Με το μότο «Trust the Process» να έχει γίνει σημαία τα χρόνια του Αρτέτα, η Άρσεναλ που έμοιαζε να κινείται με αργά βήματα, φέτος τρέχει…
Αν ρίξει κάποιος μια ματιά στο ρόστερ της Άρσεναλ μπορεί εύκολα να διακρίνει ότι οι διαφορές σε σχέση με το περυσινό δεν είναι χαώδεις, ούτε καν μεγάλες. Στην θέση δύο έμπειρων επιθετικών που αριθμούσαν αθροιστικά περί τα 160 τέρματα ήρθε ένας ελπιδοφόρος φορ λίγο διαφορετικού στυλ, ενώ στις υπόλοιπες θέσεις είχαμε μεταγραφές βάθους, χωρίς εγγυημένη θέση βασικού.
Για κάθε Ζιντσένκο υπήρχε ο Τίρνεϊ, για κάθε Φάμπιο Βιέιρα ο Όντεγκααρντ, για κάθε Σαλιμπά (που δεν είναι καν μεταγραφή) ο Γουάιτ ή αν θέλετε ο Τομιγιάσου και πάει λέγοντας. Τέτοια εποχή λοιπόν, έναν χρόνο πίσω, η Άρσεναλ έκανε παρέλαση στα ξένα κι ελληνικά μέσα, έχοντας την ταμπέλα του περίγελου, του χαμένου από χέρι. Για να μην παρεξηγηθώ η ομάδα έπασχε ψυχολογικά, είχε ξεκινήσει με τρεις ήττες στο πρωτάθλημα και ο Μικέλ Αρτέτα είχε πάρει κεφάλι στην διαβόητη «sack race».
«Εμπιστέψου την Πρόοδο». Ο Βάσκος προπονητής ζήτησε ακριβώς αυτό στις δύσκολες στιγμές του στην ομάδα, όμως οι θιασωτές της ιδέας του, οι πιστοί οπαδοί και οι ποδοσφαιρικοί αναλυτές, γνώστες και μη, είχαν πάψει να τον εμπιστεύονται. Η πρόοδος είχε αργήσει πολύ για τα δεδομένα του συλλόγου. Η Άρσεναλ που δεν είχε καν προκριθεί στην Ευρώπη φαινόταν κατακερματισμένη, καταδικασμένη να αποτύχει!
Ένα ωραίο παιχνίδι με τα παιδιά
Αν για κάποιον λόγο ήθελες να δεις αισιόδοξα το περυσινό τραγικό ξεκίνημα, έπρεπε να εμπιστευτείς τις ικανότητες του Αρτέτα και να ελπίσεις πως μία νίκη θα μπορούσε να αναστρέψει το κλίμα και να δώσει πάλι κίνητρο στην ομάδα. Η νίκη αυτή δεν ήταν με την Νόριτς ή την Μπέρνλι (αμφότερες με το οριακό 1-0), αλλά με την Τότεναμ και ήρθε στις 26 Σεπτεμβρίου, επιβεβαιώνοντας πως οι «Κανονιέρηδες» δεν είναι σκορποχώρι.
Ή τουλάχιστον δεν είναι το σκορποχώρι που κάποιοι βιάστηκαν να την ονομάσουν ήδη από την πρεμιέρα με την Μπρέντφορντ, επιδιδόμενοι από νωρίς σε ένα ράλι ανθρωποφαγίας. Μεταξύ αυτών ο Άιβαν Τόνεϊ, που στην τρίτη του συμμετοχή στην Πρέμιερ Λιγκ θεώρησε καλή ιδέα να λοιδωρήσει την αντίπαλό του στο Twitter, ξεχνώντας πως οι «θεοί του ποδοσφαίρου» τιμωρούν την ύβρη συχνότερα κι από τους Ολύμπιους!
Πρώτα ο Αλεξάντρ Λακαζέτ μετά την «εκδίκηση» στον δεύτερο γύρο και στην συνέχεια ο Γκάμπριελ Μαγκαλιάες μετά τον χθεσινό θρίαμβο έσπευσαν να τουϊτάρουν (sic) αυτολεξεί όσα είχε πει κοροϊδευτικά ο αντίπαλός τους. Σίγουρα αυτό από μόνο του δεν λέει πολλά, όμως αποδεικνύει την συσπείρωση αυτού του υποτιμημένου συνόλου, που νοιάζεται ακόμα και για μια ασήμαντη ήττα πριν καν δεθεί ως ομάδα, για ένα διαδικτυακό περιπαικτικό σχόλιο ενός κατά τ’ άλλα συμπαθέστατου επιθετικού.
