Πόσο εύκολο είναι ένας «νομάς», ερασιτέχνης στην Αγγλία ως τα 20 του χρόνια, μόλις μία εξαετία μετά να βρεθεί στην Μπουντεσλίγκα; Ας ρωτήσουμε τον Ντάπο Αφολαγιάν!
12 Φεβρουαρίου 2011, Σεντ Πάουλι. Η ομώνυμη ομάδα της περιφέρειας του Αμβούργου επικρατεί με 3-1 της Μπορούσια Γκλάντμπαχ και παίρνει τη μέχρι και σήμερα τελευταία της νίκη στην Μπουντεσλίγκα. Μέχρι το τέλος του πρωταθλήματος περισσότερο από τρεις μήνες μετά, η Σεντ Πάουλι θα κατορθώσει να μαζέψει μόλις έναν βαθμό (!) και όπως είναι φυσικό θα υποβιβαστεί ως ουραγός από την κατηγορία στην οποία είχε μόλις ανέβει μετά από σχεδόν δέκα χρόνια απουσίας. Την ίδια σεζόν στην Αγγλία η Τσέλσι τερματίζει 2η, πίσω από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, όντας για 7η φορά στα τελευταία οκτώ χρόνια στην πρώτη δυάδα της Πρέμιερ Λιγκ. Παράλληλα έχει αναπτύξει σε τέτοιον βαθμό τις ακαδημίες της, ώστε να θεωρούνται οι καλύτερες της εποχής στο Νησί.
«Η ακαδημία της Τσέλσι ήταν η κορυφαία στο να παράγει επαγγελματίες παίκτες. Από τα 14 παιδιά που εισαχθήκαμε μαζί στα οκτώ μας χρόνια, νομίζω τα έντεκα παίζουν τώρα επαγγελματικά, μερικά στο κορυφαίο επίπεδο. Ήμουν μαζί με τους Ντομινίκ Σολάνκε, Τάμι Έιμπραχαμ, Φικάγιο Τομόρι, Κρις Μέπαμ, Τζακ Τέιλορ, ο οποίος μόλις προβιβάστηκε με την Ίπσουιτς, Τζέικ Κλαρκ-Σόλτερ, Ρούμπεν Σαμούτ και Κάιλ Σκοτ. Όλοι εξαιρετικοί παίκτες, είμαι ευλογημένος που ήμουν μέλος αυτής της ομάδας». Μερικά από τα παραπάνω ονόματα είναι ευρέως γνωστά στο ποδοσφαιρικό κοινό, όντας στο προσκήνιο από αρκετά μικρή ηλικία. Ωστόσο δεν ισχύει το ίδιο για τον Ντάπο Αφολαγιάν, στον οποίον ανήκει η συγκεκριμένη δήλωση!
Ο 26χρονος πια ακραίος επιθετικός, γεννημένος στο Χάροου του Λονδίνου, και με καταγωγή από τη Νιγηρία, δεν είχε προτεραιότητα το ποδόσφαιρο, έτσι ο δρόμος που ακολούθησε ήταν αρκετά διαφορετικός. Όνειρό του, ή καλύτερα πρωταρχικός του στόχος ήταν η εκπαίδευση, ένα αγαθό το οποίο οι γονείς του είχαν στερηθεί. Επιδεικνύοντας από μικρός μία έφεση στη μάθηση, στα 15 του χρόνια αρνήθηκε να συνεχίσει την εξέλιξή του στους «Μπλε», επιλέγοντας την πιο… χαλαρή Μπαρνέτ για να έχει αρκετό χρόνο για διάβασμα. Έναν χρόνο αργότερα μάλιστα μετακόμισε στο Τορόντο του Καναδά με υποτροφία, με το τοπικό πανεπιστήμιο να του υπόσχεται και μία «δίοδο» στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο μέσω του ντραφτ στο MLS.
