Στο σύγχρονο ποδόσφαιρο των υπερομάδων και των άφταστων επιδόσεων, ο Χάρι Κέιν παραμένει στην Τότεναμ άτιτλος, αλλά δεν αξίζει την λύπησή μας.
Έχουμε συνηθίσει να συναντάμε τους μεγάλους παίκτες σε μεγάλες ομάδες: ο Μέσι της Μπαρτσελόνα, ο Κριστιάνο Ρονάλντο της Ρεάλ Μαδρίτης και, πλέον, ο Χόλαντ της Μάντσεστερ Σίτι. Όπως αποδεικνύεται στην περίπτωση του τελευταίου, ένας παίκτης μπορεί να λύσει ένα χρόνιο πρόβλημα και να γεμίσει ένα κενό που ταλαιπωρεί ακόμα και τις σύγχρονες superteams, αλλά, με τη σειρά του, μόνο σε ένα ολοκληρωμένο σύνολο μπορεί μια πολύτιμη μονάδα να εκπληρώσει τον προορισμό της, να επιτύχει το μέγιστο των δυνατοτήτων της. Σπάνια, παρουσιάζεται μια ομάδα όπως η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ του ’99, που καταφέρνει τα ακατόρθωτα χωρίς τη συμβολή του ενός που κάνει την ειδοποιό διαφορά, στηριζόμενη αντίθετα στην αρμονία του συνόλου. Τι συμβαίνει όμως στην ιδιαίτερη περίπτωση, που ένας παγκόσμιας κλάσης ποδοσφαιριστής δεν πραγματοποιεί ποτέ το βήμα προς έναν από τους κορυφαίους συλλόγους; Αυτή είναι η μοίρα του Χάρι Κέιν…
Ένας κούκος δεν φέρνει… το πρωτάθλημα
Ο Άγγλος επιθετικός είναι ένας σπουδαίος παίκτης κι αυτό το αποδεικνύουν οι αριθμοί, αφού έχει σημειώσει τα περισσότερα εκτός έδρας τέρματα (100) στην Πρέμιερ Λιγκ, είναι 3ος σκόρερ με τα περισσότερα γκολ (190) στην ιστορία της διοργάνωσης, όντας ο μόνος εν ενεργεία παίκτης στην πρώτη 10άδα, ενώ είναι κι ο 2ος σκόρερ στην ιστορία της εθνικής Αγγλίας, με 51 τέρματα, μόλις δύο πίσω από τον Γουέιν Ρούνεϊ (53).
Παρ’ όλα αυτά, η δυναμική του Κέιν δεν εξαντλείται στο σκοράρισμα, αφού συχνά αναλαμβάνει τον ρόλο παραδοσιακού δεκαριού, γυρίζοντας στο κέντρο και δημιουργώντας από εκεί φάσεις για τους συμπαίκτες του. Χαρακτηριστικό, από την άποψη αυτή, είναι το γεγονός ότι ο Κέιν με τον Χιουνγκ-Μιν Σον έχουν συνεργαστεί σε 42 τέρματα (ασίστ/γκολ), αποτελώντας έτσι το πιο παραγωγικό δίδυμο στην ιστορία της Πρέμιερ Λιγκ.
Στον αντίποδα, όμως, των ατομικών ρεκόρ και διακρίσεων, βρίσκεται η «αραχνιασμένη» τροπαιοθήκη της Τότεναμ, ενός συλλόγου που ο τελευταίος του τίτλος ήρθε πριν σχεδόν 15 χρόνια, όταν τα «Σπιρούνια» νίκησαν 2-1 την Τσέλσι στον τελικό του Λιγκ Καπ. Όλα αυτά παρά το γεγονός ότι η ομάδα του Βόρειου Λονδίνου έχει πλέον εδραιώσει τη θέση της στους «Big-6» της Αγγλίας, προκρινόμενη έξι φορές στο Τσάμπιονς Λιγκ από τη σεζόν 2015/16 κι έπειτα.
Αυτή η δεδομένη βελτίωση, που την έχει φέρει κοντά στην κατάκτηση του πρωταθλήματος, αλλά και σ’ αυτή του Τσάμπιονς Λιγκ, δεν αλλάζουν το γεγονός πως η Τότεναμ, στην πρόσφατη ιστορία της, παραμένει άτιτλη. Εάν συμψηφιστεί και ο χαμένος για την Αγγλία τελικός του Euro 2020, ο αρχηγός των «Τριών Λιονταριών» μπορεί δίκαια να χαρακτηριστεί ως ένας παίκτης που, καμιά φορά πλησιάζει την πηγή, ωστόσο, νερό δεν πίνει.
