Η ανασκόπηση της χρονιάς για την Hull που επιστρέφει και πάλι στην Championship.
Για άλλη μια φορά οι “Τίγρεις” δεν καταφέρνουν να εδραιωθούν στην Premier League, παίρνοντας τάχιστα τον δρόμο για την Championship μένοντας σε ρηχά νερά καθ’ όλη την διάρκεια της σεζόν. Τα “στραβά” φάνηκαν απ’ την προετοιμασία. Ο πιο επιτυχημένος προπονητής στην ιστορία του συλλόγου, Steve Bruce, ανέβασε για μια ακόμη φορά την ομάδα στην Premier League. Βλέποντας ότι η διοίκηση δεν τον στηρίζει και δεν του φέρνει τους παίκτες που ζητά για να υλοποιήσει το σχεδιασμό του, αποχωρεί αιφνιδίως απ’ το τιμόνι της ομάδας. Ο Diame – το βαρόμετρο και αυτός που σκόραρε στον τελικό του Wembley – φεύγει για τη Newcastle – η οποία μόλις είχε πέσει – και κάπου εκεί καταλαβαίνουμε ότι τα πράγματα θα είναι από την αρχή πολύ δύσκολα για τους “Τίγρεις”.
Η διοίκηση δεν φέρνει παίκτες, η ομάδα αναγκάζεται να κάνει προετοιμασία με μόλις 11 επαγγελματίες και να γίνεται ο περίγελος της Ευρώπης. Ο Phelan ως υπηρεσιακός προσπαθεί να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα και την τελευταία μέρα των μεταγραφών γίνεται «προσπάθεια» να κλείσουν οι τρύπες με τις μεταγραφές των Marshall, Mbokani, Henriksen, Keane, Weir, Mason. Η ατυχία όμως είχε ήδη χτυπήσει την πόρτα της ομάδας, διότι ο αρχηγός Dawson και η «αποκάλυψη» της περσινής χρονιάς Odubajo τίθενται νοκ-άουτ απ’ την προετοιμασία για 4 και 6 μήνες αντίστοιχα.
Παρ’ όλ’ αυτά, η “αρμάδα” του Mike Phelan επικρατεί της πρωταθλήτριας Leicester και παίρνει 7 βαθμούς απ’ τους 9 διαθέσιμους των πρώτων τριών παιχνιδιών, χάνει απ’ τη United με 0-1 στο 90+ και κάπου εκεί όλοι πίστεψαν πως η χρονιά θα κυλήσει ομαλά μιας και η εκκίνηση έδειξε καλά σημάδια για τον σύλλογο. Ο Mike Phelan «μονιμοποιείται» ελέω των καλών αποτελεσμάτων του και η ομάδα οδηγείται στα συνεχόμενα ντέρμπι με Arsenal, Liverpool, Chelsea στα οποία σκοράρει 2 φορές ενώ παράλληλα δέχεται 11 τέρματα. Το επόμενο 6-1 στο «Vitality» άρχισε να δημιουργεί τα πρώτα σύννεφα στον ουρανό του ανατολικού Yorkshire.
Η επιλογή Marshall – αντί του εξαιρετικού, όποτε έπαιζε, Jakupovic – κάτω από τα δοκάρια άρχισε να αμφισβητείται, η μεταγραφή – ρεκόρ του συλλόγου, Ryan Mason, δεν είχε «δέσει» με τους υπόλοιπους και οι τραυματισμοί των Keane, Mbokani, και η υποτροπή του Odubajo που τον έθεσε εκτός σεζόν δεν βοήθησαν καθόλου την κατάσταση. Μέχρι το τέλος του χρόνου η ομάδα καταφέρνει να παίξει καλό ποδόσφαιρο με την αλλαγή του συστήματος σε 3-5-2 από τον Phelan, ο Snodgrass παίζει εξίσου καλά ως δεύτερο φορ αλλά συνεχίζει να είναι απελπιστικά μόνος στο σκοράρισμα, έτσι ενώ η ομάδα βάζει 2 και 3 γκολ σε παιχνίδια δεν κερδίζει (2-2 με Palace, 3-3 με Everton στο KCOM).
