Η δεκαετία που μας αποχαιρετά, ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς για τους «Potters», αλλά, εν τέλει, εξελίχθηκε τελείως διαφορετικά και απρόσμενα.
Η Stoke ήταν μια ομάδα που δεν τραβούσε την προσοχή. Μια low profile ομάδα της Αγγλικής περιοχής του Staffordshire που ήξερες πως ότι και να γίνει στο τέλος θα είναι πάντα στην Premier League. Δεν απασχολούσε ποτέ τα media με υποβιβασμούς ή υψηλά βαθμολογικά πλασαρίσματα και ο βίος της στα «σαλόνια» της Premier Leagueήταν γενικά αθόρυβος. Θα μπορούσε κάλλιστα να πει κανείς ότι ήταν η Chievo Verona της Αγγλίας, δηλαδή μια ομάδα που κάθε χρόνο σου υπενθυμίζει την παρουσία της ψιθυρίζοντας «Α είμαι και εγώ εδώ».
Και όμως, στις απαρχές της δεκαετίας που σε λίγες μέρες αποχαιρετάμε η Stoke θέλησε να απασχολήσει για λίγο τα Αγγλικά media. Με τον Tony Pulis στον πάγκο και με παίκτες «πρώτα βιολιά» όπως οι Kenwyne Jones, Jonathan Walters, Rory Delap και Robert Huth, ναι μεν κατάφερε να «επιβιώσει» απαρατήρητη το πρωτάθλημα αλλά έκανε μια εξαιρετική πορεία στο FA Cup, έφτασε μέχρι το τελικό και κέρδισε την συμμετοχή της στην Ευρώπη.
«Σύμμαχος» στο όλο εγχείρημα ήταν η… κληρωτίδα αφού η ομάδα απέκλεισε κατά σειρά τις Cardiff, Brighton, West Ham, Wolves και Bolton πριν ηττηθεί στον τελικό από την τότε νεόπλουτη Manchester City. Τότε βλέπετε ήταν μια εποχή που τα πράγματα ήταν περισσότερο ρομαντικά! Η φιναλίστ του Κυπέλλου έπαιρνε εισιτήριο για τον τρίτο προκριματικό του Europa League, οι τρεις πρώτες χώρες σε μια ειδική βαθμολογία fair play έπαιρναν από ένα εισιτήριο για τον πρώτο προκριματικό και έτσι κατέληξαν την ίδια σεζόν οι Liverpool και Everton να μείνουν εκτός Ευρώπης και να κερδίσουν μια θέση στα κορυφαία διασυλλογικά ραντεβού η 13η Stoke και η 8η Fulham.
Στο Stoke-on-Trent αποφάσισαν να διασκεδάσουν την πρώτη τους Ευρωπαϊκή συμμετοχή και παράλληλα να προσπαθήσουν να μην αμελήσουν τις υποχρεώσεις τους εντός των συνόρων. Μεταγραφές όπως οι Woodgate, Upson, Palacios και Crouch έδιναν το απαραίτητο βάθος και το Britannia Stadium θα φορούσε τα «καλά του» για τις ευρωπαϊκές παραστάσεις της ομάδας.
Τα εμπόδια των Hajduk Split και Thun θα ξεπερνιούνταν αρκετά εύκολα και η ομάδα θα έπαιρνε θέση στην κλήρωση για τους ομίλους του Europa League. Besiktas, Dynamo Kyiv και Maccabi Tel-Aviv θα έδειχνε η κληρωτίδα, δίνοντας ξεκάθαρο προβάδισμα σε Τούρκους και Ουκρανούς. Και όμως, συνδυάζοντας αρμονικά πρωτάθλημα, Ευρώπη και Κύπελλα η ομάδα κατάφερε να χάσει μόνο μια φορά από την Besiktas στην Τουρκία και με τρεις νίκες και άλλες δύο ισοπαλίες κατάφερε να βρεθεί στους 32 του Europa League.