I’m a loser, baby—so, why don’t you kill me?
Ως αποτέλεσμα των παραπάνω, δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις στις οποίες, όταν κάποιος μιλάει για το μεγαλείο του άγγλου επιθετικού, κάποιοι άλλοι θα σπεύσουν να του υπενθυμίσουν ότι, σε συλλογικό επίπεδο, δεν έχει κατακτήσει τίποτα.
Ορισμένοι απ’ αυτούς έχουν διάθεση περιπαικτική, καθώς ενδεχομένως υποστηρίζουν αντίπαλους συλλόγους· αυτό είναι κάτι αναμενόμενο να συμβεί, ακόμα και όταν πρόκειται για τον Μέσι ή τον Κριστιάνο Ρονάλντο, οι αντίπαλοι οπαδοί κάτι θα βρουν να τους καταλογίσουν, όπως, για παράδειγμα, ότι ο πορτογάλος άσος σκοράρει μόνο από τη λευκή βούλα.
Όμως, στην περίπτωση του Κέιν, υπάρχουν κι αυτοί που επισημαίνουν καλοπροαίρετα (;) την απουσία συλλογικών τίτλων, τονίζοντας ότι «λυπούνται» τον αθλητή διότι, σε τελική ανάλυση, δεν έχει καταφέρει τίποτα σπουδαίο στην καριέρα του και ούτε πρόκειται να καταφέρει, αν μείνει στην Τότεναμ, κάτι που δεν θα ίσχυε αν πραγματοποιούσε μεταγραφή σε έναν σύλλογο με μεγαλύτερο πρεστίζ, ταμείο και, τελικά, με μεγαλύτερες αξιώσεις να κατακτήσει τίτλους απ’ ό,τι η Τότεναμ. «Κανείς δεν θα τον θυμάται όταν κρεμάσει τα παπούτσια του», ισχυρίζονται οι θιασώτες αυτής της άποψης.
Πρώτοι στο χωριό, δεύτεροι στην πόλη;
Ωστόσο, η ποδοσφαιρική ιστορία βρίθει παραδειγμάτων υπέρ του αντιθέτου. Ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα πέρασε μόλις δύο χρόνια σε έναν κορυφαίο σύλλογο—σε αυτόν της Μπαρτσελόνα, με την οποία δεν κέρδισε ποτέ πρωτάθλημα. Ο Πελέ δεν έκανε ποτέ το βήμα προς τη Γηραιά Ήπειρο, και θα ήταν one-club man με τη Σάντος, εάν δεν περνούσε τα τελευταία τρία χρόνια της καριέρας του στην αμερικανική Νιου Γιορκ Κόσμος.
Ο Γκαμπριέλ Μπατιστούτα υπέμεινε στωικά τον υποβιβασμό της Φιορεντίνα στη Σέριε Β, χωρίς να εγκαταλείψει τον σύλλογο, αλλά αντιθέτως, βοήθησε την ομάδα της Φλωρεντίας να ανέβει στην πρώτη κατηγορία, κατακτώντας το πρωτάθλημα της δεύτερης κατηγορίας (1993/94), ενώ ξανά στην Ιταλία ο Φραντσέσκο Τότι, παρά τις δελεαστικές προτάσεις, δεν έφυγε ποτέ από τη Ρόμα, με την οποία, σε χρονικό διάστημα 25 ετών, κατέκτησε μόλις ένα πρωτάθλημα και δύο κύπελλα Ιταλίας.
Ακόμα και στην Αγγλία, ο Άλαν Σίρερ, ο πρώτος σκόρερ στην ιστορία της Πρέμιερ Λιγκ (260 γκολ) μπορεί να κέρδισε ένα πρωτάθλημα με την Μπλάκμπερν, αλλά παρέμεινε άτιτλος στην δεκαετία που διήρκεσε η παρουσία του στη Νιούκαστλ.
Όλα αυτά τα παραδείγματα δεν μπορεί να μην μας φέρουν στο μυαλό την απάντηση του Νίκου Γκάλη, όταν ερωτήθηκε γιατί απέρριψε πρόταση να παίξει στο NBA: «Καλύτερα πρώτος στο χωριό, παρά δεύτερος στην πόλη», σε μια έμμεση αναφορά στον σαρωτικό Μάικλ Τζόρνταν και την παντοδυναμία των Σικάγο Μπουλς της δεκαετίας του 1990.