Η αλλαγή έρχεται με το 2017, όταν η ομάδα ανακοινώνει τη λύση της συνεργασίας της με τον Mike Phelan και προσλαμβάνει τον Πορτογάλο Marco Silva! Ο σύλλογος βρίσκεται στην τελευταία θέση με 13 βαθμούς και ο Πορτογάλος καλείται να κάνει ένα «θαύμα», που μόνο ο ίδιος πίστευε. Φεύγει το «πρώτο βιολί» της ομάδας, Robert Snodgrass και ο υπερπολύτιμος μέσος Jake Livermore, αλλά καταφθάνουν οι N’Diaye, Markovic, Grosicki, Niasse, Elabdellaoui, Ranocchia και Evandro. Η Hull μεταμορφώνεται, δείχνει να πιστεύει στις δυνατότητές της και αρχίζει και κερδίζει παιχνίδια και μάλιστα με ανατροπές!
Η άμυνα του Silva είναι «γρανιτένια», κερδίζει με 2-0 τη Liverpool και παίρνει το «Χ» μέσα στο Old Trafford με 0-0! Τα εξτρέμ Grosicki-Markovic αποδίδουν πολύ καλά – αλλά όχι σταθερά -, στην άμυνα έχει «δέσει» ο Maguire και ο Rannochia, με τον πρώτο να κάνει τα παιχνίδια της ζωής του και να είναι κάθε φορά και καλύτερος! Ο Jakupovic επέστρεψε στην εστία και την υπερασπίζεται όπως μόνο αυτός ξέρει, ο Huddlestone στο κέντρο «κόβει και ράβει» έχοντας άξιο συμπαραστάτη τον επίσης εξαιρετικό Clucas, και ο Niasse σκοράρει κρίσιμα τέρματα και βοηθά πολύ την ομάδα του! «Μελανό» σημείο για την ομάδα του Silva παρέμειναν οι εμφανίσεις εκτός έδρας, όπου γνώριζε ήττες απ’ την αρχή της χρονιάς, με μοναδικό «διπλό» εκείνο της δεύτερης αγωνιστικής επί της Swansea.
Απανωτές νίκες με ανατροπή στο KCOM, ενάντια στη West Ham και στην επίσης συναγωνιζόμενη για υποβιβασμό, Middlesbrough και η Hull πίστεψε στο θαύμα. Με 10 παίχτες – αδίκως – και νίκη και με τη Watford, εκεί όμως στην πιο κρίσιμη καμπή του πρωταθλήματος, λύγισε. 0-2 από την – ήδη υποβιβασμένη – Sunderland και 4-0 από την Crystal Palace, και αποχαιρέτησε – άλλη μια φορά – την κατηγορία. Πρώτος σκόρερ της ομάδας παρέμεινε ο Snodgrass με 7 τέρματα, ενώ έχει αποχωρήσει απ’ το Γενάρη. Ο Clucas έκανε φανταστική σεζόν, όντας πρώτος σε επιτυχημένες πάσες, σουτ και τάκλιν.
Χαρακτηριστικό το 21% επιτυχίας στις σέντρες και τα 10 δοκάρια, ενώ με 0.97 γκολ ανά παιχνίδι δεν μπορείς να ελπίζεις. Η σεζόν ήταν εξαιρετική για τον Maguire, καθώς εκτός του ότι πήρε τη φανέλα σπίτι του, παρουσίασε μια πολύ ολοκληρωμένη εικόνα. Έκοβε, προωθούσε σωστά το παιχνίδι, κατέβαινε συχνά με προσωπικές κούρσες και σκόραρε κιόλας. Ο Robertson έκανε καλή χρονιά, το ίδιο και ο Huddlestone, που ήταν υπερβολικά ώριμος και έδειξε πόσο τον χρειάζεται η ομάδα του. Οι μεταγραφές του Γενάρη ήταν σε γενικές γραμμές καλές και βοήθησαν στην αγωνιστική ανάκαμψη. O Jakupovic ήταν φοβερός και έδειξε πόσο λάθος έκανε ο Phelan με το να βάζει τον Marshal.
