Για πρώτη φορά στην Αγγλία και το παιχνίδι που πήγα να δω ήταν 8ης κατηγορίας. Εκεί μου έμαθαν να είμαι «Κέτρινγκ μέχρι να πεθάνω».
Κάπως έτσι συνέβησαν τα πράγματα. Ίσως και όχι. Ίσως να έχω πειράξει μερικές λεπτομέρειες για την οικονομία της αφήγησης. Το νόημα ωστόσο παραμένει το ίδιο. Τα πράγματα είχαν πάει καλά και γι’ αυτό ακριβώς ήμουν προετοιμασμένος για το χειρότερο. Δεν γίνεται να πηγαίνουν όλα καλά. Πρώτο εμπόδιο, ίσως και το μόνο βασικά, το αεροπλάνο. Δεν είναι μόνο οι… μη ιπτάμενοι Ολλανδοί, τύπου Μπέργκαμπ, που τα φοβούνται. Πέρασε όμως, όλα καλά, κι έφτασα στον προορισμό μου: Λονδίνο Στάνστεντ. Επόμενος στόχος, ο σταθμός Σεντ Πάνκρας. Από εκεί, τρένο προς Κέτερινγκ. Ή όπως είναι η σωστή προφορά σύμφωνα με τον Χανκ, Κέτρινγκ.
Άφιξη περίπου μία ώρα μετά. Κούραση, ελαφριά ζαλάδα και πείνα τα συναισθήματα λίγο πριν την ώρα της μεγάλης συνάντησης. Με τον Προφ είχαμε ξαναβρεθεί και στο Εδιμβούργο τον Αύγουστο. Με τον Χανκ βρισκόμασταν για πρώτη φορά από κοντά και όποιος έχει ξεκινήσει γνωριμίες εξ αποστάσεως ξέρει πως τα πρώτα λεπτά είναι συνήθως αμήχανα. Υπάρχει ένα κομπλάρισμα όταν το πρόσωπο το οποίο γνωρίζεις μόνο μέσω μιας οθόνης, το έχεις ξαφνικά μπροστά σου. Σαν συμβουλή προς τους αναγνώστες θα προσθέσω εδώ πως το αλκοόλ είναι συνήθως ένας εξαιρετικός τρόπος για να σπάσεις (ή να βάλεις) τον πάγο.
Το εξωτικό Κέτρινγκ φρόντισε να με καλωσορίσει με ένα λαχταριστό τσίζμπεργκερ από τα McDonald’s, το οποίο είχε την… πρωτοβουλία να εμφανιστεί όχι απλά δίχως πίκλες, κόντρα στην παραγγελία μου, αλλά και με πλήρη απώλεια κρέατος. Ωραία πράγματα. Ας είμαι όμως και λίγο ρεαλιστής, το μόνο «εξωτικό» που έχει να προσφέρει η περιοχή, είναι κάτι φοινικοειδή δέντρα στον σταθμό του τρένου. Η καλύτερη περιγραφή που μπορώ να κάνω είναι απλά να παραθέσω την πόλη από τη δημοφιλή ταινία «Hot Fuzz». Μια τυπική μικρή αγγλική πόλη. Σε ακριβή λόγια του Χανκ: «It is a shithole, but it’s our shithole».
Βολευτήκαμε στο διαμέρισμά μας και επόμενη στάση ήταν η παμπ. Μια ελαφρώς παρακμιακή παμπ, την οποία ευτυχώς δεν επισκεφθήκαμε ξανά, λίγο έξω από την πόλη. Είχε το βάιμπ ταβερνοσκυλάδικου, με την σπασμένη τζαμαρία στην είσοδο χαρακτηριστική πινελιά. Ήμασταν στην Αγγλία ωστόσο, οπότε μέσα έδειχνε μπάλα (συγκεκριμένα Κρίσταλ Πάλας με Μάντσεστερ Σίτι), είχε κρεμασμένα κασκόλ στους τοίχους και ευτυχώς ΔΕΝ έπαιζε όντως σκυλάδικα.