Όπως φαίνεται από τα παραπάνω, σε ορισμένες περιπτώσεις, ένας μεγάλος παίκτης μπορεί να βοηθήσει μια συγκριτικά μικρή ομάδα να διακριθεί, ενώ σε άλλες, όχι. Η συζήτηση για την αφοσίωση σε έναν σύλλογο στο πλαίσιο του επαγγελματικού αθλητισμού δεν είναι δυνατόν να εξαντληθεί στο παρόν κείμενο, και απαιτεί ξεχωριστό άρθρο. Ωστόσο, μπορεί να γίνει ένα σχόλιο σχετικά με τη στάση των φιλάθλων στο εν λόγω ζήτημα.
Ώρα να πάρουμε θέση: υπέρ της ποικιλομορφίας στο ποδόσφαιρο
Το ποδόσφαιρο, όντας μέρος της σύγχρονης κοινωνίας, δεν θα μπορούσε να παραμείνει ανεπηρέαστο από τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί η οικονομία της αγοράς, ιδίως από τη στιγμή που οι ποδοσφαιρικές αξίες είναι τόσο ανεβασμένες όσο σήμερα, ούτε θα μπορούσε να μην διαποτίζεται από τις εκάστοτε επικρατούσες ιδεολογίες.
Αυτή είναι, τελικά, η επίδραση της νοοτροπίας του συγκεντρωτισμού στον νου των φιλάθλων: αντί να χαίρονται που υπάρχει ακόμα, έστω και κουτσουρεμένος, ένας κάποιος υγιής ανταγωνισμός, με σχετικά μικρότερες ομάδες να υπερτερούν ορισμένες φορές των μεγάλων σε επίπεδο μονάδων και παικτών σε συγκεκριμένες θέσεις, κάποιοι οπαδοί επιθυμούν να δουν τις μεγάλες ομάδες να γίνονται μεγαλύτερες, και τις μικρές μικρότερες.
Κατά τη γνώμη μου, αυτός ο τρόπος σκέψης είναι απολύτως αντίθετος με ό,τι υποτίθεται πως πρεσβεύει το ποδόσφαιρο, από το νόημα που θα έπρεπε να έχει για τους ανθρώπους. Στην περίπτωση του Κέιν, αντί να επικροτούν την ποικιλομορφία στο ποδόσφαιρο, όπως εκφράζεται από το γεγονός ότι ένας «μικρότερος» σύλλογος -στον βαθμό που μπορεί να χαρακτηριστεί έτσι η Τότεναμ- καταφέρνει να διατηρεί στις τάξεις της έναν παγκόσμιας κλάσης ποδοσφαιριστή ορισμένοι σπεύδουν να γκρινιάξουν επειδή ο Κέιν «δεν είναι πραγματικός νικητής», «δεν είναι επιτυχημένος».
Και, πράγματι, η Ιστορία γράφεται από τους νικητές. Ίσως, πέραν των όποιων ατομικών διακρίσεων, κανείς να μην θυμάται τον Κέιν σε μερικές δεκαετίες από τώρα. Υπάρχουμε όμως κι εμείς, η εξαίρεση, που θα τον θυμόμαστε γιατί τον παρακολουθούμε κάθε σαββατοκύριακο την τελευταία δεκαετία, άλλοτε να στήνει πάρτι απέναντι στην αντίπαλη εστία, άλλοτε να ξεφυσάει απογοητευμένος, απηυδισμένος από την αδυναμία των «Σπιρουνιών» να υπερπηδήσουν το εμπόδιο μιας ομάδας που χαροπαλεύει στη ζώνη του υποβιβασμού.
Γι’ αυτό ακριβώς, ακόμα κι αν δεν έρθει ποτέ το πρωτάθλημα στην Τότεναμ, ένα πρωτάθλημα που θα άξιζε όσο αρκετά πρωταθλήματα άλλων ομάδων μαζί, ο Χάρι Κέιν θα είναι πάντα ένας ποδοσφαιρικός θρύλος στο τεφτέρι μου. Για τους υπολοίπους, θα υπάρχει πάντα ένας Μέσι, ένας Κριστιάνο Ρονάλντο, ένας Χόλαντ…
