Η χαρμολύπη του να είσαι Τότεναμ, να καπνίζεις και το φίλτρο των τσιγάρων στους αγώνες της και να στηρίζεσαι επιθετικά στον… Πέδρο Πόρο.
POV: Είσαι Τότεναμ. Μη ρωτάς γιατί. Το ξέρω, αν γεννιόντουσαν Τότεναμ οι πιο πολλοί θα πάταγαν «kill» στην κονσόλα, κατά τη slang του Counter-Strike. Εγώ όμως είμαι Τότεναμ. Τελείωσα πέμπτος στον πίνακα, για τους άλλους αξιοθαύμαστο κατόρθωμα, για μένα απογοήτευση που χάρισα στη Βίλα την έξοδο στο Τσουλού για δύο βαθμούς. Αλλά συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια.
Μεσολαβεί καλοκαίρι φωτιά, εκκαθαρίσεις και στρατολογήσεις. Μεταξύ άλλων ξεφορτώθηκα τη μεγαλύτερη πληγή του ρόστερ, ολογράφως Τανγκί Εντομπέλε, μέχρι πρότινος η ακριβότερη μεταγραφή στην ιστορία μου και η μεγαλύτερη κατασπατάληση πόρων σε μισθούς σε εβδομαδιαία βάση, αλλά και κωμικοτραγικές φυσιογνωμίες όπως ο Έμερσον Ρουαγιάλ, που αν μη τι άλλο είχε την αυτογνωσία να ξοδέψει σχεδόν ένα μύριο από την τσέπη του σε ειδικούς για να μάθει γιατί δεν είναι αρκετά καλός ποδοσφαιριστής, και τι θα μπορούσε να κάνει για να αλλάξει αυτό.
Έφυγε πολύ deadwood ακόμα, Τανγκάνγκα, Πέρισιτς, Σεσενιόν, Ντάιερ (I Still Love Eric Dier), Ρόντον, Σκιπ, ενώ Χόιμπιεργκ και Χιλ (ο δεύτερος ανέκαθεν πολύ featherweight για Πρέμιερ Λιγκ) φεύγουν δανεικοί σαν άλλοι υπουργοί εξωτερικών σε ψυχροπολεμικό καθεστώς. Οι υποσχόμενοι Βελίζ και Σκάρλετ δανείζονται σε Εσπανιόλ και Όξφορντ αντίστοιχα για να αποκτήσουν XP. Κι όπως έλεγε ο θεολόγος μου στο λύκειο, όταν αλλάζαμε θέσεις στα θρανία, «Διακρίνω μείζονες ενδοθρανιακές ανακατατάξεις».
Παράλληλα ελπιδοφόρες αφίξεις. Άρτσι Γκρέι, πουλέν της Τσάμπιονσιπ, και Λούκας Μπερχβάλ προσθέτουν βάθος στο κέντρο. Μιν-χιεοκ Γιανγκ, ο αντι-Σον που θα κάνει τζόιν τον χειμώνα. Οντόμπερτ για το διόλου ευκαταφρόνητο ποσό των 30 εκατομμυρίων ευρώ. Και φυσικά Ντομινίκ Σολάνκε το «κερασάκι» στην τούρτα (από πραγματικά Κεράσια), η νέα ακριβότερη μεταγραφή του συλλόγου που σηματοδοτεί μια νέα εποχή, πάμε γερά να πάρουμε τον πρώτο τίτλο πριν απ’ την Μπάγερν και τον Κέιν. Τι, όχι;
Ιδανικό ρόστερ, μ.ο. ηλικίας κάτω των 25, ο «Big Ange» είναι το μεγάλο αφεντικό, λίγο depth ακόμα στα μετόπισθεν και δεν έχουμε να ζηλέψουμε τίποτα από τη Σίτι και την ακατανόμαστη μισητή δεύτερη ομάδα του Λονδίνου. Δυνατό pre-season – ντάξει, έχασες από Μπάγερν, αλλά τελευταία φορά εμείς είχαμε σηκώσει το Audi, φέτος το δώσαμε στον Χάρι το Visit Malta Cup.
