Σε μία σεζόν, κατά την οποία ξεπέρασε κάθε προσδοκία, η Άρσεναλ επιδόθηκε τον τελευταίο μήνα σε μία «αυτοκτονική» πορεία, χαρίζοντας τον τίτλο στη Μάντσεστερ Σίτι. Ή μήπως όχι;
Το δημοφιλές βιβλίο του Ζαν Τουλέ, «Μπουτίκ για Αυτόχειρες», πραγματεύεται ένα ζοφερό, μα και συνάμα αισιόδοξο μήνυμα. Σε μία πόλη, όπου η πραγματικότητα είναι τόσο θλιβερή, η ζωή μοιάζει με ασθένεια και το πιο επιτυχημένο της μαγαζί είναι ένα «φαρμακείο», που πουλά κάθε λογής δηλητήρια για μία ξεχωριστή εμπειρία… αυτοκτονίας. Κάπου εκεί όμως, μπαίνει ο μικρότερος γιος των ιδιοκτητών, Αλέν, με μία αντικομφορμιστική, αισιόδοξη και ζωηρή οπτική για αυτόν τον σκοτεινό κόσμο, διαταράσσοντας συθέμελα την ζωή (ή ακριβέστερα μη ζωή) των κατοίκων και της οικογένειάς του. Αν δεν παρατηρείται ακόμα τον παραλληλισμό με την φετινή Άρσεναλ, μείνετε μαζί μου!
Η τελευταία σχετικά καλή σεζόν των «Κανονιέρηδων» έλαβε χώρα πριν από εφτά χρόνια, αλλά φυσιολογικά επισκιάστηκε από το τρομερό κατόρθωμα της Λέστερ, που ως το απόλυτο αουτσάιντερ, σήκωσε την Πρέμιερ Λιγκ και σόκαρε τον τότε ποδοσφαιρικό κόσμο. Με τον Αρσέν Βενγκέρ ακόμα στον πάγκο, η ομάδα τότε έχασε μία μοναδική ευκαιρία να πάρει το πρωτάθλημα ξανά, μετά από δώδεκα χρόνια. Ένα πρωτάθλημα μάλιστα που χρειάστηκε μόλις 81 βαθμούς (συμπτωματικά όσους έχει σήμερα η Άρσεναλ) για τον νικητή, με τα επόμενα έξι να έχουν πρωταθλητή με κατά μέσο όρο συγκομιδή 94,8 βαθμούς.
Έκτοτε πολλά συνέβησαν στο Βόρειο Λονδίνο, με την διαφαινόμενη νέα εποχή, μετά την φυγή του Αλσατού, να ξεκινά με το αριστερό, να είναι δυσάρεστη, απογοητευτική, σχεδόν μετά-αποκαλυπτική, όπως ακριβώς παρουσιάζεται και η Σίτεϊβιλ στο βιβλίο του Τουλέ. Μεσολάβησαν πέντε χρόνια με συμμετοχές μόνο στο Γιουρόπα Λιγκ, ένας χρόνος χωρίς καν ευρωπαϊκή δράση και πλασαρίσματα μακρυά από την πρώτη τετράδα, για μια ομάδα που μετρούσες 17 συνεχόμενες παρουσίες στο Τσάμπιονς Λιγκ.
Και τότε ήρθε ο Μικέλ Αρτέτα. Όπως κι ο πρωταγωνιστής του βιβλίου, Αλέν, δεν άρχισε να αλλάζει από τη μία στιγμή στην άλλη την όλη κατάσταση, έχοντας να αντιμετωπίσει έναν άρρωστο, μίζερο και αποκαμωμένο οργανισμό. Ωστόσο είχε την αισιοδοξία που χρειαζόταν, ένα μεγαλόπνοο σχέδιο, ώστε να επαναφέρει την Άρσεναλ εκεί που της αξίζει – όχι ψυχρά βαθμολογικά, αλλά κυρίως ποδοσφαιρικά, παίζοντας χωρίς να σε δηλητηριάζει και να σε θλίβει.
Για τους περισσότερους οι «Κανονιέρηδες», όσο κι αν προόδευσαν φέτος, έχασαν μία ακόμη ευκαιρία για πρωτάθλημα, σχεδόν 20 χρόνια μετά την τελευταία τους κατάκτηση, με τις περισσότερες παραδοσιακές δυνάμεις να παρουσιάζονται κατώτερες των περιστάσεων και τη Μάντσεστερ Σίτι, στο πρώτο μισό της σεζόν, να υποπίπτει σε αρκετές γκέλες, δίνοντας τόσο ψυχολογικό, όσο και βαθμολογικό αβαντάζ στους Λονδρέζους. Πράγματι αυτά ήταν τα δεδομένα ως τις 9 Απριλίου, ή ακριβέστερα ως το 41ο λεπτό του παιχνιδιού απέναντι στη Λίβερπουλ στο Άνφιλντ, στο οποίο η Άρσεναλ προηγούταν με δύο γκολ απέναντι στους «Κόκκινους».
