Μια γνωριμία με τους Έλληνες ποδοσφαιριστές της… «Μικράς Αγγλίας», μέσω μιας συνέντευξης για το παρελθόν τους, τη καθημερινότητά τους στο εξωτερικό, την επιρροή του COVID-19 στις αθλητικές ζωές τους, το αγγλικό ποδόσφαιρο και τις αντιθέσεις του με ελληνικό.
Στην πολυαγαπημένη μας και «ποδοσφαιρομάνα» Αγγλία, πίσω από τα πολυάριθμα εθνικά ρεπορτάζ, άρθρα και αφιερώματα για τον Κωσταντίνο Τσιμίκα, τον Δημήτρη Γιαννούλη και τον Χρήστο Τζόλη, με τις φρέσκες καριέρες τους στις Liverpool, Norwich και το κορυφαίο πρωτάθλημα στον κόσμο, υπάρχουν και κάποιοι άλλοι, «αφανείς» ποδοσφαιρικοί ήρωες. Παιδιά από την χώρα μας, με τα ίδια όνειρα και τις ίδιες φιλοδοξίες, με παρόμοια ή και μεγαλύτερη προσπάθεια για την πραγματοποίηση αυτών, με πορείες, ίσως, δυσκολότερες, καθημερινότητες πιο πολύπλοκες και πιο σκληρές. Ταλαντούχοι νέοι, που άφησαν πίσω οικογένειες, φίλους, σπίτια και αναμνήσεις για να κυνηγήσουν το ποδοσφαιρικό τους «αύριο» περίπου 3000 χιλιόμετρα μακριά.
Εμείς στο egglezoi.gr, βρήκαμε και επικοινωνήσαμε με τέσσερις από αυτούς τους σύγχρονους ποδοσφαιρικούς «μετανάστες». Ο λόγος για τους Στέφανο Άκρα (18χρονος τερματοφύλακας της Eastbourne Borough – 6η κατηγορία), Θέμη Κεφαλά (21χρονος κεντρικός αμυντικός της QPR – 2η κατηγορία), Χρήστο Παπακωνσταντίνου (20χρονος ακραίος μέσος της Dorchester Town – 8η κατηγορία) και Αντώνη Στεργιάκη (22χρονος τερματοφύλακας της Blackburn Rovers – 2η κατηγορία). Σας τους παρουσιάζουμε, μέσα από αυτή την άκρως ενδιαφέρουσα συνέντευξη, όπου συζητήσαμε για το παρελθόν τους, τη καθημερινότητά τους στην Αγγλία, την επιρροή του COVID-19 στις αθλητικές ζωές τους, το αγγλικό ποδόσφαιρο και τις αντιθέσεις του με ελληνικό.
Κωνσταντίνος Τσιλιμπίου – egglezoi.gr (Κ.Τ.): Πες μας λίγα πράγματα για την καριέρα σου στην Ελλάδα και την Αγγλία.
Στέφανος Άκρας: Είμαι από την Θεσσαλονίκη, συγκεκριμένα από τα Πεύκα, δέκα λεπτά με το αυτοκίνητο από την πόλη, γεννηθείς το 2003 κι εκεί μεγάλωσα. Ξεκίνησα από το 2010, από τις ακαδημίες του Ηρακλή, με άλλα 30 παιδιά σε όλες τις ομάδες του και ήμουν εκεί έως το 2014, όπου πήρα μεταγραφή στον ΠΑΟΚ. Τελικά, πήρα μόνος μου την απόφαση να σταματήσω από τον ΠΑΟΚ, θεώρησα ότι δεν μου ταίριαζε το περιβάλλον, ότι υπήρχε πολλή περισσότερη πίεση απ’ ότι χρειαζόταν για εκείνη την ηλικία. Εν τέλει ξαναπήγα στον Ηρακλή, την σεζόν που ανέβηκε ξανά στην Super League. Ήταν δύο μαγικές χρονιές τότε, μετά που έπεσε η ομάδα, εξωαγωνιστικά διαλύθηκαν και οι ακαδημίες και μετακινήθηκα στον Μακεδονικό της Γ’ Εθνικής το καλοκαίρι του 2017. Στις Κ15, Κ16 και Κ17 της ομάδας έκανα πάρα πολλά παιχνίδια, πράμα πολύ θετικό, που έφερε και την κλήση μου στην Εθνική Ελλάδος Κ15, μια καταπληκτική εμπειρία. Τότε μου δόθηκε το έναυσμα να δουλέψω ακόμη παραπάνω. Είχα και μια πρόταση, πριν από την κλήση μου στην Εθνική, από την ΑΕΚ, αλλά λόγω ηλικίας το απέτρεψαν οι γονείς μου να συμβεί, φαντάσου ήμουν δεκατεσσάρων χρονών, ήταν δύσκολο να μετακινηθώ μόνος στην Αθήνα, σε μια πόλη τρεις φορές μεγαλύτερη από την Θεσσαλονίκη. Εμένα δεν μου αρκούσε απλά να λέω ότι παίζω στον Ηρακλή ή το Μακεδονικό, οπότε ψάχναμε για camps στην Αθήνα και βρήκαμε ένα της Arsenal, όπου ύστερα περάσανε στη Valencia. Παίξαμε με την Κ14 της ισπανικής ομάδας και με είδαν αρκετοί άνθρωποι αυτής. Εκείνη την χρονιά είχα και ένα δοκιμαστικό για τον Ολυμπιακό, αλλά δεν άκουσα κάποιο συγκεκριμένο feedback από κει, αλλά ντάξει, εμπειρίες είναι αυτές. Ξαναπήγα στον Ηρακλή, αλλά έπεσε και διαλύθηκαν ξανά οι ακαδημίες. Ύστερα είχα προτάσεις από ομάδες της πόλης για τα τμήματα των υποδομών, αλλά δεν ήρθαν τα πράματα όπως περίμενα.
