Η υποτιθέμενη ημέρα ανείπωτης χαράς και ικανοποίησης των απανταχού φίλων της Arsenal, η ημέρα επιβεβαίωσης από τον ίδιο τον Arsene Wenger για την αποχώρησή του στο τέλος της σεζόν, έχει επιφέρει μια απροσδόκητη εσωστρέφεια. Όχι τώρα ρε παιδιά, τώρα πανηγυρίζουμε!
Στις κλασσικές smartphone εφαρμογές που σε ειδοποιούν για τα σημαντικότερα νέα της ημέρας την στιγμή που συμβαίνουν, σήμερα κατά τις 13:51 η δικιά μου «χτύπησε» όχι για τον πόλεμο στην Συρία, όχι για κάποια αεροπορική τραγωδία, αλλά για ένα ποδοσφαιρικό θέμα από αυτά που θεωρούνται «ζωής και θανάτου». Ο Arsene Wenger σε ένα λιτόλογο και απολύτως προσεγμένο «γράμμα» αποχαιρέτησε μια ολόκληρη ζωή, χρησιμοποιώντας εύστοχα εκφράσεις όπως «σωστή στιγμή» και «παντοτινή αγάπη».
Παντού στο διαδίκτυο έβλεπες νοσταλγικές εικόνες, στην πλειοψηφία τους μια πενταετία πριν τουλάχιστον, με μεγάλους θριάμβους του Αλσατού, με κύπελλα να τον περιτριγυρίζουν, με παίκτες-θρύλους ακόμα στα «γεννοφάσκια» τους να τον κοιτούν με θαυμασμό και φυσικά φωτογραφίες του ίδιου από τον πάγκο να καθοδηγεί μαεστρικά, όπου για να «μελαγχολήσουν» τον συγκινημένο αναγνώστη είχαν γίνει ασπρόμαυρες.
Που τις ξέθαψαν όλες αυτές; Που είναι τα πλακάτ από τις εκλογές της Ζιμπάμπουε, που αντί να «σιχτιρίζουν» τον εθνικό δικτάτορα έγραφαν Wenger Out; Που είναι οι φωτογραφίες με τα αντίστοιχα πανό έξω από τον Λευκό Οίκο; Αυτά από την έναρξη του παγκοσμίου σόου πάλης Wrestlemania; Και που στο καλό κρύψατε τα χαρτόνια που κρατούσατε στην συναυλία των Coldplay, στα ερασιτεχνικά γήπεδα της Τουρκίας και κάνοντας σαφάρι στην έρημο Καλαχάρι;
Αν δεν τα θυμάσαι όλα αυτά μπορείς να τα ψάξεις, γιατί είναι πέρα για πέρα αληθινά. Όλοι αυτοί οι οπαδοί «διαδήλωσαν» κατά του 68χρονου πια προπονητή σε οποιοδήποτε γεγονός ανά την υφήλιο μπορείς να φανταστείς. Μεταξύ μας δεν ήταν και τόσο δύσκολο. Στην σύγχρονη εποχή των social media, για ένα μεγάλο ποσοστό της τελευταίας διετίας, το hashtag #WengerOut ήταν μεταξύ των κορυφαίων στο Twitter, μετατρέποντάς το σε παγκόσμιο κίνημα και γεμίζοντας το υποσυνείδητο των ποδοσφαιρόφιλων με αποτροπή προς το πρόσωπο του τεχνικού της Arsenal.
Για να φτάσουμε σε αυτό το σημείο και η καλοπροέραιτη κριτική να πάρει διαστάσεις χιονοστιβάδας χρειάστηκε η σεζόν-ορόσημο στο αγγλικό ποδόσφαιρο 2015/16. Σε ένα από τα πιο περίεργα πρωταθλήματα στην ιστορία της Premier League η Arsenal φαινόταν ικανή να πάρει ένα φαινομενικά άνετο τίτλο, την στιγμή που οι μεγάλες δυνάμεις του Νησιού κατέρρεαν και η κούρσα είχε δύο άπειρα «άλογα», την αντίζηλο Tottenham και την «Seabiscuit» με τον γερασμένο αναβάτη -Claudio Ranieri-Leicester. Η ανεξήγητη «κοιλιά» στην τελική ευθεία, που αποδόθηκε στις εμμονές του Arsene Wenger, χάρισε την τελευταία ευκαιρία για ένα μεγάλο τρόπαιο στο απόλυτο αουτσάιντερ των Ανατολικών Μίντλαντς.
Η έντονη αμφισβήτηση σταδιακά έγινε οργή, όταν το καλοκαίρι ο Αλσατός αρνήθηκε για μια ακόμα φορά να ξοδέψει ποσά παρόμοια με τους ανταγωνιστές του, καταδικάζοντας φαινομενικά την ομάδα στην μετριότητα και την απομάκρυνση από τα φαβορί για την κατάκτηση του πρωταθλήματος. Μάλιστα η απάντηση του Wenger στα αρνητικά σχόλια που έκαναν «παρέλαση» στον λονδρέζικο τύπο, ήταν πως για τον ίδιο προτεραιότητα αποτελούσε η έγκαιρη και επαρκής πληρωμή των μισθών των 600 υπαλλήλων του συλλόγου, παρά μια φανταχτερή και πολυέξοδη μεταγραφή. Που πας ρε με τέτοιες φτηνές δικαιολογίες να κάμψεις την «επανάσταση» εναντίον σου;
Για να είμαστε δίκαιοι ο κάθε πιστός «Κανονιέρης» τα έβαλε κάτω και τα μέτρησε πριν απαρνηθεί τον «ηρωά» του. Τα πρώτα δέκα χρόνια έφεραν έντεκα τίτλους και κάμποσα ρεκόρ, ενώ τα επόμενα έντεκα μόλις έξι εκ των οποίων κανένας δεν ήταν για την Premier League. Οι σημαντικότεροι παίκτες απαρνιόταν πια τον προπονητή τους, επιλέγοντας πλούσιους και ισχυρότερους συλλόγους. Η ομάδα συνέχιζε να παίζει για το θεάμα και το γκολ, αγνοώντας επιδεικτικά τον ρεαλισμό του μοντέρνου ποδοσφαίρου και αρνούμενη να αμυνθεί στοιχειωδώς όταν οι συνθήκες το απαιτούσαν.