Δύο μπύρες για ζέσταμα, συναντήσαμε κι έναν φίλο του Χανκ και δεν αργήσαμε να πάρουμε το δρόμο προς το γήπεδο. Φτάσαμε στο ψυχρό Λάτιμερ Παρκ κάπου ένα τέταρτο πριν το παιχνίδι. Στο δρόμο είχαν παιχτεί τα απαραίτητα στοιχήματα, για τα οποία οι επιλογές ήταν αρκετά περιορισμένες, μιας και μιλούσαμε για παιχνίδι 8ης κατηγορίας. 1 και over 3,5 goals, το έπαιξα εγώ. Περισσότερο ευχή παρά πρόβλεψη.
Οι τρεις συνοπαδοί μου για εκείνη τη μέρα μπήκαν κατευθείαν στο γήπεδο, εγώ όφειλα να τρέξω στο μικρό κοντέινερ που στεγάζει τη μπουτίκ της Κέτρινγκ Τάουν για να πάρω το κασκόλ μου. Η αποστολή εξετελέσθη γρήγορα, τιμή δεν θυμάμαι, δεν έδωσα και πολλή σημασία, η κλασική μου φιλοσοφία τις μετρημένες φορές που πάω για ψώνια: Θέλω ή χρειάζομαι κάτι τόσο πολύ που έσυρα τον κώλο μου μέχρι το τάδε μέρος για να το πάρω, θα το πάρω όσο και να κοστίζει.
Η αγορά του εισιτηρίου του παιχνιδιού ήταν και αυτή όσο ονειρική θα φανταζόταν κανείς. Δύο τύποι κάθονταν σε δυο μικρούς θαλάμους, οι οποίοι ήταν ουσιαστικά δίπλα στα τουρνικέ, αγόραζες δηλαδή το εισιτήριό σου, το σκάναρες και έμπαινες. Γελάω μόνος μου. Μου ήθελαν και σκάνερ. Βασικά, μου ήθελαν και εισιτήριο. Απλά πλήρωνες το παλικάρι που καθόταν στο θάλαμο και άνοιγε το τουρνικέ να περάσεις. ΔΙΣ ΙΖ ΚΕΤΡΙΝΓΚ.
Πρώτο ημιχρόνιο, είμαστε πίσω από την εστία που επιτίθεται η Κέτρινγκ. Ο αέρας που επικρατούσε εκείνο το ημίχρονο ήταν και το βασικό σημείο συζήτησης, μιας και δημιούργησε ουκ ολίγες φορές κωμικοτραγικές καταστάσεις, με διωξίματα να εξελίσσονται σε σέντρες, σέντρες να γίνονται σουτ και σουτ να καταλήγουν πλάγιο άουτ. Στο αγωνιστικό επίπεδο που μιλάμε άλλωστε, οι μεγάλες μπαλιές είναι βασικό εργαλείο στην επιθετική ανάπτυξη των ομάδων και οι καιρικές συνθήκες κάθε άλλο παρά τις ευνοούσε. Κάπως βρεθήκαμε να χάνουμε ωστόσο.
Προκειμένου να επισκεφτείς το κυλικείο (κυλικείο που λέει ο λόγος, παμπ ήταν και μάλιστα καλύτερη από αυτήν που είχαμε πάει πριν το παιχνίδι) του γηπέδου έπαιρνες ένα μικρό χαρτάκι από έναν άσβερκο κύριο που είχε πάνω το σήμα της ομάδας και τα αρχικά «Η.Τ.». Σε αυτό το κυλικείο διέπραξα την «αμαρτία», που είναι να πίνεις Guinness σε πλαστικό ποτηράκι, αλλά ένιωθα πως δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς. Προς τιμήν των συνοπαδών μου για εκείνη τη μέρα, εισέπραξα το απαραίτητο μπάντερ για αυτό μου το ατόπημα. Όντας ήδη λοιπόν με το ένα πόδι στην «κόλαση», παραδόθηκα σε ένα τσιγάρο που μου προσφέρθηκε, μια ακόμα γροθιά σε ένα ανθρώπινο σώμα που μετρούσε μερικά χιλιάδες χιλιόμετρα, τρεις ώρες ύπνου, δυο τσίζμπεργκερ (το ένα χωρίς κρέας) και κάτι παραπάνω από 1,5 λίτρο καταναλωμένης μπύρας.
