθερότητα, ήταν μια λέξη που χρησιμοποίησε ο Jose Mourinho στο ξεκίνημα της δεύτερης παρουσίας του στους «Μπλε». Μια λέξη που με «στοίχειωσε», μια λέξη που αντιστοιχεί σε μια ποδοσφαιρική φιλοσοφία που πέντε χρόνια μετά δεν έχουν καταφέρει στο Stamford Bridge να υιοθετήσουν. Οι κινήσεις των «Μπλε» δεν βγάζουν νόημα, προκαλούν σύγχυση, προβληματισμό και ερωτηματικά. Οι αλλαγές προπονητών τακτικές πλέον, με συχνότητα γεωμετρικής προόδου θα μπορούσε να πει κανείς, η έλλειψη εμπιστοσύνης σε ποδοσφαιριστές από τις ακαδημίες της εμφανής, ”παιδιά” δικά της, από τα σπλάχνα της που έχουν δείξει ότι μπορούν να ανταπεξέλθουν στο υψηλότερο επίπεδο πουλήθηκαν. Οι λανθασμένες μεταγραφικές κινήσεις είναι απόρροια της μη σταθερότητας, και οι αλλαγές προπονητών δεν βοηθούν. Η διοίκηση δεν εμπιστεύεται τον εκάστοτε τεχνικό, αρνείται πεισματικά να ακολουθήσει το πλάνο του. Ποδοσφαιριστές βρίσκονται ξαφνικά με νέο προπονητή με διαφορετική νοοτροπία και αδυνατούν να προσαρμοστούν σε νέα συστήματα και τεχνικές.
Ένα εμφανής παράδειγμα θα μπορούσε να είναι οτί μετά την απομάκρυνση του Antonio Conte ο οποίος ακολουθούσε πιστά το 3-4-3, η ομάδα βρέθηκε με τον Sarri να χρησιμοποιεί το 4-3-3, ουσιαστικά δεν υπάρχουν ακραία φουλ μπακ στο νέο σύστημα του ”Μister 33” και παίκτες όπως οι Αlonso, Zappacosta, Moses βρίσκονται σε πολύ δύσκολη θέση. Ακόμη και ο Kante του οποίοιυ η θέση άλλαξε, και από καθαρόαιμο 6αρι, μεταφέρθηκε στο 4-3-3, ως δεξιός μέσος με την Chelsea να στηρίζεται πλέον εξ’ ολοκλήρου στον Jorginho ως deep-lying playmaker.
Όσα χρήματα και άμα διαθέτει ο Roman Abramovic και παρά τα 15 χρόνια που έχουν περάσει από τη στιγμή που απέκτησε το πλειοψηφικό πακέτο των «Μπλε», δεν έχει καταφέρει να βρεί τη ”φόρμουλα” που θα κάνει τη Chelsea να αποκτήσει το δική της φιλοσοφία, το δικό της DNA, που θα μετατρέψει τους φιλάθλους σε οπαδούς και θα τους κάνει να ονειρεύονται και πάλι.
«Έχει σταματήσει να εμπνέει», είναι μια φράση που κάλλιστα μπορεί να ψελλίσει όποιος υποστηρίζει τον Λονδρέζικο σύλλογο. Το πάθος λείπει, τα όνειρα έχουν εκμηδενιστεί… οι «Μπλε» οδηγούνται αργά και σταθερά σε πολύ χειρότερα μονοπάτια από αυτά που βρίσκονταν τη δεκαετία του 80′, και όχι από έλλειψη τίτλων, αυτά συγχωρούνται κάνοντας υπομονή και στηρίζοντας τον σύλλογο με κάθε τρόπο αλλά από έλλειψη ποδοσφαιρικής ταυτότητας.