Αξίζει να σημειωθεί ότι ούτε η Tottenham, ούτε η Birmingham(αγωνιζόταν στην Championship) αλλά ούτε και η Fulham κατάφεραν να προκριθούν στην επόμενη φάση. Εκεί η ομάδα του Pulis θα συναντούσε την πανίσχυρη Valencia, ωστόσο η ομάδα στάθηκε εξαιρετικά στα δυο παιχνίδια και αποκλείστηκε στις λεπτομέρειες με 2-0 συνολικό σκορ.
Έκτοτε η Stoke λησμονήθηκε εύκολα από το Αγγλικό κοινό. Τρεις σερί χρονιές τερμάτισε στην ένατη θέση, δίχως ποτέ να απασχολήσει με τα κατορθώματα της. Ο μοναδικός ντόρος που έκανε κάθε σεζόν ήταν γύρω από τις μεταγραφές. Αρχικά απέκτησε τον Michael Owen από την Manchester United και τον Charlie Adam από την Liverpool απασχολώντας τα αγγλικά media, ενώ την επόμενη σεζόν αγοράζει από την Werder Bremen τον Arnautovic.
Αίσθηση θα προκαλέσει σε Ευρωπαϊκό επίπεδο αφού θα ξοδέψει αρκετά εκατομμύρια λίρες για να φέρει στον Britannia Stadium τους Xheridan Shaqiri, Gianelli Imbula, Marco Van Ginkel και Joselu. Φυσικά στο πρωτάθλημα δεν θα κάνει καμία διαφορά και θα τερματίσει πάλι στην ένατη θέση δείχνοντας πως αυτό είναι και το ταβάνι της. Και κάπου εκεί είναι που θα ξεκινήσουν και τα προβλήματα. Την σεζόν 2017-18 είναι το «κύκνειο άσμα» της ομάδας.
Έχοντας μαζέψει ένα αρκετά αξιόλογο υλικό, οι Mark Hughes και Paul Lambert θα αποδεικνύονταν ανίκανοι να συνενώσουν αρμονικά ένα τέτοιο σύνολο, κάτι που επέφερε σταδιακά την κατάρρευση των «Potters». H τελευταία ομάδα της Stoke στην Premier League συμπεριλάμβανε παίκτες όπως (πάρτε μολύβι και χαρτί) οι : Jack Butland, Joe Allen, Kurt Zouma, Eric Chupo-Moting, Bruno Martins Indi, Mame Diouf, Xheridan Shaqiri, Darren Fletcher, Peter Crouch, Bojan Krkic αλλά και τους «δικούς μας» Ibrahim Afellay και Κώστα Σταφυλίδη.
Η ομάδα υποβιβάστηκε με 33 βαθμούς, τερματίζοντας στην 19ηθέση, απασχολώντας με τα αγωνιστικά της «κατορθώματα» το αγγλικό κοινό, καθώς περί κατορθώματος επρόκειτο ο υποβιβασμός με αυτό το υλικό. Άπαντες όμως περίμεναν η ομάδα να επιστρέψει άμεσα εκεί που της αρμόζει. Η Stoke φρόντισε να τους διαψεύσει και σε αυτό.
Η περυσινή σεζόν στην Championship ξεκίνησε με αρκετές ελπίδες. Η ομάδα θεωρούταν από τα φαβορί για άνοδο, ενώ δεν ήταν λίγοι οι παίκτες που ακολούθησαν την ομάδα και στην δεύτερη κατηγορία. Shaqiri, Chupo-Moting αναχώρησαν για τις Liverpool και Paris St. Germain αντίστοιχα, ενώ δανεικοί δόθηκαν οι «χρόνιοι στυλοβάτες» Kevin Wimmer, Erik Pieters και Gianelli Imbula, σε Hannover, Amiens και Rayo Vallecano αντίστοιχα.