«Ο μπαμπάς μου πάντα μου έλεγε, “Το μόνο πράγμα που δεν μπορούν να σου πάρουν είναι η εκπαίδευσή σου. Καταλαβαίνω τη σημασία της εκπαίδευσης. Νομίζω πως πολλά νέα παιδιά στο Ηνωμένο Βασίλειο τείνουν να ξεχνούν πως, ιδιαίτερα στον χώρο του ποδοσφαίρου, δεν μπορείς να συγκεντρώνεσαι αποκλειστικά σε αυτό, πρέπει να μπορείς να προσαρμοστείς». Από τη στιγμή που τα είχε καταφέρει ήδη στις ακαδημίες της Τσέλσι, αυτές της Τορόντο του φάνηκαν παιχνιδάκι – στα 16 του μάλιστα βρέθηκε να προπονείται με την πρώτη ομάδα δίπλα σε αστέρες όπως οι Ντεφό, Μπράντλεϊ, Άλτιντορ και Τζιοβίνκο.
Έναν χρόνο μετά ο ανήλικος ακόμα Ντάπο φόρεσε τη φανέλα των Βάρσιτι Μπλους, της ομάδας του Πανεπιστημίου του Τορόντο, αγωνιζόμενος 14 φορές στο κολεγιακό πρωτάθλημα. Οι εμφανίσεις του εκεί ήταν αρκετές για να του εξασφαλίσουν ένα ημι-επαγγελματικό συμβόλαιο με έναν σύλλογο στο τοπικό πρωτάθλημα του Οντάριο, ενώ παράλληλα οι μαθητικές του επιδόσεις ανάγκασαν το διάσημο Πανεπιστήμιο του Γέιλ να του κάνει πρόταση να εισέλθει στους κόλπους του.
Ο Αφολαγιάν είχε πετύχει και πάλι, έστω κι αν βρισκόταν πια σχεδόν στην άλλη άκρη του πλανήτη. Ωστόσο, όπως είχε κάνει και με την Τσέλσι, αποφάσισε να αλλάξει και πάλι εντελώς την πορεία του. Έτσι μόλις ενηλικιώθηκε επέστρεψε πίσω στην Αγγλία, εγγράφηκε στο Πανεπιστήμιου του Λάφμπορο για να σπουδάσει Πολιτικός Μηχανικός και παράλληλα συμμετείχε στα μαζικά δοκιμαστικά για την ποδοσφαιρική ομάδα, που αγωνίζεται στα επίσημα πρωταθλήματα της χώρας (τη σεζόν 2024/25 θα παίξει στην 9η κατηγορία). Κάποιος «ανοιχτομάτης» προπονητής τον επέλεξε για την τρίτη ομάδα, όμως το ταλέντο του δεν άργησε να φανερωθεί και ήδη την πρώτη του χρονιά, παράλληλα με τις σπουδές του, έγραψε έντεκα συμμετοχές και τρία γκολ.
Η παρουσία του σε τόσο χαμηλό επίπεδο, αναλογικά πάντα με τις ικανότητές του, ήταν χαρακτηριστική. Κατά τη διάρκεια της σεζόν (2016/17) η επαγγελματική Ροτσντέιλ τον κάλεσε για δοκιμαστικά, όμως ο ίδιος αρνήθηκε την προοπτική συνεργασίας, αφού θα χρειαζόταν περισσότερες από πέντε ώρες για να παρευρεθεί στις προπονήσεις της και παράλληλα να συνεχίσει την ακαδημαϊκή του θητεία. Τη λύση έδωσε τελικά η Σόλιχαλ Μουρς τον Φεβρουάριο του ίδιου έτους, που αναζητούσε βοήθεια ώστε να παραμείνει στη Νάσιοναλ Λιγκ στην οποία αγωνιζόταν για πρώτη φορά στην ιστορία της!
