Η Manchester City απέτυχε για ακόμη μια χρονιά να διακριθεί στο Champions League, «σκοντάφτοντας» αυτή τη φορά πάνω στη Lyon, με τις ευθύνες να βαραίνουν αποκλειστικά τον Pep Guardiola.
«Σύμπτωση επαναλαμβανόμενη, παύει να είναι σύμπτωση», λέει ο λαός και στην περίπτωση της Manchester City ταιριάζει γάντι! Ήταν η τέταρτη συνεχόμενη χρονιά που οι «Πολίτες» αδυνατούν να φτάσουν έστω μέχρι τα ημιτελικά της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης. Το 2017 στη «φάση των 16» η Monaco, το 2018 η Liverpool, το 2019 η Tottenham, φέτος οι «Lyonnais», με τους τρεις πιο πρόσφατους αποκλεισμούς να προκύπτουν στα προημιτελικά. Κι όταν ψάχνεις να βρεις «κοινό παρανομαστή» σε όλα αυτά, καταλήγεις στον Καταλανό.
Όχι, δεν είναι κακός προπονητής. Όχι, δεν είναι αποτυχημένος. Ο τρόπος παιχνιδιού των ομάδων που προπονεί είναι παράδειγμα προς μίμηση και τα τρόπαια που έχει κατακτήσει, άλλοι τα βλέπουν… με κιάλια! Κάπου εδώ ωστόσο, υπάρχει ένα τεράστιο αλλά… Όπως ο Superman έχει αδυναμία στον κρυπτονίτη, έτσι και ο Pep έχει τη δικιά του αδυναμία, που ακούει στο όνομα «νοκ-άουτ αγώνες Champions League».
Πραγματικά είναι απορίας άξιο, πως ένας από τους πιο πετυχημένους προπονητές τα τελευταία 15 χρόνια, αδυνατεί να διαχειριστεί τέτοια παιχνίδια. Ειδικά από τη στιγμή, που κυρίαρχο στοιχείο στις τακτικές του -αλλά και στον χαρακτήρα του- είναι η μεθοδικότητα, κάτι που έλειπε στην αναμέτρηση με τη Lyon. Έτσι, φτάσαμε και στον χθεσινό αποκλεισμό. Οι αμφιβολίες έκαναν την εμφάνισή τους στο κεφάλι του Guardiola, εκείνος επέλεξε να τις «θρέψει» με τις επιλογές του στον αγωνιστικό χώρο και το πλήρωσε.
Σε μια βραδιά που η Manchester City δεν είχε απέναντί της κάποιο και κάποιο μεγαθήριο, ο Pep επέλεξε να παρατάξει μια ενδεκάδα για να παίξει ένα μάλλον «αντί-Manchester City» παιχνίδι. Η επιθετική νοοτροπία, το ασταμάτητο pressing και η αέναη κίνηση των παικτών σε όλο το γήπεδο έδωσαν τη θέση τους σε μια αθόρυβη προσέγγιση, χωρίς πλουραλισμό στη δημιουργία φάσεων. Στην Premier League οι «Πολίτες» έχουν αντιμετωπίσει ποιοτικότερους αντιπάλους, κι όμως ο Pep δε δίστασε να επιτεθεί από την αρχή με όλα του τα όπλα. Γιατί να εμφανιστεί με μια άγνωστη στην ομάδα του προσέγγιση σε αυτόν τον αγώνα;
Η χρήση τριών κεντρικών αμυντικών, με τους Gundogan και Rodri από μπροστά τους, μαρτυρά χωρίς αμφιβολία ότι ο Καταλανός φοβήθηκε την κινητικότητα στη μεσαία γραμμή της Lyon και τις αστραπιαίες επιθέσεις της. Μια κίνηση που περισσότερο δυσκόλεψε την City, παρά την προστάτευσε. Η Lyon κατάφερε και πάλι να βρει κενούς χώρους, αφού η αμυντική γραμμή των Άγγλων ήταν αρκετά ψηλά στον αγωνιστικό χώρο, κάτι που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στα δύο πρώτα γκολ των «Lyonnais».
Το χειρότερο όμως για τη City ήταν η απουσία δημιουργικών μέσων, λόγω της επιλογής του Pep να ξεκινήσει με Gundongan και Rodri. Είναι εκπληκτικός προπονητής και οι ομάδες του είναι «fun-to-watch», αλλά είδαμε κάτι τελείως ασυνήθιστο στη Λισαβόνα. Τι κι αν λατρεύει τους μεσοεπιθετικούς; Χθες η μεσαία γραμμή των «Πολιτών» ήταν αναμφίβολα ανιαρή.
