Η Πρέμιερ Λιγκ συχνά αποτελεί «εφιάλτη» για τις νεοφώτιστες ομάδες, όμως στην αυγή του 21ου αιώνα η Ίπσουιτς όχι απλά τόλμησε να ονειρευτεί, αλλά έφτασε μία ανάσα από το Τσάμπιονς Λιγκ!
Έπειτα από την φυγή του «ιππότη» Μπόμπι Ρόμπσον για την εθνική Αγγλίας το 1982 η πετυχημένη έως τότε πορεία της Ίπσουιτς Τάουν ανακόπηκε απότομα. Ο σύλλογος, υπό τον θρυλικό Σερ, μετρούσε δύο -συνεχόμενες- δεύτερες θέσεις στην πρώτη κατηγορία, ένα FA Cup κι ένα Κύπελλο UEFA. Ήδη την πρώτη χρονιά απουσίας του Ρόμπσον οι «Μπλε» υποχώρησαν εννέα θέσεις στην βαθμολογία και δυστυχώς δεν σταμάτησαν εκεί.
Το 1986 η Ίπσουιτς υποβιβάστηκε, ενώ η επιστροφή της στη μεγάλη κατηγορία το 1993 συνοδεύτηκε από δύο μέτριες σεζόν, που κατέληξαν σε ακόμη έναν υποβιβασμό το 1995. Από εκείνη τη διετία η ομάδα κουβαλά και τη ταμπέλα της μεγαλύτερης ήττας σε εύρος σκορ, με 9-0 από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Παρά το «στίγμα», ο τότε Σκωτσέζος προπονητής, Τζορτζ Μπέρλι, στηρίζεται και ο σύλλογος φτάνει κοντά στην άμεση επιστροφή στην πρώτη κατηγορία, αλλά την τελευταία αγωνιστική μένει εκτός πλέι-οφ.
Για τις επόμενες τρεις σεζόν αποκλείεται στα ημιτελικά της διαδικασίας. Η πολυπόθητη άνοδος θα έρθει στο «αντίο» του 20ού αιώνα, φυσικά μέσω των πλέι-οφ, όταν θα περάσει αρχικά το εμπόδιο της Μπόλτον σε δύο χορταστικά παιχνίδια (2-2 και 5-3!), ενώ στο τελικό του Γουέμπλεϊ μπροστά σε 73.000 θεατές η Ίπσουιτς θα επιβληθεί σχετικά άνετα (4-2) και της Μπάρνσλεϊ, κερδίζοντας έτσι το εισιτήριο για την Πρέμιερ Λιγκ πίσω από τις Τσάρλτον και Μάντσεστερ Σίτι.
Η τάση των νεοφώτιστων να αγοράζουν αρκετούς και συνάμα ακριβούς ποδοσφαιριστές, δεν ακολουθήθηκε από την Ίπσουιτς, προοικονομώντας τα καλά πλασαρίσματα ομάδων, όπως οι Μπόρνμουθ και Σέφιλντ Γιουνάιτεντ, μια δεκαετία και βάλε αργότερα. Οι «Μπλε» προτίμησαν μια μεταγραφική πολιτική λελογισμένου κόστους, θέτοντας ως προτεραιότητα την αξιοποίηση νεαρών από τα τμήματα υποδομής του συλλόγου. Μια κίνηση βέβαια που δεν αντιμετωπίστηκε με αισιοδοξία από τους οπαδούς.
Οι όποιες αμφιβολίες κάμφθηκαν με την έναρξη του πρωταθλήματος, καθώς παρά την ήττα από τη Τότεναμ, όλοι εκθείασαν το τρόπο παιχνιδιού της ομάδας, καθώς το άκρως επιθετικό στυλ φάνταζε συναρπαστικό. Η ισοπαλία με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ (1-1) ήταν το πρώτο θετικό αποτέλεσμα και η μετέπειτα νίκη κόντρα στη Σάντερλαντ ενίσχυσε τις προσδοκίες. Η εκτός έδρας επικράτηση κόντρα στη Λιντς με 1-2, μια ομάδα που έφτασε ως τα ημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ, έφερε ακόμα περισσότερη προσοχή. Πια η διοίκηση ένιωθε δικαιωμένη για την εμπιστοσύνη στο πρόσωπο του Μπέρλι, που έκλεινε οκταετία στον πάγκο, και η άκρως επικίνδυνη Ίπσουιτς, που είχε δημιουργήσει, δεν έδειχνε να «κόβει» ταχύτητα.