Γυρνάω από διακοπές και την επόμενη μέρα παίζουμε 1η αγωνιστική με τη νεοφώτιστη Λέστερ. Τελευταίες δύο αναμετρήσεις goals galore, 6-2 στην έδρα μας με hat-trick hero από τον πάγκο τον Σόνι και ήττα 4-1 στην δική τους έδρα – αλλά είχανε ακόμα τον Μάντισον, τώρα παίζει σε μας και σε αντάλλαγμα τους δώσαμε Γουίνκς και Σκιπ, δυστυχώς έκλεισε σήμερα και δεν προλαβαίνει να ξεκινήσει για τις «Αλεπούδες» αυτό το liability of a footballer που πασάρει μόνο πλάγια – ρε Λέβι πώς τους κορόιδεψες έτσι;
Σίτι, Λίβερπουλ, Γιουνάιτεντ, Νιούκαστλ και φυσικά Άρσεναλ όλες ξεκινούν με νίκη και clean sheet, αλλά το καλύτερο έμεινε για το τέλος, πωπω τι έχει να γίνει. Φύλλο αγώνα, τέτοια εντεκάδα έχω να δω από εποχές Ποτσετίνο, πριν ακόμα φύγει ο Γουόκερ, πάμε ξεκινάμε δυνατά, 80% κατοχή και 350 πάσες μόνο στο πρώτο ημίχρονο, 10-0 τα σουτ, κωλόφαρδη Λέστερ που δεν έφαγε γκολ μέχρι το 29΄. Πωπω τι έχει να γίνει…
Όμως κάτι λείπει. Τα σουτ είναι λίγο άνευρα, διακρίνεις έναν δισταγμό. Όταν το σκορ στατιστικά πρέπει να είναι 0-3 και δεν είναι, αργά ή γρήγορα θα το πληρώσεις. Δεύτερο ημίχρονο, κι ο γερόλυκος, ή μάλλον γεροαλεπού, που ακούει στο όνομα Τζέιμι Βάρντι ετών 37, πίνει Red Bull στη φισούνα. Δεν είχε καν κανονική pre-season γαμώτο και σε ισοφαρίζει μόλις αρχίζει το ημίχρονο. Παγώνεις. Ο Βάρντι στέλνει στον Ρομέρο ευχές για γρήγορη αναπαραγωγή, δείχνει στους Yids πόσες Πρέμιερ Λιγκ μετράει ο ίδιος (μία) και πόσες αυτοί (ολογράφως μηδέν), και κάπου εκεί αρχίζει ο κατήφορος. Ιδιότητα των «Spurs», να είναι… Spursy. Από τους δύο, η Λέστερ είναι ο πραγματικός μπλε Power Ranger.
Και ρε γαμώτο, να πεις ότι δεν το διάβαζες στα φόρουμ; Όταν τόλμαγε κανείς να κάνει, «Πάμε γερά, να ξεκινήσουμε δυνατά τη σεζόν», αμέσως ερχόταν το γείωμα, «’Λάρωσε ψηλέ, δεν έχει σημασία που παίζεις με ασανσέρ, μπορεί από Λέστερ-Έβερτον-Μπρέντφορντ να φύγεις με μηδέν βαθμούς και να πάρεις διπλό στο Έτιχαντ, Τότεναμ είσαι»… Αυτό το «Τότεναμ είσαι», που ήδη από τη δεκαετία του ’90 δε σημαίνει τίποτα και ταυτόχρονα σημαίνει τα πάντα, και συγκεκριμένα ότι είσαι σαν το Καθαρτήριο στον πίνακα του Μπος, «ούτε πολύ καλός ούτε εντελώς σκατά». Ένας μικρομεσαίος που ονειρεύεται σαν τον Καραγκιόζη να γίνει μεγάλος αλλά σκοντάφτει συνεχώς στους φυσικούς περιορισμούς της τάξης του και κατηγορεί το κακό το ριζικό του και τη μαύρη του τη μοίρα, ένας μικροαστός, βδελυρό ετερόκλητο συνονθύλευμα, κατά Μαρξ «ένα σακί πατάτες» και κατά Τρότσκι «ανθρώπινη σκόνη».
Κι όμως, κάπου μέσα στην τραγελαφική σου παρουσία, που σαν του γελωτοποιού υπάρχει για να μοιράζει χάχανα με τις αναποδιές του σε μικρούς και μεγάλους, μια στο τόσο θα κάνει ένα καλό σερί ένας Ριτσάρλισον, πού και πού θα ξεπηδάει ένας Μουρ σαν άλλος Κέιν από τις ακαδημίες, κι ένας Πέδρο Πόρο θα σκοράρει το odd goal για να σε κάνει να πεις, «Ποιος Άρνολντ, ποιος Ρις Τζέιμς», και να φουσκώσεις σαν το παγώνι ή μάλλον σαν τον πετεινό. Κι η θέση του Αντζ του Ποστέκογλου θα μοιάζει πιο ασφαλής από ποτέ γιατί τουλάχιστον δεν διασαλεύει τη φιλοσοφία και τα ιδανικά που εκπροσωπούμε, το επιθετικό ποδόσφαιρο, και πάμε γερά για επαναπροσδιορισμό προτεραιοτήτων, ρεαλιστικά χτυπάμε πέμπτη-έκτη θέση, και να μη βγούμε Ευρώπη δε τρέχει τίποτα, εμείς δεν είμαστε για Γιουρόπες, Κόνφερενσις και Λιγκ Καπς, διαχρονικός στρατηγικός στόχος το ηπειρωτικό νταμπλ Πρέμιερ Λιγκ-Τσουλού, delulu is the solulu…
Γιατί Τότεναμ σημαίνει να βρομάς καλτίλα. Τότεναμ, ο τζόκερ στην τράπουλα και ο τρελός στο σκάκι. Κι ο Γκάρι Νέβιλ να λέει ότι η φετινή Τότεναμ μπορεί να τρυπώσει στο top-4, και να σκάει όλο το πάνελ στα γέλια. Τότεναμ. Όπως λέγαμε κάποτε για την άτιτλη ΑΕΚ, «ΑΕΚ, τοστ και Σέλτικ Φροστ», ή «ΑΕΛ, Whiplash, Θα ’μαι πάντα δίπλα σ’» – στην Τότεναμ ηχεί το «Big Ange, Μαρλμπόρο και Πέδρο Πόρο»…
