Μετά το ξέσπασμα του Αντόνιο Κόντε στη συνέντευξη τύπου την περασμένη εβδομάδα, το αναπόφευκτο τέλος της συνεργασίας του με την Τότεναμ δεν άργησε να έρθει.
Όπως εύστοχα παρατηρήθηκε σε σχόλιο στη σελίδα μας στο Facebook, ο Αντόνιο Κόντε έπαθε… Αλμπέρτο Μαλεζάνι στην τοποθεσία Λονδίνο. Και κάπως έτσι άνοιξε σαν βεντάλια μία πληθώρα συζητήσεων και αντιπαραθέσεων σχετικά, αφενός, με το αν επιτρέπεται για έναν προπονητή να εκφράζεται κατ’ αυτόν τον τρόπο, ακόμα κι αν έχει δίκιο και λέει αλήθειες, κι αφετέρου, εάν, σε τελική ανάλυση, ο Ιταλός τεχνικός φέρει ευθύνη για όσα καταλογίζει στους παίκτες του, κι αν έπρεπε να απομακρυνθεί από τη θέση του, ή όχι.
Συγκεκριμένα, ο Κόντε εξαπέλυσε δριμεία επίθεση προς τους βασικούς του ρόστερ του, χαρακτηρίζοντάς τους «εγωιστές», που δεν διακατέχονται από ομαδικό πνεύμα, ενώ μίλησε επίσης για χρόνιο πρόβλημα του συλλόγου, ο οποίος είναι «συνηθισμένος» να μην διεκδικεί τίτλους, να μην κερδίζει τίποτα. Μάλιστα, ο Ιταλός ξεκαθάρισε ότι μέχρι τώρα έκρυβε το πρόβλημα κάτω από το «χαλί», αλλά πλέον αγανάκτησε τόσο ώστε αποφάσισε να τα πει «έξω από τα δόντια», αφού δεν πήγαινε άλλο.
Ας αρχίσουμε, λοιπόν, εξετάζοντας εάν ισχύουν όσα είπε ο Κόντε. Παρακολουθώντας τους αγώνες της Τότεναμ συστηματικά εδώ και χρόνια, μπορώ να πω ότι, πράγματι, τα «Σπιρούνια» έχουν πάψει προ πολλού να θυμίζουν ομάδα. Στη χρυσή -αν και άτιτλη- εποχή Μαουρίτσιο Ποτσετίνο, οι παίκτες συνεργάζονταν στον αγωνιστικό χώρο με τρόπο που έφερνε κατά νου τη ρήση του Αριστοτέλη ότι ένα σύνολο είναι κάτι ανώτερο από το απλό άθροισμα των μερών του.
Η Τότεναμ έπαιζε τότε το πολυπόθητο ποδόσφαιρο κατοχής και κάθε μονάδα καταλάμβανε έναν λειτουργικό ρόλο που εξυπηρετούσε με τη σειρά της τη λειτουργία των υπόλοιπων θέσεων. Πέρα από το τακτικό κομμάτι, η συντροφικότητα των παικτών φανερωνόταν ακόμα περισσότερο στους πανηγυρισμούς τους, με τον Χιουνγκ-Μιν Σον να έχει, για παράδειγμα, έναν ξεχωριστό χαιρετισμό με κάθε του συμπαίκτη, μετά από κάθε γκολ.
Η καθοδική πορεία ξεκίνησε αμέσως μετά την ήττα στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ, το 2019, εναντίον της Λίβερπουλ. Από την έναρξη της επόμενης σεζόν, σύντομα άρχισαν να οργιάζουν οι φήμες ότι ο Ποτσετίνο «έχασε τον έλεγχο των αποδυτηρίων». Οι παίκτες άρχισαν ξαφνικά να αναδίδουν έναν αέρα απομάγευσης, απογοήτευσης. Ποτέ ξανά, μέχρι τώρα, η Τότεναμ δεν κατάφερε, πέρα από σποραδικές στιγμές, να θυμίσει και πάλι «ομάδα», όσοι προπονητές κι αν διαδέχθηκαν τον Αργεντίνο. Επομένως, σ’ αυτό ο Κόντε έχει δίκιο.
Εν συνεχεία, ας αναλογιστούμε εάν ήταν σωστό ο Κόντε να «ξεφωνίσει» τους παίκτες του δημοσίως, με τον τρόπο που το έπραξε. Πολλοί υποστηρίζουν ότι αυτό ήταν αντιεπαγγελματικό από μέρους του παλαίμαχου ποδοσφαιριστή της Γιουβέντους, κι ότι «είχε σε όλα δίκιο, αλλά αυτό απλά δεν το κάνεις». Προσωπικά, εν προκειμένω, τάσσομαι στο πλευρό του Κόντε. Γιατί να μην το κάνει; Όπως ορθά υποστήριξε, οι παίκτες αμείβονται με αστρονομικούς μισθούς, τους οποίους πληρώνουν οι οπαδοί της ομάδας. Αν μη τι άλλο, είναι χρέος τους να βάζουν τα δυνατά τους και να δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό στο γήπεδο, σε κάθε αγώνα.