Τι συνέβη τότε; Αυτό που οι αρχαίοι Έλληνες ονόμαζαν «ύβρις», δηλαδή την αλαζονική συμπεριφορά απέναντι στον άγραφο θεϊκό νόμο, που πάντα προηγούταν της νέμεσης, της τιμωρίας. Ο Γκράνιτ Τζάκα, πάντα αυθόρμητος και ενθουσιώδης, θα τσακωθεί σχεδόν αναίτια, θα ξεσηκώσει την βουβή, οριακά αδιάφορη τότε, αλλά πάντα καυτή έδρα και η Λίβερπουλ δευτερόλεπτα μετά θα σκοράρει και στο τέλος θα αισθάνεται σφόδρα αδικημένη, που θα φύγει μόνο με έναν βαθμό από το παιχνίδι.
Έως τότε η Άρσεναλ είχε αποτύχει να φύγει νικήτρια από αγώνα της φετινής Πρέμιερ Λιγκ μόλις έξι φορές. Από τότε έως και σήμερα, σχεδόν έναν μήνα μετά, έχει αποτύχει άλλες πέντε. Μεταξύ μας τώρα, δεν μπορείς να κατηγορήσεις τον Ελβετό μέσο, όσο κι αν σημειολογικά ταιριάζει στον ρόλο του φταίχτη. Η πορεία των «Κανονιέρηδων» επηρεάστηκε δραστικά από δύο απουσίες, που προέκυψαν μες στη χρονιά, και «ξεκούρδισαν» το καλολαδωμένο ρολόι του Αρτέτα – αυτές των Γκαμπριέλ Ζεσούς και Γουίλιαμ Σαλιμπά.
Η πρώτη ήταν περισσότερο ένα ψυχολογικό πλήγμα, τόσο για την ομάδα, όσο και τον πολύτιμο Βραζιλιάνο, που ποτέ δεν επέστρεψε στην ίδια φόρμα, όσο κι αν ο αναπληρωματικός του, Έντι Ενκέτια, κράτησε ζεστό το πόστο του. Το δεύτερο όμως ήταν σοβαρότερο, γιατί ήταν κατά βάση αγωνιστικό. Ο Γάλλος στόπερ προερχόταν από μία εκπληκτική σεζόν με τη Μαρσέιγ, όμως κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει την επιρροή του στο παιχνίδι της Άρσεναλ, ούτε καν ο ίδιος ο προπονητής του. Παρά τα όποια λάθη, ενέπνεε τόση εμπιστοσύνη στους συμπαίκτες του κι έπαιζε με τέτοια αυτοπεποίθηση, που στα δικά μου μάτια, οποιοσδήποτε άλλος παίκτης του ρόστερ θα ήταν προτιμότερο να «θυσιαστεί» από τον ίδιο.
Για περίμενε, θα μου πείτε, αυτό είναι άδικο για τους Σακά και Έντεγκααρντ, ίσως και μερικούς ακόμη. Δυστυχώς όμως, όπως βγήκε στην πορεία της σεζόν, ο Σαλιμπά απείχε παρασάγγας, περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον, από τον αναπληρωματικό του. Ο Ρομπ Χόλντινγκ έδωσε τα πάντα για όσον καιρό βρέθηκε στην βασική ενδεκάδα, όμως ήταν (και είναι) αδύνατο να αναπαράγει την επιδραστικότητα του Γάλλου στο παιχνίδι της ομάδας, τόσο σε φάση άμυνας, αλλά κυρίως σε φάση ανάπτυξης και (αντ)επίθεσης. Η Άρσεναλ είχε κι άλλους πρωταγωνιστές, όμως βασιζόταν στην δύναμη του συνόλου. Η ξέφρενη πορεία πρωταθλητισμού άλλωστε ανάγκασε τον Αρτέτα να συρρικνώσει το ροτέισον, αφού αποδεδειγμένα κάθε προσωρινός βασικός και κάθε αλλαγή έμοιαζε επανειλημμένα με τον πιο αδύναμο κρίκο της αλυσίδας.
Κάντε ένα like στη σελίδα μας στο facebook, αν δεν το έχετε ήδη κάνει!