Το Ντάμσον Παρκ, έδρα του συλλόγου, απείχε λιγότερο από 40 μίλια από το Πανεπιστήμιο του Λάφμπορο κι έτσι ο Αφολαγιάν συνέχισε να παρευρίσκεται κανονικά στις αίθουσες κατά το πρώτο εξάμηνο του ως -σχεδόν- επαγγελματίας παίκτης και φοιτητής. Ίσως στην αρχή να μην φανταζόταν και ο ίδιος πόσο γρήγορα θα γινόταν βασικός (σε έναν μήνα) και υπερ-απαραίτητος για τη Σόλιχαλ. Η πορεία του όμως ήταν τόσο ανοδική, ώστε τη νέα σεζόν (2017/18) το Πανεπιστήμιο εκπόνησε ειδική άδεια για παρακολούθηση μέσω διαδικτύου ώστε ο ταλαντούχος ποδοσφαιριστής να μην μείνει πίσω στις σπουδές του.
Δυστυχώς, ή ευτυχώς, κι αυτή η προσπάθεια έμελλε να αποτύχει. Μόλις λίγους μήνες μετά την έναρξη της νέας εκπαιδευτικής χρονιάς, ο τότε πρώτος σκόρερ (11 γκολ) των «Μουρς» θα δεχόταν μία πρόταση που ήταν αδύνατο να αρνηθεί, μία πρόταση ικανή να βάλει σε παύση την έως τότε εξαιρετική ακαδημαϊκή του πορεία. Η Γουέστ Χαμ της Πρέμιερ Λιγκ του προσέφερε συμβόλαιο 3,5 χρόνων κι έκανε τον 20χρονο άσσο, έναν εκ των λίγων ποδοσφαιριστών που κάνουν το «άλμα» από τα ερασιτεχνικά κατευθείαν στα «μεγάλα σαλόνια», ειδικά σε σχετικά προχωρημένη ηλικία.
Ο Αφολαγιάν παρέμεινε περίπου έναν χρόνο στις ρεζέρβες των «Σφυριών», πριν δανειστεί στην Όλνταμ του Πολ Σκόουλς και κάνει επιτέλους το πλήρες επαγγελματικό του ντεμπούτο. «Όταν πήγα εκεί ήταν μία δύσκολη στιγμή για μένα και τον σύλλογο. Ο Σκόουλς ήταν προπονητής και με ήθελε, εγώ όμως ήμουν ακόμη τραυματίας. Χρειάστηκα περίπου δύο εβδομάδες για να αγωνιστώ και φάνηκε να με εμπιστεύεται. Τότε ήρθε ο αγώνας με τη Λίνκολν, λίγο πριν το ημίχρονο τραυματίστηκα πάλι και την επόμενη μέρα ο Σκόουλς παραιτήθηκε. Έμεινα για λίγο δίπλα του, αλλά ήταν σπουδαία εμπειρία. Ακόμα επικοινωνεί μαζί μου μερικές φορές. Νομίζω πως οι τότε συνθήκες τον αδίκησαν».
Μετά την πρώτη κάπως άτυχη εμπειρία του ως δανεικός, ο Αφολαγιάν τα πήγε καλύτερα σε Μάνσφιλντ και Μπόλτον, ενώ στο μεσοδιάστημα σκόραρε και στη μοναδική του εμφάνιση με τη φανέλα της Γουέστ Χαμ στη νίκη με 4-0 επί της Ντονκάστερ στο FA Cup. «Νιώθω περήφανος που υπήρξα μέλος της ομάδας, που σκόραρα κι έπαιξα σε επίσημο αγώνα γι’ αυτή, που δούλεψα με έναν προπονητή σαν τον Ντέιβιντ Μόις. Κατάλαβα το επίπεδο στο οποίο πρέπει να βρίσκομαι για να αγωνιστώ για έναν τέτοιο σύλλογο. Πολλοί νομίζουν πως απλά επειδή είσαι νεαρός αξίζεις ευκαιρίες, όμως κάνουν λάθος. Την ευκαιρία την παίρνεις όταν το αξίζεις, ανεξάρτητα ηλικίας».
