Χρειάστηκαν 1097 παιχνίδια, η εμπιστοσύνη της διοίκησης της Γουέστ Χαμ και πίστη στο πλάνο, ώστε ο Ντέιβιντ Μόις να καταφέρει να κατακτήσει τον πρώτο του τίτλο!
Η απονομή στην Πράγα έχει τελειώσει. Οι οικογένειες και οι φίλοι των ποδοσφαιριστών της Γουέστ Χαμ βρίσκονται κι εκείνοι με την σειρά τους στον αγωνιστικό χώρο για να βρεθούν κοντά στους πρωταγωνιστές της βραδιάς. Τον Ντέιβιντ Μόις πλησιάζει σιγά σιγά ένας ηλικιωμένος άντρας. Εκείνος αφού τον αγκαλιάσει του περνάει το μετάλλιο του νικητή στο λαιμό του. Ο Ντέιβιντ Μόις ο πρεσβύτερος είναι παρών στα 87 του, στην πιο μεγάλη στιγμή της προπονητικής καριέρας του γιου του.
Μια καριέρα ρόλερ-κόστερ. Πίσω στο 2009, ο Ντέιβιντ Μόις οδηγεί την Έβερτον στον τελικό του κυπέλλου απέναντι στην Tσέλσι. Τα «Ζαχαρωτά» θα χάσουν με 2-1 από την Τσέλσι και ο τότε προπονητής τους δεν θα βγάλει ποτέ το μετάλλιο του φιναλίστ από το κουτί του. Θα το δώσει κατευθείαν στον Ντέιβιντ Μόις τον νεαρότερο (όχι δεν σας κάνουμε πλάκα, έτσι ονομάζουν και τον γιο του) και δεν θα το δει ποτέ ξανά.
Το 2013 ο Σερ Άλεξ Φέργκιουσον θα καταδείξει τον Ντέιβιντ Μόις ως τον διάδοχό του στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Εκεί, ο Μόις θα κατακτήσει ένα Κομιούνιτι Σιλντ, μα είχε έναν κανόνα. Θα κρατήσει μόνο το μετάλλιο του νικητή, όταν κερδίσει έναν μεγάλο τίτλο.
Η Γουέστ Χαμ περίμενε 47 χρόνια για έναν ευρωπαϊκό τελικό, ο Μόις περίμενε 14 χρόνια για να επιστρέψει σε τελικό. Η διοίκηση των «Σφυριών» εμπιστεύτηκε φέτος μέχρι τέλους τον άνθρωπο που παρουσίασε μία εξαιρετική δουλειά τα δύο προηγούμενα χρόνια. Η επιλογή του Σκωτσέζου να μην σνομπάρει το Γιουρόπα Κόνφερενς Λιγκ, όχι μόνο του έδωσε «παράταση ζωής» στον πάγκο των «Σφυριών», αλλά του έδωσε μία θέση στο «Πάνθεον» του συλλόγου του Ανατολικού Λονδίνου.
Η Γουέστ Χαμ φέτος κέρδισε 12 παιχνίδια στο Κόνφερενς, ενώ στην Πρέμιερ Λιγκ κέρδισε μόλις 11. Ο κίνδυνος του υποβιβασμού δεν στάθηκε αρκετός για να κάνει τον Μόις να αλλάξει τα πλάνα του. Μπορεί να φαίνεται περίεργο, αλλά ο Μόις είχε σημαδέψει την διοργάνωση που ήθελε να «χτυπήσει» κι αυτή ήταν το Κόνφερενς.
Μια χρονιά που φαινόταν χαμένη ήδη από τον Γενάρη, όπως είναι φυσικό δημιούργησε αρκετές αναταραχές στα αποδυτήρια. Ανέλαβε προσωπικά τις υποθέσεις των Σουφάλ και Αντόνιο, οι οποίοι τον Γενάρη ένιωθαν αγωνιστικά παραγκωνισμένοι. Προσπάθησε να εξηγήσει στον Μπενράμα ότι ήρθε η ώρα να βγει μπροστά. Σε κάθε ερώτηση για την πιθανή αποχώρηση του Ράις, εκείνος προσπαθούσε να ανεβάζει την τιμή κάθε φορά, σε μία προσπάθειά του να αποκλείσει κάθε ενδεχόμενο. Ακόμα κι αν ήξερε ότι ο Ράις, είχε πάρει (;) ήδη την απόφασή του.
