Με το όνομά του να εμπλέκεται σε μεταγραφικά σενάρια περισσότερο από ποτέ, ίσως είναι πράγματι η ώρα ο Χάρι Κέιν να αφήσει την Τότεναμ.
Από καιρό ετοιμαζόμουν να γράψω ένα άρθρο, που μέχρι τώρα φύλαγα σαν ιδέα στο «συρτάρι» μου, με τίτλο: «Μπορεί να υπάρξει Τότεναμ χωρίς Χάρι Κέιν;» Όμως, αρνιόμουνα πεισματικά να δεχτώ το ενδεχόμενο αποχώρησης του μεγαλύτερου αστέρα της ομάδας, μεταθέτοντας τη συγγραφή του εν λόγω άρθρου και τη συνεπαγόμενη εξέταση του ακανθώδους αυτού ζητήματος σε ένα αόριστο, μακρινό μέλλον, πιθανότατα όταν θα ερχόταν η ώρα ο πρώτος σκόρερ στην ιστορία του συλλόγου να κρεμάσει τα παπούτσια του ως «one-club man», όπως ήθελα να ελπίζω.
Οι πρόσφατες δηλώσεις του ότι δεν ενδιαφέρεται για τα χρήματα, κι ότι είναι στην Τότεναμ επειδή είναι οπαδός της ομάδας ήρθαν να με καθησυχάσουν περαιτέρω, κάνοντάς με σχεδόν να ξεχάσω την ίδια την ιδέα του άρθρου, καταχωνιάζοντάς το ακόμα βαθύτερα στο χρονοντούλαπο, γελώντας με την απαισιοδοξία που φαίνεται πως με χαρακτήριζε τη στιγμή της σύλληψής του. Σιγά μη φύγει ο Κέιν, σκέφτηκα, έχει σίγουρα εφτά χρονάκια ακόμα στην Τότεναμ. Κι όμως, αυτές τις μέρες, περισσότερο από ποτέ, φαίνεται πως η ώρα που φοβόταν περισσότερο κάθε οπαδός των «Πετεινών» πλησιάζει. Και, προσωπικά, εκπλήσσω ακόμα και τον εαυτό μου όταν παραδέχομαι ότι πλέον νιώθω πιο έτοιμος από ποτέ να αποχαιρετήσω τον αδιαμφισβήτητο καλύτερο παίκτη της ομάδας.
Όπως μετέδωσε ο Τύπος με απανωτές ανακοινώσεις, η Μπάγερν έκανε πρόταση 70+ εκ. ευρώ στην Τότεναμ για τον Κέιν, αυτή απέρριψε την πρόταση, ο πρόεδρος Λίβι δήλωσε στον Κέιν ότι δεν πρόκειται να πάει πουθενά, ο Κέιν ήρθε σε προσωπική συμφωνία με την Μπάγερν, κι ο Λίβι έθεσε ως πλαφόν για τη μεταγραφή του τα 100 εκατομμύρια. Αυτά είναι τα μέχρι στιγμής δεδομένα. Όμως, σ’ αυτό το σημείο, μικρή σημασία έχει η τελική έκβαση του μεταγραφικού σίριαλ. Είτε ο Κέιν τελικά φύγει και πάει στην Μπάγερν, είτε πάει στη Ρεάλ, την Παρί, ή ακόμα και τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, είτε τελικά μείνει στην Τότεναμ, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Κι αυτό διότι «ένας Κέιν δεν φέρνει την Άνοιξη», πόσω μάλλον εάν δεν το θέλει με την καρδιά του.
Και ποιος να τον αδικήσει; Η Τότεναμ είναι το όνειρο κάθε προέδρου ποδοσφαιρικής ομάδας, ή τουλάχιστον κάθε διοίκησης που αποβλέπει σε βραχυπρόθεσμα οφέλη. Την τελευταία δεκαετία συστηματικά υπερβαίνει τους ρεαλιστικούς στόχους που θα προέκυπταν από το μέγεθος των επενδύσεών της σε μεταγραφές και από τη γενικότερη κίνησή της στην αγορά. Βασικοί παίκτες, ονόματα παγκόσμιας κλάσης, φεύγουν από την ομάδα χωρίς να αναπληρώνεται καν το κενό στη θέση που αφήνουν, έστω και με μία φτηνή μεταγραφή, έστω κι αν ο αντικαταστάτης δεν είναι του ίδιου επιπέδου με τον προκάτοχό του.
