Ξεκινώντας αυτό το άρθρο, καθήμενος στην ωραιότατη και αναπαυτική καρεκλίτσα και έχοντας μπροστά την οθόνη μου, νιώθω και εγώ την ανάγκη με τη σειρά μου να ευχαριστήσω τους Άγγλους για το υπέροχο δώρο που πρόσφεραν στην ανθρωπότητα.
Αναφέρομαι φυσικά στην εφεύρεση του ποδοσφαίρου, πάνω-κάτω 2 αιώνες πριν. Ναι, εκείνοι το ανακάλυψαν, εκείνοι κλώτσησαν πρώτοι το τόπι και εντέλει εκείνοι μας έμαθαν μπαλίτσα. Welldone λοιπόν, όπως θα έλεγαν σε κάποιο χωρίο του Λίβερπουλ.
Πρώτα απ’ όλα, σαν κλασσικός «ρομαντικός» του αγγλικού ποδοσφαίρου, θα έρθω και θα διαφωνήσω, μάλλον θα καταρρίψω, τον «μύθο» που ολοένα και περισσότερο δημιουργείται τα τελευταία χρόνια. Όχι λοιπόν, δεν είναι το ισπανικό καλύτερο από το αγγλικό (για ποδόσφαιρο μιλάω, σε κάτι άλλο ναι το ισπανικό είναι κλάσεις ανώτερο)!
Μπορεί στην Ισπανία να βλέπεις αστέρια βεληνεκούς Cristiano Ronaldo, Lionel Messi και τα συναφή, μπορεί να βλέπεις τιτανομαχίες ανάμεσα στις ομολογουμένως ομαδάρες της Μαδρίτης και της Βαρκελώνης αντίστοιχα, αλλά είναι μέχρι εκεί. Δύο ομάδες που κάθε χρόνο κλέβουν τις παραστάσεις και βάζουν κόντρα για το ποιος θα κυριαρχήσει. Οι υπόλοιποι, έτη φωτός μακριά, σαν φτωχοί συγγενείς κοιτάζουν με ανοιχτό το στόμα τα κατορθώματα των δύο μεγάλων.
Αξιοσημείωτη η προσπάθεια του «Τσόλο» και της παρέας του να μπουν σφήνα στον ισπανικό.. «δικομματισμό» τη τελευταία πενταετία, αλλά η προσπάθεια αυτή σιγά σιγά ξεφουσκώνει και προσωπική μου γνώμη είναι πως η Atletico θα επιστρέψει στη παλιότερη της θέση. Δε θα μιλήσω καν για τα πρωταθλήματα Ιταλίας, Γερμανίας και Γαλλίας όπου Juventus, Bayern και πλέον Pari έχουν μετατρέψει τις λίγκες τους σε μονοπωλιακό καθεστώς.
Έτσι, μας μένει η Αγγλία. Τι να μου πουν όλοι αυτοί όταν μπορώ να δω τις δύο τελευταίες ομάδες του βαθμολογικού πίνακα να μου προσφέρουν ένα ματς με 7+ γκολ; Η όταν έχω τη δυνατότητα να βλέπω τον Γιάννη να τρομάζει και να κερδίζει εν τέλει το θεριό; Τι να τους κάνω εγώ τους αστέρες με τα χρυσά τα συμβόλαια όταν θαυμάζω παίκτες σαν τον Τζιμάκο τον Hasselbaink, τον γίγαντα Fowler η τον απίστευτο Cantona; Απίστευτες μορφές! Πέρα από αυτά, το γεγονός είναι ότι οι Άγγλοι είναι στη θέση να σου δώσουν αυτό που θες να αποκαλείς ποδόσφαιρο. Πάθος, γρήγορο παιχνίδι, ταχύτατες εναλλαγές της μπάλας, γκολ και εντάσεις συνθέτουν μια ποδοσφαιρική ουτοπία που μόνο στα γήπεδα του «νησιού» μπορεί κανείς να συναντήσει.
[embedyt] https://www.youtube.com/watch?v=4DLW-6BFHl8[/embedyt]
Χμ, μιας που ανέφερα τη λέξη γήπεδα… WELCOME TO ENGLAND GUYS! Ελάτε παραδεχτείτε το. Όλοι σαν κλασσικοί ποδοσφαιρόφιλοι έχουμε κόλλημα με τους «ναούς» του ποδοσφαίρου. Ψιτ, εσύ που διαβάζεις το άρθρο αυτή τη στιγμή μη λες ψέματα στον εαυτό σου, ζωγράφιζες και συ γηπεδάκια στο χαρτί όταν ήσουν μικρός και το ξέρω!
Πίσω στο θέμα μας, και ποιος δε λατρεύει τα γήπεδα στο «νησί». Επιβλητικά, εντυπωσιακά με έντονο άρωμα αισθητικής και κουλτούρας. Όλοι χύσαμε ένα δάκρυ όταν χάσαμε το θρυλικό Highbury. Η επιτομή της αγγλικής κουλτούρας! Στην τελική και ποιος φίλαθλος δεν ανατριχιάζει και μόνο στο άκουσμα του μαγικού «You’ll Never Walk Alone» στο θρυλικό Κop του Anfield! Μαγεία και δέος να βρίσκεσαι σε ένα από τα στολίδια του αγγλικού ποδοσφαίρου.
[embedyt] https://www.youtube.com/watch?v=N51jWNsW3F8[/embedyt]
Τι άλλο; Α ΝΑΙ! Οι τύποι είναι τρελοί! Γουστάρουν την όλη φάση τόσο πολύ. Το ποδόσφαιρο κυλάει στο αίμα τους και δε ζουν χωρίς αυτό. Οι άνθρωποι απλά παίζουν μπάλα όλο το χρόνο! Δε μπορούν να κατανοήσουν τις έννοιες διακοπές και γιορτή. Boxing Day και ξερό ψωμί που λέμε!
Τέλος, οι καλύτεροι οπαδοί του κόσμου είναι εκεί και δίνουν τη δική τους δυναμική στη λάμψη του αγγλικού ποδοσφαίρου (όχι του Φώσκολου, την άλλη). Ναι, πιθανότατα οι της Dortmund φτιάχνουν τα καλύτερα κορεό και οι Αλγερινοί είναι οι ειδικοί στο πώς να βάζουν… fuego στο στάδιο (αχ Φουρέιρα…). Αλλά πουθενά αλλού δε θα βρεις πέταλο σαν το Kop η της Arsenal να μαθαίνουν να φωνάζουν από παιδιά «Wenger Out», που τελικά το κατάφεραν κιόλας.
Αυτό είναι, καλώς ήρθατε σε ένα μαγικό ταξίδι. Προσδεθείτε και απολαύστε το!!
Συντάκτης: Παναγιώτης Νάρης