Οπότε χάθηκε ο τίτλος, όταν τραυματίστηκε ο Σαλιμπά, στις 16 Μαρτίου; Νομίζω χάθηκε ακριβώς έναν μήνα μετά, όταν, με το σκορ στο 1-2 απέναντι στη Γουέστ Χαμ, ο Σακά πήρε την μπάλα, την έστησε στο σημείο του πέναλτι και την πέρασε δίπλα από το δοκάρι του παλιού του συμπαίκτη, Λούκας Φαμπιάνσκι, δυστυχώς από την έξω πλευρά. Δεν έχει τόση σημασία ότι η Χαμ ισοφάρισε, αλλά ότι ο τρομερός Άγγλος χαφ, ο 6ος ακριβότερος παίκτης του κόσμου σύμφωνα με το Transfermarkt, δεν κατάφερε να συνέλθει από αυτήν την άστοχη εκτέλεση, έχοντας ήδη μια τραυματική εμπειρία από χαμένο πέναλτι – αυτό απέναντι στην Ιταλία στο Euro 2021.
Η Άρσεναλ φέτος βρέθηκε μόνο στην πρώτη και στην δεύτερη θέση της βαθμολογίας, εντός έδρας ηττήθηκε μόνο από Μπράιτον και Μάντσεστερ Σίτι, ενώ μέσα στα όσα παράδοξα της συνέβησαν, δεν κατάφερε να κερδίσει σε καμία από τις δύο αναμετρήσεις τους την ουραγό και ήδη υποβιβασμένη Σαουθάμπτον και να χάσει από την 17η Έβερτον, πέφτοντας ατυχώς πάνω της στο ντεμπούτο του Σον Ντάις στον πάγκο της. Φυσικά όλα αυτά λίγη σημασία θα είχαν αν δεν υπήρχε η Σίτι, με τις έντεκα συνεχόμενες νίκες, τις εκνευριστικά σταθερές και κυριαρχικές εμφανίσεις, που στο ντέρμπι κορυφής, μέσω της τακτικής προσέγγισης του Πεπ Γκουαρδιόλα και της προσήλωσης των παικτών του, πραγματικά εξαφάνισε την Άρσεναλ, με έναν τρόπο που αδυνατούσα να φανταστώ, όσο την έχω παρακολουθήσει καθ’ όλη την διάρκεια της σεζόν.
«Σιχαίνομαι αυτήν την αίσθηση, ότι απογοητεύσαμε τόσους ανθρώπους που περίμεναν κάτι από εμάς. Μία εβδομάδα πριν, ήμουν ακόμα περήφανος, ήλπιζα, όμως σήμερα πρέπει να απολογηθώ για την εμφάνισή μας. Πρέπει να χωνέψουμε το αποτέλεσμα και να καταλάβουμε γιατί αντιδράσαμε έτσι, ειδικά στο δεύτερο ημίχρονο». Η ήττα από την Μπράιτον, η σχεδόν μαθηματική επιβεβαίωση της απώλειας του τίτλου, πλήγωσε βαθιά τον Αρτέτα, όμως δεδομένα η ψυχολογία της ομάδας κρεμόταν από μία κλωστή. Η Έβερτον πάλεψε για σχεδόν ένα ημίχρονο, όμως το ιδιοφυές τέρμα του Ιλκάι Γκουντογκάν, την οδήγησε στην κατάρρευση. Οι κακοτοπιές για τη Σίτι έμοιαζαν να στερεύουν και κάπως έτσι η Άρσεναλ, που μέσα σ’ όλα έχασε και τους Ζιντσένκο (πριν λίγες ημέρες) και Μαρτινέλι (στον χθεσινό αγώνα), συνετρίβη από τους «Γλάρους» με 0-3.
Καθιστούν όλα τα παραπάνω την χρονιά αποτυχημένη; Την Άρσεναλ αυτοκτονική; Τους «Κανονιέρηδες» τους απόλυτους bottlers (sic), τους «ελέφαντες» που τελικά έσπασαν το εύθραυστο κλαδί στο οποίο ισορροπούσαν; Μάλλον αυτή η εντύπωση έχει δημιουργηθεί από εκείνες τις τρεις σερί ισοπαλίες με Λίβερπουλ, Γουέστ Χαμ και Σαουθάμπτον, όπου η ομάδα προηγήθηκε δις με 0-2 εκτός έδρας και ισοφαρίστηκε, ενώ στη συνέχεια δεν κατάφερε να επιβληθεί της αδύναμης ουραγού.
Όμως, όπως ακριβώς λέει η λέξη, είναι απλά μια εντύπωση. Η αλήθεια είναι πως η φετινή χρονιά μόνο αισιοδοξία πρέπει να φέρει, να φωτίσει (με τα αστέρια του Τσάμπιονς Λιγκ) το ζοφερό περιβάλλον που είχαν συνηθίσει εδώ και χρόνια στο Έμιρεϊτς και να κάνει την «Μπουτίκ για αυτόχειρες» ασύμφορη, γιατί πια στο Βόρειο Λονδίνο κανείς δεν θέλει να αυτοκτονήσει…
