Μια γνωριμία με τους Έλληνες ποδοσφαιριστές της… «Μικράς Αγγλίας», μέσω μιας συνέντευξης για το παρελθόν τους, τη καθημερινότητά τους στο εξωτερικό, την επιρροή του COVID-19 στις αθλητικές ζωές τους, το αγγλικό ποδόσφαιρο και τις αντιθέσεις του με ελληνικό.
Στην πολυαγαπημένη μας και «ποδοσφαιρομάνα» Αγγλία, πίσω από τα πολυάριθμα εθνικά ρεπορτάζ, άρθρα και αφιερώματα για τον Κωσταντίνο Τσιμίκα, τον Δημήτρη Γιαννούλη και τον Χρήστο Τζόλη, με τις φρέσκες καριέρες τους στις Liverpool, Norwich και το κορυφαίο πρωτάθλημα στον κόσμο, υπάρχουν και κάποιοι άλλοι, «αφανείς» ποδοσφαιρικοί ήρωες. Παιδιά από την χώρα μας, με τα ίδια όνειρα και τις ίδιες φιλοδοξίες, με παρόμοια ή και μεγαλύτερη προσπάθεια για την πραγματοποίηση αυτών, με πορείες, ίσως, δυσκολότερες, καθημερινότητες πιο πολύπλοκες και πιο σκληρές. Ταλαντούχοι νέοι, που άφησαν πίσω οικογένειες, φίλους, σπίτια και αναμνήσεις για να κυνηγήσουν το ποδοσφαιρικό τους «αύριο» περίπου 3000 χιλιόμετρα μακριά.
Εμείς στο egglezoi.gr, βρήκαμε και επικοινωνήσαμε με τέσσερις από αυτούς τους σύγχρονους ποδοσφαιρικούς «μετανάστες». Ο λόγος για τους Στέφανο Άκρα (18χρονος τερματοφύλακας της Eastbourne Borough – 6η κατηγορία), Θέμη Κεφαλά (21χρονος κεντρικός αμυντικός της QPR – 2η κατηγορία), Χρήστο Παπακωνσταντίνου (20χρονος ακραίος μέσος της Dorchester Town – 8η κατηγορία) και Αντώνη Στεργιάκη (22χρονος τερματοφύλακας της Blackburn Rovers – 2η κατηγορία). Σας τους παρουσιάζουμε, μέσα από αυτή την άκρως ενδιαφέρουσα συνέντευξη, όπου συζητήσαμε για το παρελθόν τους, τη καθημερινότητά τους στην Αγγλία, την επιρροή του COVID-19 στις αθλητικές ζωές τους, το αγγλικό ποδόσφαιρο και τις αντιθέσεις του με ελληνικό.
Κωνσταντίνος Τσιλιμπίου – egglezoi.gr (Κ.Τ.): Πες μας λίγα πράγματα για την καριέρα σου στην Ελλάδα και την Αγγλία.
Στέφανος Άκρας: Είμαι από την Θεσσαλονίκη, συγκεκριμένα από τα Πεύκα, δέκα λεπτά με το αυτοκίνητο από την πόλη, γεννηθείς το 2003 κι εκεί μεγάλωσα. Ξεκίνησα από το 2010, από τις ακαδημίες του Ηρακλή, με άλλα 30 παιδιά σε όλες τις ομάδες του και ήμουν εκεί έως το 2014, όπου πήρα μεταγραφή στον ΠΑΟΚ. Τελικά, πήρα μόνος μου την απόφαση να σταματήσω από τον ΠΑΟΚ, θεώρησα ότι δεν μου ταίριαζε το περιβάλλον, ότι υπήρχε πολλή περισσότερη πίεση απ’ ότι χρειαζόταν για εκείνη την ηλικία. Εν τέλει ξαναπήγα στον Ηρακλή, την σεζόν που ανέβηκε ξανά στην Super League. Ήταν δύο μαγικές χρονιές τότε, μετά που έπεσε η ομάδα, εξωαγωνιστικά διαλύθηκαν και οι ακαδημίες και μετακινήθηκα στον Μακεδονικό της Γ’ Εθνικής το καλοκαίρι του 2017. Στις Κ15, Κ16 και Κ17 της ομάδας έκανα πάρα πολλά παιχνίδια, πράμα πολύ θετικό, που έφερε και την κλήση μου στην Εθνική Ελλάδος Κ15, μια καταπληκτική εμπειρία. Τότε μου δόθηκε το έναυσμα να δουλέψω ακόμη παραπάνω. Είχα και μια πρόταση, πριν από