Τον Απρίλιο του 2024 επισκέφθηκα για πρώτη φορά το Κέτρινγκ της Αγγλίας και παρακολούθησα αγώνα της Κέτρινγκ Τάουν. Το Νοέμβριο επέστρεψα.
Μεσημέρι 9 Νοεμβρίου 2024.
Στο τρένο για Κέτρινγκ.
Ένα από τα τρένα για την ακρίβεια, γιατί για να πάμε από το Ρόδραμ στο Κέτρινγκ έπρεπε να πάμε πρώτα από το Ρόδραμ στο Σέφιλντ, από το Σέφιλντ στο Λέστερ και από το Λέστερ τελικά στο Κέτρινγκ. Το γιατί ήμασταν στο Ρόδραμ εξ αρχής είναι μια πολύ καλή ερώτηση. Είναι βασικά η πρώτη ερώτηση που μας έκαναν όλοι όσοι άκουσαν πως το βράδυ πριν ήμασταν εκεί.
“Τι στο διάολο κάνατε στο Ρόδραμ;”
Και η πιο ειλικρινής απάντηση ήταν, “Πίναμε μπύρες”. Παραθέτω το γενικότερο πλάνο:
Επειδή θα πήγαινα στο Μάντσεστερ (το τι έκανα στο Μάντσεστερ θα το αφήσω στην φαντασία του καθενός), μπορούσα την Παρασκευή στις 8 του μήνα να κατέβω στο Ρόδραμ, όπου μένει ο Ντιν. Εκεί θα μας έβρισκε ο Καμ που θα ερχόταν από το Κέτρινγκ. Θα βρισκόμασταν να τα πούμε υπό μερικά pints για ένα βράδυ, και την άλλη μέρα εγώ κι ο Καμ θα κατεβαίναμε στο Κέτρινγκ για το παιχνίδι.
Αυτό ήταν το πλάνο.
Αυτό που δεν υπολόγιζε κανείς μας είναι πως η τελική καταμέτρηση των “μερικών pints” θα σημείωνε έντεκα εις τον αριθμό. Έντεκα για τον καθένα, όχι μεταξύ μας. Γεγονός που εγώ κι ο Καμ μετανιώσαμε το επόμενο πρωί που κάναμε τουρ με τα τρένα των Μίντλαντς.
Αυτό είναι το σκηνικό λοιπόν:
Ένα κλασικό γκρίζο μεσημέρι Σαββάτου στα Αγγλικά Μίντλαντς και δύο ζαβλακωμένοι νεολαίοι, κουλουριασμένοι στη γωνία ενός τρένου, να προσπαθούν να ελέγξουν τις αναπνοές τους προς την αποφυγή εμετού, μασουλώντας τζάφα κέικς και πίνοντας μηλίτη. Ναι, μετά από όλα αυτά, πίναμε μηλίτη. Και πίναμε μηλίτη επειδή ο κύριος Καμ είχε επιμείνει “να πάρουμε μηλίτη για να έχουμε για να πάμε ζεστοί στο παιχνίδι αύριο” και πήγα εγώ και πήρα μια δεκάδα κουτάκια 0,5L και οι τσάντες μας ζύγιζαν 2 κιλά παραπάνω. Οπότε έπρεπε να τα πιούμε.
Φτάνοντας, μας περίμενε στο σταθμό ο Τομ. Ο πολυαγαπημένος μου Τομ. Που του κατέστρεψα τη ζωή του καημένου τον περασμένο Απρίλιο όταν επισκέφτηκα το Κέτρινγκ για πρώτη φορά και έκανα την παρατήρηση που παραδόξως δεν είχε κάνει κανείς μέχρι στιγμής, ότι είναι δηλαδή φτυστός ο Ντέγιαν Κουλουσέφσκι. Και τον φωνάζουν τώρα όλοι Κουλουσέφσκι και κάθε φορά που μπαίνει το Gimme! Gimme! Gimme! των ΑΒΒΑ στο κλαμπ, τον βάζουν όλοι στη μέση και τραγουδάνε “Gimme Gimme Gimme a ginger from Sweden!”. Μπήκαμε οι τρεις μας σε ένα ταξί και φύγαμε για το γήπεδο.
Φτάσαμε στο Λάτιμερ Παρκ.
Καλώς ορίσατε στο Λάτιμερ Παρκ.