Στο δεύτερο ημίχρονο, αφότου επιστρέψαμε το χαρτάκι με το σήμα των «Παπαρούνων» στον υπεύθυνο, αλλάξαμε πλευρά και πήγαμε στην πιο ζεστή από άποψη ατμόσφαιρας κερκίδα. Το πλεονέκτημα του να μην έχεις εισιτήριο (που είχαμε, δεν μπήκαμε έτσι δηλαδή, όμως όπως εξήγησα, το να αγοράζεις εισιτήριο στην Κέτρινγκ είναι κάπως διαφορετικό). Η ομάδα μπήκε πολύ πιο αποφασιστικά και ισοφάρισε γρήγορα με πέναλτι, που θέλω να το θυμάμαι ως σοφτ γενικά, αλλά δεν είναι πως με χάλασε κιόλας. ΑΜΠΣΟΛΟΥΤ ΣΙΝΣ.
Μετά την ανάπαυλα ο αέρας είχε κοπάσει λίγο, ωστόσο ήταν το μοντέρνο ποδόσφαιρο που πήρε τη θέση του, μονοπωλώντας τη συζήτηση μεταξύ όχι μόνο της μικρής παρέας μου, αλλά και πολλών γύρω μας. Τα παιχνίδια της Πρέμιερ Λιγκ ήταν κι αυτά στο δεύτερο ημίχρονό τους και είχαν αρχίσει να μπαίνουν μερικά γκολ, οπότε ο κόσμος είχε αρχίσει να θυμάται ποιους παίκτες είχε στην ομάδα του στο Fantasy Premier League και τι συνδυασμούς στοιχημάτων είχε παίξει.
Το δικό μου στοίχημα (που προς τιμήν εμού αυτήν τη φορά ήταν στο παιχνίδι που όντως βλέπαμε) το είχα ξεγράψει μετά το πρώτο σουτ (!) του αγώνα που παραλίγο να σπάσει το παράθυρο ενός αυτοκινήτου πίσω από την κερκίδα που καθόμασταν, το οποίο δεν αποκλείεται να άνηκε και στον ίδιο τον παίκτη που σούταρε. Μια ευκαιρία υπήρξε για την ανατροπή και νίκη, και ήρθε φυσικά από κόρνερ, η κεφαλιά ωστόσο δεν βρήκε εστία για μερικά χιλιοστά. Ή τουλάχιστον έτσι θυμάμαι. 1-1 τελικό σκορ.
Μετά τη λήξη πήραμε άλλη μια μπύρα στην παμπ του γηπέδου και πιάσαμε κουβέντα με ένα παλικάρι, γνωστό του Χανκ και του φίλου του, που ονομάζω τώρα Τζέιμς, το οποίο αποδείχτηκε πως παίζει ποδόσφαιρο σε κατηγορία χαμηλότερη από αυτή που μόλις είδαμε. Εκείνη τη στιγμή ο εαυτός μου δεν μπορούσε να το διανοηθεί πως υπήρχε κάτι χαμηλότερο σε οργανωμένη μορφή, με κάθε σεβασμό στις «Παπαρούνες» πάντα. Η μαγεία του αγγλικού ποδοσφαίρου. Σημειώνω κιόλας πως στο συγκεκριμένο παιχνίδι, όπως είπαμε, 8ΗΣ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ, κόπηκαν λίγο κάτω από 2.000 ΕΙΣΙΤΗΡΙΑ.
This is English Football, σκέφτηκα. Και γύρω μου άκουγα τους πιο φανατικούς της ομώνυμης πόλης να σιγοτραγουδούν, «Kettering ’til I die». Ε ναι, κι εγώ, Κέτρινγκ μέχρι να πεθάνω…