Ανεξάρτητα από το κίνητρο πίσω από την ενέργεια του Κόντε, εάν δηλαδή απέβλεπε στη λύση της συνεργασίας του με τον σύλλογο ή εάν, αντιθέτως, ένιωσε πως απλώς δεν είχε τίποτα να χάσει, κι έτσι δοκίμασε μία ακραία μέθοδο για να συνετίσει και να παρακινήσει τους παίκτες του, γεγονός παραμένει ότι «μίλησε κι έσωσε την ψυχή του», δίνοντας το παράδειγμα ότι πρέπει να παίζεις «από την καρδιά σου».
Εφόσον, λοιπόν, εξετάσαμε εάν ισχύουν όσα είπε ο Κόντε και εάν έπραξε ορθά λέγοντάς τα, απομένει να δούμε σε ποιον βαθμό φέρει ευθύνη ο ίδιος ο προπονητής για όσα προσάπτει στην ομάδα του. Και κάπου εδώ, ήρθε η ώρα να αποστασιοποιηθούμε από τον Κόντε. Δεν αμφισβητούμε ότι διαθέτει τα διαπιστευτήρια ενός κορυφαίου τεχνικού, καθώς και ότι η πρόσληψή του από την Τότεναμ αποτέλεσε μία «δήλωση προθέσεων» από μέρους της ENIC και του Ντάνιελ Λέβι.
Όμως, ο Ιταλός έχει, πράγματι, αποδειχθεί άκαμπτος και εμμονικός, όσον αφορά την τακτική του: από την πρώτη ημέρα στην ομάδα, ενάμιση χρόνο πριν, κατέβαζε τους παίκτες του στο γήπεδο με το ίδιο σύστημα, χωρίς να πειραματιστεί ούτε μία φορά με κάτι διαφορετικό. Το ίδιο ισχύει και για τις επιλογές παικτών που έκανε: από την αρχή της σεζόν επέμενε να ξεκινά τον Σον βασικό, ακόμα κι αν είναι φανερό ότι, για κάποιον απροσδιόριστο λόγο, ο συγκεκριμένος παίκτης δεν μπορεί φέτος να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων.
Και, σε καμία περίπτωση, ο Κόντε δεν μπορεί να πει ότι δεν έλαβε οικονομική στήριξη από τη διοίκηση του συλλόγου, έχοντας δαπανήσει πολύ μεγάλα ποσά στις τελευταίες μεταγραφικές περιόδους σε παίκτες, τους οποίους σπανίως χρησιμοποιεί. Από την άλλη μεριά, βέβαια ποτέ δεν υποσχέθηκε κάτι στους οπαδούς της Τότεναμ, το οποίο γνώριζε εκ των προτέρων ότι δεν θα μπορούσε να πραγματοποιήσει. Από τη στιγμή που ανέλαβε τα καθήκοντά του μέχρι και τη λύση της συνεργασίας του, υποστήριζε ότι «η ανοικοδόμηση θέλει χρόνο» κι ότι «δεν μπορείς με δυο-τρεις μεταγραφικές περιόδους να διεκδικήσεις τίτλους».
Αυτό είναι προς τιμήν του. Ταυτόχρονα, όμως, είναι σαν να είπε κατάμουτρα στους παίκτες του ότι δεν είναι αρκετά καλοί για να κερδίσουν οτιδήποτε κι ότι απλώς συμβιβαζόταν μαζί τους μέχρι σταδιακά να τους αντικαταστήσει με καλύτερους ή όπως έγινε να φύγει. Έτσι, δεν μπήκε καν στον κόπο να δοκιμάσει μία εναλλακτική διάταξη, ή μία διαφορετική ενδεκάδα, πέρα από το «απαρχαιωμένο» σύστημα με τους πέντε αμυντικούς, στο οποίο ήταν εμμονικά προσκολλημένος, και τα ίδια πρόσωπα στο γήπεδο κάθε βδομάδα.
Ένας προπονητής χρειάζεται χρόνο, προκειμένου να εμποτίσει τους παίκτες του με ένα συγκεκριμένο πνεύμα. Οπωσδήποτε. Αλλά, εδώ και ενάμιση χρόνο, ο σινιόρε Αντόνιο δεν κατάφερε να προσδώσει στην ομάδα του μία ταυτότητα, ένα DNA. Όσο αλήθεια κι αν είναι ότι «δεν μπορεί να φταίει πάντα ο προπονητής», απλώς επειδή είναι ευκολότερο να αλλάξεις ένα άτομο παρά έντεκα, άλλο τόσο ισχύει ότι ο συγκεκριμένος δεν φαίνεται να ζητά τίποτα, πέρα από ενίσχυση μέσω ακριβών μεταγραφών. Κι όλα αυτά, ενώ βλέπουμε την Άρσεναλ να παίζει το καλύτερο ποδόσφαιρο που έχει παίξει εδώ και δεκαετίες – άλλο ένα καρφί στο φέρετρο της Τότεναμ!
Πράγματι, Αντόνιο, χωρίς ομαδικό πνεύμα δεν καταφέρνεις τίποτα στο ποδόσφαιρο και, πράγματι, η Τότεναμ δεν διαπνέεται αυτή τη στιγμή από ένα τέτοιο πνεύμα. Μήπως, όμως, έφταιγες κι εσύ γι’ αυτό;