την κλήση μου στην Εθνική, από την ΑΕΚ, αλλά λόγω ηλικίας το απέτρεψαν οι γονείς μου να συμβεί, φαντάσου ήμουν δεκατεσσάρων χρονών, ήταν δύσκολο να μετακινηθώ μόνος στην Αθήνα, σε μια πόλη τρεις φορές μεγαλύτερη από την Θεσσαλονίκη. Εμένα δεν μου αρκούσε απλά να λέω ότι παίζω στον Ηρακλή ή το Μακεδονικό, οπότε ψάχναμε για camps στην Αθήνα και βρήκαμε ένα της Arsenal, όπου ύστερα περάσανε στη Valencia. Παίξαμε με την Κ14 της ισπανικής ομάδας και με είδαν αρκετοί άνθρωποι αυτής. Εκείνη την χρονιά είχα και ένα δοκιμαστικό για τον Ολυμπιακό, αλλά δεν άκουσα κάποιο συγκεκριμένο feedback από κει, αλλά ντάξει, εμπειρίες είναι αυτές. Ξαναπήγα στον Ηρακλή, αλλά έπεσε και διαλύθηκαν ξανά οι ακαδημίες. Ύστερα είχα προτάσεις από ομάδες της πόλης για τα τμήματα των υποδομών, αλλά δεν ήρθαν τα πράματα όπως περίμενα.
Θέμης Κεφαλάς: Ξεκίνησα στην τοπική ομάδα της Αργυρούπολης, τον Α.Ο.Ν.Α., στα τέσσερά μου και συνέχισα εκεί μέχρι τα δεκαέξι μου, λίγο πριν φύγω γι Αγγλία. Δεν άλλαξα ποτέ ομάδα, αλλά αγωνίστηκα και στις μικτές Αθηνών, μέχρι που έφυγα για Λονδίνο. Άνθρωποι της Haringey Borough με εντόπισαν όταν ήμουν 16 χρονών και με πήραν στην ομάδα τους. Εκείνη την περίοδο είχα και έναν μάνατζερ, ο οποίος είχε επαφές με την QPR της Championship και μου δόθηκε η ευκαιρία να πάω για δοκιμαστικά εκεί. Ήμουν για περίπου έναν μήνα εκεί, αγωνίστηκα σε φιλικά παιχνίδια και εν τέλει υπέγραψα εκεί το πρώτο μου επαγγελματικό συμβόλαιο.
Χρήστος Παπακωνσταντίνου: Ξεκίνησα να παίζω μπαλα το 2008 όταν ήμουν επτά χρόνων στον ΠΑΟΚ και έμεινα εκεί για πέντε χρόνια. Η εμπειρία μου εκεί ήταν πολύ καλή, επειδή μου έμαθαν όλα τα βασικά του ποδοσφαίρου. Μετά από τον ΠΑΟΚ πήγα στον Ολυμπιακό Θεσσαλονίκης για δύο χρόνια, όπου εκεί τα πλάνα που είχαν οι προπονητές ήταν να με στείλουν στην Αθήνα, αλλά δεν προχώρησε, επειδή πήρα την απόφαση να φύγω με την οικογένεια μου στο εξωτερικό. Το 2015, λοιπόν, άρχισα να παίζω με την ομάδα του σχολείου μου στην Αγγλία και από εκεί με είδε η Bournemouth. Με προσκάλεσαν για δοκιμαστικά και υπόγραψα συμβόλαιο ενός έτους με την Κ16. Η εμπειρία μου στην Bournemouth ήταν φανταστική, επειδή έπαιζα σε ακαδημία επιπέδου Premier League και είχα την ευκαιρία να αγωνιστώ εναντίον σε μεγάλες ομάδες. Επίσης έπαιξα στους Κ23 και στους Κ18, αλλά στο τέλος, δυστυχώς, δεν μου δόθηκε η υποτροφία των συν δύο ετών. Μετά την Bournemouth έφυγα για την ακαδημία της Aldershot Town, όπου τότε ήταν λίγες κατηγορίες πιο κάτω. Εκεί, άρχισα να κάνω προπονήσεις με την πρώτη ομάδα. Στην Aldershot είχα τις πρώτες εμπειρίες μου με επαγγελματική πρώτη ομάδα ανδρών και με βοήθησε να καταλάβω πως το επίπεδο μιας Ακαδημίας με το επίπεδο μιας πρώτης ομάδας είναι εντελώς διαφορετικό. Τώρα είμαι 20 χρόνων και παίζω στην πρώτη ομάδα της Dorchester Town FC.
