Όταν ο Χάρι Κέιν αποχώρησε από την Τότεναμ, η «κατάρα» της Μάντσεστερ Σίτι στα ταξίδια της στο Βόρειο Λονδίνο φάνηκε να σπάει. Ο Πεπ πίστεψε το ίδιο, όμως έκανε λάθος.
POV: 96ο λεπτό. Η κεφαλιά του Ο’Ράιλι εκτοξεύεται ψηλά, μακριά απ’ την εστία του Βικάριο. Ο Ο’Ράιλι πέφτει κάτω και φωνάζει αγανακτισμένος. Επόμενο πλάνο, ο Χάαλαντ ανταλλάζει βλέμματα με τον Πεπ από τον πάγκο, και αμφότεροι γελάνε· μάλλον από αμηχανία. Το πλάνο απέτυχε, όσο μανιασμένα κι αν κουνούσε τα χέρια από τη γραμμή ο Ισπανός τεχνικός καθ’ όλη τη διάρκεια του αγώνα, δίνοντας οδηγίες στους πιτσιρικάδες που κατέβασε να εκπροσωπήσουν την πρώην τρεμπλούχο. Γιατί είδαμε ένα masterclass του Ποστέκογλου, που στεκόταν ψύχραιμος δίπλα στον ομόλογό του, δείχνοντας εμπιστοσύνη τους παίκτες του. Γιατί είχε διαβάσει καλά, αρκετά ώστε να κάνει την κατάρα να επιστρέψει. Κι όντως επέστρεψε.
Σε παγκόσμιο επίπεδο, ο μόνος ανταγωνιστής της Μάντσεστερ Σίτι τα τελευταία χρόνια είναι η Ρεάλ Μαδρίτης. Η έλευση του Χάαλαντ σηματοδότησε μια νέα εποχή, κι έτσι μαζί με τα έξι πρωταθλήματα έχει να καυχιέται και για ένα Τσάμπιονς Λιγκ κι έξι ακόμα τίτλους στις άλλες εγχώριες διοργανώσεις. Βρίσκεται στην κορυφή του βαθμολογικού πίνακα για άλλη μια χρονιά, κι έτσι ο Γκουαρδιόλα θεώρησε λογικό να κατεβάσει τα «τσικό» απέναντι στην 8η Τότεναμ στο Λιγκ Καπ. Άλλωστε, οι πολλοί τραυματισμοί βασικών μονάδων είναι καλή δικαιολογία: δεν έχει περιθώρια να ρισκάρει κομβικούς παίκτες σε δευτερεύουσες διοργανώσεις.
Όμως όλοι ξέρουμε ότι στο κορυφαίο επίπεδο στην πραγματικότητα δεν υπάρχει δευτερεύων τίτλος: Winner takes it all, All or nothing, αυτή είναι η μόνη λογική στον επαγγελματικό, αθλητικό πόλεμο. Από την άλλη, τώρα που η Άρσεναλ και η Λίβερπουλ προκρίθηκαν στον επόμενο γύρο, ο Πεπ έχει ένα συγκριτικό πλεονέκτημα στο πρωτάθλημα. «Πρέπει να θυσιάσεις κάτι για να πάρεις κάτι πίσω», λέγανε οι αλχημιστές. Κι οι αλχημείες του Πεπ συνήθως οδηγούν στη φιλοσοφική λίθο. Έτσι, παρέταξε μεταξύ άλλων τους Ορτέγκα, Λιούις, Νούνιες, ΜακΑτί, Ο’Ράιλι και Σάβιο.
Μα, αρκετά. Ας δώσουμε και λίγα credits εκεί που τα δικαιούνται. Χτες ο Ποστέκογλου κατέβασε μια πλήρη Τότεναμ – όσο πιο πλήρη γίνεται με την απουσία του Σον, ο οποίος τελευταία ανεβάζει επικίνδυνα τον ηλικιακό μ.ο. της ενδεκάδας. Α, τώρα που το σκέφτομαι ξεκούρασε και τον Πέδρο Πόρο, βάζοντας τον ταλαντούχο νεανία Άρτσι Γκρέι. Βασικά δεν ξεκίνησαν ούτε οι Μάντισον, Μπισούμα, Ριτσάρλισον, Ουντότζι και Μπερχβάλ· μάλλον τελικά δεν ήταν ούτε για τον «Μπιγκ Αντζ» η θεωρητικά πιο δυνατή του ενδεκάδα.