Οι «Invincibles» περήφανοι κοιτούν…
Η πρόοδος μπορεί να άργησε, αλλά όσοι την εμπιστεύτηκαν βγαίνουν φέτος κερδισμένοι. Δεν είναι οι έξι νίκες σε εφτά παιχνίδια, δεν είναι η έως τώρα πρώτη θέση στην Πρέμιερ Λιγκ, αλλά πάνω από όλα είναι αυτό που βγάζει η ομάδα στο γήπεδο. Η Άρσεναλ δεν φοβάται, δεν χάνει τον έλεγχο, δεν χαρίζει στον αντίπαλο και προσπαθεί να επιβληθεί, παίζοντας το ποδόσφαιρο που οραματιζόταν ο Αρτέτα όταν την αναλάμβανε.
Σημαδιακά οι «Κανονιέρηδες» κάνουν το καλύτερο ξεκίνημα από την σεζόν 2003/04, όταν στο τέλος της είχαν πανηγυρίσει το αήττητο πρωτάθλημα. Ακόμα κι αν η σύγκριση είναι προφανώς άτοπη, οι παίκτες που βλέπουν να γράφεται κάτι τέτοιο, δένονται με την φανέλα και την ιστορία της. Αν κάτι μας έχει δείξει η ιστορία, είναι πως επαναλαμβάνεται. Αν κάτι μας έχει δείξει η ποδοσφαιρική ιστορία, είναι πως μπάλα παίζει και το παρελθόν. Αυτό που κάποιοι αρέσκονται να ονομάζουν «βαριά φανέλα».
Κάντε ένα like στη σελίδα μας στο facebook, αν δεν το έχετε ήδη κάνει!
Φέτος νικάει και τις ελλείψεις
Οι περυσινές προσθήκες των Τομιγιάσου, Γουάιτ και Ράμσντεϊλ δεν έκαναν κάποιο ιδιαίτερο γκελ, όμως από την στιγμή που ενσωματώθηκαν στην ομάδα, παράλληλα με την επάνοδο του Τίρνεϊ και την μονιμοποίηση του Όντεγκααρντ, δυνάμωσαν αισθητά το σύνολο του Αρτέτα. Οι «Κανονιέρηδες» έμειναν για περίπου δύο μήνες αήττητοι κι ανέτρεψαν γρήγορα το αρνητικό κλίμα, δίνοντας χώρο και χρόνο στον Βάσκο προπονητή τους.
Ήταν ξεκάθαρο όμως πως αν κάποιος παίκτης-κλειδί έλειπε, η ομάδα υπολειτουργούσε. Συνήθως αυτός που ερχόταν από τον πάγκο ή έμπαινε από την σπόντα στην βασική ενδεκάδα υστερούσε και αδυνατούσε να προσαρμοστεί, όντας συχνά ο αδύναμος κρίκος. Οι συχνοί τραυματισμοί εξέθεσαν το «ανύπαρκτο» βάθος και η Άρσεναλ καταδικασμένη αρκέστηκε στο καλύτερο δυνατό πλασάρισμα, ανεξάρτητα από το αν άξιζε παραπάνω.
Φέτος όμως αυτό έχει αλλάξει. Πρώτα αναγκάστηκαν να λείψουν οι φορμαρισμένοι Ζιντσένκο και Πάρτεϊ, μετά ακολούθησε ο αξιόπιστος Ελνένι και τελευταίος ο αρχηγός Όντεγκααρντ. Σε κάθε αγώνα που ακολούθησε της απουσίας τους, η ομάδα όχι μόνο κέρδισε, αλλά όσοι κλήθηκαν να τους αντικαταστήσουν, αναδείχθηκαν σε πρωταγωνιστές. Οι Τίρνεϊ, Λοκόνγκα και Φάμπιο Βιέιρα δεν κέρδισαν απλά πόντους εμπιστοσύνης, αλλά έπεισαν και τον πλέον δύσπιστο οπαδό πως δεν έτυχε που δεν έγιναν περισσότερες μεταγραφές.
Ο ανταγωνισμός και το «άγχος» του πρωτοπόρου
Κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει στην αρχή της σεζόν πως η φετινή Άρσεναλ θα συμπλήρωνε δύο μήνες πρωτοπόρος. Οριακά την τοποθετούσαν στην πρώτη πεντάδα, με τους πιο «ψύχραιμους» αναλυτές να την θεωρούν άγουρη ακόμα και γι’ αυτό. Μπορεί το εντυπωσιακό ξεκίνημα να αποτέλεσε λοιπόν μία ευχάριστη έκπληξη, όμως η ήττα, όταν νομοτελειακά θα ερχόταν, πολλοί πίστευαν ότι θα την αποσταθεροποιούσε.