Αντώνης Στεργιάκης: Ξεκίνησα από τις ακαδημίες του Άρη σε μικρή ηλικία (στα έξι μου) και έπαιξα μέχρι και τα δεκατέσσερα. Στην συνέχεια έπαιξα για περίπου έξι μήνες στη Γ’ Εθνική με την Θύελλα Φιλώτα. Από εκεί, έκανα την πρώτη μου μεταγραφή για το εξωτερικό, στα δεκαπέντε μου, όπου και υπέγραψα το πρώτο μου επαγγελματικό συμβόλαιο με την Σλάβια Σοφίας. Στην Σλάβια έπαιξα πεντέμισι χρόνια, όπου κι έκανα τα περισσότερα μου παιχνίδια μέχρι τώρα, γύρω στα 85 δηλαδή. Πέρυσι το καλοκαίρι, πραγματοποίησα την δεύτερη μεταγραφή της καριέρας μου, αυτή στην αγγλική Blackburn Rovers, όπου αγωνίζομαι μέχρι και σήμερα, έχοντας κλείσει έναν χρόνο πριν από ένα μήνα.
Κ.Τ. (egglezoi.gr): Πως προέκυψε το ν’ αγωνίζεσαι σε έναν αγγλικό ποδοσφαιρικό σύλλογο;
Στέφανος Άκρας: Κοίτα η Αγγλία προέκυψε αρκετά πιο μετά. Ήταν εκείνη η φάση, που είχε αποδυναμωθεί η προσπάθεια για την συμμετοχή του Ηρακλή στην Β’ Εθνική με το ΑΦΜ του Άρη Παλαιοχωρίου και μέσω ενός γνωστού, που ήταν προπονητής στην ομάδα, τυχαία είπε στον πατέρα μου για έναν μάνατζερ. Αυτός πήγαινε παιδιά στην Αγγλία σ’ ένα αθλητικό κολέγιο και είχε ρωτήσει αν ενδιαφέρομαι κι εγώ. Φαντάσου, το τηλεφώνημα έγινε Τρίτη, Παρασκευή είχα συνάντηση με τον μάνατζερ και την άλλη Τρίτη ήμουν Αγγλία. Το κολέγιο ήταν διεθνές, με λίγους Άγγλους και πολλούς Δανούς, Ιταλούς, Μεξικανούς και Νιγηριανούς, στην περιοχή του Hastings, στη νότια Αγγλία και ήταν καλά τους τέσσερις πρώτους μήνες, όπου ύστερα προέκυψαν μερικά προβλήματα. Αν και είχαμε πολύ καλή ομάδα, υπήρξαν διοικητικά προβλήματα και αστάθειες, που μας δημιουργούσαν αβεβαιότητα για το μέλλον μας. Αρχικά το κολέγιο μας ήταν «ποδοσφαιρικό» κολέγιο, δηλαδή πόνταραν περισσότερο στο ποδόσφαιρο, παρά στην εκπαίδευση, π.χ. άμα παίζαμε ματς δεν είχαμε μάθημα. Στέλνανε παιδιά, γενικά, για δοκιμές, αλλά έφαγα ένα γενικό «παραμύθι» εκεί. Μετά την πρώτη καραντίνα, με πολλά να έχουν αλλάξει στο κολέγιο, βρέθηκε μι άλλη προοπτική στα 16 μου, ένα κολέγιο στο Rotherham, πολύ πιο βόρεια. Εκεί υπήρχαν οι αθλητικές σπουδές που έψαχνα, μην ξεχνάμε αυτός ήταν ο πρωταρχικός λόγος να ‘ρθω στην Αγγλία και επίσης συνεργάζονταν με έναν σύλλογο της Nothern Premier League Division One East (σ.