Σε μία χρονιά γεμάτη συγκινήσεις και απρόβλεπτες χαρμολύπες, η προσμονή για τον τελικό του Champions League έχει φουντώσει και κατακλύσει κάθε ποδοσφαιρόφιλο. Ειδικότερα όμως αυτών των οπαδών των Liverpool και Tottenham, που όταν οι ομάδες τους βρέθηκαν τρία γκολ πίσω στο συνολικό σκορ, λύγισαν και γύρισαν την πλάτη στις «αστρικές» ανατροπές που ακολούθησαν.
Πολλοί λένε πως είμαστε ευλογημένοι που ζούμε στην εποχή του Lionel Messi και του Cristiano Ronaldo, αλλά για μένα μεγαλύτερη ευλογία είναι να τους βλέπουμε να ηττώνται, ανήμποροι να αντιδράσουν, από υπερβαίνουσες ομάδες και σύνολα γεμάτα αυταπάρνηση και πάθος. Χωρίς αντιποδόσφαιρο ή βρώμικες τακτικές του παρελθόντος. Χωρίς «φτωχά» σκορ και κλειστές άμυνες. Ποιος μπορεί πια να θεωρήσει ένα παιχνίδι τελειωμένο; Ποιος μπορεί να φύγει από το γήπεδο πριν την λήξη; Ποιος μπορεί να κλείσει απερίσκεπτα την τηλεόραση πριν ο διαιτητής κλείσει το φύλλο αγώνα;
Κι όμως! Ως η γενιά του YouTube και του Twitter, μαθημένη στην υπερπληροφόρηση και τον κορεσμό, όπου δευτερόλεπτα μετά την «γένεσή» τους, παρακολουθούμε γκολ και περίτεχνες ενέργειες από την Sunday League της Αγγλίας ως τα άσημα πρωταθλήματα της Αφρικής και της Ωκεανίας, δεν σταματάμε να «απαιτούμε» κάτι το αληθινά εξωπραγματικό. Ένα ποδοσφαιρικό προϊόν σαν στιγμιαίο φανταστικό σκαρίφημα, που μόλις κι αυτό γίνει πράξη, μεγαλώνει την απληστία μας για περισσότερες μαγικές στιγμές.
Κάπως έτσι εξηγείται το γεγονός πως ο μέσος Champions League nerd, θυμάται εντονότερα την κεφαλιά του Drogba στο 88′ του τελικού του 2012 απέναντι στην Bayern Munich απ’ ότι τον «γερμανικό εμφύλιο» της επόμενης περιόδου. Τις προβολές των Sheringham και Solskjaer στις καθυστερήσεις το 1999, παρά την συνεργασία των «βασιλικών» Raul και Morientes στην αρχή του Millenium, που έβαζαν τις βάσεις μιας αυτοκρατορίας. Την βολίδα του Smicer στο θρυλικό ματς της Κωνσταντινούπολης το 2005 αντί για την υπερηχητική Barcelona το 2011, που θεωρείται μέχρι σήμερα μια από τα αρτιότερα σύνολα όλων των εποχών.
Φυσικά το κοινό σημείο όλων αυτών των παιχνιδιών περικλείεται σε μία λέξη. Ανατροπή. Δεν πρόκειται για έναν απλό όρο, που περιγράφει ψυχρά την εξέλιξη των πραγμάτων. Αντιθέτως σου μοιάζει απίστευτη, απίθανη και ονειρική. Ενάντια στις πιθανότητες και τόσο απόμακρη, που ορθολογιστές οπαδοί, λιγόψυχοι -επιφανειακοί- θεατές και μικρά παιδιά, ουκ ολίγες φορές αλλάζουν κανάλι χτυπώντας βάναυσα το τηλεκοντρόλ και αποχωρούν από τις κερκίδες, σκίζοντας το εισιτήριό τους και βλαστημώντας θυμωμένοι και απογοητευμένοι.
Δεν είναι απλά μια υπόθεση, αλλά πραγματικό γεγονός που παρατηρήθηκε στα social media στους πρόσφατους ημιτελικούς των Liverpool και Tottenham. Με αμφότερες τις δύο ομάδες να μένουν πίσω στο συνολικό σκορ με 3-0 από Barcelona και Ajax αντίστοιχα, πολλοί φίλοι τους παραδέχθηκαν ατιμασμένοι πως τα παράτησαν και δεν πίστεψαν στο comeback. Οι μεν είχαν 90′ λεπτά αλλά αντίπαλο τον Messi, ενώ οι δεν λιγότερο από μία ώρα απέναντι σε μια φουρνιά μοναδικού ταλέντου. Τα όσα επικά συνέβησαν στην συνέχεια ή καλύτερα η απουσία τους, ίσως τους στιγματίσουν για μια ολόκληρη ζωή.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο 11χρονος φίλος των «Spurs», Noah από το Βόρειο Λονδίνο, που στο ημίχρονο εξαντλημένος από το νοερό κλάμα και αποκαρδιωμένος μετά τα δύο τέρματα που είχε δεχθεί η ομάδα του, έφυγε απαρηγόρητος από το σαλόνι του σπιτιού του και έπεσε στο κρεβάτι του. Ο αμίλητος πατέρας του, που παρακολουθούσε αποσβολωμένος αλλά πιστός, τον προέτρεψε να μείνει δίπλα του, με τα λόγια του να πέφτουν φυσιολογικά στο κενό.