Πράγματι όταν πήρε την ευκαιρία του, ο Αφολαγιάν είχε πατήσει τα 23 χρόνια ζωής και όπως φάνηκε αυτή του η συμμετοχή ήταν κάτι σαν αποχαιρετιστήριο δώρο. Μόλις οκτώ ημέρες αργότερα η Μπόλτον του Ίαν Έβατ τον απέκτησε ως δανεικό και πέτυχε διάνα με την περίπτωσή του. Οι «Τρότερς» ζούσαν τότε μία πρωτόγνωρη σεζόν, κατά την οποία είχαν πέσει στην τέταρτη τη τάξει κατηγορία ύστερα από το μακρινό 1988, είχαν αλλάξει το μισό ρόστερ και βρίσκονταν στο μέσο της αγωνιστικής περιόδου στην 20ή θέση της βαθμολογίας, κοντά στις θέσεις του υποβιβασμού.
Ίσως δεν ήταν αποκλειστικά η άφιξη του Αφολαγιάν που τα άλλαξε όλα, όμως έστω και συγκυριακά η Μπόλτον έχασε ξανά στο πρωτάθλημα δύο μήνες μετά την απόκτησή του. Ο ταλαντούχος άσσος μπορεί να μέτρησε μόλις ένα γκολ και μία ασίστ μέχρι το τέλος της χρονιάς, όμως η ομάδα του ολοκλήρωσε ένα μικρό θαύμα και κατέκτησε την 3η θέση της βαθμολογίας και παράλληλα μία απίστευτη, απευθείας παρακαλώ, άνοδο. Στη συμφωνία για τον δανεισμό του είχε μπει και οψιόν αγοράς, κάτι που ο Έβατ δεν θα μπορούσε παρά να ενεργοποιήσει. Άλλωστε ο ντριμπλαδόρος ακραίος, λόγω και της νιγηριανής καταγωγής του, είχε ήδη γίνει εκ των αγαπημένων της κερκίδας, αφού έβλεπαν στο πρόσωπό του έναν νέο «Οκότσα».
Σίγουρα αυτή η σύγκριση θα σας ξενίζει, αφού ο Αφολαγιάν δεν ξεχώρισε καν στις πρώτες του ημέρες (και μήνες) στην ομάδα. Αναμφίβολα ήταν χρήσιμος, έτρεχε, πρέσαρε και ντρίμπλαρε με μεγάλη ευχέρεια, όμως δεν είχε την επιρροή του θρυλικού Τζέι-Τζέι. Κι όμως αυτό άλλαξε, όταν το πρώην «Σφυρί» μετακόμισε μόνιμα στην Μπόλτον. Την επόμενη σεζόν (2021/22), ακόμα κι αν αγωνιζόταν σε μεγαλύτερη κατηγορία, ο 24χρονος πια άσσος εξελίχθηκε σε ηγέτης, μετρώντας 51 συμμετοχές σε όλες τις διοργανώσεις με 14 τέρματα και εφτά ασίστ – φυσιολογικά αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ και ψηφίστηκε Κορυφαίος Παίκτης για τον σύλλογο.
Οι «Τρότερς» δέχθηκαν κρούση από αρκετούς συλλόγους της Τσάμπιονσιπ για να τον παραχωρήσουν, όμως αρνήθηκαν ευγενικά, αφού εκεί ακριβώς σκόπευαν να βρεθούν οι ίδιοι σύντομα. Ο σύλλογος (παρα)υπήρξε ενεργός στο καλοκαιρινό μεταγραφικό παζάρι, ολοκληρώνοντας οκτώ προσθήκες, ενώ ο Έβατ αποφάσισε να αλλάξει σχήμα και να κάνει την ομάδα του πιο κυρίαρχη στον αγωνιστικό χώρο. Τελικά αυτό το έργο αποδείχθηκε δυσκολότερο απ’ όσο φαντάζονταν διοίκηση και προπονητής, με το ρόστερ να μοιάζει τουλάχιστον στην αρχή αποπροσανατολισμένο.