Παίκτες όπως οι Sam Vokes, Martins Indi, Ryan Shawcross, Joe Allen, Benik Afobe και Charlie Adam ακολούθησαν την ομάδα στην Championship και φυσικά στόχος δεν ήταν άλλος από την άνοδο. Με προπονητές αρχικά τον Gary Rowett και κατόπιν τον αναμορφωτή της Luton, Nathan Jones, η ομάδα απέτυχε παταγωδώς στο εγχείρημα της ανόδου παρουσιάζοντας το ίδιο αδιάφορο πρόσωπο που έδειχνε και στην Premier League. Έτσι «συμβιβάστηκε» με την ταπεινή 16η θέση και τους 55 βαθμούς, ενώ εξίσου αποτυχημένη ήταν η παρουσία της ομάδας στα Κύπελλα γνωρίζοντας τον αποκλεισμό από την Shrewsbury στο FA Cupκαι από την Nottingham Forest στο League Cup.
Με την ίδια απαισιοδοξία ξεκίνησε και η φετινή σεζόν. Ο Nathan Jones δεν έγινε ποτέ αποδεκτός από τους οπαδούς και δικαιολογημένα αν σκεφτεί κανείς ότι η ομάδα στις πρώτες δέκα αγωνιστικές συγκέντρωσε δύο βαθμούς. Οι όποιες συζητήσεις για την άνοδο «κόπηκαν» αμέσως. Χωρίς τους Pieters, Krkic και Adam η ομάδα δεν μπορούσε πλέον να δημιουργήσει τις όποιες ευκαιρίες που δημιουργούσε ανά παιχνίδι, ενώ ο εκ νέου δανεισμός των Wimmer, Imbula αλλά και αυτοί των Bauer και Afobe, δημιούργησαν ένα ελλιπέστατο ρόστερ με πολλά κενά.
Ο Nathan Jones απομακρύνθηκε στις αρχές του Νοέμβρη για να τον αντικαταστήσει λίγες ημέρες μετά ο προπονητής της Βορείου Ιρλανδίας, Michael O’Neill. Παρέλαβε την ομάδα στην ζώνη του υποβιβασμού και εκεί παραμένει άλλωστε με μόλις 14 βαθμούς. Η νίκη επί της Wigan ήταν όπως όλα δείχνουν ένα «ευχάριστο διάλλειμα» και η ομάδα επήλθε στην πραγματικότητα με ήττες από τις Cardiff και Blackburn. Η κατάσταση φαίνεται δύσκολη να αντιστραφεί.
Τα ερχόμενα παιχνίδια είναι άκρως επικίνδυνα και το πρόγραμμα έχει υψηλό βαθμό δυσκολίας, αφού μέχρι το τέλος του 2019 η Stoke έχει να αντιμετωπίσει τις ανεβασμένες Hull, Sheffield Wednesday και Fulham και τις Luton, Middlesbrough, Reading, ομάδες που θα παλέψει για την σωτηρία. Όσον αφορά τα Κύπελλα, το League Cup έχει λάβει τέλος από πολύ νωρίς, με τους «Potters» να αποκλείονται από την Crawley Town, ενώ στο FA Cup θα αντιμετωπίσει την Brentford στις αρχές του νέου έτους.
O Michael O’Neill είναι αυτός που αναγέννησε το ποδόσφαιρο της Βορείου Ιρλανδίας. Έβαλε την ομάδα ξανά σε μεγάλες διοργανώσεις, την έκανε ανταγωνιστική και ενδέχεται να τον δούμε να αποκλείει την μεγάλη αντίπαλο, Ιρλανδία, για να μπει στο Euro 2020. Παράλληλα με την εθνική, η ανάληψη της τεχνικής ηγεσίας των «Αγγειοπλαστών» δεν είναι καθόλου εύκολο έργο. Αν καταφέρει να σώσει την χρονιά με κάποιο τρόπο στο Britannia θα είναι ήρωας. Είναι πολύ δύσκολο το έργο, λαμβάνοντας υπόψην τον τρόπο που αγωνίζεται η Stoke. Η δεκαετία ξεκίνησε με αγώνες στο Europa League και έναν τελικό FA Cup. Η νέα δεκαετία ενδέχεται να την βρει σε εντελώς διαφορετική κατάσταση. Σε μια κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Στην League One.
Συντάκτης: Φάνης Αγριτέλλης