«Το αγόρι μου πήγε να κοιμηθεί με το που έληξε το ημίχρονο. Ήταν πραγματικά απεγνωσμένος και τα μάτια του ήταν γεμάτα δάκρυα. Άκουγα τους λυγμούς του και είμαι σίγουρος πως είχε εφιάλτες, γιατί το επόμενο πρωί φαινόταν ακόμα αναστατωμένος και σπασμένος. Του είχα ήδη ετοιμάσει μια έκπληξη. Αφήνοντας του σημειώματα και στοιχεία σαν ένα παιχνίδι θησαυρού τον οδήγησα μπροστά στην συσκευή Alexa και τον προκάλεσα να κάνει μια απλή ερώτηση. Ποιο είναι το ζευγάρι του τελικού; Η συνέχεια θα μου μείνει για πάντα αξέχαστη».
Η Liverpool είχε σαφώς λιγότερες απώλειες, αφού κάτι ο εντός έδρας αγώνας, κάτι το γρήγορο γκολ, κάτι οι μνήμες από την οβίδα-πρόκριση του Gerrard απέναντι στον Ολυμπιακό (3-1) και την κεφαλιά-έπος του Lovren απέναντι στην Dortmund (4-3), κρατούσαν άσβεστη την ελπίδα για μια ακόμα ανατρεπτική εμφάνιση. Η ιστορία τους δικαιώνει, αφού δεν πτοήθηκαν ούτε από την απουσία του Salah, ούτε και από τον ασταμάτητο Messi, που δεν στάθηκε ικανός να τους αφήσει… να αφήσουν την ομάδα τους να περπατήσει μόνη!
Δύο αδιανόητες προκρίσεις για τον ουδέτερο ποδοσφαιρικό παρατηρητή, που αναρωτιέται συνεπαρμένος αν είναι αλήθεια όσα παρακολούθησε. Με την λογική να καταργείται ακόμα περισσότερο στο άκουσμα του ονόματος των πρωταγωνιστών. Ο τελειωμένος Origi, o εκκεντρικός Shaqiri, ο «λίγος» και σε καινούργια θέση Lucas Moura, o γερασμένος και «κάνω-τα-ρεπό-του Kane» Llorente. Όλοι τους παρηκμασμένοι στις συνειδήσεις μας, αλλά ακμαίοι και «unsung heroes» εντός γηπέδου, εκεί που συμβαίνουν όλα και ανυψώνουν το ποδόσφαιρο στα όρια της «σφαίρας του ανεξήγητου».
Το τέλος του αγώνα βρήκε ποδοσφαιριστές και προπονητές να κλαίνε σαν μικρά παιδιά. Η κάμερα έπιασε τους Milner και Klopp να γελάνε με μάτια δακρυσμένα και βλέμμα στον ουρανό, ψάχνοντας μια συμπαντική απάντηση πως ο Gijni και η «moment of genius» του Alexander-Arnold «ξέραναν» την Barcelona. Σε παρόμοιο κλίμα στο «Johan Cruijff Arena» ο Kane, χωλαίνοντας πρωτοστατούσε στους ξέφρενους εορτασμούς, την ώρα που ο Pochettino κραύγαζε σαν άγριο ζώο ανίκανος να ελέγξει τα σαρωτικά συναισθήματα που τον κυρίευαν. Εικόνες βγαλμένες σαν από ποδοσφαιρικό αναγεννησιακό πίνακα, με ήρωες που δεν πανηγυρίζουν γιατί δεν έχουν βιώσει τέτοιες ανατροπές στο παρελθόν, αλλά γιατί αυτές είναι οι μεγαλύτερες στην ζωή τους μέχρι τις επόμενες!
Φαίνεται, λοιπόν, πως η εποχή των παντοκρατοριών και των ακλόνητων φαβορί δεν έχει μέλλον. Οι ανατροπές δεν γίνονται απλά πιο συχνές, αλλά κυρίως μεγαλύτερες και εμφατικές. Από αύριο οι οπαδοί θα σταματήσουν να το «σκάνε» από το γήπεδο πριν την λήξη. Οι ποδοσφαιριστές δεν θα κλείνονται καταρρακωμένοι στα αποδυτήρια. Οι προπονητές δεν θα πετάνε τις σημειώσεις τους και θα καρφώνονται άπραγοι στον πάγκο τους. Τα παιδιά δεν θα πηγαίνουν πια βουρκωμένα για ύπνο. Τα παιδιά θα μένουν γεμάτα δέος μπροστά στην τηλεόραση και θα μετράνε τα άστρα!