σ. 9η κατηγορία) την Frickley Athletic. Μέσω αυτής αγωνιζόμασταν με την K19 του συλλόγου. Μετά την δεύτερη καραντίνα προσπάθησα μόνος μου να βρω ομάδα, σε επίπεδο National League. Πήγα σε ανοιχτά δοκιμαστικά της King’s Lynn Town, το κυνήγησα κι εγώ, δεν μου ήρθαν όλα ουρανοκατέβατα. Ένα βράδυ καθόμουνα και έκανα αιτήσεις σε πανεπιστήμια και έψαχνα τριγύρω από αυτά και ομάδες. Ενώ μέσω ενός «κονέ» στην Hastings United δεν υπήρξε εν τέλει ενδιαφέρον για τερματοφύλακα, τελικά προέκυψε η Eastbourne Borough. Μπήκα απλά στο site τους, είδα trials για την Κ23, έκλεισα εισιτήρια για το τρένο κι έφυγα. Τώρα αγωνίζομαι εκεί, αλλά χωρίς συμβόλαιο, αλλά με δελτίο από την αγγλική ομοσπονδία. Όλα αυτά παράλληλα με τις σπουδές μου στο πανεπιστήμιο του Brighton, πάνω στην προπονητική.
Θέμης Κεφαλάς: Έφυγα από την Ελλάδα και ήρθα στην Αγγλία, ξέροντας ότι θ’ ασχοληθώ με το αγγλικό ποδόσφαιρο, είτε ήταν επαγγελματικά, είτε ερασιτεχνικά. Στα δεκαέξι μου, ήρθαν οι γονείς μου στην Αγγλία για δουλειά, πρώτα ο πατέρας μου και μετά η μητέρα μου και ύστερα από δύο μήνες κι εγώ. Στην αρχή δεν γνώριζα κάποιον και έτσι ξεκίνησα σε ένα κολλέγιο του Λονδίνου. Εκεί υπήρχε ομάδα ποδοσφαίρου και κάναμε προπονήσεις στο γήπεδο ενός τοπικού συλλόγου, της Haringey Borough, όπου στην συνέχεια αγωνίστηκα γι αυτή.
Χρήστος Παπακωνσταντίνου: Όπως σας προανέφερα, έφτασα το 2015 στην Αγγλία με την οικογένεια μου. Πήραμε αυτή την απόφαση, καθώς πάντα ήθελα να ζήσω το αγγλικό ποδόσφαιρο, ήξερα ότι εδώ το άθλημα είναι τεράστιο, είναι ένα από τα πιο δύσκολα είδη ποδοσφαίρου. Το είδα ως μια πολύ καλή ευκαιρία ν’ αγωνιστώ κατευθείαν «στα βαθιά».
Αντώνης Στεργιάκης: Λόγω των αρκετών παιχνιδιών που έπαιξα στην Βουλγαρία, αλλά και των ευρωπαϊκών συμμετοχών στο Europa League, υπήρχε ενδιαφέρον από την Blackburn κι έτσι έγινε και η μεταγραφή το 2020.
Κ.Τ. (egglezoi.gr): Εγκλιματίστηκες εύκολα στην αγγλική ζωή και στον αγγλικό τρόπο παιχνιδιού στο ποδόσφαιρο;
Στέφανος Άκρας: Στο πρώτο κολλέγιo ήμασταν όλοι εσώκλειστοι, στο δεύτερο τα περισσότερα παιδιά ήταν από κει, από την περιοχή του Rotherham και εγώ με άλλα τέσσερα παιδιά μέναμε με μια εξαιρετική οικογένεια, αυτό με βοήθησε αρκετά. Ο οικοδεσπότης εκείνης της οικογένειας λεγόταν Darren Fletcher, τότε μάνατζερ, κάποτε κι εκείνος ποδοσφαιριστής, σαν τον γνωστό Darren Fletcher. Ήταν εξαιρετικός και υπήρχαν άλλες τέσσερις οικογένειες σε αυτό το σύστημα. Τώρα στην Eastbourne Borough, στην National League South, σε ποδοσφαιρικό επίπεδο μπορώ να πω ότι είμαι πιο προσαρμοσμένος στις επαγγελματικές συνθήκες, δηλαδή πιο πολλές ομάδες θα παίξουν την μπάλα κάτω, θα ανέβουν να πρεσάρουνε, κατάλαβες, δεν θα περιμένουν τόσο την μεγάλη μπαλιά. Υπάρχουν ομάδες που παίζουν με αυτόν τον τρόπο, δηλαδή με την μεγάλη μπαλιά κτλ, αλλά ως το επί το πλείστον, δεν επιβιώνουν αυτές οι ομάδες.