Η ώρα σε εκείνο το σημείο πρέπει να ήταν κάπου τρεις και μισή το μεσημέρι και το σκηνικό ήταν σουρουπογκρί ουρανός και ελαφριά ομίχλη. Στο γήπεδο μας περίμενε ο Τζακ. Τα είπαμε λίγο οι τέσσερίς μας, όμως το χανγκόβερ που καθυστέρησε εμένα και τον Καμ το πρωί δεν μας είχε αφήσει μεγάλα χρονικά περιθώρια και έπρεπε να μπούμε να πάρουμε τις θέσεις μας στην εξέδρα. Προχωρώντας προς τα τουρνικέ με σταματάει ένας στιούαρτ να δει το σακίδιό μου. Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα πως κατά πάσα πιθανότητα δεν προβλέπεται από τους κανονισμούς του γηπέδου να περνάει ο κόσμος μισή ντουζίνα κουτάκια μηλίτη αγορασμένα απέξω.
– Μπορείς να με δείξεις το σακίδιο σου;
– Βεβαίως!
Βλέπει τα κουτάκια.
– Ναι ξέρεις, δεν μπορείς να τα περάσεις αυτά μέσα φίλε μου.
– Ναι λογικό. Ειλικρινά φίλε, το ξέχασα ότι τα είχα.
– Είναι οκ φίλε, δεν πειράζει.
– Να σε πω, παίζει να μπορέσεις να μου τα κρατήσεις και να έρθω να τα πάρω μετά το παιχνίδι;
Σκέφτεται λίγο αυτός.
– Εεμ, ναι, δεν νομίζω πως υπάρχει κάποιο πρόβλημα, θα σε θυμάμαι.
– Τέλεια!
Και ανοίγω το σακίδιο και βγάζω από μέσα ένα-ένα, ένα κασκόλ Κέτρινγκ, ένα κασκόλ Ρόδραμ και από κάτω οκτώ κουτάκια μηλίτη. Καμ, Τομ και Τζακ από πίσω έχουν πεθάνει όλοι στα γέλια, μαζί και ο στιούαρτ, που πήγε να κάνει ο άνθρωπος έναν απλό έλεγχο σε ένα σακίδιο και πέτυχε την τσάντα της αλκοολικής Μέρι Πόπινς από το Ρόδραμ.
Μετά κι από αυτό, προχωράμε στα τουρνικέ. Εκεί, όπως και την πρώτη φορά που είχα βρεθεί σε αγώνα της Κέτρινγκ Τάουν, δεν πήρα κάποιο εισιτήριο σε φυσική μορφή. Πήρα όμως ένα χάρτινο καρτελάκι βάουτσερ. Αυτό είχε να κάνει με το (τότε) επικείμενο μεγάλο εντός έδρας παιχνίδι απέναντι στην Ντόνκαστερ για το ΦΑ Καπ. Προκειμένου να γίνει δίκαια η κατανομή των εισιτηρίων, με κάθε αγορά εισιτηρίου για παιχνίδι πρωταθλήματος, δινόταν και ένα βάουτσερ. Όσα περισσότερα τέτοια είχες, τόσο πιο ψηλά έμπαινες στην λίστα προτεραιότητας για τα εισιτήρια του κυπέλλου. Έξυπνο και μπράβο στη διοίκηση του κλαμπ. MY CLUB!
Το βάουτσερ για τον αγώνα του ΦΑ Καπ.
Το παιχνίδι ήταν Κέτρινγκ Τάουν – Ρέντιτς Γιουνάιτεντ.
Στις κερκίδες ακολουθήσαμε την συνηθισμένη τακτική σε αυτό το επίπεδο ποδοσφαίρου (έβδομη κατηγορία Αγγλίας), όπου καθόμαστε πίσω από το τέρμα του αντιπάλου και στα δύο ημίχρονα. Πρώτα είμαστε στην μία πλευρά του γηπέδου δηλαδή, και μετά στην άλλη.
Και ένα Κ, κι ένα Ε, κι ένα Τ κι ένα Τ. Ε και R και ING. T και Ο και ένα WN.
KETTERING TOWN! FC! FC!
Αυτό ήταν το σύνθημα της ημέρας. Ήχησε στον ουρανό του Κέτρινγκ πολλές φορές και εκείνο το απόγευμα, και μπορώ να πω με υπερηφάνεια πως το ξεκίνησα και μόνος μου μια φορά. Το προτείνω ανεπιφύλακτα σε όλους τους ποδοσφαιρόφιλους που δεν είχαν ακόμα την τύχη στη ζωή τους να τραγουδήσουν αυτό το σύνθημα στο Λάτιμερ Παρκ, δεν ξέρετε τι χάνετε.
Η ομάδα τελειώνει την προθέρμανση και πηγαίνει να παραταχθεί στην άλλη πλευρά του γηπέδου.