Συγκυριακά όλα πήγαν όσο στραβά μπορούσαν. Στο πρώτο ντέρμπι της χρονιάς οι «Κανονιέρηδες» ηττήθηκαν από την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, που φέτος παρουσιαζόταν ιδιαίτερα ασταθής και ασύνδετη. Επιπλέον η χλιαρή εμφάνιση στο Γιουρόπα Λιγκ και η οριακή νίκη απέναντι στην Ζυρίχη ήρθαν να αναθερμάνουν την ανησυχία περί βάθους στο ρόστερ. Μέχρι και η Βασίλισσα πέθανε…
Μάλιστα το Σάββατο η Άρσεναλ υποχώρησε στην 3η θέση της βαθμολογίας, μετά τις εμφατικές νίκες των Μάντσεστερ Σίτι και Τότεναμ, φορτώνοντας κι άλλο βάρος στις πλάτες της. Ο άσσος της Μπρέντφορντ γινόταν όλο και πιο ελκυστικός στις στοιχηματικές και αρκετοί προέβλεπαν γκέλα. Κι όμως, ο Αρτέτα και οι παίκτες του, χωρίς τον αρχηγό τους και αντικειμενικά κορυφαία τους μονάδα, κατάφεραν να επιβληθούν πλήρως μιας καλοδουλεμένης μηχανής και να κάνουν το εκτός έδρας 3-0 να μοιάζει μέχρι και λίγο.
Κατά πως φαίνεται, φορώντας τον μανδύα του «αουτσάιντερ», η Άρσεναλ μπορεί εύκολα να αποβάλλει το άγχος του ανταγωνισμού και να σταθεί αντάξια του ποδοσφαιρικού της πλάνου, απαλλαγμένη μετά από καιρό από προλήψεις και ψυχολογική πίεση. Το κοινό της είναι διψασμένο, χειροκροτεί την προσπάθεια με κάθε ευκαιρία και βλέπει επιτέλους την υπομονή του να πιάνει κόπο, χωρίς να χρειάζεται -ή να θέλει- να ζητήσει περισσότερα.
Ο Νουανέρι, ο Μαρκίνιος και τα άλλα παιδιά
Την τελευταία ημέρα των μεταγραφών όλοι περίμεναν πως η Άρσεναλ θα προβεί έστω και την ύστατη στιγμή σε κάποια προσθήκη ουσίας. Δεν τους αδικώ, αφού ακόμα κι ο ίδιος ο Αρτέτα προανήγγειλε με τις δηλώσεις του προσπάθειες για την απόκτηση κεντρικού χαφ κι εξτρέμ -σχεδόν- από το πάνω ράφι. Όταν λοιπόν στο φινάλε του παζαριού ο σύλλογος φάνηκε απρόθυμος να υποκύψει στον «εκβιασμό» της Άστον Βίλα για τον Ντάγκλας Λουίζ και δεν κινήθηκε καν για εξτρέμ, κάτι φάνηκε πως είχε αλλάξει.
Ο Λοκόνγκα ήρθε γρήγορα να επιβεβαιώσει πως είχε ήδη ανέβει στην βαθμίδα… εμπιστοσύνης του προπονητή του, ενώ παράλληλα ο νεαρός Βραζιλιάνος Μαρκίνιος σαν άλλος Μαρτινέλι, μετρούσε τρία τέρματα και μία ασίστ σε 270 αγωνιστικά λεπτά με τις ρεζέρβες, αποδεικνύοντας πως ανήκει στο «τώρα» της πρώτης ομάδας. Το γκολ του απέναντι στην Ζυρίχη ήρθε απλά να επιβεβαιώσει τις υποψίες και τα δάκρυα χαράς του ήταν γιατί ήξερε πως είχε πιάσει την ευκαιρία από τα «μαλλιά».
Σαν κερασάκι στην τούρτα ήρθε ο Ίθαν Νουανέρι, απέναντι στην Μπρέντφορντ, να γίνει από το πουθενά ο νεότερος παίκτης στην ιστορία της Πρέμιερ Λιγκ. Με τα δημοσιεύματα πριν τον αγώνα να κάνουν παρέλαση, προσωπικά είχα την εντύπωση πως δεν θα αγωνιστεί, πως ο Αρτέτα θα τον διαχειριστεί προσεκτικά και δεν θα αφήσει τον ενθουσιασμό του να χαρίσει άκοπα ένα τόσο ιστορικό ρεκόρ. Ωστόσο δεν είχα προβλέψει την επιβλητική εμφάνιση της Άρσεναλ, την άνετη διαχείριση, το χειροκρότημα από δικούς της και αντίπαλους οπαδούς. Τι καλύτερο περιβάλλον για ένα παιδί, για ένα ρεκόρ, τόσο δικό του, όσο και της ομάδας του…
Διαβάστε επίσης για τον νέο τερματοφύλακα της Έβερτον, που έκανε όνομα στα μέρη μας: Έλντιν Γιακούποβιτς: Η Χαλ του πήρε το «Κοριόπολις» και του ‘δωσε την Πρέμιερ Λιγκ
