Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ πρέπει να αποτύχει. Ναι είναι πικάντικος ο τίτλος, το κατανοώ. Αλλά δυστυχώς τον στηρίζω.
Θα προσπεράσω την οποιαδήποτε ανάλυση περί τα της ομάδος και για το ποιός επιτέλους φταίει για αυτήν την τραγική εικόνα που παρουσιάζει η ομάδα φέτος (φέτος είναι φέτος, είναι 2025, όχι η ποδοσφαιρική σεζόν). Λίγο πολύ, έως και ο πιο αδιάφορος κόσμος ξέρει ότι οι ευθύνες βαραίνουν ανθρώπους σε όλες τις βαθμίδες στελέχωσης του κλαμπ.
Θα σημειώσω επίσης ότι έχω υπάρξει φίλος της ομάδας για τα τελευταία δέκα περίπου χρόνια, λίγο λιγότερο από τη μισή ζωή μου. Κάνει τις πράξεις κανείς και βλέπει τι έχω περάσει και τι στιγμές έχω ζήσει με αυτήν την ομάδα. Δεν είναι εύκολες αυτές οι αράδες. Και σίγουρα η κρίση ποδοσφαιρικής ταυτότητας που έχω περάσει τον τελευταίο χρόνο δεν είναι κάτι που μπορώ να μεταφέρω επαρκώς με λόγια.
Αλλά ναι, η φετινή Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ πρέπει να αποτύχει. Για το καλό του ποδοσφαίρου πρώτα από όλα. Και μετέπειτα και της ομάδας. Πέρσι ήταν ίσως ένα από τα καλύτερα πρωταθλήματα που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια, σαν συνολικό πακέτο. Ένας αστερίσκος μπαίνει μόνο, στη μάχη για την κορυφή που εξασθένισε γρήγορα, αλλά και σε αυτήν της παραμονής που ήταν ουσιαστικά ανύπαρκτη.
Κατά τα άλλα: Νότιγχαμ Φόρεστ, ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο. Κρίσταλ Πάλας, FA Cup. Νιούκασλ, Λιγκ Καπ. Άστον Βίλα, Ευρώπη πάλι. Μπρέντφορντ, δύο παίκτες με 20+ γκολ είχε. Φούλαμ, Μπράιτον, Μπόρνμουθ, σοβαρότατα υπολογίσιμες, ομάδες με χαρακτήρα. Ακόμα και η Γουλβς είχε έναν Κούνια, παικταράς κι ας έχει τα προβλήματα διαχείρισης θυμού, η Ίπσουιτς είχε έναν Ντελάπ, πουλενάρα. Μια γενική ποιότητα, μοιρασμένη σε όλο το μήκος του πρωταθλήματος.
Τολμούσες σχεδόν να το πεις, ναι, επιτέλους πάμε κάπου. Η Πρέμιερ Λιγκ δεν είναι το Μπιγκ Σιξ. Ας μείνει ως ένα γκίμικ για να πουλάνε φανέλες στο εξωτερικό. Αυτό δεν θέλουμε όλοι έτσι; Μια ανοιχτή λίγκα. Πραγματικό ανταγωνισμό και τη δυνατότητα για όλους να διεκδικήσουν κάτι. Για αυτό είχε τρελαθεί όλος ο κόσμος όταν το 2021 είχαν βγει τα νέα για την Ευρωπαϊκή Σούπερ Λιγκ. Σωστά;
Ο μεγάλος χαμένος της περσινής σεζόν φυσικά, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Αυτή ήταν η μπιγκσιξάτη που έμεινε νηστική. Πέρα για πέρα, λιμοκτόνησε. Η τερατογένεση της Τσέλσι του Μπόελι πήρε το Κόνφερενς Λιγκ σβηστά, μέχρι και η Τότεναμ μες στα χάλια της, πήρε τίτλο, βγήκε Τσάμπιονς Λιγκ.
Και τι γίνεται μετά από αυτήν σεζόν; Ξεπούλημα. Πάνε όλοι. Γουλβς, Μπρέντφορντ άδειασμα. Η Μπόρνμουθ έχασε όλη κυριολεκτικά την άμυνά της. Η Κρίσταλ Πάλας γλίτωσε τα χειρότερα… στις καθυστερήσεις. Η Νιούκασλ, έχασε την σημαία της, αυτόν που θα την πήγαινε ένα βήμα παραπέρα. Ένα πλήρες ξεζούμισμα του πρωταθλήματος από αστέρες, μια αντλία που τα συγκέντρωσε όλα, μια και πάλι, στο Μπιγκ Σιξ.
Και άντε πες, Λίβερπουλ, Άρσεναλ, Μάντσεστερ Σίτι διεκδικούν τα μεγάλα τρόπαια. Υπάρχει και μια Τσέλσι, τα είπαμε, μυστήριο. Η Τότεναμ έχει κι αυτή το Τσάμπιονς Λιγκ. Νέα αρχή. Για τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ τι μπορεί να πει κανείς; Με ποια λογική μπορεί η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ να προσελκύσει μερικούς από τους καλύτερους παίκτες του πρωταθλήματος;
Επειδή ξέρω γω και δηλαδή, ξέρω γω εντάξει.
Είναι η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.
Είναι αυτό αρκετό όμως;
Θα έπρεπε να είναι αρκετό;
Είναι καλό το να είναι αυτό αρκετό;
Εφόσον η απάντηση σε οποιοδήποτε από τα παραπάνω είναι ναι, νιώθω πως κάνουμε μια λυπηρή παραδοχή για το ποδόσφαιρο και το προς τα πού αυτό κατευθύνεται. Αποδεχόμαστε έτσι αυθόρμητα πως τελικά είναι οκ να παίζονται πάντα όλα μεταξύ αυτών των λίγων. Κι άντε, μια στο τόσο, θα βγαίνει και μια φουρνιά ή δύο από τη μέση του βαθμολογικού πίνακα. Θα κάνουν ότι μπορούν για μια σεζόν, ίσως γίνει και το τρελό, να πάρουν κάποιον τίτλο. Τι ωραία ιστορία που είναι, όλοι χαίρονται. Αλλά οκ, φτάνει, αρκετά παίξατε, καλοκαίρι, μεταγραφές, αντίο.
Όχι, να αποτύχει η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Να μην τη γλιτώσει απλά επειδή, ξέρω γω και δηλαδή. Κι ας είναι κρίμα γιατί θα την πληρώσουν και άτομα ταλαντούχα που οπουδήποτε αλλού θα είχαν λαμπρό μέλλον. Θα στιγματιστούν καριέρες, σίγουρα, δυστυχώς. Και θα πονέσουν εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι που αντιθέτως με εμένα, δεν έχουν βιώσει την πλήρη συναισθηματική απομάκρυνση από την ομάδα.
Κι ας μην κουρευτεί ποτέ ο άλλος ο τρελάκιας.
Ας γίνει η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ η απόδειξη του ότι το ποδόσφαιρο παραμένει ποδόσφαιρο. Ας γίνει η αποτυχία της, η νίκη του αθλήματος απέναντι στη μπίζνα. Η νίκη του ποδοσφαιρικού κλαμπ απέναντι στο franchise. Τότε ενδεχομένως να καταφέρει και η ομάδα να λειτουργήσει όντως σαν ομάδα, και όχι σαν ένας τραγελαφικός ποδοσφαιρικός γαργαντούας, φυλακισμένος για πάντα κάτω από το ίδιο του το βάρος…
Διαβάστε επίσης: Δέκα πράγματα που κρατάμε από την 5η αγωνιστική της Premier League
