Ο Χάρι Κέιν κατέκτησε επιτέλους τον πρώτο τίτλο της καριέρας του, όμως και χωρίς αυτόν δεν μπορεί παρά να θεωρείται επιτυχημένος.
Τα τελευταία πολλά χρόνια η σχέση των «Σπερς» με τους τίτλους έχει καταντήσει ανέκδοτο σε συγκεκριμένους κύκλους (ονόματα δε λέμε). Αυτός ήταν ο λόγος που το πρώτο μου άρθρο στη συγκεκριμένη σελίδα είχε τίτλο «Είναι ο Χάρι Κέιν αποτυχημένος;». Τότε έγραφα: « […] στην περίπτωση του Κέιν, υπάρχουν κι αυτοί που επισημαίνουν “καλοπροαίρετα” την απουσία συλλογικών τίτλων, τονίζοντας ότι “λυπούνται” τον αθλητή διότι, σε τελική ανάλυση, δεν έχει καταφέρει τίποτα το σπουδαίο στην καριέρα του και ούτε πρόκειται να καταφέρει αν μείνει στην Τότεναμ, κάτι που δεν θα ίσχυε αν πραγματοποιούσε μεταγραφή σε έναν σύλλογο με μεγαλύτερο πρεστίζ, ταμείο και, τελικά, με μεγαλύτερες αξιώσεις να κατακτήσει τίτλους απ’ ό,τι η Τότεναμ. “Κανείς δεν θα τον θυμάται όταν κρεμάσει τα παπούτσια του”, ισχυρίζονται οι θιασώτες αυτής της άποψης».
Όπως αποδείχθηκε, προφανώς ο Χάρι Κέιν σκεφτόταν ακριβώς το ίδιο πράγμα. Δεν είναι ότι δεν προσπάθησε με την Τότεναμ. Χαράμισε σε αυτήν τα καλύτερα χρόνια της καριέρας του. Βαριά κουβέντα το «χαράμισε» θα πει κανείς – αλλά το ’βλεπες στα μάτια του. Από κάποιο σημείο και μετά ήθελε απλώς να τελειώσει η καζούρα, να φύγει η ρετσινιά, να κάνει fulfill το potential του που λέμε στην ορεινή Γορτυνία. Ο Χάρι Κέιν είναι κλασικός ήρωας βιβλίου ή ταινίας. Όποιος ακολουθεί την Τότεναμ τα τελευταία δέκα χρόνια έβλεπε την εσωτερική σύγκρουση να ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια του. Απ’ τη μία ήθελε να κρατήσει ικανοποιημένους τους οπαδούς, να είναι ο καλός πρόσκοπος, το πιστό σκυλί, επηρεασμένος ίσως και από την ασιατική αφοσίωση του alter ego του στο γρασίδι, Σον Χιουνγκ-Μιν. Από την άλλη όμως, ιδιαίτερα μετά τον τελικό του 2019, το διάβαζες στο βλέμμα του σε κάθε χαμένη φάση, σε κάθε χαμένο ματς, σε κάθε χαμένο τίτλο, σε κάθε λάθος συμπαίκτη, σε κάθε αλλαγή προπονητή. Έγραφε ξεκάθαρα με μεγάλα γράμματα: «Τι στο διάολο κάνω ακόμα εδώ πέρα;»
Κάποιος είπε κάποτε ότι δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από ένα ταλέντο που χαραμίζεται. Φυσικά είναι κάπως ιεροσυλία να το αναπαράγουμε στην περίπτωση του Κέιν, αφού αρχικά ειπώθηκε για τους σκλάβους από την Αφρική που λιμοκτονούσαν στα αμπάρια καθοδόν για το Αμέρικα. Μα έλα λίγο στη θέση του. Για όσους έχουν μάτια και όχι οπαδικά γυαλιά, ο τύπος ήταν άνετα στους δυο-τρεις καλύτερους φορ της γενιάς του. Στην άλλη μου ζωή κάνω τον μεταφραστή, αλλά αυτή τη στιγμή δυσκολεύομαι να βρω ακριβές αντίστοιχο της έκφρασης που εκπροσωπούσε περισσότερο τον Κέιν στην Τότεναμ: doing time. Μάλλον το βρήκα: καταδίκη. Καταναγκαστικό έργο. Ξεπλήρωνε κάποιο χρέος ή πλήρωνε αμαρτίες. Μέχρι που, κάποια στιγμή, ελευθερώθηκε.
Τα υπόλοιπα γνωστά. Κάποιοι (οι ίδιοι γνωστοί-άγνωστοι με παραπάνω) προσπάθησαν να συνεχίσουν το ανέκδοτο. Στη νέα ανανεωμένη εκδοχή, ο Κέιν πήρε μαζί του την Κατάρα στο Μόναχο, φέρνοντας εκατό χρόνια… γκίνια στο αιώνιο φαβορί από τη Βαυαρία. Καλό το αστείο, κράτησε έναν ολόκληρο χρόνο. Αλλά τώρα πάει, πάλιωσε. Τώρα ο Χάρι Κέιν είναι πρωταθλητής Γερμανίας. Κρατάει την πιατέλα και την πίτα. Πρώτος σκόρερ, ως συνήθως. Και τώρα μπορούμε να βάλουμε τα πράγματα στις σωστές τους διαστάσεις.