Οι λαντς άνοιξαν το σκορ μετά από κόρνερ. Ένα γκολ σπάνιας ομορφιάς, υπάρχει στο YouTube μαζί με τα καλύτερα σημεία του αγώνα, ένα πραγματικό διαμάντι, ένα γκολ-πρότυπο για κάθε non-league ομάδα της Αγγλίας. Στις κερκίδες, ένα χάος. Θυμάμαι σε εκείνο το ημίχρονο είχαμε κι έναν τύπο πίσω μας που δεν μπορούσε να το βουλώσει με τίποτα. Έβριζε τον διαιτητή, έβριζε τον αντίπαλο τερματοφύλακα, που ειδικά αυτό θέλει θάρρος όταν σε αυτό το επίπεδο ο αντίπαλος τερματοφύλακας είναι σε απόσταση ενός αριστερού ντιρέκτ από εσένα, μετά θυμάμαι έπιασε κουβέντα με κάτι κυρίες πιο μπροστά που σχολιάσανε τη βρωμόγλωσσα που χρησιμοποιούσε, κοινωνικός τύπος γενικά. Η φράση “you are a cheeky soft twat” στον τερματοφύλακα, αυτή είναι που με έχει σημαδέψει. Λίγο πριν το ημίχρονο, η Ρέντιτς ισοφάρισε, έτσι για να μας σπάσει τα νεύρα, σε μια φάση που φώναζα με μένος για επιθετικό φάουλ, πνιγμένος από την αδικία, με τον Καμ να με καθησυχάζει ότι δεν ήταν. Τα highlights μετά το παιχνίδι με δικαίωσαν.
1-1 το ημίχρονο.
Πήγαμε στην παμπ του γηπέδου κι εκεί τα παιδιά θεώρησαν πως ήταν έξυπνη ιδέα να πάρουμε ο καθένας από δύο ποτήρια μπύρες, “επειδή δεν θα μπορέσουμε να ξαναέρθουμε”, και καθόμασταν σαν βλάκες και κρατούσαμε όλοι μας από δύο ποτήρια και δεν μπορούσαμε ούτε ένα συνεργατικό παλαμάκι να βαρέσουμε. Έξω είχε πλέον σκοτεινιάσει για τα καλά και η αίσθηση ήταν ακριβώς αυτή που πρέπει για ένα απόγευμα με ποδόσφαιρο. Ο σκούρος ουρανός να φωτίζεται από τους προβολείς του Λάτιμερ Παρκ και ο κόσμος να πηγαινοέρχεται, αισιόδοξος για το που οδεύει το κλαμπ μετά από την (τότε) πρόσφατη επιτυχία απέναντι στη Νόρθαμπτον για το ΦΑ Καπ. Ένας νέος αέρας γύρω από την ομάδα, μια ατμόσφαιρα πολύ διαφορετική από αυτήν που είχα γνωρίσει τον Απρίλιο σε εκείνο το 1-1 με την Μπέρκχαμστεντ. Αυτό που μου αρέσει να λέω στον Καμ είναι ότι το κασκόλ που αγόρασα τότε έβαλε φρέσκο χρήμα στα ταμεία της ομάδας και ήταν το κεφάλαιο που πυροδότησε την βελτίωση που βλέπουμε σήμερα. Το λεγόμενο butterfly effect. Συνήθως, όταν το λέω αυτό ο Καμ γελάει και με λέει να σκάσω.
Στην επανάληψη, η ομάδα κέρδισε πέναλτι που εκτέλεσε ο “σούπερ σταρ” Νάιλ Ρέιντζερ, ο οποίος ξεχώριζε σε κωμικό βαθμό στο γήπεδο, άνετα πιστεύω έριχνε ένα κεφάλι σε όλους τους υπόλοιπους παίκτες. 2-1 και το γκολ αυτό πανηγυρίστηκε ελαφρώς πιο συνεσταλμένα, πρώτον επειδή ήταν πέναλτι και οκ το περιμέναμε, δεύτερον επειδή κρατούσα δύο μπύρες, επένδυση που στην οικονομική μου κατάσταση είναι μη αμελητέα.
“Είναι ένας από εμάς! Είναι ένας από εμάάάάς! Νάιλ Ρέιντζερ, είναι ένας από εμάς!”
Λίγο αργότερα έγινε και το 3-1 κλειδώνοντας το ματς, μαζί με τα κέφια της παρέας. Το χανγκόβερ είχε φύγει σε αυτό το σημείο, η φάση μας ήταν “full-on banter” διάλογοι οι οποίοι αν τους άκουγε κανείς είμαι σίγουρος πως θα νόμιζε πως το IQ των τεσσάρων μας δεν ξεπερνάει αθροιστικά το 80. Σε κάποια φάση, αφότου είχα τελειώσει τις μπύρες, εκεί που χοροπηδούσα πάνω-κάτω με τα χέρια στις τσέπες ως αυτοάμυνα για το κρύο, περνάνε δυο κοπέλες από μπροστά μας και γυρνάει η μία ξαφνικά και με λέει κάτι. Άρχισαν να γελάνε και οι δύο κι έφυγαν γρήγορα. Αυτό που άκουσα εγώ ήταν “Oh you’re hot”. Ο Καμ υποστηρίζει ότι αυτό που είπε ήταν “oh you’re hard!”, ειρωνευόμενη και καλά το χοροπηδητό μου που παρέπεμπε σε πιο “ένθερμες” κερκίδες. Εγώ προτιμώ την δικιά μου εκδοχή. Σε κάθε περίπτωση, δεν παίζει κανέναν απολύτως ρόλο.