Η ίδια έλλειψη φιλοδοξίας φάνηκε και ως προς την πρόσληψη προπονητών. Παρότι θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι ονόματα όπως ο Μουρίνιο και ο Κόντε υπονόησαν μία πρόθεση για διεκδίκηση τίτλων, στην πραγματικότητα και οι δύο πρέσβευαν μία φιλοσοφία αντίθετη με το επιθετικό ποδόσφαιρο που είναι γραμμένο στο «DNA» της Τότεναμ, επιτρέποντας έτσι σε όποιον μπορεί να διαβάσει πίσω από τις γραμμές ότι ήταν περισσότερο κινήσεις εντυπωσιασμού παρά ουσιαστικές λύσεις στο χρόνιο, πλέον, πρόβλημα ηγεσίας, κάτι που αποδείχθηκε άλλωστε από τον τρόπο που αμφότεροι έφυγαν από το Νησί.
Ένας Κέιν χρειάζεται αποδείξεις προθέσεων για να μείνει, κι από αυτή την άποψη έκανε καλά που πίεσε για να φύγει μετά την πρόσληψη του Νούνο Εσπίριτο Σάντο δύο χρόνια πριν. Κι ακόμα κι αν ο Ποστέκογλου φαίνεται πως επιτέλους αποτελεί έναν προπονητή που, αν του δοθεί χρόνος, μπορεί να «κουμπώσει» στη νοοτροπία και το στυλ της ομάδας, ωστόσο, παρά τα διαπιστευτήρια του Ελληνοαυστραλού και την αισιοδοξία που επικρατεί στις τάξεις των οπαδών, πώς να μη φοβηθεί κανείς ότι ο πρώην τεχνικός της Σέλτικ καλείται να βουτήξει στον «λάκκο με τα λιοντάρια», όταν έχει απέναντί του, για παράδειγμα, έναν Γκουαρδιόλα, που έχει κάνει τρεμπλ σε τρεις διαφορετικές χώρες;
Και μιλώντας για την επιθυμία του Κέιν να πάρει μεταγραφή πριν δύο καλοκαίρια, καλό είναι να θυμηθούμε ότι, «Δεν μπορείς να μπεις στο ίδιο ποτάμι δυο φορές». Γιατί, όπως αποδείχθηκε από την περσινή πορεία των «Πετεινών», ακόμα κι όταν πρόκειται για έναν από τους καλύτερους παίκτες του κόσμου, όταν η ομάδα σου τερματίζει εκτός ευρωπαϊκών θέσεων, κανείς δεν παρατηρεί ότι σκόραρες στο μεταξύ 30+ γκολ (!), ενώ μάλιστα στη μισή διάρκεια των αγώνων τελούσες χρέη δημιουργικού μέσου.