Ο Χάρι Κέιν ήταν απλώς πολύ καλός για την Τότεναμ. Όχι για την ομάδα, όχι για αυτό που εκπροσωπεί, όχι για τους φιλάθλους που την πονάνε. Ο Χάρι Κέιν ήταν πολύ καλός για τη διοίκηση και το small-club mentality που τη συνοδεύει. Τα ’χουμε πει κι αλλού. Η Τότεναμ με τον Χάρι Κέιν ήταν σαν μια τριτοκοσμική χώρα που ανακαλύπτει πετρελαιοκηλίδα και κοιτάζει να την απομυζήσει μέχρι τέλους για να πλουτίσουν οι ημέτεροι χωρίς να αλλάξει τίποτα στην παραγωγική δομή, στον τρόπο διακυβέρνησης και στη νοοτροπία της ελίτ. Η Τότεναμ με τον Χάρι Κέιν ήταν σαν μια ρακοσυλλέκτρια που ανακαλύπτει εμπλουτισμένο ουράνιο στα μπιζέλια της και το τρώει όλο στα φρούτα. Ο Χάρι Κέιν ήταν μια αρπαχτή. Μέχρι που έφυγε. Πήγε σε ένα από τα μεγαλύτερα κλαμπ στον κόσμο. Και έγινε νικητής.
Υπάρχει ακόμα κάποια αμφιβολία για την ποιότητα του Χάρι Κέιν; Όχι, με μια υποσημείωση: Τώρα μπορούμε να αρχίσουμε να συγκρίνουμε τίτλους. Να λέμε, «Ναι σιγά, πήρε ένα πρωτάθλημα, κοίτα πόσους τίτλους έχει ο Χάλαντ στα 24 του», ή να βάλουμε στην κουβέντα ακόμα και τον Κριστιάνο. Τότε όμως απλώς θα επιβεβαιώσουμε ότι εξακολουθούμε να μην έχουμε πάρει χαμπάρι τίποτα από ποδόσφαιρο.
Ο τίτλος του Κέιν με την Μπάγερν είναι η μοναδική ευκαιρία να σταματήσει κάποιος την καζούρα διατηρώντας την αξιοπρέπειά του. Δεν λέω για το banter, αλλά για το να λέει κάποιος σαν παιδάκι ότι ο Κέιν λογικά είναι κακός τίτλους δεν έχει αφού και να το εννοεί. Κι αυτό για έναν απλό λόγο: γιατί είναι λογικό κάποιος που δεν σκαμπάζει και πολλά από μπάλα να επηρεάζεται και να μην μπορεί να διαμορφώσει δικιά του γνώμη για την ποιότητα ενός παίχτη αν δεν έχει την ομόφωνη γνώμη των άλλων και αν δεν επισφραγίζεται με ασημικό. But this last year.
Θέλω όμως να σταθώ και σε κάτι άλλο που συνδέεται με το αμέσως προηγούμενο. Γιατί υπάρχουν κι αυτοί που δεν χρειάζονται τους τίτλους για να καταλάβουν την αξία ενός παίχτη. Αυτοί που βλέπουν τα πράγματα δυναμικά και που έχουν το θάρρος της γνώμης τους. Αυτοί που σκέφτονται για τον εαυτό τους. Πριν από δυόμισι χρόνια γράφαμε: «Στην περίπτωση του Κέιν, αντί να επικροτούν την ποικιλομορφία στο ποδόσφαιρο, όπως εκφράζεται από το γεγονός ότι ένας “μικρότερος” σύλλογος –στον βαθμό που μπορεί να χαρακτηριστεί έτσι η Τότεναμ– καταφέρνει να διατηρεί στις τάξεις του έναν παγκόσμιας κλάσης ποδοσφαιριστή –κάτι που μόνο καλό μπορεί να κάνει στην ανταγωνιστικότητα του πρωταθλήματος και με όρους ποδοσφαιρικού θεάματος– ορισμένοι σπεύδουν να γκρινιάξουν επειδή ο Κέιν “δεν είναι πραγματικός νικητής”, “δεν είναι επιτυχημένος”».
Εξακολουθώ λοιπόν να το υποστηρίζω αυτό 100%. Για τον επόμενο Χάρι Κέιν και για κάθε Χάρι Κέιν. Μη σου πω ότι ξενέρωσα λίγο με το πρωτάθλημα της Μπάγερν. Ακριβώς όπως στο meme με το πανκιό που κλοτσάει έναν κάδο και φωνάζει «That’s punk». Όταν πάει ένας ράντομ τύπος που τον βλέπει και κάνει το ίδιο, και τον ρωτάει «That’s punk?», το πανκιό του απαντάει, «No, that’s trend». Ή όπως όταν ο ΛΕΞ βγάζει καινούργιο δίσκο και αρχίζει να τον ακούει και η κουτσή Μαρία. Κοίτα να δεις που ο Χάρι Κέιν είναι τελικά για τους ελιτιστές…
Και η Τότεναμ; Μήπως τόση ώρα ρίχνω τη μπάλα στην εξέδρα; «Εντάξει φίλε, μας ρούμπωσες για τον Κέιν, η ομάδα σου όμως ακόμα δεν πήρε τίποτα». Κάτσε λίγο, πού ξέρεις, δες λίγο Γιουρόπα…