Προσωπικά, η ψήφος στον «παίκτης της σεζόν» θα πάει στον Maguire, εάν και θα μπορούσε να δοθεί και στον Clucas. Η «απογοήτευση της σεζόν» θα είναι ο Elmohamady, ένας πιστός στρατιώτης της ομάδας που έχει κάνει εξαιρετικές εμφανίσεις τα προηγούμενα χρόνια, εδώ κι ενάμιση χρόνο όμως δεν δείχνει να βρίσκεται στα καλύτερά του. Θα μπορούσε να πάει και στον Marshall, καθώς πιστεύω ότι φέρει μεγάλη ευθύνη για τις ήττες στο πρώτο μισό της σεζόν, αλλά ο Elmo έπαιξε πολύ περισσότερα ματς.
Πολλά μπορούν να καταλογιστούν, πρέπει να υπάρξει όμως η δέουσα προσοχή για την επόμενη μέρα. Μετά το τέλος της σεζόν, ο αντιπρόεδρος της Hull ανέφερε ότι πέρσι δεν αγόρασαν κανέναν διότι ήταν να πουλήσουν την ομάδα, και αυτοί που ήταν να την πάρουν δεν τους άφησαν, κατά κάποιο τρόπο. Η αγοραπωλησία ναυάγησε και η ομάδα έμεινε να κάνει προετοιμασία με 11 επαγγελματίες παίκτες. Ο βασικότερος λόγος για μένα, ο οποίος οδήγησε στον υποβιβασμό. Φέτος δεν υπάρχει κάτι τέτοιο, όπως διαβεβαίωσε ο ίδιος, έτσι θα έχουν αυτοί τον πλήρη έλεγχο των μεταγραφών.
Πρέπει να τονιστεί πως όταν ήρθε ο Silva, του έφεραν όποιους ζήτησε. Παρ’ ότι δηλαδή ο κόσμος «κράζει», η διοίκηση τον Ιανουάριο είναι η μόνη που δεν μπορούμε να πούμε ότι δεν βοήθησε. Προσωπικά μου αρκεί να κάνει το ίδιο και το καλοκαίρι, ότι μπορεί δηλαδή για να στελεχωθεί η ομάδα σωστά για ένα πολύ δύσκολο πρωτάθλημα, όπως αυτό της Championship. Μόλις λίγες μέρες πριν, ανακοινώθηκε προπονητής βεληνεκούς Champions League – ο λόγος για τον Leonid Slutsky – για μια κατηγορία σαν την Championship. Εάν γίνει σωστός σχεδιασμός και μείνει ο κορμός, τότε υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις να ανέβει ξανά η ομάδα.
Εάν αρχίσουν οι απαιτήσεις χωρίς να υπάρχει υλικό και φύγουν βασικοί παίκτες, όπως οι Maguire, Robertson, Abel, Clucas, Huddlestone κλπ. δεν μπορούμε να απαιτούμε πράγματα, ακόμη κι αν αντικατασταθούν σωστά. Η διάρκεια είναι το βασικό στοιχείο που πρέπει να κυριαρχήσει. Υλικό σίγουρα υπάρχει, ενδεικτικά οι Jakupovic, Maguire, Dawson, Robertson, Odubajo, Clucas, Huddlestone, Mason, Abel, Grosicki, είναι εμφανές ότι θα μπορούσαν να συγκροτήσουν ομάδα πρώτης κατηγορίας. Με τις σωστές προσθήκες και το απαραίτητο rotation αλλά και την τύχη για ν’ αποφευχθούν οι τραυματισμοί, όπως ΔΕΝ γίνεται εδώ και χρόνια μόλις ανεβαίνει η ομάδα στην Premier – του χρόνου είναι δυνατόν και η απ’ ευθείας άνοδος. Το καλοκαίρι είναι μακρύ, κάντε τις διακοπές σας και εδώ θα είμαστε με την έναρξη του – κατά πολλούς – πιο δύσκολου πρωταθλήματος στον κόσμο, της Championship.
Συντάκτης: Αστέριος Παπαστεργίου