Θα ήταν σαδιστικό από πλευράς των οπαδών των «Σπιρουνιών» να θελήσουν να παραμείνει ο Κέιν στο Βόρειο Λονδίνο. Κι όχι για τους τίτλους που δεν θα πάρει με την Τότεναμ – οι τίτλοι είναι το λιγότερο. Κυρίως για την αξιοπρέπεια και το δικαίωμα να παίξει το καλύτερο ποδόσφαιρο που μπορεί, όσο του το επιτρέπει ακόμα η ηλικία του, για το θέαμα, τη δόξα και τα γκολ. Κάθε οπαδός της Τότεναμ αυτή τη στιγμή στο πίσω μέρος του μυαλού του σκέφτεται το ίδιο πράγμα, ότι ίσως τελικά αν φύγει ο Κέιν και διακριθεί στο εξωτερικό, αυτό θα είναι και μία προσωπική διάκριση, μία δικαίωση για κάθε φίλαθλο που είχε την πολυτέλεια να τον βλέπει να αγωνίζεται ανιδιοτελώς τόσα χρόνια κάθε βδομάδα με τα χρώματα της παιδικής του αγάπης, της παιδικής αγάπης και του ίδιου του Κέιν. Κι ίσως ο κάθε οπαδός της Τότεναμ να μοιραστεί λίγη από τη γλύκα όσων θα κερδίσει ο Κέιν στην πορεία, τα οποία μάλλον θα είναι περισσότερα και μεγαλύτερα απ’ όσα θα κερδίσει η πρώην ομάδα του στο μεσοδιάστημα. Γιατί, αλλιώς, αν δεν φύγει ποτέ, αν δεν αξιοποιήσει ποτέ στο έπακρο τις δυνατότητές του, δεν θα μπορέσουμε ποτέ να αποδείξουμε στον κόσμο πόσο καλός ήταν πραγματικά.
Έτσι, λοιπόν, όπως μια Λέστερ θα ήταν άδικο να κρατήσει έναν Μάντισον και μια Σαουθάμπτον έναν Γουόρντ-Πρόουζ στην Τσάμπιονσιπ, έτσι θα είναι άδικο και για έναν Κέιν να μην ακούει κάθε Τετάρτη τον ύμνο του Τσάμπιονς Λιγκ, να μην ανταγωνίζεται στα γκολ έναν Χόλαντ κι έναν Εμπαπέ επί ίσοις όροις, στις μεγαλύτερες ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Σύμφωνοι, ας μην πάρει μεταγραφή σε άλλη αγγλική ομάδα, ας πάει στην Ευρώπη. Σύμφωνοι, τα 70 εκατομμύρια είναι λίγα για έναν παίκτη της κλάσης του, ας δοθεί ένα ποσό αντίστοιχο του ονόματος, της δυναμικής και των επιτευγμάτων του. Όμως θα είναι κρίμα να κρατηθεί «δέσμιος» σε μία ομάδα που δεν αγωνίζεται για καμία διάκριση, από μία τοξική διοίκηση της οποίας το όραμα είναι κατώτερο των περιστάσεων και του επιπέδου του.
Κι όπως ακούγεται, ο Κέιν σκοπεύει να συνεχίσει να παίζει μέχρι τα 40 του. Ίσως έτσι σε δύο τρία χρόνια γυρίσει πίσω, έχοντας στη βαλίτσα του δυο τρεις Μπουντεσλίγκα και, γιατί όχι, ένα Τσάμπιονς Λιγκ. Τότε, θα μπορέσει να αφοσιωθεί απερίσπαστος στην πρόκληση να σπάσει το ρεκόρ του Σίρερ. Τότε, θα μπορεί να κοιτάξει τους παλιούς του συμπαίκτες στα μάτια, και να γνέψει χαμογελαστός, υπονοώντας, «Το έκανα. Τα κατάφερα». Θα έχει αποδείξει σε όλους για τι είναι ικανός, τώρα, όσο έχει ακόμα καιρό!
Μα, προπάντων, οι ίδιοι του οι συμπαίκτες θα έχουν αποδείξει πόσο καλός ήταν πραγματικά ο παίκτης με τον οποίο δεν σήκωσαν παρά μόνο το περιβόητο Audi Cup, ο παίκτης που κατέβαινε χωρίς ίχνος έπαρσης να παίξει ενάντια σε άγνωστες ομάδες στο Γιουρόπα Κόνφερενς Λιγκ. Κι αυτή θα είναι μία τεράστια νίκη για την ίδια την Τότεναμ και όσους την εκπροσωπούν. Τότε, οι αντίπαλοι θα φοβούνται πραγματικά την Τότεναμ, τότε θα φοβούνται πραγματικά τον Κέιν.
Στηρίξτε μας στη νέα μας προσπάθεια στο Tik Tok και απολαύστε μία «δόση» Πρέμιερ Λιγκ σε ένα λεπτό!