Οι «Μπλε» θα μείνουν αλώβητοι και κόντρα στην μετέπειτα δευτεραθλήτρια Άρσεναλ, που μάλιστα θα ισοφαρίσει (1-1) με αρκετή δόση τύχης. Όσο περνούσε ο καιρός, ήταν εμφανές πως η Ίπσουιτς δεν ήταν μια ομάδα που στόχευε στην επιβίωση της. Στόχος ήταν ξεκάθαρα η νίκη σε κάθε παιχνίδι, άποψη η οποία παγιώθηκε όσο περνούσαν τα παιχνίδια. Σήμα κατατεθέν η πίεση ψηλά από το πρώτο σφύριγμα. Συγκεκριμένα 18 από τα 57 τέρματα της ομάδας, ποσοστό άνω του 30%, επιτεύχθηκαν στο πρώτο δεκάλεπτο των αγώνων, δείγμα της δυναμικής με την οποία έμπαιναν οι «Τράκτορ Μπόις» στον αγωνιστικό χώρο. Με τη λογική αυτή η ομάδα τον Ιανουάριο είχε ήδη συγκεντρώσει 40 (!) βαθμούς, συγκομιδή-σταθμός όσον αφορά την παραμονή. Η ομάδα βρισκόταν σε τροχιά Ευρώπης και δη εξόδου στο Τσάμπιονς Λιγκ.
Η αναμενόμενη αγωνιστική πτώση, λόγω και του μικρού ρόστερ, ήρθε τον Φεβρουάριο, με την ομάδα να κάνει τρεις σερί ήττες. Η απάντηση ήταν άμεση με την ομάδα της Κομητείας του Σάφολκ να τρέχει ένα ρεκόρ 8-2-2 στα τελευταία 12 παιχνίδια και να χάνει το Τσάμπιονς Λιγκ στις λεπτομέρειες, τερματίζοντας στη 5η θέση, με 66 βαθμούς, μόλις 14 πίσω από τη πρωταθλήτρια Γιουνάιτεντ, κερδίζοντας ένα εισιτήριο για το Κύπελλο UEFA, το οποίο είχε κατακτήσει μάλιστα πριν 20 χρόνια.
Απόδειξη της εκπληκτικής χρονιάς το γεγονός πως ο Μπέρλι αναδείχθηκε προπονητής της χρονιάς, ενώ ο επιθετικός Μάρκους Στιούαρτ αναδείχθηκε δεύτερος σκόρερ (19 γκολ) πίσω μόνο από τον Τζίμι Φλόιντ Χάσελμπαϊνκ της Τσέλσι (23) και μπροστά από σπουδαίους επιθετικούς, όπως ο Τιερί Ανρί (17) και Μάικλ Όουεν (16). Σαν νεοφώτιστη μόνο η Νότιγχαμ Φόρεστ της σεζόν 1994/95 υπήρξε τόσο επιτυχημένη στα χρόνια της Πρέμιερ Λιγκ, ενώ το γεγονός πως το μπάτζετ της ομάδας για μεταγραφές θα αυξανόταν, έκανε τους οπαδούς να ανυπομονούν για τη νέα αγωνιστική περίοδο.
Η σεζόν ξεκίνησε με προσδοκίες, οι μεταγραφές έγιναν, όμως το να παραμείνεις σε τόσο υψηλό επίπεδο στο πιο ανταγωνιστικό πρωτάθλημα του κόσμου, κάθε άλλο παρά εύκολο είναι. Οι τραυματισμοί χτύπησαν την πόρτα από νωρίς και σε συνδυασμό με την κόπωση των επιπλέον παιχνιδιών στην Ευρώπη, η ομάδα έμπλεξε από νωρίς στη μάχη της σωτηρίας.
Οι «Μπλε» παρέπαιαν σε όλη τη διάρκεια της σεζόν. Η αναλαμπή τη περίοδο των Χριστουγέννων έφερε αισιοδοξία πως τα χειρότερα θα μπορούσαν να αποφευχθούν, όμως ένα ατέρμονο αρνητικό σερί από τον Φεβρουάριο και μετά με μόλις δύο νίκες έφεραν φυσιολογικά τον υποβιβασμό, επιβεβαιώνοντας για ακόμη μια φορά το λεγόμενο «σύνδρομο της δεύτερης σεζόν».
Παρά το γεγονός πως κάποιες από τις μεταγραφές πρωταγωνίστησαν, όπως οι Μάρκους Μπεντ, Τζορτζ Φίνιντι και Σίξτο Περάλτα, οι νεοφερμένοι τερματοφύλακες Ματέο Σερένι και Άντι Μάρσαλ δέχθηκαν συνολικά 64 τέρματα, 22 περισσότερα από όσα είχε δεχθεί την προηγούμενη χρονιά ο Ρίτσαρντ Ράιτ, που είχε πια αποχωρήσει για την Άρσεναλ. Μέσα σε όσα περίεργα συνέβησαν πάντως, η σεζόν ολοκληρώθηκε με… ευρωπαϊκό εισιτήριο, αφού χάρη στην καλή της διαγωγή (!), η Ίπσουιτς βρέθηκε στο Κύπελλο UEFA μέσω του UEFA Respect Fair Play ranking.
Έχοντας ξεπεράσει πια τις δύο δεκαετίες μακρυά από την Πρέμιερ Λιγκ, τα… παιδιά με τα τρακτέρ στην προτελευταία τους παρουσία σε αυτή κυριολεκτικά σάρωσαν, όμως αυτό δεν ήταν αρκετό ώστε τα επόμενα χρόνια να δρέψουν τους καρπούς της πρόσκαιρης, όπως αποδείχθηκε, επιτυχία τους.