Θέμης Κεφαλάς: Με ένοιαζε που έχασα τους φίλους μου, ναι, αλλά δεν με ένοιαζε που έφυγα γενικά από την Ελλάδα, ήξερα ότι η Αγγλία είναι η κορυφαία χώρα στο ποδόσφαιρο. Με αυτή την λογική εγκλιματίστηκα εύκολα στον τρόπο ζωής στο εξωτερικό.
Χρήστος Παπακωνσταντίνου: Ως Έλληνας που γεννήθηκα στην Ελλάδα και την Θεσσαλονίκη, έφερα από τα δεκατέσσερά μου την ελληνική κουλτούρα μαζί μου εδώ πέρα στην Αγγλία. Ήταν λίγο δύσκολα τον πρώτο καιρό, επειδή οι άνθρωποι, ο καιρός, η γλώσσα, γενικά η κουλτούρα, όλα ήταν διαφορετικά. Δόξα το θεώ, όμως, εγκλιματίστηκα πολύ γρήγορα, έκανα φίλους, έμαθα πως λειτουργούν εδώ τα πράματα και τώρα νιώθω πολύ χαρούμενος. Ο τρόπος ποδοσφαίρου στην Αγγλία είναι αρκετά διαφορετικός, εδώ παίζουν πιο δυνατά και πιο γρήγορα, με πιο πολύ πίεση, σε αντίθεση με την Ελλάδα, που παίζουμε πιο τεχνικά. Γι αυτό, τα πρώτα 2-3 παιχνίδια, που αγωνίστηκα στην Αγγλία ήταν πολύ ανταγωνιστικά και δύσκολα. Δεν μου πήρε, πάντως, πολύ καιρό να προσαρμοστώ στο αγγλικό ποδόσφαιρο, λόγω των εμπειριών μου στις μικρές ομάδες των Bournemouth και στην Aldershot. Συνδύασα όσα έμαθα τεχνικά στην Ελλάδα, με όσα έμαθα στην Αγγλία στον χώρο της πίεσης, της δύναμης και της ταχύτητας. . Ως ένας νεαρός ποδοσφαιριστής ακόμα παλεύω να τα καταφέρω και να ανέβω όσο πιο ψηλά μπορώ, αλλά είμαι χαρούμενος που βρίσκομαι εδώ, διότι έχω δεχθεί ένα πολύ θερμό καλωσόρισμα από την Dorchester Town, τους φιλάθλους της. Επίσης, το σύστημα του κλαμπ είναι επαγγελματικό.
Αντώνης Στεργιάκης: Παρόλο που η ζωή στην Αγγλία είναι εντελώς διαφορετική και από την Ελλάδα αλλά και από την Βουλγαρία, δεν είχα ιδιαίτερο πρόβλημα να εγκλιματιστώ. Όσον αφορά τον τρόπο παιχνιδιού, ήταν λίγο πιο δύσκολο, γιατί έχουν εντελώς διαφορετική νοοτροπία, αλλά με την βοήθεια των προπονητών και της καθημερινής δουλειάς έχω, εν τέλει, εγκλιματιστεί κανονικά στους ρυθμούς.