Θέμης Κεφαλάς: Ξεκίνησα στην τοπική ομάδα της Αργυρούπολης, τον Α.Ο.Ν.Α., στα τέσσερά μου και συνέχισα εκεί μέχρι τα δεκαέξι μου, λίγο πριν φύγω γι Αγγλία. Δεν άλλαξα ποτέ ομάδα, αλλά αγωνίστηκα και στις μικτές Αθηνών, μέχρι που έφυγα για Λονδίνο. Άνθρωποι της Haringey Borough με εντόπισαν όταν ήμουν 16 χρονών και με πήραν στην ομάδα τους. Εκείνη την περίοδο είχα και έναν μάνατζερ, ο οποίος είχε επαφές με την QPR της Championship και μου δόθηκε η ευκαιρία να πάω για δοκιμαστικά εκεί. Ήμουν για περίπου έναν μήνα εκεί, αγωνίστηκα σε φιλικά παιχνίδια και εν τέλει υπέγραψα εκεί το πρώτο μου επαγγελματικό συμβόλαιο.
Χρήστος Παπακωνσταντίνου: Ξεκίνησα να παίζω μπαλα το 2008 όταν ήμουν επτά χρόνων στον ΠΑΟΚ και έμεινα εκεί για πέντε χρόνια. Η εμπειρία μου εκεί ήταν πολύ καλή, επειδή μου έμαθαν όλα τα βασικά του ποδοσφαίρου. Μετά από τον ΠΑΟΚ πήγα στον Ολυμπιακό Θεσσαλονίκης για δύο χρόνια, όπου εκεί τα πλάνα που είχαν οι προπονητές ήταν να με στείλουν στην Αθήνα, αλλά δεν προχώρησε, επειδή πήρα την απόφαση να φύγω με την οικογένεια μου στο εξωτερικό. Το 2015, λοιπόν, άρχισα να παίζω με την ομάδα του σχολείου μου στην Αγγλία και από εκεί με είδε η Bournemouth. Με προσκάλεσαν για δοκιμαστικά και υπόγραψα συμβόλαιο ενός έτους με την Κ16. Η εμπειρία μου στην Bournemouth ήταν φανταστική, επειδή έπαιζα σε ακαδημία επιπέδου Premier League και είχα την ευκαιρία να αγωνιστώ εναντίον σε μεγάλες ομάδες. Επίσης έπαιξα στους Κ23 και στους Κ18, αλλά στο τέλος, δυστυχώς, δεν μου δόθηκε η υποτροφία των συν δύο ετών. Μετά την Bournemouth έφυγα για την ακαδημία της Aldershot Town, όπου τότε ήταν λίγες κατηγορίες πιο κάτω. Εκεί, άρχισα να κάνω προπονήσεις με την πρώτη ομάδα. Στην Aldershot είχα τις πρώτες εμπειρίες μου με επαγγελματική πρώτη ομάδα ανδρών και με βοήθησε να καταλάβω πως το επίπεδο μιας Ακαδημίας με το επίπεδο μιας πρώτης ομάδας είναι εντελώς διαφορετικό. Τώρα είμαι 20 χρόνων και παίζω στην πρώτη ομάδα της Dorchester Town FC.
Αντώνης Στεργιάκης: Ξεκίνησα από τις ακαδημίες του Άρη σε μικρή ηλικία (στα έξι μου) και έπαιξα μέχρι και τα δεκατέσσερα. Στην συνέχεια έπαιξα για περίπου έξι μήνες στη Γ’ Εθνική με την Θύελλα Φιλώτα. Από εκεί, έκανα την πρώτη μου μεταγραφή για το εξωτερικό, στα δεκαπέντε μου, όπου και υπέγραψα το πρώτο μου επαγγελματικό συμβόλαιο με την Σλάβια Σοφίας. Στην Σλάβια έπαιξα πεντέμισι χρόνια, όπου κι έκανα τα περισσότερα μου παιχνίδια μέχρι τώρα, γύρω στα 85 δηλαδή. Πέρυσι το καλοκαίρι, πραγματοποίησα την δεύτερη μεταγραφή της καριέρας μου, αυτή στην αγγλική Blackburn Rovers, όπου αγωνίζομαι μέχρι και σήμερα, έχοντας κλείσει έναν χρόνο πριν από ένα μήνα.