Αγωνιστικά, η αλήθεια είναι πως προσπάθησε τα πάντα. Είναι χαρακτηριστικό πως η τετράδα που ξεκίνησε εχθές στον τελικό είχε αγωνιστεί μαζί, μόλις δύο φορές μέσα στην σεζόν. Προτίμησε να δώσει πολύ χώρο στην Φιορεντίνα και χτύπησε σε δύο ανύποπτες στιγμές, διότι ήξερε ότι είχε την ποιότητα στην ομάδα του να το κάνει. Δεν παρασύρθηκε από τον ενθουσιασμό στις κερκίδες και προ πάντων ακολούθησε (ακόμα και στον πανηγυρισμό) τον Ζοσέ Μουρίνιο που κάποτε είχε πει ότι: «Οι τελικοί είναι για να τους κερδίζεις και όχι για να τους παίζεις…»
Η ζωή τα έφερε έτσι για τον Μόις κι έγινε ο επόμενος Βρετανός προπονητής μετά τον Σερ Άλεξ Φέργκιουσον που γεύεται ευρωπαϊκό τίτλο. Πέρασαν 1097 παιχνίδια μέχρι την μεγάλη του στιγμή, σε μία καριέρα που είχε πολλές «σφαλιάρες». O πιο επιτυχημένος προπονητής της Έβερτον μετά τον Χάουαρντ Κένταλ. Ο μόνος με τους Ρον Γκρίνγουντ και Τζον Λάιαλ που έχει κερδίσει τρόπαιο με τα «Σφυριά».
Ίσως η αντιτουριστική του παρουσία σε κάποιους να γινόταν εύκολος στόχος, ίσως σε κάποιους δεν φτάνει το «Ιντερτότο» με την Γουέστ Χαμ, αλλά δεν τα δεδομένα μιλούν από μόνα τους. Ο Μόις έχει δώσει τα διαπιστευτήρια του έχοντας τερματίσει 10 φορές στην πρώτη οκτάδα της Πρέμιερ Λιγκ. Πλέον έχει δώσει και τα ευρωπαϊκά του διαπιστευτήρια. Ένας λάτρης της λεπτομέρειας που ποτέ δεν έχει μαγνητίσει τα πλήθη με το ποδόσφαιρο της ομάδας του.
Ο εφιάλτης ενός χαμένου τελικού επέστρεψε για τον Μόις, όταν ο Τζιάκομο Μποναβεντούρα ισοφάρισε για τους «Βιόλα». Μα αυτή ήταν η βραδιά του Σκωτσέζου. Και ίσως τελικά αυτή να είναι η ομορφιά και του Κόνφερενς Λιγκ. Οι μικρές ιστορίες που κουβαλούνε οι πρωταγωνιστές και όχι οι «μικρές ομάδες» που κάποιοι φωτογραφίζουν. Οι πρωταγωνιστές και οι ομάδες που διψούν για τίτλους, ομάδες με πολύ κόσμο που ονειρεύονται χρόνια αυτή την στιγμή. Όπως η Γουέστ Χαμ και η Φιορεντίνα. Όπως ο Μόις που περίμενε 25 χρόνια για να κατακτήσει ένα τρόπαιο.
Για 25 χρόνια, έβλεπε τους προπονητές της «πρώτης γραμμής» να σαρώνουν τα πάντα σε Αγγλία και Ευρώπη. Τι και αν οι «συνάδελφοι» τον είχανε από καιρό σαν εκτίμηση. Η αμφισβήτηση είναι κάτι το οποίο διογκώνεται στο ποδόσφαιρο όσο δεν έχεις χειροπιαστά αποτελέσματα.
Και ο Ντέιβιντ Μόις λίγο μετά τις 12 ώρα Ελλάδος είχε το χρυσό μετάλλιο στα χέρια του. Τα είχε καταφέρει. Στη μία δεν είχε τίποτα στα χέρια του. Το μετάλλιο το είχε δώσει στον πατέρα του. Πλέον δεν το χρειαζόταν. Η δόξα αυτή θα κρατήσει για πάντα και χωρίς το μετάλλιο!
Διαβάστε ακόμα στο egglezoi.gr: Ο Ιμπραΐμοβιτς στην Άρσεναλ: «Ο Ζλάταν δεν κάνει δοκιμαστικά»