Θα με συγχωρέσετε για την ποιότητα της φωτογραφίας, όπως εξηγώ ήταν μια ελαφρώς κουραστική μέρα.
Το παιχνίδι έληξε 3-1.
Γράφοντας αυτήν την ιστορία υπέπεσε στην αντίληψή μου κιόλας ότι οι “Poppies” είχαν πάρει κόκκινη κάρτα κάπου στο 88’. Έστειλα μήνυμα στον Καμ να επιβεβαιώσω αν το θυμάται αυτό γιατί εγώ τέτοια ανάμνηση δεν έχω και με απάντησε πως όντως πήρε ένας δικός μας μια δεύτερη κίτρινη για κάτι το οποίο κανείς δεν κατάλαβε και ακόμα και τότε δεν ήταν σίγουρος ο κόσμος στο γήπεδο για το τι είχε συμβεί. Μηδαμινή η σημασία της, ένας σαχλαμάρας διαιτητής που πήρε υπερβολικά σοβαρά τη δουλειά του στο 88ο λεπτό ενός παιχνιδιού έβδομης κατηγορίας που ήταν 3-1. Και πολύ ασχολήθηκα που το αναφέρω. Το παιχνίδι έληξε, εμείς πανηγυρίσαμε, πήγα μάζεψα του μηλίτες μου και φύγαμε για το κέντρο.
Εκεί συγκεντρώθηκε όλη παρέα σε μια παμπ για να δει τη Λίβερπουλ που έπαιζε αργότερα, όμως εγώ δεν είχα περιθώρια. Ένα τέταρτο μετά έπρεπε να φύγω γιατί το αεροπλάνο μου έφευγε από το Μάντσεστερ στις τέσσερις το πρωί. Η ώρα ήταν κάπου έξι το απόγευμα και το δρομολόγιο που έπρεπε να γράψω ήταν: Κέτρινγκ-Λέστερ, Λέστερ-Νανίτον, Νανίτον-Μάντσεστερ Πικαντίλι, Μάντσεστερ Πικαντίλι-Αεροδρόμιο Μάντσεστερ. Αποχαιρέτησα τον Καμ, τον Τομ και τον Τζακ και ξεκίνησα για το σταθμό.
Θυμάμαι να περπατάω στους άδειους δρόμους του Κέτρινγκ εκείνο το Σάββατο βράδυ, να σιγοτραγουδάω και να σκέφτομαι διάφορα. Πόσο άκυρο είναι όλο αυτό που συμβαίνει με εμένα και αυτή την πόλη. Από όλα τα μέρη που έχω πάει, γιατί αυτή η συγκεκριμένη πόλη; Πως μπορώ να εξηγήσω στον οποιονδήποτε πως εγώ, ένας Έλληνας που μένει στη Σουηδία, περνάω όλη αυτήν την ταλαιπωρία, για να έρθω για δεύτερη φορά να δω την Κέτρινγκ Τάουν. Και πόσο τρελό το ότι βρίσκομαι όντως εδώ, βρίσκομαι αυτή τη στιγμή στο Κέτρινγκ. Κι ας είμαι προς το δρόμο του γυρισμού, αυτή τη στιγμή είμαι όντως εδώ. Το Κέτρινγκ μου. Κόλλησα ένα αυτοκόλλητο σε ένα στύλο έξω από το σταθμό του τρένου, υλική ανάμνηση εκείνης της στιγμής, το δικό μου αποτύπωμα στην πόλη. Αύριο το μεσημέρι θα είμαι πίσω σπίτι μου, πίσω στα γνωστά τοπία και τη γνωστή καθημερινότητα. Το Κέτρινγκ θα παραμένει για μένα αυτή η φούσκα ξεγνοιασιάς, το μικρό Αγγλικό shithole μου, που ότι και να περνάω εγώ, θα είναι εκεί, να με περιμένει, για όταν χρειαστώ ένα διάλειμμα από την πραγματικότητα.
Και ένα Κ, κι ένα Ε, κι ένα Τ κι ένα Τ. Ε και R και ING. T και Ο και ένα WN.
KETTERING TOWN! FC! FC!
Ο Καμ ποζάρει εμφανώς χαρούμενος μπροστά στο μπαρ της παμπ του Λάτιμερ Παρκ.