Ο Ελληνοαυστραλός τεχνικός έκανε τις δικές του αλχημείες. Απ’ όταν ήρθε στην Τότεναμ παλεύει να χτίσει βάθος στο ρόστερ, να φτιάξει μια «μικρή Σίτι» με τουλάχιστον δύο ενδεκάδες. Πριν γίνει η σέντρα, το «When the Spurs Go Marching In» έσεισε το γήπεδο, σαν εκείνες τις βραδιές του Τσάμπιονς Λιγκ και των ντέρμπι κορυφής που η ομάδα νοσταλγεί τα τελευταία χρόνια. Και για μια στιγμή ένα φάντασμα πλανήθηκε πάνω από την έδρα της ομάδας, πάνω από το Βόρειο Λονδίνο: το φάντασμα του Χάρι Κέιν.
Το είχα σκεφτεί, πριν από τον αγώνα, ότι για την γκέλα με την Κρίσταλ Πάλας ίσως έφταιγε ότι ο Ποστέκογλου είχε κάπου αλλού το μυαλό του – και αποδείχτηκε αληθές. Απίστευτο κι όμως αληθινό. Η ομάδα μπήκε στον αγώνα με τη Σίτι με την ίδια ορμή που συνήθιζε παλιά. Όπως τις πέντε πρώτες φορές που αντιμετώπισε τους «Πολίτες» στο καινούργιο γήπεδο, νικώντας και τις πέντε χωρίς να την αφήσει να σκοράρει. Μεσολάβησαν δύο ήττες πέρυσι, η μία μόνο ήταν για το πρωτάθλημα – μα, όπως δήλωσε πρόσφατα ο Ποστέκογλου, «Πάντα κερδίζω τρόπαια τη δεύτερη χρονιά μου σε μια ομάδα». Και φυσικά δεν υπάρχει πιο ρεαλιστικός στόχος από το Καραμπάο. Φαίνεται όμως πως ο Πεπ δεν τον πήρε και πολύ τοις μετρητοίς.
Απ’ την αρχή έγινε φανερό ότι κάτι άλλαξε τακτικά στην ομάδα. Η Τότεναμ έπαιξε με αντεπιθέσεις, κάτι που δεν συνηθίζει καθόλου στην εποχή Ποστέκογλου, όπου παλεύει διαρκώς για κατοχή και ολική κυριαρχία. Όσοι παρακολουθούν χρόνια την ομάδα, αμέσως καταλάβαμε ότι ο ομογενής τεχνικός, για τον οποίο έχει ακουστεί ότι είναι ξεροκέφαλος και αρνείται πεισματικά να προβεί σε τακτικούς ελιγμούς, αυτή τη φορά προσάρμοσε το παιχνίδι του στις απαιτήσεις που εγείρει ο αντίπαλος. Και πολύ καλά έκανε. Γιατί δεν μπορείς να νικήσεις μια Σίτι αν δεν την πάρεις στα σοβαρά. Και γιατί «χρειάζεται να θυσιάσεις κάτι για να πάρεις κάτι πίσω».
Στην αντεπίθεση, οι επιθετικοί της Τότεναμ είχαν μεγάλο πλάτος, τεντώνοντας διάπλατα την αντίπαλη άμυνα (που όλως τυχαίως αποτελούνταν από τους βασικούς της), ορμούσαν με εκρηκτική ταχύτητα και αντάλλασσαν άριστες κάθετες μπαλιές. Όταν έχαναν την κατοχή, δείγματα gegenpressing. Ακριβώς όπως εκείνο το μαγικό βράδυ του 2019, που μια ήττα με 4-3 μας έδωσε το εισιτήριο σε έναν τελικό Τσάμπιονς Λιγκ. Ακόμα περισσότερο χτες, το… συνονθύλευμα που κατέβασε ο Πεπ βραχυκύκλωσε, δεν μπορούσε να διαχειριστεί την επιθετική φιλοσοφία του συλλόγου απ’ το Βόρειο Λονδίνο.