Με το σύνηθες 4-3-3 της City, η Lyon θα έπρεπε να περιορίσει 4 παίκτες, δύο στη μεσαία γραμμή και δύο στα εξτρέμ, όπως επίσης και τον Gabriel Jesus. Αντιθέτως, οι Γάλλοι χρειάστηκε να περιορίσουν μόνο δύο, τους Sterling και de Bruyne, έργο των οποίων ήταν να βρουν κενούς χώρους στην άμυνα των αντιπάλων.
Ο Sterling τα πήγε καλά, καταφέρνοντας αρκετές φορές να ξεφύγει από το μαρκάρισμα του Jason Denayer, αλλά ο de Bruyne είχε εξουδετερωθεί για το μεγαλύτερο μέρος του πρώτου ημιχρόνου. Ο Rudy Garcia ήξερε ότι οι Gundogan και Rodri δεν πρόκειται να πληγώσουν την ομάδα του με μακρινές πάσες ή με κάποια ατομική ενέργεια, για αυτό και επέλεξε να συγκεντρωθεί ως επί το πλείστον στο μαρκάρισμα του Βέλγου.
Για μια ώρα απλά παρακολουθούσαμε τη City να μην μπορεί να επιτεθεί. Ο Kevin de Bruyne πάσχιζε να βρει λίγο χώρο για να επιδείξει το ταλέντο του και ο Pep καθυστέρησε υπερβολικά να κάνει κάτι για να το αλλάξει αυτό. Η ποιότητα του καλύτερου παίχτη της φετινής σεζόν στην Premier League, άργησε να φανεί, όχι επειδή ήταν κακός στον χθεσινό αγώνα, αλλά επειδή ο προπονητής του δεν τον βοήθησε εγκαίρως.
Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί περίμενε μέχρι το 60o λεπτό, για να περάσει στον αγωνιστικό χώρο τον Mahrez στη θέση του Fernandinho, αλλάζοντας το σχήμα σε 4-3-3. Μετά από αυτό, ο de Bruyne βρήκε χώρους και η City άρχισε να θυμίζει… City! Ο τρόπος που επιτεύχθηκε το γκολ της ισοφάρισης άλλωστε, το επιβεβαιώνει αυτό. Ο Pep ωστόσο έκρινε για άλλη μια φορά ότι η ομάδα του δεν χρειάζεται άλλη βοήθεια από τον πάγκο. Ο Garcia από την άλλη, είχε διαφορετική άποψη.
Με τρεις αλλαγές εντός πενταλέπτου από το 1-1, έκανε καθώς αποδείχθηκε κίνηση ματ. Η προσθήκη του Moussa Dembele και η εντολή για να μην κλειστούν πίσω, αλλά να πιέσουν ψηλά, εξέθεσε για ακόμα μια φορά τις αμυντικές αδυναμίες της City. Ναι, σίγουρα υπάρχει αρκετή συζήτηση γύρω από τα δύο γκολ που πέτυχε έπειτα η Lyon. Ναι, αν ο Sterling δεν έχανε την κενή εστία η έκβαση της αναμέτρησης θα ήταν διαφορετική. Το αποτέλεσμα ωστόσο δεν αλλάζει. Η ομάδα του Guardiola εμφανίστηκε κατώτερη των περιστάσεων και δίκαια αποκλείστηκε.
Στις δηλώσεις του μετά τον αγώνα η εικόνα του Καταλανού ήταν λίγο μπερδεμένη όσο αφορά τα συναισθήματά του. Είμαι σίγουρος πως ήξερε τα λάθη του, αλλά δε φαινόταν και τόσο προβληματισμένος. Ίσως ήταν ένα ακόμα mind-game από την πλευρά του. Μόνο εκείνος ξέρει. Όπως και να έχει, 10 χρόνια μακριά από τελικό Champions League για τον πιο αναγνωρίσιμο προπονητή των τελευταίων ετών είναι πολλά και ο αποκλεισμός με τα φετινά δεδομένα είναι αποτυχία. Ωστόσο, τη μεγαλύτερη πικρία προσθέτει το γεγονός πως η City αποκλείστηκε χωρίς να είναι ο εαυτός της. Και η ευθύνη βαραίνει αποκλειστικά τον Guardiola.
Συντάκτης: Βασίλης Βασιλείου