Κ.Τ. (egglezoi.gr): Πως σ’ επηρέασε η πρόσφατη πολύμηνη καραντίνα, λόγω της παγκόσμιας πανδημίας του COVID-19, ως αθλητή;
Στέφανος Άκρας: Όταν ήρθε ο COVID-19, όλα πάγωσαν στο πρώτο κολέγιο που ήμουν. Το Μάρτιο του 2020 ξαναγύρισα στην Ελλάδα, δεν ήθελα να κολλήσω εκεί, έκατσα μέχρι το καλοκαίρι και προσωπικά δεν σταμάτησα καθόλου τις προπονήσεις, επειδή και ο πατέρας μου ήταν προπονητής. Δεν υπήρχαν και πολλές υποχρεώσεις από εκπαιδευτικής πλευράς, οπότε εγώ συνέχισα να κάνω αυτό που ξέρω καλύτερα, δηλαδή να προπονούμε. Σίγουρα όλο αυτό επηρέασε και το κολέγιο, πολλά πράματα μετά την καραντίνα άλλαξαν και δεν μπορούσα πια ν’ αρκεστώ στο πρότζεκτ τους. Στην δεύτερη καραντίνα και στο δεύτερο κολλέγιο, τα παιχνίδια δεν σταμάτησαν, είχα αγώνες στις πλάτες μου.
Θέμης Κεφαλάς: Γενικά η καραντίνα δεν μας επηρέασε πολύ. Ήταν πιο δύσκολα μεν, αλλά εμείς συνεχίσαμε κανονικά με το πρόγραμμά μας στην QPR, προπονήσεις, γυμναστήρια, τα πάντα. Απλά ήταν πιο δύσκολα, γιατί έπρεπε να είμαστε χωρισμένοι σε γκρουπ, έπρεπε να περιμένουμε μέχρι να τελειώσουν οι προηγούμενοι, έπρεπε να καθαρίζουμε ότι υπήρχε. Και όταν είσαι κουρασμένος από την προπόνηση, ήταν ακόμη πιο κουραστικό να ξέρεις ότι έχεις να μαζέψεις, να καθαρίσεις και ν’ απολυμάνεις τα πάντα. Κάναμε δύο test COVID την εβδομάδα, Τρίτη και Παρασκευή, γενικά δεν ήταν όλα αυτά εύκολα, έπρεπε να συμβιβαστούμε με αυτά που έχουμε, αλλά τώρα έγινε, πέρασε.
Χρήστος Παπακωνσταντίνου: Η αλήθεια είναι ότι η πολύμηνη καραντίνα, ως ποδοσφαιριστή, μ’ επηρέασε, επειδή «πάγωσαν» όλα, δεν υπήρχαν προπονήσεις, δεν γινόντουσαν αγώνες, τίποτα. Επίσης, ο μάνατζερ μου είχε πλάνα να με στείλει σε κάποιες ομάδες για δοκιμαστικά, αλλά δυστυχώς όλα αυτά δεν μπόρεσαν να γίνουνε. Πάντως, ως αθλητή δεν μ’ επηρέασε, συνέχισα να κάνω προπονήσεις και γυμναστική και γενικώς ήμουν συνέχεια απασχολημένος με την μπάλα.
Αντώνης Στεργιάκης: Γενικά με την καραντίνα δεν επηρεάστηκα τόσο πολύ, τουλάχιστον με την δεύτερη, όπου ήμουν στην Αγγλία, καθώς δεν άλλαξε και ιδιαίτερα η καθημερινότητα μου. Είχαμε προπονήσεις στην Blackburn και αγώνες κανονικά, όποτε δεν είχαμε μείνει καθόλου πίσω.