Μετά τις πρώτες έξι αγωνιστικές, διάστημα στο οποίο η Μπόλτον μετρούσε μόνο δύο νίκες, κάτι έπρεπε να αλλάξει και δυστυχώς αυτό το κάτι ήταν ο… Αφολαγιάν. Ο καλύτερος παίκτης της ομάδας την προηγούμενη χρονιά ξαφνικά δεν χωρούσε στην ενδεκάδα, το νέο σύστημα δεν μπορούσε να αξιοποιήσει τις ικανότητές του και η περιθωριοποίησή του ήταν μονόδρομος. Όντας πια 25 ετών και αναπληρωματικός σε ομάδα της τρίτης τη τάξει κατηγορίας, φαντάστηκε πως μάλλον είχε πιάσει «ταβάνι». Ο Έβατ ωστόσο δεν ήθελε να τον αποχωριστεί, μετά από απουσία (από την ενδεκάδα) εφτά αγωνιστικών του έδωσε ξανά φανέλα βασικού, προσπάθησε να τον «κάνει» κεντρικό επιθετικό και όταν απέτυχε παταγωδώς, συμφώνησε για το καλό και των δύο να τον πουλήσει.
Οι ενδιαφερόμενοι δεν ήταν λίγοι, όμως μία πρόταση αναμφίβολα ξεχώριζε. Εκμεταλλευόμενη τη «νομαδική» φύση του Αφολαγιάν, σφυρηλατημένη σε Νιγηρία, Αγγλία και Καναδά, η γερμανική Σεντ Πάουλι, που χαροπάλευε στη δεύτερη κατηγορία της χώρας, προσέφερε 500.000 λίρες στην Μπόλτον για να τον αποκτήσει. «Μόλις μίλησα με τον προπονητή, αποφάσισα αμέσως. Μου εξήγησε πως θέλει να με χρησιμοποιήσει και πως θέλει να αγωνίζεται η ομάδα. Ήμουν πραγματικά ενθουσιασμένος να γίνω μέρος των σχεδίων του. Ήταν μία διαφορετική, μία μεγάλη πρόκληση. Ταξίδεψα στη Γερμανία, είδα το στάδιο, είδα το διάσημο τούνελ (με την επιγραφή “Welcome to Hell”). Είχα ήδη κάνει την έρευνά μου για την ιστορική και πολιτική σημασία της Σεντ Πάουλι, όχι μόνο στο Αμβούργο, αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο. Θα έπαιζα κάθε εβδομάδα μπροστά σε 30.000 οπαδούς, για έναν ιδιαίτερο σύλλογο. Ανεξάρτητα από το πως θα τα πήγαινα, η παρουσία μου εκεί έμοιαζε ένα απίστευτο προνόμιο. Κάτι που θα έλεγα στα παιδιά μου στο μέλλον».
Όπως ακριβώς συνέβη και με την Μπόλτον, έτσι και στη Σεντ Πάουλι, η ομάδα φορμαρίστηκε κατά την άφιξη του Αφολαγιάν. Χρειάστηκαν και πάλι δύο (και βάλε) μήνες για να έρθει η πρώτη ήττα, όμως αυτήν τη φορά ο σύλλογος μέτρησε μόνο νίκες, για την ακρίβεια δέκα συνεχόμενες. Ο νεοφερμένος άσσος μπήκε με το «καλημέρα» στην ενδεκάδα, όμως και πάλι δεν εξέπληξε με την παραγωγή του, έχοντας μόλις τρία τέρματα και δύο ασίστ. Κανείς όμως δεν νοιαζόταν γι’ αυτό, αφού ήταν ένας εκ των δύο πρωταγωνιστών της μεγάλης «στροφής» του συλλόγου στο δεύτερο μισό της χρονιάς. Ο άλλος ήταν ο Φαμπιάν Χίρτζελερ, ο κατά μόλις τέσσερα έτη γηραιότερος του, προπονητής της Σεντ Πάουλι!