Το είχαν πεί άλλωστε και οι ειδικοί. Ο ορισμός της παράνοιας είναι να κάνεις το ίδιο πράγμα ξανά και ξανά περιμένοντας διαφορετικά αποτελέσματα. Ο καινοτόμος και εμπνευσμένος Wenger που είχε συνθλίψει κάποτε το «Arsene Who», είχε γίνει αρκετά εμμονικός και ξιπασμένος ώστε να νικηθεί κατά κράτος από ένα νέο μότο. Μάλιστα τον Μάρτιο του 2017 στην ήττα με 3-1 από την West Brom, o Αλσατός σήκωσε το βλέμμα στον ουρανό για να αντικρίσει ένα αεροπλάνο να μεταφέρει το μήνυμα Wenger Out με έναν πρωτόγνωρο και απαρέκλιτα καθολικό τρόπο!
Πριν από περίπου ενάμιση μήνα σε μια δημοσκόπηση μεταξύ των μελών της επίσημης λέσχης της Arsenal παγκοσμίως, το 88% ψήφισε κατά της παραμονής του Arsene Wenger μετά το τέλος της σεζόν. Ίσως τότε ήρθε η δική του σειρά να υπολογίσει ξανά όλα τα δεδομένα και να πάρει την μεγάλη απόφαση. Λίγο πριν τις καθοριστικές αναμετρήσεις με την Atletico Madrid για το Europa League, όπου όποια από τις δύο αν προκριθεί θα είναι το απόλυτο φαβορί στον τελικό. Αυτή θα είναι άλλωστε η τελευταία ευκαιρία του για τίτλο, ο οποίος αν έρθει θα είναι και ο μόνος ευρωπαϊκός στην θητεία του στην Arsenal.
Παντού διαβάζω ότι οι παίκτες πρέπει να παίξουν για χάρη του, ώστε να του αποτίσουν ελάχιστο φόρο τιμής κατά την αποχώρησή του από τον σύλλογο, όμως δεν συμμερίζομαι αυτήν την άποψη. Ο ίδιος «έπαιζε» πάντα για τους ποδοσφαιριστές του δημιουργώντας στο απόγειο του ομαδάρες, όπως αυτή που έκανε το νταμπλ την σεζόν 2001/02 ή φυσικά τους θρυλικούς «Invincibles», όμως δεν νομίζω πως έχει απαίτηση κανένας παίκτης του να αγωνιστεί διαφορετικά επειδή αυτός «φεύγει». Δεν του αξίζει να αναφερόμαστε σε αυτόν σαν ένα «χαζό» ζευγάρι που κάνει αποχαιρετιστήριο σεξ χωρισμού!
Ξέρετε γιατί σήμερα δεν χαρήκαμε που η ευχή μας για Wenger Out έγινε επιτέλους πραγματικότητα; Γιατί σήμερα θυμηθήκαμε τους λόγους που επιλέξαμε να υποστηρίζουμε αυτήν την ομάδα, όντας αποδεδειγμένα και λίγο loser, τουλάχιστον όσοι δεν ξεπερνάμε τα 30. Δεν μπορεί να άρεσε μόνο σε εμένα ο Fabregas, που ήρθε 16 χρονών σχεδόν τσάμπα στον σύλλογο και όχι για 30 εκατομμύρια λίρες στα 24 του. Δεν μπορεί να άρεσε μόνο σε εμένα η μετατροπή του αποτυχημένου winger της Juventus, Thierry Henry, σε έναν από τους θεαματικότερους επιθετικούς της γενιάς του. Δεν μπορεί να προτιμούσα μόνο εγώ τα «τρελά» σκορ με τα εντυπωσιακά γκολ των αυτοματισμών από τις νίκες-αυτοσκοπός που έκαναν οι άλλοι.
Μακάρι να μπορούσα να προβλέψω το μέλλον της ομάδας και την πορεία της την επόμενη πενταετία. Να δω το έργο του διαδόχου του -πιθανότερο διαδόχων-, ανεξάρτητα αν αυτός θα λέγεται Tuchel, Allegri, Low, Rodgers, Jardim ή Vieira. Να δω ποιες θα είναι οι πανάκριβες μεταγραφές που θα φέρουν τίτλους και ικανοποίηση στο γεμάτο πια Emirates Stadium. Μακάρι να μπορέσω να σταθώ ξανά περήφανος για την ομάδα μου. Ότι κι αν γίνει όμως ποτέ δεν θα σταματήσω να αισθάνομαι λίγη -ή πολλή ανάλογα με τον καθένα- ντροπή, που διατυμπάνισα κι εγώ πολλάκις, ξεδιάντροπα και άκριτα, το Wenger Out.
Merci Arsène!