Η πρώτη κατάρα που έσπασε ήταν του Βέρνερ. Αυτή τη φορά βρήκε τα δίχτυα με άνεση. Το πλασέ του Σαρ για το 2-0 θύμισε κάτι από Σισοκό. Κι ήταν αλήθεια όμορφο θέαμα στην αναίδειά του, ο Ποστέκογλου να σπάει το poker face και να δείχνει απογοήτευση που η Σίτι μείωσε πριν το ημίχρονο. Όμως το πραγματικό τακτικό masterclass του «Μπιγκ Αντζ» αποκαλύφθηκε στην επανάληψη. Όταν η Σίτι προσπάθησε να «καταιγίσει» την άμυνα της Τότεναμ, μα βρέθηκε προ απροόπτου: για πρώτη φορά επί Ποστέκογλου, ο Βικάριο και οι αμυντικοί του φάνηκε ότι δεν είχαν εντολή να παίζουν την κοντινή πάσα πάση θυσία· αντίθετα, διώχνανε μακριά, εγκαταλείποντας για μια φορά την επιθετική, κυριαρχική νοοτροπία του «Play Out Of Defence» για το επίσης ριψοκίνδυνο 50-50 του long ball. Η Σίτι σε αμηχανία: δεν είχε προετοιμαστεί για αυτό.
Το σχέδιο ήταν ότι θα πιέζει ψηλά και τα γκολ θα έρθουν, μα τώρα έπρεπε να ξεκινήσουν εκείνοι από πίσω για να παρακάμψουν μία πιο αποφασισμένη ομάδα, που έχει εκπαιδευτεί να έχει μονίμως το μυαλό της στο επόμενο γκολ ανεξαρτήτως σκορ, και άρα στο λάθος του αντιπάλου. Έπειτα από πολύ καιρό, τα πόδια των παικτών του Πεπ φάνηκαν νευρικά απέναντι σε εγχώρια ομάδα. Άσκοπες, ανούσιες μπαλιές με λιγοστές πιθανότητες να βρουν αποδέκτη, ενδεδυμένες τον μανδύα της σιγουριάς του φαβορί. Μοιάζει επιτέλους με κανονική ομάδα. Χωρίς αποτέλεσμα. Ο στρατηγός θυσίασε κάτι απ’ την εμμονική τακτική του, κι η μάχη κερδήθηκε!
Το masterclass ολοκληρώθηκε με τη χωρίς προφανή λόγο αλλαγή του Ρομέρο στο 50′ και κάτι, την ετοιμότητα με την οποία αντιμετωπίστηκε ο τραυματισμός του Φαν ντε Φεν, αλλά και την αλλαγή των Τζόνσον και Βέρνερ, όχι για να βάλει αμυντικούς, αλλά τον Ριτσάρλισον και το αγαπημένο του πουλέν, τον Μίκι Μουρ. Ο Ριτσάρλισον ήταν σε φεγγάρι, έφερε γεύση Βραζιλίας, και το σκορ μπορούσε άνετα να ξεφύγει. Η εξέδρα τραγουδά και πάλι το «When The Spurs Go Marching In», και η Τότεναμ βγάζει την τελευταία άμυνα. Ο Ποστέκογλου κατεβάζει το βλέμμα και μαζεύει τα χέρια στις τσέπες, κάτω από τα μπαλώματα στους αγκώνες απ’ το σακάκι του. Ο διαιτητής σφυρίζει τη λήξη. Η Τότεναμ είναι στον επόμενο γύρο. Η Σίτι όχι.
Ο Πεπ είναι generational και, όταν αποσυρθεί, θα κάνουμε χρόνια να δούμε αντίστοιχη τακτική ιδιοφυΐα. Όμως, χτες βράδυ ο «Αλχημιστής» του αγώνα ήταν ο Ποστέκογλου. «Η καλύτερη νίκη μου στην Τότεναμ», θα δήλωνε μετά τον αγώνα. Κι εμείς συμφωνούμε μαζί του. Και η κατάρα του Τότεναμ Χότσπερ Στέιντιουμ επέστρεψε για τον Πεπ, χωρίς Χάρι Κέιν. Oh, what a feeling, what a night…