«Ο Ντάπο μας προσφέρει μεγάλη ευελιξία στην επίθεση. Ντριμπλάρει καλά, προσπαθεί το ένας με έναν, πασάρει σωστά και σεντράρει με χαρακτηριστική ακρίβεια. Είναι δυνατός και ξέρει να χρησιμοποιεί άριστα το κορμί του. Είναι πολύτιμος για εμάς», θα είναι η πρώτη άποψη του Χίρτζελερ για τον παίκτη του, και φυσικά δεν θα κάνει λάθος. Η φετινή σεζόν δεν θα ξεκινήσει απλά καλά για τη Σεντ Πάουλι, αφού η ομάδα θα κάνει από νωρίς πορεία πρωταθλητισμού και θα ηττηθεί για πρώτη φορά στο πρωτάθλημα στις 2 Φεβρουαρίου του 2024!
Ο Αφολαγιάν θα αργήσει λίγο να πάρει μπρος, όμως ειδικά μετά το νέο έτος θα βρεθεί σε εξαιρετική φόρμα και θα ολοκληρώσει τη χρονιά με εννέα τέρματα και δύο ασίστ. Σημαδιακά τα δύο τελευταία γκολ θα έρθουν στον αγώνα εναντίον της Όσναμπρικ, στον οποίον η Σεντ Πάουλι θα «κλειδώσει» την άνοδο στην Μπουντεσλίγκα έπειτα από 14 χρόνια απουσίας. «Δεν μπορώ να πω ότι το περίμενα. Γνωρίζω πόση δουλειά έριξα και πόσα θυσίασα στην πορεία. Ήταν ένα μεγάλο μου όνειρο και είμαι τυχερός που το εκπλήρωσα. Να ανεβάζω την ομάδα μου στην Μπουντεσλίγκα είναι κάτι απίστευτο, ένα συναίσθημα που δεν μπορεί να συγκριθεί με πολλά άλλα. Είμαι ευλογημένος για όσα κατάφερα εδώ, ειδικά σε τόσο μικρό διάστημα. Είμαι ευτυχισμένος, είμαι χαρούμενος».
Πράγματι η ιστορία του Ντάπο Αφολαγιάν μοιάζει με παραμύθι. Η εκπλήρωση του πεπρωμένου ενός ταλαντούχου παίκτη, που όσο κι αν άλλαζε δρόμους, όσο κι αν άλλαζε προτεραιότητες, πάντα προοριζόταν όχι απλά να γίνει ποδοσφαιριστής, αλλά και να επιτύχει κάτι σπουδαίο. Γιατί όντως είναι σπουδαίο, όχι μόνο για τον αντισυμβατικό σύλλογο της Σεντ Πάουλι, αλλά και για το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο της Αγγλίας, ότι ένας 20χρονος παίκτης-φοιτητής κατάφερε μόλις έξι χρόνια μετά να βρεθεί όχι στην Πρέμιερ Λιγκ, αλλά στη συχνά αφιλόξενη Μπουντεσλίγκα.
«Ελπίζω η διαδρομή μου να δείξει σε μερικούς νεαρούς παίκτες, που δεν νιώθουν ότι εξελίσσονται σε μία ακαδημία, πως αυτό δεν είναι το τέλος, πως αν δουλέψουν σκληρά, κάνουν τις απαραίτητες θυσίες και διακριθούν αλλού, μπορούν να βρουν τον τρόπο να αγωνιστούν στο κορυφαίο επίπεδο. Μερικές φορές όταν βρίσκεσαι μέσα στη φούσκα δεν μπορείς να δεις τι γίνεται έξω, δεν μπορείς να φανταστείς μία άλλη κατάσταση πέρα απ’ αυτήν στην οποία βρίσκεσαι. Όμως με τα κατάλληλα άτομα γύρω σου, ακολουθώντας διαφορετικές πορείες και τρόπους, μπορείς πάντα να επιτύχεις τους στόχους σου».