Κ.Τ. (egglezoi.gr): Υπάρχει μεγάλη διαφορά «έξω» σε θέμα ταλέντου συγκριτικά με τ’ αντίστοιχα Ελληνόπουλα εδώ και αν ναι, η διαφορά οφείλεται στις εγκαταστάσεις και τις υποδομές;
Στέφανος Άκρας: Κοίταξε στην Ελλάδα έφτασα σε ένα σημείο που ήμουν πολύ ψηλά, αλλά εν τέλει δεν είχα ομάδα και αναρωτιόμουν για το μέλλον μου. Μερικές φορές δηλαδή δεν μετρά μόνο το ταλέντο, αλλά και άλλοι παράγοντες. Π.χ. όταν είσαι σε μια μεγάλη ελληνική ομάδα και αγωνίζεσαι στην Κ17 ή Κ19 πιστεύεις ότι είσαι πολύ κοντά στο όνειρο. Αλλά δεν είσαι. Η ακαδημία στο κολέγιο του Rotherham και της Frickley Athletic με βοήθησαν πάρα πολύ και στον τρόπο προπόνησης και στις παροχές, φαντάσου είχαμε ακόμα και κάμερες τύπου VEO, που κατέγραφαν αυτόματα τις προπονήσεις και τους αγώνες και μέσω διάφορων εφαρμογών επαγγελματικών ομάδων κάναμε τρομερές αναλύσεις, για την βελτίωση του παιχνιδιού μας, ακόμα και παρατήρηση μικρών λεπτομερειών, που κάνουν την διαφορά. Και όλοι σε βοηθούσαν, να κάνεις δοκιμαστικά σε μεγάλες ομάδες, να φτιάξεις το μέλλον σου. Επίσης, υπάρχει ακόμα και εφαρμογή από την αγγλική ομοσπονδία ποδοσφαίρου, που συνδέεσαι με τον αριθμό του δελτίου σου και μπορείς να δεις πόσες συμμετοχές, γκολ, κάρτες, clean sheets έχεις, όλα! Είναι πολύ απλά τα πράματα. Επίσης, στην Αγγλία δύσκολα θα βρεθείς ποδοσφαιρικά άνεργος. Υπάρχουν ομάδες στην 8η και 9η κατηγορία που δίνουν πάνω από 60 λίρες το παιχνίδι.
Θέμης Κεφαλάς: Κοίτα, όπως και σε οποιαδήποτε χώρα ταλέντα υπάρχουν, το θέμα είναι ποιος θα δουλέψει πιο σκληρά, ειδικά για μια θέση στην ενδεκάδα. Το Λονδίνο έχει πληθυσμό όσο όλη η Ελλάδα, οπότε μπορείς να φανταστείς πόσος ανταγωνισμός και πόσοι ποδοσφαιριστές υπάρχουν και πόσοι από αυτούς θέλουν να παίξουν στο κορυφαίο επίπεδο. Και στην Ελλάδα υπάρχουν πολλά παιδιά με ταλέντο, αλλά για μένα δεν είναι μόνο το ταλέντο, η σκληρή δουλειά «νικά» το ταλέντο.
Χρήστος Παπακωνσταντίνου: Η Αγγλία έχει αρκετό πληθυσμό που ασχολείται με το ποδόσφαιρο, έρχονται παίχτες από όλο τον πλανήτη, γι αυτό και η χώρα είναι από τις κορυφαίες και πιο ανταγωνιστικές στο άθλημα. Πάντως, με τους παίχτες που έχω παίξει στην Ελλάδα δεν θα έλεγα ότι υπάρχει μεγάλη διαφορά, υπάρχουν πολλοί ποδοσφαιριστές στην χώρα μας, που θα μπορούσαν να κάνουν εδώ καριέρα, υπάρχει πολύ ταλέντο και στην Ελλάδα. Τώρα στο θέμα εγκαταστάσεων και υποδομών, με την Αγγλία να είναι πλούσια ποδοσφαιρικά, όλα εδώ είναι επαγγελματικά και οργανωμένα, σε ακαδημίες και πρώτες ομάδες, από Premier League έως τις χαμηλότερες κατηγορίες. Παίχτες και φίλαθλοι είναι οργανωμένοι και προσέχουν ο ένας τον άλλον.
Αντώνης Στεργιάκης: Δεν θα έλεγα ότι υπάρχει διαφορά συγκριτικά με τa ταλέντα, απλά είναι διαφορετικές οι συνθήκες προπόνησης. Πιστεύω ότι στην Ελλάδα υπάρχει αρκετό ταλέντο, απλά πρέπει να αξιοποιηθεί κατάλληλα.
Ευχαριστούμε πάρα πολύ τον Στέφανο, τον Θέμη, τον Χρήστο και τον Αντώνη, που μέσα στα πολυάσχολα προγράμματα τους βρήκαν τον χρόνο να μιλήσουν μαζί μας. Τους ευχόμαστε, πρώτα απ’ όλα, υγεία, καλό υπόλοιπο στη ποδοσφαιρική σεζόν τους, πολλές όμορφες στιγμές έξω από τα γήπεδα και μακριά από το σπίτι τους και άπειρες επιτυχίες στις καριέρες τους (που πολύ πολύ ζηλεύουμε σαν λάτρεις του english football). Cheers lads!
